ნიკა არაბიძე: "ცოლის მოყვანა დამიგვიანდა"

იუმორისტი ნიკა არაბიძე საქართველოში მატრიარქატის მოახლოების ნიშნებს ხედავს, მაგრამ ეს არ აშინებს. თვითონ ძალიან კარგად ახერხებს მშვენიერ სქესთან ურთიერთობის დაბალანსებას და არც აქტიური, წარმატებული ქალები აკომპლექსებენ. შეუძლია მათ რჩევისთვისაც მიმართოს. ყველაზე მეტად კი ცოლის, ია არობელიძის სჯერა. ქმრის მსგავსად, არც მას ღალატობს იუმორი, ამიტომ ნიკას რჩევებსაც ხშირად ეუბნება და ზოგჯერ შენიშვნებსაც აძლევს. მათ ურთიერთობას 4 წლის დემეტრე ავსებს, რომლისთვისაც მამას ყოველთვის რჩება დრო თამაშისთვის.

– ნიკა, როდის შეხვდით თქვენს მშვენიერ ლედის?
– ცოტა მარტივი კითხვები რომ დამისვათ, არ შეიძლება? ჩვენი შეხვედრის დღე და რიცხვი ნამდვილად არ მახსოვს, მაგრამ 5–6 წლის წინ ერთმანეთი სად გავიცანით, ამას მოგიყვებით. ჩემი მომავალი მეუღლე ახლობელმა გადაცემის ჩაწერაზე მოიყვანა და პირველად იქ შევხვდით ერთმანეთს. მახსოვს, მისი ტელეფონის ნომრის გაგებაზე ბევრი ვიწვალე. მერე, როგორც იქნა, გავიგე და 6 თვის განმავლობაში ერთმანეთს ვხვდებოდით.
– გაგიჭირდათ ურთიერთობის აწყობა?
– ამას მე მეკითხებით? ვგავარ იმ ადამიანს, რომელსაც ურთიერთობის დაწყება გაუჭირდება? ისე წარიმართა ყველაფერი, რომ დღეს უკვე 4 წლის დემეტრე არაბიძე გვყავს. ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობა ალბათ იქიდან იწყება, თუ რამდენადაა შესაძლებელი ხასიათების შეწყობა. ია არობელიძემ თავისი ადამიანურობით და უშუალობით მომხიბლა. ურთიერთობაში ტყუილი არ უნდა არსებობდეს. ალბათ ორივეს ისეთი საერთო თვისებები აღმოგვაჩნდა, რამაც იმ მდგომარეობამდე მიგვიყვანა, რომელშიც ახლა ვართ.
ცოლი 35 წლის ასაკში მოვიყვანე, ია 25 წლის იყო. ჩვენ შორის 10 წელია ასაკობრივი სხვაობა, რაც ძალიან კარგია, თორემ ჭკუას რომ ისწავლიდა, მერე აღარ გამომყვებოდა.
– ოჯახის შექმნის შემდეგ რაიმე სირთულე გადალახეთ?
– თავიდან ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით... ვისაც ცოლი არ ჰყავს, ყველას ვურჩევ, დროულად მოეკიდონ ოჯახს, 35 წლის ასაკში დაქორწინება ცოტა გვიანია. ძმაკაცებთან ერთად ცხოვრებას ისე ვიყავი მიჩვეული, ხანდახან მავიწყდებოდა კიდეც, რომ ცოლი მყავდა. უცოლო კაცს მეგობარი რომ დაურეკავს, ორი დღით კახეთში საქეიფოდ მივდივართო, ეს მისთვის პრობლემა არ არის, წავა და იქეიფებს. უკვე ცოლი მყავდა, როცა ძმაკაცებმა დამირეკეს და ქალაქგარეთ დამპატიჟეს. არადა ია მელოდებოდა, საღამოს ერთად უნდა გვევახშმა. დაახლოებით ხომ იცოდა, სახლში რა დროს მივიდოდი და ერთი საათი რომ დამაგვიანდა, დამირეკა, სად ხარო. მე კი უკვე გორში ვიყავი, მაშინ გამახსენდა, რომ სახლში ცოლი მელოდებოდა და მანქანა გზიდან მოვაბრუნე.
– ასეთი შემთხვევები ოჯახში კონფლიქტის მიზეზი არ გამხდარა?
– არა, ეს ნახევრად ხუმრობით მოგიყევით. ჩემი სამსახურის გამო დროის დეფიციტს განვიცდი და როგორც კი თავისუფალ დროს ვნახავ, მას აუცილებლად ოჯახთან ერთად ვატარებ. როგორც იქნა, ჩემი პატარა ბინის დასრულებას ვეღირსე და მალე გადავალთ კიდეც.
– ყურადღებიანი ქმარი ხართ, მაგალითად, შეუღლების ან ცოლის დაბადების დღეები გახსოვთ?
– ვერ გეტყვით, რომ რომანტიკული ადამიანი ვარ, თუმცა არ შეიძლება მნიშვნელოვანი დღესასწაულები დაივიწყო, მათ შორის – ცოლის დაბადების დღე. არც ისეთი გულმავიწყი ვარ, ასეთი დღეები გამომრჩეს და ამ დროს ჩემი ოჯახის წევრებს საჩუქრებით აუცილებლად ვახარებ.
– დემეტრესთან სათამაშოდ იცლით?
– სახლში რომ მეტყვიან, დემეტრე ძალიან ცელქია და გვაბრაზებსო, ჩემი მცირე დროის გამო გაბრაზებას ვერც კი ვასწრებ. ვცდილობ, მთელი თავისუფალი დრო მასთან თამაშსა და სიყვარულში დავხარჯო. სანამ ჩემი ბიჭი პატარა იყო, სიყვარულის მხრივ ბოლო პლანზე ვიდექი, რადგან ყველაზე ნაკლებად მე მხედავდა. ახლა კი, როცა წამოიზარდა, ტელეფონზე ხშირად მირეკავს, მელოდება და უჩემოდ აღარ იძინებს. მე თუ გავუბრაზდი, ეს მისთვის დიდი მეხის გავარდნაა. ჩემი დასჯა ხმამაღალი სიტყვით და თვალების ბრიალით გამოიხატება. ამის მერე დემეტრე მებუტება, შენი ძმაკაცი აღარ ვარო.
– ცოლ–ქმარს შორს ურთიერთგაგებას, პატივისცემას რა განაპირობებს?
– სიყვარული და შვილი მთავარ როლს თამაშობენ. ამ ყველაფერს დიდი მოფრთხილება სჭირდება, რომ ოჯახი სტაბილური იყოს. შეიძლება ცოლ–ქმარმა ნებისმიერ საკითხზე იკამათონ, პოლიტიკიდან დაწყებული და სუპით დამთავრებული, მაგრამ ჩხუბში არ უნდა გადაიზარდოს. იამ გაბუტვა არ იცის. მე ვარ ცოტა ისეთი ადამიანი, რომელსაც წყენა დიდხანს მიჰყვება და ვცდილობ, ეს ხასიათი ოჯახში არ გამოვავლინო. მშვიდად ვცხოვრობთ. დროც არ მაქვს იმისთვის, რომ რაღაცაზე ვიჩხუბო.

– თქვენი იუმორით ალბათ დაძაბულ სიტუაციასაც ადვილად განმუხტავთ და გამოსავალს მოძებნით.
– კი, იუმორის გრძნობა მეტნაკლებად გამაჩნია, რაც იას ძალიან მოსწონს. თავდაპირველად მასზე ალბათ სწორედ ჩემმა იუმორმა მოახდინა შთაბეჭდილება.
– იუმორი პროფესიად აქციეთ. ცოლი რა შეფასებებს გაძლევთ, მოსწონს თქვენი თამაში ეკრანზე?
– მისი კრიტიკული აზრი ყოველთვის მაინტერესებს. რაც არ მოეწონება, იმასაც აღნიშნავს და, რაც მოეწონება, იმასაც მეუბნება. შენიშვნას ნებისმიერი ადამიანისგან ვიღებ და, მით უმეტეს, ცოლი რომ გეუბნება, გასათვალისწინებელია. ია ჩემს ყველა თანამშრომელსა და მეგობარს იცნობს და იცის, რომ იქ ვარ, სადაც უნდა ვიყო. ჩემი ცოლის ფესვები გურიიდან მოდის და იუმორის გრძნობა რომ არ ჰქონდეს, გასაკვირი იქნება, თუმცა ამის გამოხატვა არ უყვარს. ძალიან კარგად უკრავს ფორტეპიანოზე, მღერის კიდეც და კარგადაც ხატავს.
– თქვენ გიმღერით ხოლმე?
– არა, არ მიმღერის! მისთვის ბევრჯერ მითხოვია, მიმღერე–მეთქი, მაგრამ უარს მეუბნება. ალბათ მოვა დრო და მიმღერებს.
– ქალის მთავარ ღირსებად რა მიგაჩნიათ?
– პირველ რიგში, ქალური უნდა იყოს და ეს მისი მზერიდან უნდა მოდიოდეს. ქალი შეიძლება კარგად ჩხუბობდეს, მაგრამ ის მაინც ფაქიზი და ნაზი უნდა იყოს.
– სკეტჩებში თქვენს გმირს თათია სულუაშვილის პერსონაჟი სტანჯავს – მოძალადე ცოლი. რეალურ ცხოვრებაში კი ხშირად პირიქითაა, ქმრები ცოლების აზრს არაფრად აგდებენ. თქვენ როგორ უყურებთ ოჯახურ ურთიერთობებს?
