ბაიკი-თამაში სიცოცხლესთან

ბოლო პერიოდში მოტომოყვარულები კახეთშიც ხშირად გვხვდებიან სამწუხაროდ, ამ ტრანსპორტით ავარიულმა სიტუაციებმაც საგრძნობლად იმატა.

გასულ კვირას საგზაო შემთხვევას ახალგაზრდა მოტოციკლისტის სიცოცხლე ემსხვერპლა.

სიღნაღის მუნიციპალიტეტის სოფელ ჯუგაანის მკვიდრი აკაკი ლოლაშვილი წნორის “არქიმედეს” კლინიკაში ურთულესი მდგომარეობით შეიყვანეს. როგორც კლინიკაში აცხადებენ, პაციენტს თავის ტვინი ჰქონდა დაზიანებული. ის თბილისში კატასტროფის მანქანით გადაიყვანეს, თუმცა, სამწუხაროდ, ახალგაზრდა მოტომოყვარულის გადარჩენა ვერ მოხერხდა.

რამდენიმე კვირის წინ ქალაქ გურჯაანში, ნონეშვილის გამზირზე ავტოსაგზაო შემთხვევა მოხდა. ერთმანეთს მოტოციკლი და 06 მარკის ავტომობილი შეეჯახა. ჯანმრთელობისთვის საზიანო, სერიოზული ტრავმები მიიღო ახალგაზრდა ბაიკერმა.

ზაფხულში გურჯაანის გარეუბანში, სარაჯიშვილის ქუჩაზე გამართული მოტორბოლაც სავალალო შედეგით დასრულდა. როგორც მაშინ “სპექტრს” ჯეოჰოსპიტალსის გურჯაანის საავადმყოფოში განუმარტეს, ერთ-ერთ დაზარალებულს, ახალგაზრდა გიორგი გუგულაშვილს, ელენთის დაზიანება აღენიშნებოდა. მას გადაუდებელი ოპერაცია გაუკეთდა.

რატომ რისკავენ ეს ადამიანები? რის ფასად დებენ სიცოცხლეს სასწორზე? მასალაზე მუშაობა ამ კითხვებით დავიწყეთ. ამავე კითხვებით მივმართეთ ფსიქოთერაპევტ მარიამ ყვირალაშვილს და სტატიის მთავარ პერსონაჟს.

17 წელია მოტოციკლს მართავს. ამბობს, რომ ძნელია სიტყვებით იმ შეგრძნების გადმოცემა, რომელსაც 7-8 წამში, 300 მეტრი სიჩქარით მოძრაობისას განიცდის. 13 წლისამ პირველად “სავეცკი” მოტოციკლეტს გაუსინჯა “გემო”. ახლა მოტო მისთვის ფუფუნება აღარაა. “კავასაკი ნინძას” ტიპის ბაიკი სერგი ანაშვილის ყოველდღიურობის განუყოფელი ნაწილია.

-”თავიდან გატაცება იყო, სილამაზის და სისწრაფის მოწონება. მერე დამოკიდებულება შემეცვალა. ზოგისთვის ეს `ავეჯის~ ვარიანტია, ძალიან უფრთხილდება. ჩემთვის კი ყოველდღიური მოხმარების საგანია,”-გვითხრა მან.
იცის, რომ ყოველი დღე, ყოველი წამი, როცა ბაიკს მართავს, სიკვდილ-სიცოცხლის თამაშია, ამიტომ მოტოციკლეტის შეყვარებას არავის ურჩევს.

-”ბავშვობიდან სისწრაფე მიტაცებდა. მართვის 17 წლის სტაჟი მაქვს, მაგრამ სხვებს ვურჩევ, არათუ დაჯდნენ, არც კი გაეკარონ მოტოციკლს, ძალიან საშიშია. ყოველთვის, როდესაც მოტოზე ვჯდები, გააზრებული მაქვს, რომ შეიძლება სახლში ვეღარ მივიდე, მაგრამ ძალიან აზარტული ვარ და ვერ შევეშვები.”

სერგი და მისი მეგობარი ბაიკერები მოტორბოლებს რუსთავის ავტორალის ტრასაზე, ან `ნატახტარის~ აეროდრომზე მართავენ. დაჟინებით ამტკიცებს, რომ ბაიკერი მოტოს ვერასოდეს შეელევა.

-”ნარკოდამოკიდებულებასავითაა. ნამდვილი ბაიკერი თავის ბაიკს ვერ დაივიწყებს. ვერც ერთი მოტომრბოლელი ვერ გეტყვით, რატომ! ხშირად კითხულობენ,-”რატომ ჯდები მოტოზე, ხომ იცი რომ საშიშია, შეიძლება დაიღუპო”, მაგრამ პასუხი ყოველთვის ერთია:-არ ვიცი რატომ, მე ეს მსიამოვნებს. რაც შეეხება შეგრძნებას, ამაზე საუბარს არ დავიწყებ, ქებას ნახვა სჯობია.”

ფსიქოლოგიური საკონსულტაციო დიაგნოსტიკური ცენტრ “იდილიას” ფსიქოთერაპევტ, მარიამ ყვირალაშვილის თქმით, მოტოს სიყვარული ძირითადად მძაფრ განცდებსა და ემოციებს უკავშირდება.

-”იყო ბაიკერი, ნიშნავს-იცხოვრო ცხოვრების განსაზღვრული წესით, იფიქრო განსაკუთრებულად, გქონდეს კარდინალურად განსხვავებული აზროვნება. ზოგისთვის ეს სიამოვნების მიღებაა, ძლიერი განცდებიდან, შეგრძნებებიდან, სადაც ხდება ბალანსირება სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის. სხვისთვის-ესაა საშუალება-ყოველთვის შეიგრძნოს სიცოცხლე საკუთარ თავში. ზოგიერთ შემთხვევაში კი-ავტოაგრესიის გამოვლინებაა.”

ფსიქოთერაპევტი ამტკიცებს, რომ რეალური საფრთხის მიუხედავად, ბაიკერები რბოლის დროს განსაკუთრებულ ეიფორიას განიცდიან.

-”მიუხედავად იმისა, რომ ექსტრემალური სპორტის მიმდევართათვის მაღალი რისკია: საფრთხის, ტრავმების, მოტეხილობების, სისხლში ადრენალინის დიდი დოზით გამოყოფის შედეგად მაინც შეუდარებელ სიამოვნებას იღებენ. მათ მოსწონთ დანის პირზე სიარული, სურვილი აქვთ გამოსცადონ თავისი შესაძლებლობები.”

მარიამ ყვირალაშვილი აქვე აღნიშნავს, რომ მოტომოყვარულები და ექსტრემალური სპორტის მიმდევრები, არ არიან სუიციდისკენ მიდრეკილები.

-”ისინი ამოწმებენ თავის ინსტიქტებს, ცდილობენ დაამტკიცონ, რომ ფიზიკის კანონები არასრულყოფილია და ადამიანის შესაძლებლობებს საზღვრები არ აქვს.”

სერგი ანაშვილი კი ყველას, ვისაც მასავით ექსტრიმი იზიდავს, ურჩევს, ეკიპიროვკის გარეშე (სპეციალური ქურთუკი, შარვალი, “ბათინკები” და შლემი) არასოდეს მიუჯდნენ მოტოს.

კიდევ ერთი კითხვა, რომელიც ლოგიკურად ჩნდება, ალბათ ისაა, თუ სად გადის ზღვარი სახიფათო სპორტის სიყვარულსა და კანონით განსაზღვრულ რეგულაციებს შორის, რომელიც ყველა მოქალაქემ უნდა დაიცვას?

სწორედ ამიტომ “სპექტრმა” კითხვები შინაგან საქმეთა სამინისტროს პრესსამსახურს გადაუგზავნა. პრესსამსახურში განგვიცხადეს, რომ ამ დროისთვის ბაიკერებზე ყველა ის კანონი ვრცელდება, რაც საავტომობილო წესების დარღვევის შემთხვევაში.

არის თუ არა კანონით განსაზღვრული, რა ასაკის ადამიანს აქვს მოტოციკლის, კვადროციკლის, სკუტერის მართვის უფლება? რა ასაკიდან ხდება ამ სატრანსპორტო საშუალებებზე მართვის მოწმობის გაცემა?

“სატრანსპორტო საშუალებათა მართვის უფლების მიღების წესი და პირობები განისაზღვრება საქართველოს კანონის “საგზაო მოძრაობის უსაფრთხოების შესახებ” 16-ე მუხლის თანახმად, ხოლო მართვის უფლების მინიჭებისთვის დადგენილი მინიმალური ზღვარი განსაზღვრულია 161 -ე მუხლით, კერძოდ:
-”B1″ კატეგორიის სატრანსპორტო საშუალების (მოტორიზებული ტრიციკლი და კვადროციკლი) მართვის უფლება, პირს ენიჭება 16 წლის ასაკიდან.
-”A1″ ქვეკატეგორიის სატრანსპორტო საშუალების (მსუბუქი მოტოციკლი, რომლის ძრავის მუშა მოცულობა არ აღემატება 125სმ. კუბ-ს, ხოლო მაქსიმალური სიმძლავრე 11 კვტ-ს) მართვის უფლება პირს ენიჭება 17 წლის ასაკიდან.
-”A” კატეგორიის სატრანსპორტო საშუალების (მოტოციკლი) მართვის უფლება პირს შეიძლება მიენიჭოს 21 წლიდან თუ აღნიშნული კატეგორიის სატრანსპორტო საშუალების მართვის უფლების მიღების მოთხოვნამდე არანაკლებ 2 წლით ადრე მინიჭებული აქვს “A1″ ქვეკატეგორიის სატრანსპორტო საშუალების მართვის უფლება და 24 წლიდან, თუ არ არსებობს აღნიშნული გარემოება”-გვიპასუხეს სამინისტროს პრესსამსახურში.

რაც შეეხება მოტოციკლით საგზაო შემთხვევების სტატისტიკას კახეთის რეგიონში, შინაგან საქმეთა სამინისტროს პრესსამსახურის წარმომადგენელმა შორენა ჯახუამ გვიპასუხა, რომ აღნიშნულ ინფორმაციას ათი დღის ვადაში მოგვაწვდიან.

ლანა გულოშვილი
”სპექტრი”