ხატია ბუნიათიშვილი: "თითები ყველაზე მოუვლელი მაქვს"

სახალხო შოუ "ნიჭიერის" ჟიურის წევრი, 26 წლის პიანისტი ხატია ბუნიათიშვილი, საქართველოში ბოლო პერიოდში გახდა ცნობილი სახე. ის მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში პროფესიული წარმატებებით არის ცნობილი, აქ, სამშობლოში კი, პოლიტიკური შეხედულებებით – პრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილის იდეოლოგიის ღია მხარდამჭერია.
ხატია 6 წლის ასაკიდან უკრავს როგორც ორკესტრთან, ასევე ცალკე. უამრავი კონცერტი აქვს ჩატარებული მთელ მსოფლიოში. პარიზში ცხოვრობს და მომავალი 3 წლის პროგრამა უკვე გაწერილი აქვს. მიუხედავად ამისა, უარი არ თქვა, საქართველოში ჩამოსულიყო და "ნიჭიერის" ჟიურიში დამჯდარიყო, რადგან, როგორც თავად ამბობს, ძალიან სურდა ხალხთან კონტაქტი.
– ხატია, ბავშვობიდან დაისახეთ მიზნად ყოფილიყავით ცნობილი და წარმატებული?
– ბავშვობაში ძალიან მშვიდად ვფიქრობდი მომავალზე. მინდოდა, აუცილებლად სცენაზე ვყოფილიყავი და საზოგადოების აქტიური წევრი გავმხდარიყავი, მაგრამ ამისთვის საგანგებოდ ნაბიჯები არ გადამიდგამს, ყველაფერი თავისით გამოვიდა. ალბათ იმიტომ, რომ რეალურად ვხედავდი, სად იყო ჩემი ადგილი.
– 6 წლის ასაკში უკვე თბილისის ორკესტრთან ერთად უკრავდით. პირველად როდის შეეხეთ კლავიშებს?

– 3 წლიდან დედამ დამაწყებინა მელოდიის აწყობა. თამაშ–თამაშით ვისწავლე დაკვრა. 6 წლიდან უკვე პატარა კონცერტებზე გამოვდიოდი. 11 წლის ასაკიდან კი კონცერტებზე საზღვარგარეთ გავდიოდი. უცხოეთში სასწავლებლად 19 წლისა წავედი. ვენის უნივერსიტეტში ჩავაბარე. დღეს კი პარიზში ვცხოვრობ.
– პარიზი თავად აირჩიეთ, მან აგირჩიათ თუ იქ შემთხვევამ ჩაგიყვანათ?
– პარიზი ჩემი ოცნების ქალაქია და მინდოდა, იქ რამდენიმე წელი მაინც გამეტარებინა, მისი ნაწილი ვყოფილიყავი. პარიზში ვცხოვრობ, მაგრამ ყველა ქვეყანაში ვმოგზაურობ, ანუ ყველგან ვარ. აქამდე ერთი კვირა თუ მქონდა თავისუფალი, საქართველოში ჩამოვდიოდი, ახლა კი "ნიჭიერი" დაიწყო და აქ ხშირად ვარ.
– საზღვარგარეთ თავის დამკვიდრების სირთულეები – ადაპტაცია, ნოსტალგია... დაძლიეთ?
– პარიზში გადასვლამდე 4 წელი ვენაში ვცხოვრობდი. შესაბამისად, გარდატეხის რთული პერიოდი ვენაში გავიარე. ვენაში თუ სასწავლებლად წავედი და სტუდენტური წლები გავატარე, პარიზში უკვე ჩემი არჩევანით დავიწყე ცხოვრება. ჩემმა ოცნების ქალაქმა იმედები არ გამიცრუა – ისეთივე განსაკუთრებული და ზღაპრულია, როგორიც კინოსა თუ ლიტერატურაში. პარიზში რეალურად შეიძლება იპოვო მუზა და ინსპირაციის წყარო. ხელოვანისთვის ამ ქალაქში გარკვეული დროის გატარება მნიშვნელოვანია.
– სხვადასხვა მუსიკალური ჯილდოს მფლობელი ხართ. იქნებ ჩვენს მკითხველსაც გააცნოთ თქვენი მიღწევები.