– თათია სულუაშვილის პერსონაჟი უფრო მეტად კაცს ჰგავს. ასეთი ქალი მე არ მომწონს და ალბათ არც კაცების უმრავლესობაა მისი გმირის მიმართ კეთილგანწყობილი. ქალი შეიძლება სულიერად იყოს ვაჟკაცი, მაგრამ ხმალი არ აიღოს ხელში. ჩემი აზრით, კაცსაც თავისი ადგილი უნდა ჰქონდეს ოჯახში და ქალსაც. მეტნაკლებად ტრადიციული ადამიანი ვარ, მაგრამ ბევრი რამ იმ წეს–ჩვეულებებიდანაც არ მომწონს. მაგალითად, არ ვთვლი, რომ ქალი მხოლოდ სამზარეულოში უნდა ტრიალებდეს და ზემოთ თავი არ უნდა ასწიოს. თუმცა არც ის მომწონს, სტუმარი რომ მოვა და ხაჭაპურის ცომს მე ვზელ.
– ეს რა გავიგე – ცომს თქვენ ზელთ?
– არა, ხაჭაპურის ცომი არასოდეს მომიზელია, მაგრამ სტუდენტობის პერიოდში მჭადი გამომიცხვია. ძალიან მომწონს, როცა ქალი განათლებულია და ჭკვიანური საუბარი შეუძლია. ამასთანავე, რომ არ ბილწსიტყვაობს. მინახავს ქალი, რომელიც ვიზუალურად ძალიან ლამაზია, მაგრამ პირს გააღებს თუ არა, წარმოდგენას დაგაკარგვინებს.
– ჭკვიანი ქალისთვის რჩევა გიკითხავთ?
– რა თქმა უნდა! ვიღაც კაცისთვის შეიძლება კომპლექსიცაა, ქალს რომ რჩევა ჰკითხოს. მე რომ ვინმესგან ინტერვიუს აღება დამავალონ და ვიცი, რომ თქვენ ამ საკითხში კომპეტენტური ხართ, სულ არ შემრცხვება რჩევის კითხვა, თავს უხერხულად ნამდვილად არ ვიგრძნობ.
– რა პრივილეგიებით სარგებლობს ქალი დღეს საქართველოში?
– საქართველოში ყველაფერი ისე არაა დალაგებული, რომ ქალებმა თავიანთი შესაძლებლობები მაქსიმალურად გამოავლინონ. თუმცა ვთვლი, რომ ქალსა და მამაკაცს შორის დაცულია გენდერული თანასწორობა და ქალები არაფერში იჩაგრებიან. უფრო მეტიც, მგონი, პირიქით ხდება და უკვე მატრიარქატი მოდის. დღევანდელ პოლიტიკაში ქალები მრავლად არიან, ვფიქრობ, რომ ყველა ჭკვიანია და ამ სფეროში ყოფნა უხდებათ კიდეც. არსებობს სფერო, სადაც ქალს არაფერი ესაქმება, მაგალითად, ჩემი აზრით, ქალი მეშახტე არ უნდა იყოს და ტყიბულში ქვანახშირს არ უნდა ამტვრევდეს.
– ისე გეტყობათ, გენდერული თანასწორობის მომხრე ხართ.
– ნორმალური შეხედულება მაქვს, მაგრამ თუ ოჯახზეა საუბარი, ოჯახის უფროსი და თავი მაინც მამაკაცი უნდა იყოს. კაცი ხომ ოჯახის თავია, ქალი კისერია, მაგრამ კისერს ხომ მეტი დანიშნულება აქვს? საითაც უნდა, თავს იქით მიაბრუნებს! ასე რომ, ოჯახში კისერს, ანუ ქალებს, უფრო მეტი დატვირთვა აქვთ, თუმცა საკითხსაც გააჩნია. ჩემს ოჯახში ყველაფერი ურთიერთშეთანხმების საფუძველზე ხდება.
– ტრადიციულ შეკითხვას დაგისვამთ: ქართველ ქალებს რას უსურვებთ?
– ამაზე დაუსრულებლად შემიძლია ლაპარაკი. ქართველ ქალებს, პირველ რიგში, ვუსურვებდი, რომ ჩვენი, მამაკაცების თავი არ მოუშალოთ ღმერთმა! ქალები კაცებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანები არიან. მე და ია ერთმანეთს ვავსებთ და როგორი გაბრაზებულებიც უნდა ვიყოთ, უერთმანეთოდ მაინც არ შეგვიძლია.
ვისურვებდი, რომ ქალები კაცებთან ისეთი შეხმატკბილებულები ვყოფილიყავით, ტურისტები მხოლოდ ამის სანახავად ჩამოდიოდნენ საქართველოში.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე