ქართველი ჟურნალისტი, რომელიც თავის სიყვარულს შვედეთში გაჰყვა

საბოლოოდ ჩვენი მომავლისთვის შვედეთში ცხოვრება ვარჩიეთ. ასე რომ, მეც მომეცა საშუალება, დამემტკიცებინა მისთვის, რომ საყვარელი ადამიანისთვის იგივე შემეძლო გამეკეთებინა, რაც მან ჩემთვის გააკეთა...

- შვედეთში ემიგრანტის სტატუსი გაქვს?
- ოფიციალურად მიკეს რეგისტრირებული პარტნიორი ვარ და მაქვს ორწლიანი დროებითი მოქალაქეობა, რომლის გახანგრძლივებაც ჩვენივე სურვილის მიხედვითაა შესაძლებელი. მოკლედ, იმავე უფლებებით ვსარგებლობ, როგორც ნებისმიერი უცხოელი, რომელიც შვედეთის მოქალაქეზეა დაქორწინებული. ამ შემთხვევაში არ შემიძლია, არ აღვნიშნო, რომ ინტერნაციონალი წყვილების მიმართ შვედეთს ლოიალური კანონები აქვს. კანონი ყველა მოქალაქეს საშუალებას აძლევს, სასურველ პარტნიორთან იცხოვროს.

- როგორია ქვეყანა, რომელშიც ამჟამად ცხოვრობ? გვიამბე ამის შესახებ...
- აქაურობა იმაზე კარგი ქვეყანა აღმოჩნდა, ვიდრე წარმომედგინა. ამინდი მაშინებდა, თუმცა ამ შიშმა გადამიარა. ასე რომ, ზამთრის მოკლე და ცივი დღეებისთვის უკვე მომზადებული ვარ. რაც შეეხება თავად ქვეყანას, ლამაზი და მოვლილია. შვედები თავიანთ საკუთრებას უფრთხილდებიან და გარემოზე ზრუნვასაც დიდ ყურადღებას უთმობენ - ეს არის კონტროლი გამონაბოლქვსა და ნაგვის დახარისხებაზე. მაგალითაც, აქ ორგანულ ნაგავსა და პლასტმასის ნივთებს ერთმანეთში არ ურევენ. ქუჩაში ნაგვის დაყრაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია. სხვათა შორის, ჯერ არ მინახავს შვედი, რომელიც უზარმაზარი ჯიპის საჭესთან იჯდეს. ყველანაირად ცდილობენ, ზომიერება დაიცვან. შეიძლება ითქვას, რომ ზედმეტად არავინ გაწუხებს და შენგანაც იმავეს ელიან. ერთადერთი უარყოფითი რამ, რამაც გამაკვირვა, ის იყო, რომ არანაირი საქმე არ გვარდება სწრაფად, - რიგში დგომა და ლოდინია საჭირო: ეს იქნება აიდი ბარათის აღება, ბინის დაქირავება თუ ექიმთან ვიზიტი. თუმცა აქ ამაზე არავინ წუწუნებს. ამ წესებს ყველა ემორჩილება და პატივს სცემს...

პირველი უცნაურობა, რამაც ამ ქვეყანაში ჩასვლისას გამაკვირვა, ბინის დაქირავებას უკავშირდებოდა: გაირკვა, რომ ამისთვის წლობით ლოდინი იყო საჭირო, რომ პირველი ხელი კონტრაქტი გაგვეფორმებინა (პირველ ხელ კონტრაქტი ბინის მეპატრონესთან გაფორმებული ქირავნობის ხელშეკრულებას ჰქვია, რომელიც გაცილებით იაფი და გრძელვადიანია).

ბოლო წლების განმავლობაში შვედეთში რამდენიმე ათეული ათასი ემიგრანტიჩამოვიდა, მოსახლეობა გაიზარდა და ბინებზე დიდი მოთხოვნაა. მალმოში, სადაც ვცხოვრობთ, ყველაზე პოპულარული ტრანსპორტი ველოსიპედია, რადგანაც სწრაფია, მოხერხებული და ამასთან, იაფიც. ყოველდღიურად აუმრავ ველოსიპედს იპარავენ. ცოტა ხნის წინ, დილით რომ გავიღვიძე, ველოსიპედი აღარ დამხვდა... რამდენიმე დღის წინ მიკე მაღაზიაში შევიდა, საღამო იყო და საჭეზე დამაგრებული ნათურის მოხსნა დაავიწყდა. მაღაზიიდან გამოსულს კი ნათურა აღარ დახვდა და სახლში გამწარებული მოვიდა. ასეთი წვრილმანი ხულიგნობა ხშირია. ამბობენ, სხვა ქალაქებში განსხვავებული სიტუაციაა და მალმოში კრიმინალური ვითარება ბევრი ემიგრანტის ცხოვრებამ გაამწვავაო. ხანგრძლივად სხვა არც ერთ ქალაქში არ მიცხოვრია და ამაზე ვერაფერს ვიტყვი...

უცნაურობაზე გამახსნდა, ჩემი პირველი შთაბეჭდილება შვედეთზე, ერთ სამხედრო პირს უკავშირდება. იმასაც აღვნიშნავ, რომ აქ სამხედრო სავალდებულო სამსახური არ არსებობს, ის ნებაყოფლობითია. მახსოვს, სტოკჰოლმის მეტროში ბაქანზე მდგომი სამხედრო დავინახე. წელში გამართულს ხელები ზურგს უკან ჰქონდა დალაგებული და შემართული იდგა. იმ კაცს თვალს ვერ ვაშორებდი, ეს იყო ჩემთვის წესრიგის, სიმშვიდის, ქვეყნისა და გარშემომყოფების პატივისცემის ყველაზე თვალსაჩინო მაგალითი. ის ადამიანი მეტროშიც კი არ აძლევდა საკუთარ თავს მოდუნების საშუალებას, რადგანაც სამხედრო ფორმა ეცვა. იმის მერე როცა შვედეთზე რამეს მეკითხებიან, სულ ის სამხედრო მახსენდება...

- აქვს თუ არა რაიმე საერთო შვედეთს ჩვენს ქვეყანასთან?
- აქაც ისევე უყვართ და დარდობენ, როგორც ჩვენს ქვეყანაში. დიახ, უყვართ შვილები, ისევე როგორც საქართველოში, მაგრამ დათვურ სამსახურს არ უწევენ. არასოდეს იტყვიან, რაც კარგები ვართ, შვედები ვართო (ღიმილით ამბობს). მიუხედავად იმისა, რომ ამის თქმის საფუძველი აქვთ. აქ შვილებს დამოუკიდებელ ადამიანებად ზრდიან და მშობლის კალთაზე გამოკერებულ ბავშვს ვერსად ნახავთ.

აქ დეკრეტულ შვებულებას როგორც დედები, ასევე მამები იღებენ და მშობლები შვილებს მორიგეობით უვლიან. შვედები საკმაოდ აქტიური მოხუცები არიან. ხშირად შეხვდებით 80 წელს მიღწეულ ბებოს ან ბაბუს, რომელიც ველოსიპედით გადაადგილდება. დიდ ყურადღებას აქცევენ ჯანმრთელობას და დღის ნებისმიერ მონაკვეთში ქუჩაში, პარკში, ეზოში დაინახავთ ადამიანს, რომელიც დარბის და ვარჯიშობს. რაც მთავარია, სიგარეტის მოწევა აქ არ არის პოპულარული. მომწონს შვედური ურთიერთობების წესი, ერთმანეთის პირად ცხოვრებაში არასოდეს ერევიან. რელიგიური მრწამსი და პირადი ცხოვრება ინტიმური თემაა და საჯაროდ არავინ განიხილავს...

- სამომავლოდ რა გეგმები გაქვს?
- შვედურ ენას ვსწავლობ და ვცდილობ, რაც შეიძლება, მალე კარგად ავითვისო. შვედეთში უცხოელებისთვის სპეციალური პროგრამაა, რომლის ფარგლებშიც შვედური ენის სწავლა უფასოა. ვცდილობ, მუშაობაც დავიწყო. რა თქმა უნდა, აქ ჟურნალისტის ვაკანტურ ადგილს არავინ შემომთავაზებს და პროფესიის შეცვლა უნებლიედ მომიწევს. იმედი მაქვს, უსაქმოდ დიდ დროს არ დავკარგავ.

ზამთარში მიკე ახალ ზელანდიაში პრაქტიკულ სამუშაოზე აპირებს გამგზავრებას. მე კი მოხალისეთა პროგრამას ვეძებ, სწავლის პარალელურად, მოხალისედ დიდი სიამოვნებით ვიმუშავებდი, სანამ სხვა საქმეს წამოვიწყებდი.

- ელენე, ვიცი რომ დედისერთა შვილი ხარ. დედა როგორ შეხვდა შენს უცხოეთში გამგზავრებას?
- საკმაოდ პატარა ვიყავი, როცა დამოუკიდებლად ცხოვრება დავიწყე და ყველა მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების მიღება საკუთარ თავზე ავიღე. ამიტომ ხანდახან როცა ჩემი მეგობრები ოჯახის წევრების შეხედულებასა და მათი მხრიდან შეზღუდვას აპროტესტებდნენ, ძალიან მიკვირდა. დედას, როგორც აღნიშნეთ, ერთი შვილი ვყავარ და ხშირად ცდილობდა, ჩემი გასაკეთებელი საქმე თავის თავზე აეღო, რაც არ მომწონდა. არასოდეს მესმოდა, როგორ მიჰყვებოდნენ დედები შვილებს უნივერსიტეტსა თუ ამა თუ იმ დაწესებულებაში, რაიმე საქმის მოსაგვარებლად. იყო დრო, როცა დედაჩემის მოწერილ მესიჯებს: "თბილი წინდები გაცვია?" "ხომ არ გშია, დედა გენაცვალოს?" - ჭკუიდან გადავყავდი. დედა ახლაც მწერს ასეთ მესიჯებს, მაგრამ ახლა გული ყელში მებჯინება, რადგან ძალიან მენატრება. მამა სამწუხაროდ მანამდე გარდაიცვალა, სანამ მიკეს გავიცნობდი. დედამ კი კარგად იცის, რა სჯობს ჩემი მომავლისთვის, მით უმეტეს, რომ მიკე ძალიან უყვარს. ვიცი, რომ უჩემობა ძალიან უჭირს, მაგრამ არ წუწუნებს, რაც მახარებს და მინდა, ვუთხრა, რომ მისით ძალიან ვამაყობ!

- უცხო ქვეყანაში შენი მეგზური პრაქტიკულად, შენი მოგობარი ბიჭი - მიკე აღმოჩნდა... რას გვეტყვი მასზე?
- მიკე აქტიური შვედი ბიჭია, უყვარს ფეხბურთი და ყველაფერი, რაც ფიზიკურ აქტივობას უკავშირდება. დღეს მთელ მსოფლიოში უფრო და უფრო მეტი ადამიანი ეჯაჭვება კომპიუტერის ეკრანს, მიხარია, რომ ეს ტენდენცია ჩვენ არ გვეხება. მიკე ცდილობს, ყოველთვის რაიმე საინტერესო საქმით დაკავდეს. საქართველოში ბიზნესის მენეჯმენტს სწავლობდა, მაგრამ რამდენიმე თვის შემდეგ, სწავლას თავი დაანება. მიხვდა, რომ ოფისში ჯდომა და ბიზნესზე ფიქრი არასოდეს ნდომებია. ექსპერიმენტები არ აშინებს. ახლა სრულიად განსხვავებულ პროფესიას ეუფლება და საზაფხულოდ ველოსიპედით მოგზაურობას გეგმავს. საკმაოდ მოკრძალებულად ვცხოვრობთ, რადგან მიკეს შემოსავალი ორი ადამიანისთვის მცირეა, მაგრამ ეს ხელს სულაც არ გვიშლის, რომ დრო სახალისოდ გავატაროთ. მას არანაირი კომპლექსი არ აწუხებს და გულახდილი ადამიანია, რასაც მასში ვაფასებ. რაც შეეხება ჩვენს ოჯახურ ცხოვრებას, ყველანაირი საქმე გადანაწილებული გვაქვს და ერთმანეთს ხელს ვუწყობთ.

