"იმის გამო, რომ შვილს მამამთილის სახელი არ დავარქვი, ქმარმა სამშობიაროში მიმატოვა"
2 301 ნახვა
თქვენს ჟურნალში ერთ–ერთი გინეკოლოგი იხსენებდა მელოგინეების ისტორიებს, იმ მომენტში მათი ოჯახის წევრების რეაქციებს. ამ წერილმა მიბიძგა, ჩემი ამბავი მომეყოლა.
ახალგათხოვილს დედამთილ–მამამთილი თან მყვებოდნენ, ყველაფერს მიკეთებდნენ. თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი, ქმარიც თვალებში შემომცინებდა.
ბიჭი გამიჩნდა. როცა მკითხეს, რა უნდა დაარქვაო, ვუთხარი, რომელი სახელიც მომწონდა. ჩემი ქმარი პალატაში შემომივარდა, მითხრა, მამაჩემის სახელს ვარქმევო. ჩემს მამამთილს ძალიან ძველმოდური სახელი ერქვა, თანაც იმდენად, რომ სანათესაო ამაზე ხშირად შაყირობდა. ყურებს არ ვუჯერებდი, ქმარმა ასეთი ულტიმატუმი რომ წამომიყენა. ძალიან მძიმე მშობიარობა მქონდა, განერვიულებული ვიყავი. ამიტომ ნერვები ვერ მოვთოკე და ვუთხარი, რომ შვილს იმ სახელს არ დავარქმევდი. ისეთი შელაპარაკება მოგვივიდა, ჩემი ქმარი ექთანმა გარეთ გააგდო. მერე დედამთილმა გამომიგზავნა პრეტენზიებით სავსე წერილი. მასაც ვუპასუხე, რომ შვილი ჩემი იყო და, რაც მინდოდა, იმას დავარქმევდი. ამაზე კი მიპასუხეს, თუ შენი შვილია, მაშინ შენ თვითონ მიხედეო. მერე გავიგე, რომ ჩემს მშობლებთან სერიოზულად უჩხუბიათ. თურმე მამამთილმა დედაჩემზე გაიწია, ხელის დარტყმა უნდოდა. მამაჩემმა კი ეს არ აპატია და ხელჩართული ბრძოლა გამართულა.
მოკლედ, იმის გამო, რომ შვილს მამამთილის სახელი არ დავარქვი, სამშობიაროში მიმატოვეს. ქმარმა შემომითვალა, შენი დანახვა არ მინდაო. შვილის დაბადებით გამოწვეული სიხარული ამ ყველაფერმა გადაფარა. თავს საშინლად ვგრძნობდი, დეპრესიაში ჩავვარდი. ლოგინიდან არ ვდგებოდი, ბავშვს ძუძუს არ ვაჭმევდი. მისი ტირილიც კი ისტერიკაში მაგდებდა. მთელი სამი თვის განმავლობაში ბავშვს ჩემი და უვლიდა. მან თავის სახლში წაიყვანა და იქ ზრდიდა, რადგან მე მისი დანახვაც არ მინდოდა. ის ტრავმა, რაც მაშინ მივიღე, ბოლომდე ახლაც არ მაქვს მოშუშებული.
მერე ჩვენს ურთიერთობებში მთელი სანათესაო ჩაერია. ჩემი ქმრის ოჯახმა, როგორც იქნა, გული მოიბრუნა ბავშვისკენ, მაგრამ მე ვიყავი საშინელ დღეში, მათი დანახვა არ მინდოდა.
ნევროპათოლოგებთან, ფსიქოლოგებთან, ექიმბაშებთან დამატარებდნენ. ბოლოს დამემუქრნენ, თუ ჭკუაზე არ მოხვალ, ფსიქიატრიულში დაგაწვენთო. იქ მიმიყვანეს კიდეც, რომ შემშინებოდა. ამის შემდეგ მართლა ცოტა გამოვფხიზლდი, მივხვდი, რომ ჩემი თავისთვის სასიკვდილო განაჩენი გამომქონდა. შვილს თანდათან შევეჩვიე. ქმარსაც შევურიგდი.
ახლა სამი შვილის დედა ვარ და ჩემი ბავშვების გარეშე ერთ წუთსაც ვერ ვძლებ. სულ ვფიქრობ, რამ გამაძლებინა ჩემი ახალდაბადებული შვილის გარეშე, როგორ მოვიგლიჯე მკერდიდან, ჩემს დას როგორ გავატანე. მის წინაშე სულ დანაშაულის შეგრძნება მაქვს, რომ ძუძუც კი არ ვაჭამე.
ასე რომ, ასეთი თემები ხშირად სასაცილო კია, მაგრამ ამ ანეკდოტური ამბების უკან ადამიანური ტრაგედიები იმალება. ვითომ ხომ სასაცილო სიტუაცია შექმნეს ჩემებმა, მაგრამ მე სიკვდილის პირამდე მიმიყვანეს. ახლა, ამას რომ ვწერ, იარა თითქოს განმიახლდა.. ქმრის ოჯახის წევრებთანაც ისეთი ურთიერთობა აღარ მაქვს, როგორიც ადრე. ჩვენ შორის თითქოს რაღაც ზღვარი გაჩნდა, რომელიც ვერც მე გადავლახე და ვერც – მათ. მეორე შვილს დედამთილის სახელი დავარქვი, მაგრამ ძველი ურთიერთობა ამანაც ვერ აღადგინა. მესამეც გოგო მეყოლა, თორემ ვაპირებდი, მამამთილის სახელი დამერქმია. ვფიქრობ, ალბათ საჭირო არც იყო ასეთი სიჯიუტე. ქმრის მამას თუ ასე უნდოდა, შვილიშვილს მისი სახელი რქმეოდა, დამერქმია, ამაში ცუდი რა იყო? მეოთხე ბავშვს თუ გავაჩენ და ბიჭი იქნება, მის სახელს აუცილებლად დავარქმევ. ამ ოცნებას შევუსრულებ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
ახალგათხოვილს დედამთილ–მამამთილი თან მყვებოდნენ, ყველაფერს მიკეთებდნენ. თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი, ქმარიც თვალებში შემომცინებდა.
