ეკო ფანგანი: "რომში მინდება, რომ შეყვარებული ვიყო"

შოუბიზნესის პოპულარული სახის, ეკო ფანგანის საზღვარგარეთული ვოიაჟები ძირითადად გართობასა და დროსტარებასთანაა დაკავშირებული. უცხო ქალაქიდან ისე არ წამოვა, იქაური განთქმული რესტორანი, კაფე ან კლუბი არ მოინახულოს. ელექტრონული მუსიკის მოყვარული ყველაზე მეტად ბერლინის კლუბების კულტურამ მოხიბლა. უყვარს მეგობრებთან ერთად მოგზაურობა, მაგრამ მარტოც დიდ სიამოვნებას იღებს და არც უცხო დიდ ქალაქში დაკარგვის შიში აქვს. ის კი არა, პატარა ქალაქები არ უყვარს, სიჩუმეს და სიწყნარეს ვერ ეგუება, ხმაურიანი, ხალხით სავსე ქუჩები იზიდავს.
– ეკო, საზღვარგარეთ ძირითადად რა მიზნით დადიხართ – დასვენების, გართობის, საქმიანი თუ სხვა?
– ჩემი მოგზაურობა ძირითადად გართობას უკავშირდება, თუმცა გასულ ზაფხულს ბულგარეთში გადაცემის გადასაღებადაც ვიყავით. ამ ქვეყანაში პირველად გახლდით, კარგად დავისვენე, გავერთე და კარგი გადაცემაც გავაკეთეთ. მეტს ბულგარეთზე ვერაფერს მოგიყვებით. სიმართლე გითხრათ, არაფერი დაგვითვალიერებია, ამისთვის დრო არ გვქონდა, ძირითადად ვმუშაობდით. სხვათა შორის, ნორმალური ქლაბინგი იყო.
– როგორც მივხვდი, კლუბების მოყვარული ხართ.
– დიახ, ასეა. თავის დროზე "თბილისი ლაივმა" თბილისის მთავარი "ტუსოვშიცას" წოდება მომანიჭა. ელექტრონული მუსიკა საქართველოში პირველად რომ შემოდიოდა, ერთ–ერთი დამხმარე ძალა მე ვიყავი. ბერლინში ხშირად დავდივარ. ეს ქალაქი ელექტრონული მუსიკის ეპიცენტრია. გერმანიაში ბევრი სხვა ქვეყნის დიჯეი მუშაობს. სხვა ქვეყნების კლუბები დიდად არ მომწონს. ბერლინში ჩემი ახლო მეგობრები ცხოვრობენ, მათ შორის – ფეხბურთელი ლევან კობიაშვილი და მისი ცოლი. იქ ჩასვლა წელიწადში რამდენჯერმე მიწევს. ბერლინის კლუბები ანდერგრაუნდ მუსიკითა და სიტუაციითაა გამორჩეული. ელექტრონული მუსიკა ჩემთვის ყველაზე მაგარია, მამაჩემისთვის – ყველაზე ჯოჯოხეთური.
– მამასთან ერთად ყოფილხართ კლუბში?
– გერმანიაში – არა, მაგრამ ერთხელ ბათუმში მე და ჩემს ძმას მოგვაკითხა კლუბში. ბუღი რომ დაინახა, ხელების ქნევით ცდილობდა, გზა გაეკვლია.
– კლუბების გარდა, რითი მოგხიბლათ ბერლინმა?
– ბერლინი ბერლინია, რა გითხრათ? ძალიან მაგარი ქალაქია. მას სხვანაირად აღვიქვამ. მეორე მსოფლიო ომი რომ დამთავრდა, ბაბუაჩემი ბერლინის კომენდანტი და ყოფლი საბჭოთა კავშირის ერთ–ერთი ყველაზე სახელოვანი სამხედრო იყო. პირველად რომ მოვხვდი ბერლინში, ყველაფერი დავათვალიერე, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ თავისი ღირსშესანიშნაობებით და ცხოვრების რიტმით ჩემი საყვარელი ქალაქია. ვუსმენ იქაურ მუსიკას, მაგრამ არ ვარ გერმანელი. კარგი ხალხი კი ცხოვრობს. ქართველებმა რომ ვიცით, ჩვენ ვართ მარტო კარგები, გერმანელები ან ინგლისელები ცუდები არიანო, ასე ნამდვილად არ არის. მაგალითად, ლონდონში ყველა გიცინის.
– ლონდონში სამოგზაუროდ იყავით თუ საქმიანი ვიზიტით?
– იქაც მეგობრებთან ერთად გასართობად წავედი. ერთხელ ვარ ნამყოფი, მაგრამ არ ვარ ადამიანი, რომელიც შთაბეჭდილებებით გადაირევა. ყველაფრით მაგარი ქალაქია, თავისი გართობით, ლამაზი ქუჩებით და ღირსშესანიშნაობებით. თან ჩვენ სულ მზიანი ამინდები დაგვემთხვა და კარგადაც ვისიამოვნეთ.
– უცხო ქალაქში, პირველ რიგში, რას ეცნობით?
– გარდა იმისა, რომ ღირსშესანიშნაობები უნდა დავათვალიერო, ადგილობრივი სამზარეულოც აუცილებლად უნდა დავაგემოვნო. ბევრ ქალაქში ვარ ნამყოფი და ვთვლი, რომ სადაც ჩახვალ, უნდა გაიჭირვო და იმ ქალაქის ყველაზე კარგ რესტორანში წახვიდე. ყველა ქალაქს თავისი კოლორიტული ადგილი აქვს, კაფე ან რესტორანი. პარიზში არსებობს რესტორნები და კაფეები, რომლებიც მსოფლიო ხუთეულში შედიან, ასეთი ადგილები ხომ უნდა ნახო? პარიზის ერთ–ერთ ქუჩაზე უძველესი კაფეა "დე ფლორ", რომელიც ნაღები საზოგადოების თავშეყრის ადგილია. ეს კაფე ყველამ უნდა ნახოს, ვინც პარიზში მოხვდება.
– რომელიმე ქვეყნის სამზარეულო გამორჩეულად მოგეწონათ?
– გურმანი ვარ, მაგრამ არ მეტყობა. ქართული, რუსული, აზიური, იაპონური, ჩინური და ინდური სამზარეულოები ძალიან მიყვარს. მალაიზიაში ცხიმიანი საჭმელებია და ნაკლებად მოვიხიბლე.
– პარიზს დავუბრუნდეთ, რომელიც ბევრისთვის სიყვარულის ქალაქია, თქვენთვისაც ასეა?
– ალბათ – კი. საერთოდ, მთავარია, გესიყვარულებოდეს და ყველა ქალაქი სიყვარულისაა. შეიძლება არავინ გიყვარდეს, მაგრამ არსებობს ქალაქები, სადაც გინდება, რომ შეყვარებული იყო. ჩემთვის ასეთი რომია. მთელი იტალია ერთი დიდი მუზეუმია. ქუჩებში განსხვავებული ემოცია და ტემპერამენტი სუფევს. იტალია ჩემთვის ცალკე გალაქტიკაა.

– ასეთი ემოციები რამ გამოიწვია?
– არ ვიცი... საერთოდ, იტალია ქართველებს ძალიან უყვართ. ამბობენ, ქართველები და იტალიელები ერთმანეთს ჰგვანანო. ერთი პერიოდი იტალიაში ვსწავლობდი, მას შემდეგ იქ ხშირად ჩავდიოდი. მთელი იტალია ვიცი, სად რა ხდება. იქ სხვანაირად ვგრძნობ თავს, უფრო ბედნიერად. ბერლინში ძალიან მაგარი იტალიური რესტორანია, სადაც მეპატრონეებს და მომსახურე პერსონალს ყველას ვიცნობ. მათ იტალიურად რომ დავუწყებ საუბარს, უკვე კარგად ვარ, სითბო მეღვრება.
– უცხო ქალაქში გზის გაგნება არ გიჭირთ, არსად დაკარგულხართ?
– არანაირად. რომში მეორედ რომ ჩავედი, მარტო ვიყავი. ტაქსიში ჩავჯექი, მძღოლს სასტუმროს მისამართი ვუთხარი და ცოტა ხანში ვეუბნები, რატომ მატყუებ, წრეზე რატომ დადიხარ–მეთქი. მიხვდა, რომ იქაურობა ვიცოდი. ორიენტაცია კარგად მაქვს განვითარებული. რომსა და ფლორენციაში მუზეუმები მარტომ მოვიარე, ოღონდ, როგორც ტურისტები დადიან ზურგჩანთებითა და "შლოპანცებით", ასე არა. დასათვალიერებლად გამოპრანჭული მივდიოდი. განწყობის ადამიანი ვარ, როცა გაპრანჭული ვარ, თავს კარგად ვგრძნობ. მუზეუმებში გამოპრანჭული რომ შევდიოდი, ურიგოდ და უბილეთოდ მიშვებდნენ.
ერთადერთი, რაც მახსენდება, მოსკოვში შუაღამისას დაკარგვაა. ეს შემთხვევა ტაქსის მძღოლის ბრალი იყო. მე და ჩემი ნათლიის შვილი კლუბში წავედით, იქიდან მარტო დავბრუნდი და დამკარგა ტაქსის მძღოლმა, მისამართი არ ვიციო. ისევ მე მივაგენი დანიშნულების ადგილს.
– არ შეგეშინდათ, ამხელა ქალაქში რომ დაიკარგეთ?
– არა, რისი უნდა შემშინებოდა? არაფრის მეშინია და დაკარგვის როგორ უნდა შემშინებოდა?! ქალი მალაიზიაში გველებს ვატყავებდი და ვჭამდი პროექტ "უკანასკნელ გმირში", ხომ არ დაგავიწყდათ? იმ უბედურებაში კიდევ დიდი სიამოვნებით წავიდოდი. მალაიზია კარგად მახსენდება.
– რომის გარდა, არსებობს ქალაქი, რომელიც განსაკუთრებულად გიყვართ?
– მიუხედავად ჩემი პროტესტისა რუსეთის მთავრობის მიმართ, მოსკოვი ჩემი უსაყვარლესი ქალაქია. იქ ძალიან ბედნიერი ვარ, რადგან მე პატარა ქალაქები არ მიყვარს. დასავლეთ ევროპაში ხომ ძალიან ბევრი პატარა, მოწესრიგებული ქალაქია, რამდენი შენატრის იქ ცხოვრებას. თუ გინდათ, რომ გავაფრინო, ნევროზი დამემართოს და თავი ჩამოვიხრჩო, პატარა, "პუწკუნა" ქალაქში უნდა დამსვათ. დიდი ქალაქის ენერგია და ძალა კისერში თუ არ მაწვება, ცუდად ვარ. მთელი აგვისტო ვიმუშავე, სექტემბერი კი ჩემს აგარაკზე გავატარე. კარგად დავისვენე და თბილისში რომ დავბრუნდი, ქალაქი გავსებული დამხვდა. ეს ძალიან მესიამოვნა, ქალაქის ხმაური ვიგრძენი. ხმაურიანი და სიცოცხლით აღსავსე ქალაქები მიყვარს.
ბოლოს მოსკოვში 2006–2007 წლებში ვიყავი. იმ პერიოდში ვიზის მიღება როგორ მოვახერხე, ახლაც მიკვირს. ზამთარი იყო, თბილად მეცვა, მაღალ ქუსლებზე ვიყავი შემდგარი, კედელ–კედელ დავდიოდი, რომ არ წავქცეულიყავი. ქუჩიდან მეგობარს მივწერე თბილისში, ვგიჟდები ამ ქალაქზე, თავისი საცობებისა და ყინვების მიუხედავად–მეთქი. ეს მესიჯი ჩემი მეგობრის, ფეხბურთელ დავით მუჯირის ცოლს გავუგზავნე. შემდეგ დათო მოსკოვის "ლოკომოტივში" სათამაშოდ წავიდა და მეუღლეც წაიყვანა. ამ ადამიანმა წლების შემდეგ მიპასუხა მესიჯზე, ახლა ვხვდები, მაშინ რასაც მწერდიო.
– ეკო, ყველაზე კომფორტული თანამგზავრი ვინ არის თქვენთვის?
– კარგია მეგობრებთან ერთად მოგზაურობა, ეს პროცესი ძალიან მიყვარს, საოცარი თავგადასავლები გვაკავშირებს, მაგრამ მარტო მოგზაურობაც დიდ სიამოვნებას მანიჭებს. არასოდეს მოვიწყენ. ყველამ უნდა შეძლოს, მარტო იყოს ბედნიერი. როდესაც საკუთარ თავთანაც ბედნიერი ხარ, ცხოვრება ბევრად უფრო კარგია. არ ვიცი, ძალით თუ შემთხვევით, მაგრამ ეს მე მოვიპოვე.
– რომელ ქვეყანაში წახვიდოდით ახლა?
– ბრაზილიაში ვიმოგზაურებდი. მას შემდეგ, რაც ბრაზილიური სამბა ვიცეკვე, იქ წასვლა კიდევ უფრო მომინდა. იქ ყველგან ადრენალინია. ბრაზილიაში წასვლას ჯერ არ ვგეგმავ, ინდოეთში წასვლა კი დაგეგმილი მაქვს, ეგზოტიკურ ქვეყნებზე ვგიჟდები. გასულ ზამთარს შრი ლანკაზე ვიყავი.
– იქ დასასვენებლად წახვედით?
– დიახ და გემრიელადაც დავისვენე. სხვა სამყაროში მოვხვდი, თავი ფილმში მეგონა. დედაქალაქში რომ ჩავედი, ტაქსით კურორტის სასტუმროში მივდიოდი, მძღოლს ვუთხარი, წყალი მინდა–მეთქი და ქოქოსებთან გამიჩერა. არსებობს უცნაური ტრანსპორტი ტუკ–ტუკი, რომელსაც მოტოციკლის საჭე აქვს, წინ და უკან ორი ადამიანი ჯდება, გვერდები ღია აქვს, თავი – გადახურული. ამ ტრანსპორტით ისე დავინტერესდი, გავატარე კიდეც. ქუჩებში შიშველი ადამიანები დარბოდნენ, ტანზე აქა–იქ რაღაცეები ჰქონდათ შემოხვეული. შრი ლანკა ძალიან გაჭირვებული და საცოდავი ქვეყანაა, მაგრამ უსაყვარლესი, უკეთილშობილესი, უწესიერესი და უსაზღვროდ მშრომელი ხალხი ცხოვრობს.

– ყველაზე კარგად სად გაერთეთ?
– მე და ჩემი მეგობარი გოგოები 2009 წლის მაისში ბუდაპეშტში წავედით, ოღონდ ეს იყო უცაბედი გამგზავრება. ცუდი სიტუაცია დავტოვეთ საქართველოში, მიტინგები და უბედურება იყო, ჩვენ კი უცებ ქალაქიდან გავქრით. ასეთი დრო არსად და არასოდეს გვიტარებია. ყველაფერი თავზე დავიმხეთ! ჯერ ერთი, ულამაზესი ქალაქია, ფანტასტიკური ამინდი იყო. ქალაქის შუაში მდინარე დუნაი რომ ჩამოედინება, ზღვა გგონია. არქიტექტურა ძველი არ გახლავთ, მაგრამ სასწაული ნაგებობები დგას! ფანტასტიკური კაფეები და რესტორნებია, თავისი ძვირფასი სერვისით, გართობაზე ხომ აღარაფერს ვამბობ!
მერე ჩავედით პრაღაში. კარგად მახსოვს, როგორ ციოდა და რა უძილოები ვიყავით. შუადღისას იაპონურ რესტორანში შევედით და ისეთი დაღლილები ვიყავით, თავი მაგიდაზე ჩამოვდე და ჩამეძინა... ამ მოგზაურობაში მეგობრებთან ერთად ყველაზე მაგარი დრო ვატარე, ჩამოსვლა აღარ გვინდოდა. სიყვარულის ქალაქის რა მოგახსენოთ, მაგრამ პრაღა გართობისა და "გულაობის" ქალაქია.
– საზღვარგარეთ ალბათ საყიდლებზე სიარულიც გიყვართ.
– აბა, რა, ძალიან მიყვარს! შოპინგი ყველას აინტერესებს. ისეთ ადგილებში მიყვარს საყიდლებზე სიარული, სადაც ვიცი, რა იყიდება. დიუსელდორფში ერთი უბანი იყო პატარ–პატარა ბუტიკებით, იქაურობა მოვლილი მაქვს. ჩემთვის ყველაფერს ვყიდულობ, მეგობრებისთვის კი – საჩუქრებს.
– სამოგზაურო სამზადისს დიდხანს უნდებით?
– ჩემოდნის ჩალაგებას წინა დღეს ვიწყებ და ვალაგებ უამრავ რამეს, მერე უკან ვყრი, ბოლოს აღმოჩნდება ხოლმე, რომ მაინც ბევრი ტანსაცმელი მიმაქვს. საზღვარგარეთიდან რომ ვბრუნდები, კიდევ უფრო დიდდება ჩემი ბარგი. საქართველოში წამოსვლისას, არ იცით, რა ხდება! უკანა გზა ყოველთვის ტანჯვაა ჩემთვის! ჩანთები ყურებზეც მკიდია ხოლმე.
– თვითმფრინავთან რა დამოკიდებულება გაქვთ?
– ქალს თვითმფრინავიც კი მიმართავს და მეტყობა ახლა მე, რომ ფრენის მეშინია?! აბებსა და ალკოჰოლს არ ვიღებ. ერთხელ კიევიდან მე და ნინო ორდენიძე მოვფრინავდით. ქარიშხალი იყო, თვითმფრინავი საოცრებებს აკეთებდა. ბორტგამცილებელი დაჯდა, ღვედი შეიკრა და ლოცვა დაიწყო! ეს რომ დავინახე, მერე კი აღმომხდა: "ვაი!"... რაც უნდა დიდხანს მიწევდეს ფრენა, იშვიათად, რომ დავიძინო. წიგნს ვკითხულობ ან ფილმებს ვუყურებ.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე