"მაჭანკალმა გამაუბედურა"
2 607 ნახვა
ვიცი, რომ საკუთარი უბედურება სხვას არ უნდა გადააბრალო. ნათქვამია, რაც მოგივა დავითაო, ყველა შენი თავითაო, მაგრამ თურმე ადამიანებს ადვილად არ უნდა ენდო, თორემ შეიძლება ისე მოგექცნენ, როგორც ერთ ჩვეულებრივ ნივთს, რომლის შეკეთება ან თუნდაც გადაგდება შეიძლება. მე სწორედ ასე გამწირეს.
26 წლის სიცოცხლით სავსე გოგო ვიყავი. ყველა მეუბნებოდა, დროა, გათხოვდეო, მაგრამ ეს სულ არ მანაღვლებდა. ვმუშაობდი, მეგობრებთან ერთად ვერთობოდი. ბედნიერების ხანა მანამდე გაგრძელდა, სანამ ჩვენს სახლში ნათესავი არ მობრძანდა სიძის კანდიდატურით. გვითხრა, რომ ერთ არაჩვეულებრივ ბიჭს მირიგებდა. ისეთი სიტყვებით შეამკო, რომ ნებისმიერი ადამიანი დაინტერესდებოდა. გვითხრა, რომ ძალიან მდიდარი ოჯახის შვილი იყო, თვითონაც კარგ სამსახურში მუშაობდა. მოკლედ, ყველაფერი ჰქონდა იმისთვის, რომ მის გვერდით ქალს ბედნიერად ეგრძნო თავი.
ჩემი მშობლები მისი ნაამბობით მოიხიბლნენ. რაღა დაგიმალოთ და, მეც დავინტერესდი. რამდენიმე დღის შემდეგ ის ბიჭიც გაგვაცნო. მაჭანკლისგან ისეთი "დახასიათება" ჰქონდა, რომ მისთვის კრიტიკული თვალით აღარც შეგვიხედავს, ნათესავის გავლენის ქვეშ ვიყავით. ახლა კი ხშირად ვეკითხებით ერთმანეთს, ამდენი ნაკლი როგორ ვერ შევნიშნეთ, ის, რაც ასე აშკარა იყო, რატომ ვერ დავინახეთ, ყველა ერთად რამ დაგვაბრმავა–თქო.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, იმ კაცის ცოლი გავხდი, ვისაც წესიერად არ ვიცნობდი. მართლა არაჩვეულებრივ სახლში მიმიყვანეს. სამი თვის შემდეგ კი აღმოვაჩინე, რომ ის სახლი ბიძამისს ეკუთვნოდა, ჩემი ქმრის ოჯახს კი არაფერი ებადა. მერე ისიც გავარკვიე, რომ თავის დროზე მათი ბინა ჩემი ქმრის ვალებმა და არასწორი ცხოვრების წესმა შეიწირა. მუშაობდა, მაგრამ, რაც გააჩნდა, ცუდი საქმისთვის სჭირდებოდა,. ყველა "სიკეთესთან" ერთად ნარკომანიც აღმოჩნდა. ვცადე, მისი ცხოვრება შემეცვალა, მაგრამ ქმრისგან სანაცვლოდ მხოლოდ მუშტები მივიღე. ბევრი არც მიყოყმანია, მისი სახლი დავტოვე და მშობლებთან წამოვედი.
მაჭანკალს როცა ვუსაყვედურეთ, რატომ გაგვაუბედურე, რა დაგიშავეთ–თქო, ჩვენ მოგვდო შარი, თვალები თქვენც გაგეხილათ, მე რას მაბრალებთო. მერე გაირკვა, რომ თურმე მხოლოდ სამჯერ ჰყავდა ნანახი და მის შესახებ ფაქტობრივად არაფერი იცოდა. ჩვენ კი გვარწმუნებდა, ისეთი ბიჭია, ყველა მას შენატრისო.
უკვე ორი წელია, რაც ქმრისგან წამოვედი, მაგრამ ეს ტრავმა ვერაფრით მოვიშუშე. ნათესავს ვერაფრით ვპატიობ, რომ ასე უპასუხისმგებლოდ მოიქცა. მართლა ნივთი ხომ არ ვიყავი? რატომ არ დაფიქრდა, რამხელა რამეს იღებდა საკუთარ თავზე? თუ კარგად არ იცნობდა, რატომ აჰყავდა მეცხრე ცაში? ზოგჯერ მგონია, რომ ძალიან ვძულდი და ამ ტკივილისთვის ამიტომაც გამიმეტა.
"სარკის" მკითხველი
26 წლის სიცოცხლით სავსე გოგო ვიყავი. ყველა მეუბნებოდა, დროა, გათხოვდეო, მაგრამ ეს სულ არ მანაღვლებდა. ვმუშაობდი, მეგობრებთან ერთად ვერთობოდი. ბედნიერების ხანა მანამდე გაგრძელდა, სანამ ჩვენს სახლში ნათესავი არ მობრძანდა სიძის კანდიდატურით. გვითხრა, რომ ერთ არაჩვეულებრივ ბიჭს მირიგებდა. ისეთი სიტყვებით შეამკო, რომ ნებისმიერი ადამიანი დაინტერესდებოდა. გვითხრა, რომ ძალიან მდიდარი ოჯახის შვილი იყო, თვითონაც კარგ სამსახურში მუშაობდა. მოკლედ, ყველაფერი ჰქონდა იმისთვის, რომ მის გვერდით ქალს ბედნიერად ეგრძნო თავი.
ჩემი მშობლები მისი ნაამბობით მოიხიბლნენ. რაღა დაგიმალოთ და, მეც დავინტერესდი. რამდენიმე დღის შემდეგ ის ბიჭიც გაგვაცნო. მაჭანკლისგან ისეთი "დახასიათება" ჰქონდა, რომ მისთვის კრიტიკული თვალით აღარც შეგვიხედავს, ნათესავის გავლენის ქვეშ ვიყავით. ახლა კი ხშირად ვეკითხებით ერთმანეთს, ამდენი ნაკლი როგორ ვერ შევნიშნეთ, ის, რაც ასე აშკარა იყო, რატომ ვერ დავინახეთ, ყველა ერთად რამ დაგვაბრმავა–თქო.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, იმ კაცის ცოლი გავხდი, ვისაც წესიერად არ ვიცნობდი. მართლა არაჩვეულებრივ სახლში მიმიყვანეს. სამი თვის შემდეგ კი აღმოვაჩინე, რომ ის სახლი ბიძამისს ეკუთვნოდა, ჩემი ქმრის ოჯახს კი არაფერი ებადა. მერე ისიც გავარკვიე, რომ თავის დროზე მათი ბინა ჩემი ქმრის ვალებმა და არასწორი ცხოვრების წესმა შეიწირა. მუშაობდა, მაგრამ, რაც გააჩნდა, ცუდი საქმისთვის სჭირდებოდა,. ყველა "სიკეთესთან" ერთად ნარკომანიც აღმოჩნდა. ვცადე, მისი ცხოვრება შემეცვალა, მაგრამ ქმრისგან სანაცვლოდ მხოლოდ მუშტები მივიღე. ბევრი არც მიყოყმანია, მისი სახლი დავტოვე და მშობლებთან წამოვედი.
მაჭანკალს როცა ვუსაყვედურეთ, რატომ გაგვაუბედურე, რა დაგიშავეთ–თქო, ჩვენ მოგვდო შარი, თვალები თქვენც გაგეხილათ, მე რას მაბრალებთო. მერე გაირკვა, რომ თურმე მხოლოდ სამჯერ ჰყავდა ნანახი და მის შესახებ ფაქტობრივად არაფერი იცოდა. ჩვენ კი გვარწმუნებდა, ისეთი ბიჭია, ყველა მას შენატრისო.
უკვე ორი წელია, რაც ქმრისგან წამოვედი, მაგრამ ეს ტრავმა ვერაფრით მოვიშუშე. ნათესავს ვერაფრით ვპატიობ, რომ ასე უპასუხისმგებლოდ მოიქცა. მართლა ნივთი ხომ არ ვიყავი? რატომ არ დაფიქრდა, რამხელა რამეს იღებდა საკუთარ თავზე? თუ კარგად არ იცნობდა, რატომ აჰყავდა მეცხრე ცაში? ზოგჯერ მგონია, რომ ძალიან ვძულდი და ამ ტკივილისთვის ამიტომაც გამიმეტა.
"სარკის" მკითხველი
