მენატრება

მენატრება მართლა ძალიან მენატრება, არ მეგონა როდესმე თუ ასე მომენატრებოდა ვინმე. ნეტავ ერთხელ მაინც ვნახო მაგრამ ეს ხომ წარმოუდგენელია, ის ჩემგან ძალიან შორს არის. ორ თვეში ვნახავ მაგრამ არ ვიცი როგორ შემხვდება შეიძლება არც კი მომესალმოს. როგორ მაწუხებს ეს შეგრძნება რომ შეიძლება ერთმანეთისთვის უცხოები გავხდეთ. მართალია დამთავრდა ჩვენი ურთიერთობა მაგრამ მერე საბოლოოდ გადამეწურება იმედი. ყველა მასთან შეხვედრის დღე მახსოვს და ალბათ არასდროს დამავიწყდება რადგან ის იყო პირველი რომელმაც ასე დამახვია თავბრუ. მაგრამ მაინც ცუდად დამთავრდა ყველაფერი. არც ერთი სიტყვა, უბრალოდ ერთ მშვენიერ დღეს თბილისიდან წასვლა და ბოლო სმს. ორი კვირაა არ გავხსენებივარ, ნეტავ ფიქრობს ჩემზე ან ვენატრები? გამუდმებით ვუსვამ ამ კითხვას ჩემს თავს, მაგრამ ვხვდები რომ მას აღარც ვახსოვარ. მე არ მეგონა თუ ასე შემიყვარდებოდა. თავს ვიწყნარებდი რომ არ მიყვარდა , ჩემი შეყვარებულიც კი არ ყოფილა მაგრამ ვცდებოდი თურმე მყვარებია. ძალიან ხანმოკლე იყო ჩვენი ურთიერთობა მაგრამ ძალიან ბევრი კარგი მახსოვს. მახსოვს როგორ ეჭვიანობდა ხოლმე ყველაზე და ყველაფერზე. როგორ ოსტატურად გამომართვა ნომერი. ყოველ ღამე მაღვიძებდა, გვიანობამდე ვწერდით ერთმანეთს ბოლოს ერთად ჩაგვეძინებოდა ხოლმე. მის ყველა სიტყვაში, ქცევაში სითბო იგრძნობოდა და სწორედ ამიტომ მიღვივდებოდა მისდამი გრძნობა. ყოველ საღამოს ვნახულობდით ერთმანეთს. სულ ერთად დავდიოდით. მასთან ყოფნის დროს მქონდა შეგრძნება თითქოს ჩვენს ირგვლივ არავინ არ არსებობდა. ერთმანეთის დანახვა ორივეს ღიმილს გვბადებდა. ის ემოციებს ვერ მალავდა და ძალიან მაგრად მეხუტებოდა. მისი თვალები სულ ბრწყინავდა. ყველა ჩვენს მეგობარს ეჭვი გაუჩნდა მაგრამ არც ერთი არაფერს არ ვამბობდით. მახსოვს პირველად როცა გადამხვია ხელი და ჩამეხუტა. მაშინ რაღაც საოცარი გრძნობა დამეუფლა, არ მინდოდა მოვშორებოდი.ძალიან მიფრთხილდებოდა, როცა მციოდა საროჩკას მაცმევდა, სახლამდე მაცილებდა, ჩამეხუტებოდა და თბილად ლოყაზე მაკოცებდა. და ამ ყველაფერს მაინც მეგობრულ ურთიერთობას ვეძახდი სანამ მან არ მითხრა რომ ვუყვარვარ. იმ ღამეს არც ერთს არ გვძინებია. მთელი ღამე გავათენე იმაზე ფიქრით თუ მე რას ვგრძნობდი. ისევ ერთად დავდიოდით სულ სახეში შემომციცინებდა და როცა მეც გავხედავდი მიღიმოდა. მისი ცისფერი თვალები სავსე იყო სიყვარულით, სითბოთი. მაგრამ ეს ყველაფერი მოჩვენებითი აღმოჩნდა. ნელ-ნელა გაცივდა ურთიერთობა აღარ იყო ის სითბო ის გამოხედვა. რამდენჯერმე სხვა გოგოებთანაც დავინახე, ყველანაირად შევიკავე თავი არ გავმართე ეჭვიანობის სცენები. ბევრი მიზეზი მოვძებნე რატომ იყო სხვებთან როცა მე იქ ვიყავი. ბოლო დღეს გვიან ვნახე ისევ თბილად მექცეოდა მაგრამ ადრე სულ სხვანაირი იყო. მეორე დღეს სოფელში წავედი და საბოლოოდ დავშორდით. ბოლოს ჩემი შეყვარებულიც კი არ ყოფილა. მხოლოდ ორჯერ მომწერა და მიხაროდა რომ არ მწერდა მაგრამ ახლა მენატრება ძალიან მენატრება. ყველაზე მეტად ის მაწუხებს რატო დამთავრდა ყველაფერი ასე. ვეძებ მიზეზს და ვერ მივდივარ დასკვნამდე. ხან მას ვადანაშაულებ ხან ჩემს თავს. არასდროს ვწერდი მას პირველი, რაც სხვა გოგოებთან დავინახე იმის მერე უხეშად ვექცეოდი შეიძლება ამიტომ დავშორდით. თუმცა ახლა ვხვდები რომ შესაძლოა ისინი მეგობრები იყვნენ და არ უნდა მოვქცეულიყავი ასე. მოკლედ ვერ ვხვდები რა არის მიზეზი. მაგრამ ფიქრს აზრი აღარ აქვს. მას ალბათ აღარც ვახსოვარ. ის ახალ ცხოვრებას იწყებს და ჩემი არსებობა წარსულს ჩაბარდა. ნეტავ მეც შემეძლოს ასე მოქცევა მაგრამ არშემიძლია. თვალს რომ ვხუჭავ მასზე ვფიქრობ და მოგონებებში ვიძირები. ვერაფერს ვუხერხებ ამ გრძნობას მისი გახსენებისას თვალზე ცრემლი მადგება. ეს ორი თვე ისე გავიდა მასზე ფიქრი წუთითაც არ შემიწყვეტია. ჩამოვედი თბილისსში და იმ დღესვე ავედი პარკში. ის იქ დამხვდა მაგრამ თვალი ავარიდე, გამოვიარე და გავიგონე მისი ხმა, მან დამიძახა, მივტრიალდი. დიდი სიხარულით მოდიოდა ჩემსკენ. ჩამეხუტა, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, მივხვდი რომ მართლა მყვარებია.ძალიან თბილად მელაპარაკა. მეგონა ისევ აღდგებოდა ჩვენი ურთიერთობა მაგრამ ამაოდ. დღეს ისევ მარტო ვარ მის გარეშე. და ისევ მენატრება, როცა დავკარგე მაშინ მივხვდი რომ თურმე მყვარებია. ნელ-ნელა ეს გრძნობაც ქრება, მაგრამ მონატრება მონატრებად რჩება. <3