– კარიერის დასაწყისში "ამომავალი ვარსკვლავის" ნომინაციაში გავიმარჯვე. ევროპის საუკეთესო დარბაზებში გადაწყვეტილებას იღებენ, თუ ვინ არის ყველაზე ბრწყინვალე სახე. შემდეგ ტურნე მქონდა ამ კლასიკურ დარბაზებში. ეს რამდენიმე წლის წინ იყო. დისკის ჩაწერა ყველაზე დიდი წარმატება იყო ჩემს ცხოვრებაში, თუმცა მანამდეც მქონდა სხვადასხვა ჯილდო. გამიმართლა, რომ კონცერტები და დისკის ჩაწერა ერთდროულად და წარმატებით მოვახერხე.
– იღბლიანი ხართ?
– იღბალი ჩემს შემთხვევაში იყო ის, რომ მუსიკალური ნიჭი მაქვს. გამიმართლა, რომ ისეთი მშობლები მყავს, რომლებიც ყოველთვის ხელს მიწყობდნენ, არ მზღუდავდნენ და მომცეს იმის საშუალება, რომ, როგორც ხელოვანი, გავხსნილიყავი. რეალურად ეს რთული პროფესიაა, მაგრამ პატარაობიდანვე რომ მიჰყვები, ბევრად მარტივი ხდება. ყველაფერი მაინც შრომის დამსახურებაა. ადამიანი თუ შრომობს, არ იკარგება. უაზრო მიზეზების გამო ბევრი არ აკეთებს იმას, რაც რეალურად უნდა, არადა შრომა ყოველთვის იძლევა შედეგს.
– ცნობილია პიანისტების სამუშაო რეჟიმი – მრავალსაათიანი დაკვრა. ამას თუ არ ჩავთვლით, რა გიბიძგებთ ინსტრუმენტისკენ, როდის გიჩნდებათ დაუძლეველი სურვილი, რომ კლავიშებს მიუჯდეთ?
– ზოგადად, ესთეტიკა მიყვარს და შეიძლება ეს იყოს ჩემთვის ინსპირაციის წყარო. ყველაზე დიდ შთაგონებას მაინც ადამიანებისგან ვიღებ. მიყვარს მათზე დაკვირვება. მხედველობაში დიდი მინუსი მაქვს, ბავშვობაში კარგად ვერ ვხედავდი და როცა ლინზები გავიკეთე, ისეთი რაღაცეები დავაფიქსირე, რასაც მანამდე ვერ აღვიქვამდი. თუნდაც ის, რომ ფოთლის მწვანე ფერი სხვადასხვანაირი შეიძლება იყოს. ეს აღმოჩენა იყო ჩემთვის, ამიტომ ბუნებაც იქცა მუზად. ხელოვნებისგან კი ყველაზე მეტ შთაგონებას ვიღებ.
– თქვენ ღიად გამოხატეთ პრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილის მიმართ სიმპათია, როცა მას გენიოსი უწოდეთ. მის მხარდასაჭერ აქციებზეც გამოხვედით. საქართველოში როცა ხელოვანი რომელიმე პოლიტიკური პარტიის აშკარა მხარდამჭერი ხდება, ბეწვის ხიდზე გადის. მის მიმართ შეიძლება დიდი აგრესია, ნეგატიური განწყობა გაჩნდეს ხალხის მხრიდან. თქვენ რა იგრძენით საზოგადოებისგან?
– უპრინციპოებად მიმაჩნია ის ადამიანები, რომლებიც მანამდე აფასებდნენ ჩემს ხელოვნებას და ახლა რაღაც მიზეზების გამო მაკრიტიკებენ. მე კონკრეტულ პოლიტიკურ პარტიას კი არ ვუჭერ მხარს, არამედ საქართველოს წინსვლას და იმ მხარეს ვიჭერ, რომელიც უკეთესად მიმაჩნია. ევროპულ, დემოკრატიულ ღირებულებებზე უკეთესი ჯერჯერობით არაფერი გვაქვს. მე სრულიად პროდასავლური ვარ. ამიტომ ძალიან მარტივი იყო ჩემთვის არჩევანის გაკეთება, საქართველოში თუ რომელ პოლიტიკურ ძალას დავუჭერდი მხარს. და საერთოდ, მე ვუყურებ მთლიან სურათს, დეტალებს ნაკლებ მნიშვნელობას ვანიჭებ, მიუხედავად იმისა, რომ დეტალებიც მნიშვნელოვანია.
მყავს მეგობრები, რომლებსაც ჩემგან ძალიან განსხვავებული პოლიტიკური მოსაზრება აქვთ, მაგრამ ვერც მიბედავენ კამათს, რადგან მათ ამის გამო სიყვარულს არ ვაკლებ. არ მაქვს პრობლემა, ადამიანს განსხვავებული პოლიტიკური აზრი ჰქონდეს. ჩემი მკაფიოდ ჩამოყალიბებული შეხედულება მაქვს პოლიტიკასთან დაკავშირებით, მაგრამ სხვის აზრსაც პატივს ვცემ. როცა ჩემი და სხვისი აზრები ერთმანეთს არ ემთხვევა, ნამდვილად არ ვეუბნები, რომ ის არარაობაა. მაშინ რა უფლება აქვს სხვას, იგივე მითხრას?
– გქონიათ ამგვარი შემთხვევა?
– არასოდეს! რადგან კითხვა დასვით, იმიტომ განვავრცე ეს თემა. მე აზრს პოლიტიკური ძალის ცვლილებასთან ერთად არ ვიცვლი.
– მიხეილ სააკაშვილთან როგორი ურთიერთობა გაქვთ?
– მას ძალიან უყვარს კლასიკური მუსიკა. მისი მეუღლე, სანდრა რულოვსი, ასევე კარგი მცოდნეა კლასიკური მუსიკის. ისინი მიყურებენ მე, როგორც ადამიანს, რომელიც ძალიან პოპულარულია კლასიკური მუსიკის სამყაროში.
– რატომ დაინტერესდით "ნიჭიერის" ჟიურის წევრობით, რისი მომცემია ეს პროექტი თქვენთვის?
– ჩემი მთავარი მიზანი ისაა, რომ ძალიან მინდა კლასიკური მუსიკის პოპულარიზაცია. არ მინდა, ის მხოლოდ ელიტური პროდუქტი იყოს და მარტო ელიტას ანიჭებდეს სიამოვნებას. მუსიკა მაინც ზოგადად ყველასთვის იქმნება. მე მინდა ხალხთან კონტაქტი. მინდა, დაინახონ, რომ მათაც შეუძლიათ იმავეს მიაღწიონ, რასაც მე მივაღწიე. მიყვარს ხალხი და მათთან ურთიერთობა. მეორე მხრივ, ჩავთვალე, რომ საინტერესო და სახალისო შოუა.
– თითქმის ყველა კონკურსანტს დადებითად აფასებთ. რამდენად სწორია ეს?
– არ მინდა, ადამიანს შრომა არ დავუფასო და ჩემი უარყოფითი შეფასებით ტრავმა მიიღოს. მოკლედ, არ მინდა ის, რასაც საკუთარ თავს არ ვუსურვებდი. ვცდილობ, ყველაში დავინახო კარგი, რომ მათაც იგივე დაინახონ, მოტივაცია არ დაკარგონ და მიზანს მიაღწიონ. ყველა ადამიანში არის სხვადასხვა დოზით ნიჭი. ნებისმიერ პროფესიაში ადამიანმა შეიძლება საქმე კარგად გააკეთოს.
– თქვენი გაწონასწორებულობა როგორ ეგუება ია ფარულავას სკანდალურობას?
– ჩვენ ერთმანეთი პროექტში გავიცანით. ძალიან მიყვარს ია ფარულავა, რადგან სპონტანური და ბავშვურია. ცოტა ცინიკური ჩანს და მასში, რა თქმა უნდა, ირონია არის, მაგრამ რეალურ ცხოვრებაში სხვანაირია და, მგონი, ეს "ნიჭიერმაც" გამოავლინა. იას კარგად შევეწყვე და, მგონი, ერთმანეთი მოგვწონს. საერთოდ მიმაჩნია, რომ ქალებს ერთმანეთის არ უნდა შურდეთ. მე არ მაქვს ეს მომენტი, ამას ქალები გრძნობენ და მათთან ურთიერთობას მარტივად ვიწყებ. ძლიერი ქალი არ შეიძლება შურიანი იყოს და სხვა ქალში მეტოქეს ხედავდეს. პროფესიონალებში, მამაკაცია თუ ქალი, ყველას მეგობრულად და პატივისცემით ვუყურებ.
– ანუ ძლიერ ქალად მიიჩნევთ თავს?
– კი, ნამდვილად ძლიერი და დამოუკიდებელი ქალი ვარ, თუმცა მაქვს ქალური სისუსტეც, მგრძნობიარე ვარ.
– ვინ არის თქვენი შემფასებელი, მრჩეველი, ვისი აზრიც თქვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია?
– ობიექტურად დედა მაფასებს. მას მუსიკალური განათლება აქვს და ხელოვნებაში ძალიან ნიჭიერია. ჩემი აზრი ყოველთვის მაქვს და საბოლოოდ მაინც თავად ვიღებ გადაწყვეტილებას. ეს ჩემმა მშობლებმაც იციან, მაგრამ როცა რაღაც მაინტერესებს და დაბნეული ვარ, დედა ყოველთვის ობიექტურ რჩევას მაძლევს.
– თქვენს იმიჯზეც დედა ზრუნავს?
– კონცერტების შინაარსის მიხედვით ვიდგენ იმიჯს. ჩემი სტილისტი დედაა ყოველდღიურ ცხოვრებასა თუ კონცერტებზე. მან ძალიან კარგად იცის ჩემი ხასიათი.
– თქვენს პროფესიულ "იარაღს" – ხელებს განსაკუთრებულად უვლით?
– ხელებს არანაირად არ ვუვლი. პიანისტისთვის მანიკიურის გაკეთება არ შეიძლება, შესაბამისად, თითები ყველაზე მოუვლელი მაქვს. თავის მოვლას, რა თქმა უნდა, მნიშვნელობას ვანიჭებ. პარიზში ვცდილობ ვირბინო და კვების რეჟიმს მივაქციო ყურადღება. ჭამა არ მიყვარს, მაგრამ გურმანი ვარ, სამზარეულოს მრავალფეროვნება მიზიდავს.
– გავრცელდა ინფორმაცია, რომ დაინიშნეთ. ვინ არის თქვენი საქმრო?
– არა, ეს მცდარი ინფორმაციაა.
– თქვენ გვერდით თაყვანისმცელი, საყვარელი მამაკაცი არის?
– არ მიყვარს პირად ცხოვრებაზე საუბარი და ამ თემას დახურულად დავტოვებ.
– 26 წელი არ არის ის ასაკი, რომ რაიმეს სერიოზულად ნანობდეთ, მაგრამ ალბათ შეცდომები დაგიშვიათ.
– მე ერთადერთ რამეს ვნანობ – თუ ვინმეს გულს ვატკენ. შეიძლება ჩემს თავს დავუშავო რაღაც, მაგრამ ამას არ ვნანობ, გამოსწორება ყოველთვის შეიძლება. თუ ისევ პოლიტიკას გულისხმობთ შეცდომებში, ძალიან კომფორტულია, არ გამოხატო შენი აზრი და ნეიტრალური პოზიცია დაიჭირო. ეს უფრო ეგოისტურია – არავინ განგსჯის და შენს საქმეს მშვიდად გააკეთებ. ბევრად რთულია, პასუხისმგებლობა აიღო და გამოხატო ის აზრი, რომლის გამოც შეიძლება ძალიან გაგაკრიტიკონ. რისთვის ვუჭერ მიხეილ სააკაშვილის პოლიტიკას მხარს? შეგიძლიათ მითხრათ, რა ინტერესი შეიძლება მქონდეს? საქართველოში ჰონორარი არასოდეს ამიღია. ჩემს ქვეყანას განვითარება სჭირდება და მაქსიმალურად უნდა შევუწყო ხელი. აქედან გამომდინარე, რა ინტერესი შეიძლება მქონდეს დამარცხებული პარტიის მხარდაჭერისას? ანგარებით არაფერს ვაკეთებ, ამიტომ არც არაფერს ვნანობ.
– თქვენი მთავარი მიზნის – ჩვენს ქვეყანაში კლასიკური მუსიკის პოპულარიზაციის – გამო შეიძლება გქონდეთ რაიმე გეგმა პოლიტიკაში?
– პოლიტიკა ჩემთვის სახელმწიფოებრიობის და მოქალაქეობის მოვალეობის შეგრძნებაა. რეალურად პოლიტიკა და ძალაუფლება არ მაინტერესებს. მე მაინტერესებს ადამიანები და ჩემი მთავარი მოტივაცია ადამიანის უფლებებია. თუ რაღაცნაირად შემიძლია ჩემი პოტენციალი გამოვიყენო და ვინმეს, ჩემი ასაკისას, გონება გავუნათო (არ მაქვს პრეტენზია, რომ ვინმეს ჭკუა დავარიგო), გამოვიყენებ. ევროპაში ცხოვრება პრაქტიკული გამოცდილებაა, ხედავ, როგორ არის აწყობილი იქ სისტემა. შემიძლია იქიდან აქ ჩამოსულმა სურათს სხვანაირად შევხედო, დაახლოებით მივხვდე, რა ნაბიჯებია აქ გადასადგმელი და ა.შ. რეალობა ეს არის, თორემ მირჩევნია, პოლიტიკა საერთოდ არ გვაინტერესებდეს. ასეთი კარგი დრო რომ დადგება, ნამდვილად არ გამოვალ სტადიონზე რომელიმე პარტიის მხარდასაჭერად.
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე