"პირველად კაცები თავად მიშოვა. ცხადია, უმალავდა, ცოლი რომ ვიყავი"

"ჩემი ცხოვრება უფალმა, ლოცვამ შეცვალა", – ამბობს ახალგაზრდა ქალი ლუიზა, რომელსაც ქმრის გამო ნამდვილი ჯოჯოხეთის გადატანა მოუხდა. სოფელში გაზრდილი უმწიკვლო გოგონა მოძალადე კაცის მსხვერპლი გახდა, შემდეგ კი – მისი შვილების დედა, მისი ცოლი. მოძალადე ქმარმა დიდ ჭაობში ჩაითრია, აიძულებდა, პროსტიტუციით ეშოვა ფული... ლუიზა თავისი ცხოვრების მძიმე ისტორიას გვიამბოს:
– ბავშვობა სოფელში გავატარე. ჩემი მშობლები კეთილი, მშრომელი, პატიოსანი ადამიანები იყვნენ. მამა მიწას ამუშავებდა, დედა საქონელს უვლიდა. ოთხი შვილი ვყავდით, გოგონები, მათგან უფროსი გახლდით. გაჭირვებაში ვიზრდებოდით. შრომას არ ვთაკილობდი, დედას ბავშვების მოვლაშიც ვეხმარებოდი და საქონლის მწყემსვაშიც. ჩემი თანატოლები რომ ბიჭებს ეპრანჭებოდნენ, მე თავჩაუხრელად ვშრომობდი. ვერ ვამჩნევდი, როგორ გავიზარდე და დავქალდი. ამას სხვები აღნიშნავდნენ, ამბობდნენ, მიქელაანთ გოგო როგორ დამშვენდაო. სარკეში ყურება მაშინ დავიწყე, როცა შევნიშნე, რომ სოფლის ბიჭები თვალს მაყოლებდნენ, ზოგიც ჩრდილივით უკან დამყვებოდა. ყველასგან რიდს და პატივისცემას ვგრძნობდი.
მდინარის გაღმა ერთი ჩვენი ნათესავი თემური ცხოვრობდა – შეძლებული, პურმარილიანი და სტუმართმოყვარე კაცი. არაჩვეულებრივი ცოლი და სამი შვილი ჰყავდა. ნათესავებში განსაკუთრებით ვუყვარდით. ჩვენს ოჯახს უშურველად ეხმარებოდა. დაუძახებდა ჩემს უმცროს დებს და უხვად ასაჩუქრებდა (მე მორიდებული გახლდით და საჩუქრებს არ ვართმევდი). ერთხელაც მათთან მივედი დების წამოსაყვანად. სტუმრები ჰყავდათ თბილისიდან და ქეიფობდნენ. ძია თემურის უფროსი ვაჟი დედაქალაქში მუშაობდა და თბილისელები ჩამოჰყავდა ხოლმე პატივსაცემად. იმ საღამოსაც მათთვის სუფრა გაეშალათ, მიმიწვიეს და ღვინო დამაძალეს. საერთოდ არ ვსვამდი. ხათრით ორი ჭიქა დავლიე და ლოყები შემეფაკლა. გავმხიარულდი და ავკისკისდი. სტუმრებს შორის ერთი ვაჟკაცური აღნაგობის, ტანბრგე ბიჭი იყო. ისე დაჟინებით მიყურებდა, სირცხვილით თავი ჩავღუნე და აღარ ამიწევია...
მას შემდეგ ის ბიჭი თემურის ოჯახს ხშირად სტუმრობდა და შემთხვევას არ უშვებდა, რომ სადმე გადამყროდა და დამლაპარაკებოდა. მე ვწითლდებოდი და თავს ვარიდებდი.
ერთ საღამოს საქონელმა დაიგვიანა და ტყეში მათ მოსარეკად წავედი. მოულოდნელად ის ბიჭი გზაზე დამხვდა. სახე ალეწოდა, თვალები უელავდა. საალერსო სიტყვებით ბუჩქებში შემათრია. გავუძალიანდი, მაგრამ ვერაფერს გავხდი, ძალიან ღონიერი იყო... ძალა იხმარა. მერე კი ტყეში ატირებული დამტოვა.
– ეს ამბავი თქვენმა მშობლებმა და თემურის ოჯახის წევრებმა შეიტყვეს? ის ბიჭი ხომ მათი ოჯახის საპატიო სტუმარი იყო.
– სირცხვილით ვერავის გავუმხილე. რომ მეთქვა, თავი მომეჭრებოდა. ამას ჩემი მშობლებიც ვერ გადაიტანდნენ. დარდს გულში ვიკლავდი და მთელი ღამეები ვტიროდი. ერთბაშად დავბერდი და გავუბედურდი.
– ის მოძალადე კვლავ შეეცადა თქვენთან შეხვედრას?
– კარგახანს აღარ გამოჩენილა. ამასობაში თავს ვებრძოდი და ჩავაგონებდი, რომ ის, რაც მოხდა, ცუდი სიზმარი იყო და აღარასოდეს განმეორდებოდა. მის დავიწყებას ვცდილობდი. მეგონა, იმ ამბის შემდეგ სოფელში ჩამოსვლას ვეღარ გაბედავდა, მაგრამ ერთ საღამოს სრულიად მოულოდნელად ორღობესთან დამხვდა. შიშით კინაღამ გული წამივიდა. ერთი შევკივლე და გავიქეცი. დამედევნა და დამიჭირა. პირზე ხელი დამაფარა, რომ არ მეყვირა. ნუ გეშინია, მანიაკი არ ვარ, საშინლად მომეწონე და ვნება ვერ დავიოკე, გეფიცები, აღარაფერს დაგიშავებ, მინდა, ახლოს გაგიცნო და ჩემი საქციელი გამოვასწოროო. როგორღაც თავი გავითავისუფლე და შინისკენ გავიქეცი.
მისი მეშინოდა და ცხადია, იმ საშინელების შემდეგ, რაც ჩაიდინა, ვეღარც ვენდობოდი. სიფრთხილეს ვიჩენდი, რომ არ გადავყროდი. ერთ დღესაც შარაგზაზე მანქანით დამხვდა მეგობრებთან ერთად და მომიტაცა. ვტიროდი, ვკიოდი, მაგრამ არავინ შემიცოდა. თბილისში ჩამომიყვანა და განაცხადა, ჩემი ცოლიაო. სახელიც კი არ ვიცოდი მისი. თურმე დიტო ერქვა.
მისმა ნათესავ–მეგობრებმაც რძლად მიმიღეს. ქეიფს და დროსტარებას მიჰყვეს ხელი. არავინ მეკითხებოდა, მსურდა თუ არა დიტოს ცოლობა. ასე შევრჩი მოძალადე კაცს ცოლად.
– მშობლები თქვენს ასეთ გათხოვებას როგორ შეხვდნენ?
– რაკიღა დიტო თემურ ბიძიას ოჯახში მიღებული პირი იყო, ჩემს მშობლებს არ გაუპროტესტებიათ. ეგონათ, მისი სახით საიმედო პატრონი მომევლინა. ასაკით და სოციალური მდგომარეობითაც ჩემზე მეტი იყო. ვინ იცოდა, ასეთი ქმრის ხელში რა ბედი მელოდა!
– მოძალადე კაცი როგორი ქმარი გამოდგა?
– პირველ მამაკაცს ყოველთვის შეუძლია ქალის მოხიბვლა, რომელსაც არავინ ჰყვარებია. ერთი წელი ძალიან კარგად მექცეოდა. ორსულს მუცელზე მეფერებოდა. მასში თითქოს მოძალადე მოკვდა. თავისი ალერსიანობით თავი შემაყვარა კიდეც. ვუყურებდი და მიკვირდა, ნუთუ ის კაცია, ვინც ტყეში მხეცივით მომექცა და გული მომიკლა–მეთქი.
– შემდეგ რა შეიცვალა?
– თანდათან გაუხეშდა და გაველურდა. მოვბეზრდი. შეურაცხყოფას შეურაცხყოფაზე მაყენებდა, მასხრად მიგდებდა, შენ მხოლოდ დალაგება გეხერხება, ქალად არ ვარგიხარო. ზოგჯერ ხელითაც მეხებოდა. მანიაკურ თვისებებს ავლენდა. ყვიროდა, მამცირებდა. როცა მოთმინებიდან გამომიყვანდა და ავქვითინდებოდი, მაშინ წყნარდებოდა – თითქოს ჩემი ნერვებით იკვებებოდა. უტიფრად მექცეოდა. ზოგჯერ დამაჩოქებდა და მიბრძანებდა, ფეხები დამიკოცნეო. თუ არ გავაკეთებდი, ქამრით მცემდა.
– ამას ფხიზელ მდგომარეობაში აკეთებდა?
– სრულიად ფხიზელი იყო, იშვიათად სვამდა. იცოცხლე, თავს კარგად უვლიდა. ნაბახუსევზე საშინლად აუტანელი იყო, მაშინ ძალადობის განსაკუთრებული შემოტევა ეწყებოდა. ყველას ჩამომაშორა, ვინც მიყვარდა. არც ნათესავი შემრჩა და აღარც მეგობარი. ჩემებიც იშვიათად გვსტუმრობდნენ. მათ რომ დაინახავდა, მაშინ იწყებდა ყვირილს და ღრიალს. ისინიც უხერხულობას გრძნობდნენ და თავს გვარიდებდნენ. ბოლოს ჩემი ოჯახიდან ფეხი მოიკვეთეს. ცხოვრება ღამედ მექცა, აღარაფერი მიხაროდა. მხოლოდ ჩემი შვილები მაძლებინებდნენ.
– სამწუხაროდ, ზოგიერთი ადამიანი მსხვერპლის როლს ეგუება. არ გიფიქრიათ, ძალადობისგან თავი დაგეღწიათ და ცხოვრება შეგეცვალათ?
– ასეთი ძლიერი ვერ აღმოვჩნდი. მეშინოდა, რომ მომკლავდა.
– მოკვლითაც გემუქრებოდათ?
– არამხოლოდ მე, არამედ შვილებსაც, თუმცა ბავშვები უყვარდა და არა მგონია, მათთვის რამე დაეშავებინა... მაგრამ ეს ყველაფერი ზღვაში წვეთია, რაც დამიშავა.
– უარესი რაღა უნდა ექნა?
– უმუშევარი რომ დარჩა და სახლში დაჯდა, მთლად შეირყა. შენ რა ქალი ხარ, ქმარ–შვილს შიმშილით კლავო, ჩამძახოდა. ვეცადე, სამსახური მეშოვა, მაგრამ არსად მიმიღეს, პროფესია არ მქონდა. ენაზე საშინელი სიბინძურეები ეკერა. როგორც მეძავს, ისე მელაპარაკებოდა. მხოლოდ სახმარად ვარგიხარ (უკაცრავად გამოთქმისთვის), სხვა არაფრისთვისო, მეუბნებოდა. ბოლოს მართლაც ეგეთი გამხადა – მაიძულა, ფულის საშოვნელად პროსტიტუციისთვის მიმემართა. დაუჯერებელია, მაგრამ ჩემმა ქმარმა ამისთვის ყველა ზომას მიმართა.
– მესაკუთრე ქმარმა, რომელიც ნათესავებს და ოჯახის წევრებსაც კი არ გაკარებდათ, სხვა კაცებისთვის გაგიმეტათ?
– ეს მისი მანიაკური ბუნების მორიგი გამოვლინება იყო. ერთსართულიან კერძო სახლში ვცხოვრობდით. ერთ ოთახს ცალკე შესასვლელი გაუკეთა და იქ ვიღებდი კლიენტებს. პირველად კაცები თავად მიშოვა. ცხადია, უმალავდა, ცოლი რომ ვიყავი.
– ამ საქმიანობაზე როგორ დათანხმდით?
– ვალებში ვიხრჩობოდით, ბავშვებისთვის საჭმლის ფულიც არ მქონდა. არავისთან ვურთიერთობდით, არც მეზობლებთან. შესაბამისად, ხელსაც არავინ გვიმართავდა. იძულებული გავხდი, ასე მოვქცეულიყავი. ნამდვილი საშინელება იყო. პირველად ძალიან გამიჭირდა. შვილებისთვის თავი გადადებული მქონდა. მხოლოდ მამაჩემზე ვდარდობდი, მის სახელს და პატიოსნებას რომ შეურაცხვყოფდი. თავი მძულდა, მაგრამ შემდეგ ამ ურცხვ საქმიანობასაც მივეჩვიე, ბინძური ქცევა ჩვეულებრივ საქმედ მექცა. ფულს ვშოულობდი და ქმარს ვუთვლიდი. მხოლოდ საჭმლის საყიდელს ვიტოვებდი. ქმარი ჩემი სხეულით ნავაჭრი ფულით ყოველ საღამოს დროის სატარებლად მიდიოდა და შინ განტვირთული ბრუნდებოდა. რაც მეტს იჯიბავდა, მით მეტად ხვდებოდა ჩემს "ფასს", ჩხუბით აღარ მიკლებდა. ხოლო თუ ფული შემოაკლდებოდა, ისევ ალიაქოთს ტეხდა.
– უკაცრავად ინტიმური კითხვისთვის, მაგრამ ამ ყველაფრის შემდეგ ქმართან სარეცელს კვლავ იზიარებდით?
– ზოგჯერ ვძაგდი, ბოზს და კახპას მეძახდა. საალერსოდ მაშინ მიხმობდა, როცა მთვრალი იყო. ქმარი უფრო მძულდა, ვიდრე კლიენტი კაცები, ამას გრძნობდა და მეც მასმევდა. მაიძულებდა, ის გამეკეთებინა, რასაც სხვა კაცებთან ჩავდიოდი. არ ვიცი, რა განცდა ჰქონდა იმ დროს, როცა მეხებოდა. მე კი ჭირივით მძულდა.
– შვილებთან თქვენი სამარცხვინო საქმიანობის დამალვას ახერხებდით?
– როცა კლიენტი მყავდა, ჩემი ქმარი ბავშვებს თავის ბიძაშვილთან აგზავნიდა, რომელიც შორიახლოს ცხოვრობდა. ბიძაშვილს ეუბნებოდა, ჩემს ცოლს არ სცალია, ბინებს ალაგებსო.
– თბილისი პატარა ქალაქია, არაფერი იმალება. ნუთუ არ გამჟღავნდა, რაც თქვენს ოჯახში ხდებოდა?
– ერთ ახალგაზრდა კაცს, ვატოს, რომელსაც რამდენჯერმე მოვემსახურე, ჩემ მიმართ გრძნობა გაუჩნდა. არ ვიცი, სიყვარული იყო თუ არა, ან ჩემი მდგომარეობის ქალი როგორ უნდა შეგიყვარდეს... მე ხომ ჩემი ქმრის ხელში სისუფთავის და სირცხვილ–ნამუსის ნიშანწყალიც აღარ შემრჩა. რაღაცნაირად დავმეგობრდით, მივენდე და ჩემი გაჭირვების შესახებ ვუამბე. გადაირია, რომ გაიგო. მითხრა, ცოტაც მაცალე და აქედან წაგიყვანო. არ ვიცი, სად მივყავდი ან რას მიპირებდა... ჩემმა ქმარმა აღარ აცალა. ჩემს ტელეფონში მისი მოწერილი მესიჯები რომ წაიკითხა, დანით დამადგა და მაიძულა, მისთვის პაემანი დამენიშნა. მის მოსვლამდე სარდაფში ჩამკეტა. მერე თავს დაესხა და დაჭრა. მას შემდეგ აღარ შემხმიანებია, თუმცა ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა. პროტესტის გრძნობა გამიჩნდა და გადავწყვიტე, ცხოვრება შემეცვალა.
– ეს შეძელით?
– ქმრისთვის წინააღმდეგობის გაწევა ვისწავლე და უფალს მივმართე დასახმარებლად. თავიდან ტაძარში ვერ მივდიოდი, სულიერად იმდენად დაბინძურებული ვიყავი. არც ქმარი მიშვებდა. თავს ვძლიე და მაინც შევძელი. ჩემი ქმარი დაუძლურდა და სიკვდილს ჩახედა თვალებში. მას შემდეგ შეიცვალა, მათხოვარივით გახდა. ყველაფერი მოინანია და თვალებში შემომციცინებს. იცის, რომ მისი არსებობა ჩემზეა დამოკიდებული და მემორჩილება. ნამდვილად ლოცვამ მიშველა. სამსახურიც გამომიჩნდა და ადამიანური ცხოვრება დავიწყე. მადლობა უფალს!
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე