ვინ არის კახა კინწურაშვილის "გოგო" და რატომ ეშინია პირადზე საუბრის ლიკა ლაბაძეს

მსახიობი კახა კინწურაშვილი და ტელეწამყვანი ლიკა ლაბაძე პროექტმა "ცეკვავენ ვარსკვლავები" კარგად შეთამაშებულ ტანდემად აქცია. მათ წყვილს ამ შოუს კულისებში ვარსკვლავების დახვედრა, მათთან გასაუბრება და გამხნევება ევალება, რაშიც იმპროვიზაცია და ურთიერთგაგება მთავარია. როგორც კახა და ლიკა ირწმუნებიან, ერთმანეთს მზერით უგებენ და მათი დიალოგებიც სრული იმპროვიზაციაა.
კახას და ლიკას პოპულარობის ზრდასთან ერთად გაჩნდა ინტერესი და შესაბამისად გარკვეული ცნობებიც გავრცელდა მათი პირადი ცხოვრების შესახებ. ამ ცნობებიდან უტყუარი გახლავთ ის, რომ კახა რამდენიმე თვის წინ დაქორწინდა საყვარელ გოგონაზე. გასათხოვარი ლიკა კი თავის პირადს მალავს, გრძნობებზე ბუნდოვნად საუბრობს და ამიტომ ხმები მისი რომანის შესახებ ბიზნესმენ გენო მალაზონიასთან ოფიციალურად დადასტურებული არ არის. თავად ლიკა "სარკესთან" მათ არც უარყოფს და არც ადასტურებს.
– ლიკა და კახა, როცა შოუ ორ ადამიანს ერთად მიჰყავს, რა არის აუცილებელი, რომ ჰარმონიული ტანდემი გამოვიდეს, ანუ ერთი ალთას არ მიდიოდეს და მეორე – ბალთას?
ლიკა: პირველ რიგში, მეგობრობა. ნანკა კალატოზიშვილი, დუტა სხირტლაძე და კახა, სამივე, თეატრის სცენიდან აღმოჩნდნენ პირდაპირ ეთერში. როცა ადამიანები ერთმანეთის მიმართ კარგად არიან განწყობილი და თავიანთი საქმის პროფესიონალები არიან, ურთიერთგაგება და შეთამაშება ხდება. კახას ხასიათს ნელ–ნელა ალღო ავუღე და მივხვდი, მასთან ერთობლივად როგორ უნდა მემუშავა. მგონი, ურიგოდ არ გამოგვდის.
კახა: პირველი კანონი ისაა, რომ ყველამ თავის თავს უნდა მიხედოს. უნდა გათავისუფლდე იმაზე ფიქრისგან, რომ უამრავი ადამიანი გიყურებს, რაც საკმაოდ რთულია. ზოგს ჰგონია, რომ თუ ეკრანზე თავისუფლად ხარ, ეს შენი ნიჭია, სინამდვილეში კი დიდ ენერგიას დებ, თავდაუზოგავად შრომობ. წამყვანობაში ყველაზე მეტად რაც მხიბლავს, ისაა, რომ ჩემს პროფესიაში მადგება. ტელევიზია მაძლევს საშუალებას, ხალხთან მაქსიმალურად გულწრფელი ვიყო.
დუეტში მუშაობა საკმაოდ რთულია, თუ პარტნიორს არ უგებ, თუ არ იცი, ვინაა, ეს შედეგზე ცუდად აისახება. მე და ლიკა დიდი ხანია ერთმანეთს ვიცნობთ, მაგრამ ყოველდღიური ურთიერთობა არ გვქონია.
ლიკა: პირველ სეზონში, როცა მე და სამორი ბალდე ვცეკვავდით, კახას დადებით განწყობას, რომელიც მაშინაც წამყვანი იყო, ყოველთვის ვგრძნობდით. ძალიან გამიხარდა, როცა გავიგე, რომ ჩემი მეწყვილე კახა უნდა ყოფილიყო და არა – სხვა ვინმე.
კახა: შემიმჩნევია, რომ პარტნიორები ერთმანეთს ვერ უგებენ ან ერთ მათგანს უნდა, საკუთარი თავი წინ წამოსწიოს. ეს ეკრანზე ძალიან ცუდად ჩანს. მაყურებელს წამყვანების პატარა ბრძოლები სულ არ აინტერესებს, პირიქით, ნერვებს უშლის. ამ მხრივ ძალიან გამიმართლა. მე და ლიკას არაფერი გვაქვს გასაყოფი. ჩვენი მოვალეობაა, მონაწილეები გავართოთ და როგორმე გავამხნევოთ. მგონი, ერთობლივი ძალებით შეძლებისდაგვარად ვახერხებთ ამას.
ლიკა: ვხვდები, კახას რისი თქმაც უნდა და ვცდილობ, ჟესტიკულაციით მეც იგივე გადმოვცე.
– ლიკა, პირველი სეზონის გამარჯვებული ხართ, ალბათ ყველაზე უკეთ თქვენ გესმით მონაწილეების. როცა მათ უყურებთ, გახსენდებათ თქვენი საკონკურსო განცდები?
ლიკა: ამ სეზონზე ყველაზე ძლიერი ნაკადი შეიკრიბა. პირველი შემთხვევაა, როცა ვერ ვხვდები, ვინ შეიძლება გახდეს ფინალისტი. ყველაზე რთული სცენაზე გასვლის მომენტია, ამ დროს სადღაც ბურუსში ხარ და არა – ამქვეყნად. ცეკვის დასრულების შემდეგ არც ის გახსოვს, რა გააკეთე და როგორ იცეკვე.
კახა: მე ასე მაშინ ვარ, როცა თეატრში კულისებში ვდგავარ და სცენაზე გასვლამდე წამებია დარჩენილი. ამ დროს მგონია, რომ არაფერი მახსოვს.
ლიკა: მსგავს პროექტებში სხვების შედეგებზეც ხარ დამოკიდებული, ამიტომ ყველა დეტალზე ნერვიულობა გიწევს. ახლა ამ ყველაფრისგან თავისუფალი ვარ, საკუთარ თავზე აღარ მიწევს იმავეს გამოცდა, რაც უკვე გამოვიარე და ვერ აგიწერთ, რა ბედნიერი ვარ! ის პერიოდი ჩემთვის დიდი სტრესი იყო. ახლა მონაწილეების ძალიან კარგად მესმის. ცეკვის შემდეგ უკან რომ ბრუნდები, იმხელა ემოციაა შენში, რომ გინდა, ეს ყველაფერი ამოიღო, მაგრამ ზოგჯერ საჭირო სიტყვებს ვერ პოულობ.
– ანუ წამყვანობა უფრო კომფორტულია თქვენთვის, ვიდრე კონკურსანტობა იყო?
ლიკა: ახლა ძალიან თავისუფლად ვარ, რადგან აღარაფერზე ვნერვიულობ.
კახა: რა გენაღვლება, გალაღებული ხარ!
ლიკა: ეს პროექტი ჩემთვის იმდენად მშობლიურია, რომ თავი სახლში მგონია. გამარჯვებამ ჩემს ცხოვრებაში იმხელა გარდატეხა მოახდინა, არ შეიძლება ასეთი შეგრძნება არ მქონდეს.
– კახა, თქვენ როგორი დამოკიდებულება გაქვთ ცეკვისადმი?
კახა: მშვენიერი. ძალიან მიყვარს ნებისმიერი ცეკვა, მით უმეტეს, ჩვენ ისეთი ცეკვები გვაქვს, არ შეიძლება გულგრილი იყო. იმდენად ემოციურია ქართული ცეკვები, რომ ზოგჯერ მთელი დღის კარგ განწყობას მიქმნის. ბალეტიც მომწონს, ბრეიკ დანსიც და ნებისმიერი ის მოძრაობაც, რომელიც ემოციაზეა გათვლილი. მე ერთი ჩვეულებრივი პინოქიო ვარ... აქამდე იშვიათად მქონია შესაძლებლობა, ჩემი ცეკვის მონაცემები გამომემჟღავნებინა. მგონია, რომ თუ ცეკვას დროს დავუთმობ, შედეგს აუცილებლად მივაღწევ. არ ვამბობ, რომ მთებს გადავდგამ, მაგრამ სცენაზე ან კინოში რომ დამჭირდეს, რაღაცას აუცილებლად მოვახერხებ.
– კახა, თქვენ ორ ტელეკომპანიაში პარალელურად მუშაობთ – "იმედში" და "ჯიდიესში". როგორც წესი, ერთი ტელეარხის სახეები სხვა არხზე არ მუშაობენ, ეს ერთგვარი დაუწერელი კანონია. თქვენთვის გამონაკლისის დაშვება მოხდა?
კახა: საინტერესო შეთანხმება მოხდა არხის მესვეურებს შორის. მშვიდად და წყნარად გადაწყდა ეს ამბავი. მე ვუთხარი, რომ თუ თავად შეთანხმდებოდნენ ერთმანეთში, ორივეგან ვიმუშავებდი. ტელევიზიის გარდა თეატრშიც ვარ, გახმოვანებაზეც ვმუშაობ, კინოში კი უკვე ერთ წელზე მეტია აღარავის გადავუღივარ.
– კახა, ერთ მშვენიერ დღეს თქვენც რომ შემოგთავაზონ კონკურსში ცეკვა, დათანხმდებით?
– ახლა რომ შემოეთავაზებინათ ჩემთვის "ცეკვავენ ვარსკვლავებ"–ში კონკურსანტად მონაწილეობა, რა თქმა უნდა, უარს ვიტყოდი. დროის ფაქტორიც რომ არ იყოს, ეს იმხელა პასუხისმგებლობაა, რომ მაშინ სხვა საქმე არაფერი უნდა გქონდეს. თუ შენს თავზე იღებ პასუხისმგებლობას და მაყურებლის წინაშე ისე გადიხარ, როგორც მოცეკვავე, ვიღაცას რომ ეუბნები, დამიმესიჯეთო, ნება უნდა იბოძო და ბოლომდე დაიხარჯო.
– თქვენი, ორივეს, მუშაობა მუდმივად მაყურებლის წინაშეა გამოტანილი. უმეტსწილად რას გრძნობთ მისგან, მოწონებას თუ კრიტიკულ დამოკიდებულებას?

კახა: ქართველ მაყურებელს გაწირვა უფრო მეტად სჩვევია, ვიდრე შეყვარება. ადვილია ქილიკი, ლანძღვა. ცუდის აღმოჩენა უფრო უადვილდებათ, ვიდრე კარგის. ჩვენს საზოგადოებას წიხლის დაჭერა უყვარს. როცა მაყურებლისგან თანაგრძნობა მოდის, გაცილებით უკეთესად გრძნობ თავს და ვითარდები. კრიტიკა აუცილებელია, მაგრამ ობიექტური უნდა იყოს. არ შეიძლება კრიტიკა ლანძღვაში გადაიზარდოს.
გადაცემას წავიყვან თუ სპექტაკლში ვითამაშებ, ჩემს მეგობრებს, მეუღლეს, პირველ რიგში, იმას ვეკითხები, რა არ მოგეწონათ–მეთქი. წლები დამჭირდა იმისთვის, რომ ჩემთან საუბარი პირდაპირ კრიტიკით დაეწყოთ. ვიცი, რომ ეს მავითარებს, როგორც პროფესიონალს. ყველამ რომ მიძახოს, რა კარგი ხარო, ალბათ იქ დავრჩები, სადაც ვარ.
ლიკა: წელიწადნახევარია ყოველდღიურად ვზივარ პირდაპირ ეთერში და საკუთარ თავზე ვმუშაობ, რომ უკმაყოფილების გრძნობა არ დამრჩეს. საკუთარი თავის ყველაზე დიდი კრიტიკოსი მე ვარ და ელემენტარულ შეცდომასაც კი ვერ ვპატიობ. მილიონი შეცდომა დამიშვია, როცა პირველ ნაბიჯებს ვდგამდი, მეგონა, ამ შეცდომებს მაყურებელი არ მაპატიებდა, მაგრამ მივხვდი, რომ არავის შეუმჩნევია. ეს იმას ნიშნავს, რომ მაყურებელი მენდობა, ვუყვარვარ და ამის გამო ბევრ ჩემს შეცდომაზე თვალს ხუჭავს.
– კახა, ერთი ფაქტი უნდა გაგახსენოთ. პირველი სეზონის დასრულების შემდეგ ჩვენს ჟურნალს ინტერვიუში უთხარით, რომ პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" წამყვანობას აღარ დათანხმდებოდით. რატომ შეიცვალეთ აზრი?
კახა: პირველი გრანდიოზული შოუ, რომლითაც მაყურებელმა წამყვანად გამიცნო, სწორედ "ცეკვავენ ვარსკვლავები" გახლავთ. მაშინ ჩემს ცხოვრებაში ისეთი პერიოდი იყო, რომ გასაქცევ–გამოსაქცევად დრო აღარ მრჩებოდა. არჩევანის წინაშე ვიდექი და ალბათ ვიყავი კიდეც კატეგორიულ უარზე. ახლა რაღაცნაირად ვათავსებ ერთმანეთთან და ყველაფერს ვასწრებ. დოი (რეჟისორი დათო დოიაშვილი, ავტ.) მაქსიმალურად მიწყობს ხელს. როცა გადაცემის ჩაწერაა, სპექტაკლს არ ნიშნავს, ძალიან მიდგას გვერდით.
ჩვენ ის თაობა ვართ, რომელმაც უნდა ირბინოს, რომ რაღაცას მიაღწიოს. ბევრი ათეული წელი ჩვენთან განვითარება გაჩერებული იყო, ამიტომ იძულებულები ვართ, დაუღალავად ვიმუშაოთ. თუ ჩემს ქვეყანას დასჭირდება, იარაღსაც ავიღებ ხელში, მაგრამ მგონია, რომ პატრიოტობა ყველამ თავის საქმეში უნდა ჩადოს, ეს იქნება ჩვენი გამოსავალი.
ლიკა: რატომღაც საქართველოში ყველას ფეხი ფეხზე აქვს გადადებული და უნდათ, ყველაფერი ჰქონდეთ. ძალიან ბევრი მეუბნება, გულის შეტევით გარდაიცვლები, ამდენ დატვირთვას ვერ აიტანო, მაგრამ, თუ გინდა, რომ შენს საქმეში პროფესიონალი იყო, სწორედაც თავდაუზოგავად უნდა იმუშაო. ასაკიც ხელს მიწყობს და რატომაც არა?! ამ ბოლო დროს ხშირად ვფიქრობ იმ მინუსებზე, რაც ჩვენს ქვეყანაში ჭარბობს. არავის უნდა რამის გაკეთება, ელოდებიან მხსნელს, რომელიც მოვა და ჯადოსნურად უშველით.
– მუდმივად დატვირთული ხართ სამუშაოთი, დასვენებისთვის დრო არ გრჩებათ?
ლიკა: ჩემთვის ყველაზე დიდი გართობა მეგობრებთან ერთად სადმე წასვლა იყო. ახლა კი ჩემი დასვენება და განტვირთვა სახლში ყოფნაა. ძალიან დიდი ენერგია და ემოცია მეხარჯება მთელი კვირის განმავლობაში და მერე აღარაფრის თავი მაქვს. მეგობრები და პირადი ცხოვრება გვერდით გადავდე. დღეს ჩემი მეგობარი ჩემი საქმეა.
კახა: მე არც ერთი დღე არ მაქვს დასვენება. ზოგჯერ შემთხვევით გამომიჩნდება ხოლმე თავისუფალი დღე და ამ დროს დაბნეულობისგან არ ვიცი, რა ვქნა, რას მივედ–მოვედო. მე და ჩემი გოგო, მზიკა, გიჟებივით ვართ, არც ერთმა ვიცით, რა ვქნათ. ხან – სად მივდივართ და ხან სად. ძალიან მიყვარს გართობა ჩემს მეგობრებთან და ჩემს გოგოსთან ერთად, რომელსაც რატომღაც ცოლს ვერ ვეძახი, ჯერ ვერ მივეჩვიე.