- ადვილია ქართველისთვის უცხო ქვეყანაში ცხოვრება?
- ქართველსაც გააჩნია... ეს ზოგადად ადამიანის ბუნებაზეა დამოკიდებული. ზოგიერთი ადაპტაციას რთულად ახდენს და სიახლეებს ძნელად ეგუებიან. მიუხედავად იმისა, რომ მომზადებული ვიყავი, უცხო ქვეყანაში გატარებული პირველი 2 თვე არ იყო ადვილი. თავიდან თუ აქაურობასთან შეგუება მიჭირდა, ახლა თბილისში ცხოვრება ვეღარ წარმომიდგენია. ასე რომ, ყველაფერი შესაძლებელია...

- დროს უმეტესად რას უთმობ და როგორ ცხოვრობ?
- დილის შვიდის ნახევარზე ვიღვიძებ. შვედეთში დილა 5-6 საათზე იწყება. 8 საათზე შვედური ენის გაკვეთილებზე მივდივარ, სკოლაში უნდა ვიყო. ძირითად დროს სწავლას ვუთმობ, ვხვდები მეგობრებს, ვსეირნობთ, ხანდახან დანიაში, კოპენჰაგენში მივდივართ - 30 წუთის სავალი გზაა. მალმოში თბილი, გახსნილი ხალხი ცხოვრობს. სამზარეულოში ტრიალსაც დიდ დროს ვუთმობ, ხან ვხრაკავ და ხანაც - ვშუშავ... შვედეთში ტაილანდური და ვიეტნამური სამზარეულო ძალიან პოპულარულია და ვცდილობ, მეც ვისწავლო ამ კერძების მომზადება.

- როგორ ერთობიან და ცხოვრობენ ახალგაზრდები მანდ?
- თბილისში პოპულარული გართობა თუ ბარში დაჯდომა და დალევაა, აქ - არა. მით უმეტეს, რომ ალკოჰოლური სასმელი ძვირია. მიკეს მოტორიანი ნავი აქვს და ზაფხულში მეგობრებთან ერთად ხშირად ტბაზე დავდიოდით; კუნძულზე პიკნიკს აწყობდნენ, თევზაობდნენ ან ფეხბურთს თამაშობდნენ. ახლა შედარებით ცივა და ერთმანეთს დახურულ სივრცეში ხვდებიან: კლდეზე ცოცავენ, კალათბურთს ან ბოულინგს თამაშობენ. ახალგაზრდები ბევრს მოგზაურობენ, სხვადასხვა ქვეყანაში მოხალისეებად მიდიან, სადაც ადგილობრივ მოსახლეობას ეხმარებიან და დროსაც არაჩვეულებრივად ატარებენ. აქ როგორც გითხარით, დამოუკიდებელ ცხოვრებას ადრე, 16-18 წლის ასაკში იწყებენ და სწავლის პარალელურად, მუშაობენ კიდეც. მათთვის სათაკილო შრომა არ არსებობს, ზოგიერთი მოხუცს უვლის ან ფიზიკურად მუშაობს. იშვიათად შეხვდებით ოჯახს, რომელიც შვილის სწავლას აფინანსებს. აქ განათლება უფასოა, თუმცა ცხოვრება ძალიან ძვირია. მაგალითად, პური საშუალოდ, 5-6 ლარი ღირს... ჩვენ სტუდენტურ სახლში ვცხოვრობთ, სადაც 600-ზე მეტი ბინაა... ორი დღის წინ მზემ გამოანათა და ტემპერატურა 13 გრადუსამდე გათბა. პარკებში ტევა არ იყო, მზეს ვეშურებოდით. სტუდენტურ სახლში წვეულებებს ხშირად აწყობენ, ჰელოუინის ღამით მიკეს ისეთი გრიმი გავუკეთე, შეხედვის თვითონვე მეშინოდა. ჰოდა, პირველი ადგილი მიანიჭეს საუკეთესო გარდასახვისთვის... გამოვცადე თუ რას გრძნობენ ხელოვანები, როცა მათ ნამუშევარს აქებენ. ამაყი ვიყავი... ასე რომ გასართობი არ გვაკლია, მთავარია, ამის სურვილი გვქონდეს...

ლალი ფაცია
"ამბები.გე"