"ფეისბუკმა" შვილიც კი დამავიწყა..."
საქმე ის არის, რომ ჩემი დაქალი წლებია, ჩეთაობს. ყოველთვის ვეჩხუბებოდი: მიატოვე ვირტუალურ სამყაროში ძრომიალი და რეალურ ურთიერთობებს ეცი პატივი-მეთქი. ახლა კი, უკვე ზრდასრული გოგო თვითონ ვაკეთებ იმას, რასაც 17-18 წლისა სხვას ვუკრძალავდი.
ოჯახი ნაადრევად შევქმენი. მე და ჩემს კლასელს, გიოს წლების განმავლობაში გვიყვარდა ერთმანეთი. ჯერ კიდევ ბავშვებმა გადავწყვიტეთ, სკოლის ბანკეტის შემდეგ დავქორწინებულიყავით და ასეც მოვიქეცით. მშობლებს ჩვენი ურთიერთობის საწინააღმდეგო არაფერი ჰქონდათ, პირიქით - ორივე მხარე მაქსიმალურად გვიწყობდა ხელს - ბინაც გვიყიდეს, ავეჯიც გვაჩუქეს და კარგი კომპიუტერიც გამოაყოლეს ხელს.
ჩვენი უბედურება მას შემდეგ დაიწყო, რაც ერთმანეთის ფერებით დავიღალეთ და მერე უსაქმურობისგან აღარ ვიცოდით, რა გაგვეკეთებინა. მართალია, ორივემ გავაგრძელეთ უნივერსიტეტში სწავლა, მაგრამ სამეცადინოც ბევრი არაფერი გვქონდა; ერთმანეთის და ტელევიზორის ყურებაც ყელში ამოგვივიდა.
ჰოდა, გიო კომპიუტერს მიუჯდა, მეც გვერდით დამისვა. თავიდან საინტერესო ამბებს ვეძებდით, ინტერნეტში ვიქექებოდით, მაგრამ მერე გიო ჩეთაობამ ისე გაიტაცა, ზოგჯერ ისიც ავიწყდებოდა, გვერდით რომ ვეჯექი. ყველა გოგოს, განურჩევლად იმისა, იცნობდა თუ არა, უმეგობრდებოდა, მათთან საერთო ენას ნახულობდა და ჩემი სულაც არ ერიდებოდა.
თავიდან არაფერს ვეუბნებოდი. მეგონა, ჩემი ეჭვიანობა სურდა, მაგრამ მერე ძალიან შეტოპა, ვიღაც გოგოს ლამის შუაღამემდე "ელაპარაკებოდა" და მეც "შემოვიხიე ტანსაცმელი". გაეცინა: ჩემო ეჭვიანო, ეს ხომ მხოლოდ ვირტუალური სამყაროა.
რეალურად, შენ გარდა არავინ მაინტერესებს. ხომ იცი, ადამიანების ამოცნობა მომწონს და ახლაც ამით ვარ დაკავებული. მაინტერესებს, ვინ რაზეა წამსვლელიო. სხვათა შორის, იურიდიულზე სწავლობს და ყველაფერს იმით ხსნის, რომ ვითომ რაღაც გამოძიებას ატარებს. უნდა, "დამაბოლოს", მაგრამ არც ასეთი შტერი და გულუბრყვილო ვარ...
მის ჯიბრზე მეც ვცდილობდი, ინტერნეტსამყაროში ახალი ნაცნობები გამეჩინა და როგორც კი გიო კომპიუტერს მოსცილდებოდა, მის ადგილს ვიკავებდი. ჯერ "სკაიპი" იყო, მერე - "ოდნო", მერე "ფეისბუკი", მერე თამაშიც - "ფერმა" და... მე და ჩემი ქმარი უკვე კომპიუტერს ვერ ვიყოფდით და ამის გამო ხშირად ვკინკლაობდით, ვჩხუბობდით. ეს რომ გაიგო, დედამ პერსონალური "კომპი" მიყიდა - ანუ ახალი უბედურება დაგვემართა:
მართალია, მე და გიო უკვე აღარ ვჩხუბობდით, მაგრამ მთელი დღე ისე გადიოდა, ერთმანეთს არც კი ველაპარაკებოდით. ისიც არ ვიცი, როგორ ან როდის დავფეხმძიმდი, რადგან ერთმანეთის საფერებლადაც იშვიათად ვიცლიდით. მოკლედ, ნამდვილი გამოთაყვანებულებივით ვიქცეოდით.
ფეხმძიმობამ დროებით გამომაფხიზლა. თითქოს გიოც გონს მოეგო, მაგრამ როგორც კი პატარა გაჩნდა და ოჯახში პრობლემებიც მოგვეძალა, ძიძა ავიყვანეთ და... ისევ კომპიუტერს ჩავეციკლეთ.
გიო, ჯანდაბას, მეც ვერ ვწყდებოდი ვირტუალურ მეგობრებს, მათკენ უხილავი ძალა მექაჩებოდა. სხვათა შორის, ვირტუალური საყვარელიც გამიჩნდა, რომელიც ყოველდღე იმდენ თბილს სიტყვას მწერდა, რამდენიც ჩემი ქმრისგან წლების განმავლობაში არ გამიგონია. ჰოდა, ქალის "დაკერვას" თურმე, მართლა არაფერი ნდომებია. ვირტუალური საყვარლის ერთი სიტყვა მერჩივნა ქმრის გვერდით ყოფნას, მის მოფერებას. თითქოს ასეთ ღალატს მუღამი ჰქონდა...
ამ ყველაფერს წერტილი მაშინ დავუსვი (თითქოს!), როცა ჩემი პატარა, რომელიც იმ დღეს ძიძის გარეშე დარჩა, რადგან ის ქალი დაბადების დღეს ზეიმობდა, "ფეისბუკში" "2 წუთით" შესულს, სულ დამავიწყდა. ჰოდა, იმ დღეს ბავშვი აივანზე გახოხებულა და ლამის მერვე სართულიდან გადავარდა.
ნიაკო მეზობლის ბიჭმა გადამირჩინა, რომელიც თავის აივანზე სიგარეტის მოსაწევად გასულა და ჩემი გოგონა მარტო, თანაც - აივნის რიკულებს შორის თავგაყოფილი რომ დაუნახავს, სიმწრისგან ჩვენთან ძლივძლივობით გადმოხოხებულა და ბავშვი, რომელიც უკვე გადავარდნის პირას იყო, შეიძლება ითქვას, ჰაერში დაუჭერია.
ჰოდა, როცა მე და ჩემს ქმარს არაადამიანური ყვირილი შემოგვესმა, მაშინ მოვედით გონს. მეზობელი იმიტომ ყვიროდა, რომ პატარას კისერზე მავთულისგან მიყენებული ნაკაწრი ჰქონდა, მაგრამ სისხლი ისე მოსდიოდა, რომ ეგონა, კისერი აქვს გამოჭრილიო...
როცა ყველანი ცოტათი დავწყნარდით, ვკითხე, - რატომ მაშინვე არ დაგვიძახე, ბავშვი რომ დაინახე-მეთქი? - არ მინდოდა, შეშინებოდა და უარესი მომხდარიყოო... ამ ამბის შემდეგ ის ბიჭიც და მთელი სამეზობლოც მე და გიოს ისე გვიყურებს, თითქოს კრიმინალი ჩაგვედინოს. თუმცა, ეს სულაც არ მაინტერესებს.
დარწმუნებული ვარ, სიმართლე ჩვენმა მშობლებმა რომ გაიგონ, ნიაკოს აუცილებლად თავისთან წაიყვანენ... შეიძლება, ეს ამბავი ვინმეს დაუჯერებლად მოგეჩვენოთ და ჩემთვის რჩევის მოცემისგან თავიც შეიკავოთ (ვიცი, რომ ზოგიერთები ყველაფერს ეჭვის თვალით უყურებენ, ყველაფერი ბლეფი ჰგონიათ), მაგრამ გეფიცებით, სიმართლეს ვამბობ და ამ წერილსაც სიმწრით ვწერ...
ალბათ, რჩევასაც არ გთხოვდით, მაგრამ ამ ამბის შემდეგაც ვერ ვსწავლობ ჭკუას. ზოგჯერ ვიტყვი: სულ ერთი წუთით ჩავრთავ კომპიუტერს-მეთქი და... საათები ისე გადის, რომ ვერც ვგრძნობ. ყველაზე ცუდი ისაა, რომ ჩემმა ქმარმა ვირტუალურ მეგობარში გამცვალა - იმ გოგოს "რეალში" შეხვდა და როგორც ვიცი, ახლა საყვარლებიც არიან. გიოს კომპიუტერი გადავქექე და მათი მიწერ-მოწერა მაძლევს ამის თქმის საფუძველს.
აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ქმარს ვერაფერს ვსაყვედურობ, რადგან თავადაც ამ სენით ვარ დაავადებული. ჯერჯერობით იმასაც ვითმენ, რომ მღალატობს, მაგრამ ნამდვილად არ მეგონა, ასე ღრმად თუ შეტოპავდა. მირჩიეთ, როგორ მოვიქცე? როგორ გადავარჩინო ოჯახი დანგრევას? არ მინდა, ეს ყველაფერი მშობლების ყურამდე მივიდეს. ხომ იცით, დღეს ყველას თავისი პრობლემა აქვს და თანაც - ამ საქმეში უფროსები თუ ჩაერევიან, დარწმუნებული ვარ, ყველაფერი უფრო დამძიმდება, მე კი გიოსა და შვილის დაკარგვა არ მინდა.
P.S. გიოს გავუმხილე, მასზე და იმ გოგონას ურთიერთობაზე ყველაფერი რომ ვიცი, მაგრამ მასხრად ამიგდო, სულ "ჩემო ეჭვიანო" მეძახა. აღარ ვიცი, რაა სიმართლე და რა - ტყუილი... რჩევებისთვის წინასწარ გიხდით მადლობას!"