ბიჭი გამიჩნდა. როცა მკითხეს, რა უნდა დაარქვაო, ვუთხარი, რომელი სახელიც მომწონდა. ჩემი ქმარი პალატაში შემომივარდა, მითხრა, მამაჩემის სახელს ვარქმევო. ჩემს მამამთილს ძალიან ძველმოდური სახელი ერქვა, თანაც იმდენად, რომ სანათესაო ამაზე ხშირად შაყირობდა. ყურებს არ ვუჯერებდი, ქმარმა ასეთი ულტიმატუმი რომ წამომიყენა. ძალიან მძიმე მშობიარობა მქონდა, განერვიულებული ვიყავი. ამიტომ ნერვები ვერ მოვთოკე და ვუთხარი, რომ შვილს იმ სახელს არ დავარქმევდი. ისეთი შელაპარაკება მოგვივიდა, ჩემი ქმარი ექთანმა გარეთ გააგდო. მერე დედამთილმა გამომიგზავნა პრეტენზიებით სავსე წერილი. მასაც ვუპასუხე, რომ შვილი ჩემი იყო და, რაც მინდოდა, იმას დავარქმევდი. ამაზე კი მიპასუხეს, თუ შენი შვილია, მაშინ შენ თვითონ მიხედეო. მერე გავიგე, რომ ჩემს მშობლებთან სერიოზულად უჩხუბიათ. თურმე მამამთილმა დედაჩემზე გაიწია, ხელის დარტყმა უნდოდა. მამაჩემმა კი ეს არ აპატია და ხელჩართული ბრძოლა გამართულა.
მოკლედ, იმის გამო, რომ შვილს მამამთილის სახელი არ დავარქვი, სამშობიაროში მიმატოვეს. ქმარმა შემომითვალა, შენი დანახვა არ მინდაო. შვილის დაბადებით გამოწვეული სიხარული ამ ყველაფერმა გადაფარა. თავს საშინლად ვგრძნობდი, დეპრესიაში ჩავვარდი. ლოგინიდან არ ვდგებოდი, ბავშვს ძუძუს არ ვაჭმევდი. მისი ტირილიც კი ისტერიკაში მაგდებდა. მთელი სამი თვის განმავლობაში ბავშვს ჩემი და უვლიდა. მან თავის სახლში წაიყვანა და იქ ზრდიდა, რადგან მე მისი დანახვაც არ მინდოდა. ის ტრავმა, რაც მაშინ მივიღე, ბოლომდე ახლაც არ მაქვს მოშუშებული.
მერე ჩვენს ურთიერთობებში მთელი სანათესაო ჩაერია. ჩემი ქმრის ოჯახმა, როგორც იქნა, გული მოიბრუნა ბავშვისკენ, მაგრამ მე ვიყავი საშინელ დღეში, მათი დანახვა არ მინდოდა.
ნევროპათოლოგებთან, ფსიქოლოგებთან, ექიმბაშებთან დამატარებდნენ. ბოლოს დამემუქრნენ, თუ ჭკუაზე არ მოხვალ, ფსიქიატრიულში დაგაწვენთო. იქ მიმიყვანეს კიდეც, რომ შემშინებოდა. ამის შემდეგ მართლა ცოტა გამოვფხიზლდი, მივხვდი, რომ ჩემი თავისთვის სასიკვდილო განაჩენი გამომქონდა. შვილს თანდათან შევეჩვიე. ქმარსაც შევურიგდი.
ახლა სამი შვილის დედა ვარ და ჩემი ბავშვების გარეშე ერთ წუთსაც ვერ ვძლებ. სულ ვფიქრობ, რამ გამაძლებინა ჩემი ახალდაბადებული შვილის გარეშე, როგორ მოვიგლიჯე მკერდიდან, ჩემს დას როგორ გავატანე. მის წინაშე სულ დანაშაულის შეგრძნება მაქვს, რომ ძუძუც კი არ ვაჭამე.
ასე რომ, ასეთი თემები ხშირად სასაცილო კია, მაგრამ ამ ანეკდოტური ამბების უკან ადამიანური ტრაგედიები იმალება. ვითომ ხომ სასაცილო სიტუაცია შექმნეს ჩემებმა, მაგრამ მე სიკვდილის პირამდე მიმიყვანეს. ახლა, ამას რომ ვწერ, იარა თითქოს განმიახლდა.. ქმრის ოჯახის წევრებთანაც ისეთი ურთიერთობა აღარ მაქვს, როგორიც ადრე. ჩვენ შორის თითქოს რაღაც ზღვარი გაჩნდა, რომელიც ვერც მე გადავლახე და ვერც – მათ. მეორე შვილს დედამთილის სახელი დავარქვი, მაგრამ ძველი ურთიერთობა ამანაც ვერ აღადგინა. მესამეც გოგო მეყოლა, თორემ ვაპირებდი, მამამთილის სახელი დამერქმია. ვფიქრობ, ალბათ საჭირო არც იყო ასეთი სიჯიუტე. ქმრის მამას თუ ასე უნდოდა, შვილიშვილს მისი სახელი რქმეოდა, დამერქმია, ამაში ცუდი რა იყო? მეოთხე ბავშვს თუ გავაჩენ და ბიჭი იქნება, მის სახელს აუცილებლად დავარქმევ. ამ ოცნებას შევუსრულებ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