– აი, შეუმჩნევლად პირად ცხოვრებასაც მივადექით. იქნებ მკითხველს ისიც უამბოთ, რა ხდება თქვენს ცხოვრებაში საქმის მიღმა. კახა, ცოლი ახლახან მოიყვანეთ, ამ სიახლემ რა შეცვალა თქვენს პიროვნებაში?
კახა: ჩემი აზრით, დაოჯახებას არც ერთი ჩვენგანი არ შევუცვლივართ. ორ წელზე მეტია ერთად ვართ და მივხვდით, რომ დადგა დრო, როცა ყოველდღე ერთად უნდა ვყოფილიყავით, ერთად უნდა გვეცხოვრა. ჩვენი სახლი რომ გვქონოდა, ამისთვის ორივეს შრომა გვჭირდებოდა. დღემდე ასე ვშრომობთ ორივე. ჩვენი რესურსებით, ჩვენი ენერგიით მოპოვებული სახლი გვაქვს. ჩვენი ოჯახები ცდილობდნენ, გვერდით დაგვდგომოდნენ, მაგრამ ორივემ ვამჯობინეთ, ჩვენვე აგვეწყო ყველაფერი. გვირჩევნია, შეცდომები, რომლებსაც დავუშვებთ, მხოლოდ ჩვენი ბრალი იყოს. საკუთარი გამოცდილება ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე კეთილისმსურველის რჩევა–დარიგება.
პირველივე დღიდან, როცა მივხვდით, რომ ერთმანეთი გვიყვარდა, აბსოლუტურად გახსნილები ვიყავით, სხვანაირად ვერ წარმომიდგენია იმ ქალთან ურთიერთობა, ვისთანაც გინდა მთელი ცხოვრება გაატარო. ისეთი წუთებიც ყოფილა, როცა ბევრი კითხვა გაჩენილა ჩვენს ურთიერთობაში.
– კახა, ვიცი, რომ ბევრი თაყვანისმცემელი გოგონა გყავთ. "თქვენი გოგო" არ ეჭვიანობს?
კახა: ზუსტად ვიცი, რომ არ ეჭვიანობს.
ლიკა: შენ არ აძლევ საბაბს და იმიტომ.
კახა: ვერც ვხვდები, რატომ უნდა იეჭვიანოს. შეიძლება ჩემი გოგოც ქუჩაში ერთი დანახვით ვიღაცას მოეწონოს, მაგრამ მე ვერც მივხვდე. ეს აბსოლუტურად ნორმალურია. მე და ჩემს გოგოს ამ თემაზე არასოდეს გვისაუბრია.
– შვილს ხომ არ ელოდებით?
კახა : ჯერჯერობით – არა.
– ლიკა, თქვენზეც გავიგე, შეყვარებულია, გენო მალაზონიასთან რომანი აქვსო.
ლიკა: ვიცოდი, რომ ამას მკითხავდით. პირადზე აღარასოდეს ვილაპარაკებ, რადგან სულ სხვა რაღაც ვთქვი და საერთოდ სხვანაირად გამოვიდა.
კახა: მე რომ იშვიათად ვიძლევი ინტერვიუებს და პირად ცხოვრებაზე საერთოდ არაფერს ვამბობ, სწორედ იმან განაპირობა, რომ უმეტეს შემთხვევაში რაც მითქვამს, ის სხვანაირად დაუწერიათ.
ლიკა: სულ ვცდილობ, ყოველი სიტყვა, ყველა წინადადება ავწონო, ვიდრე წარმოვთქვამ. პირადზე ბევრი საუბარი ძალაუნებურად გიძაბავს ურთიერთობას საყვარელ ადამიანთან. გეტყვით, რომ შეყვარებული არ ვარ, მაგრამ მყავს მეგობარი, რომლის გვარსაც არ გეტყვით, მაგრამ მასთან ძალიან კომფორტულად და კარგად ვგრძნობ თავს. სხვა არაფრის თქმა შემიძლია ამ ეტაპზე.