"ჩემი მოძალადე ქმარი სხვა ქალის ხელში ანგელოზად იქცა"
2 808 ნახვა
ამ წერილით იმ ქალებს მივმართავ, რომლებმაც კაცის ბუნება კარგად იციან. ქალბატონებო, იქნებ ამიხსნათ, როგორ უნდა კაცისთვის ლაგამის ამოდება. უჭკუო ქალი ნამდვილად არ მეთქმის, მაგრამ ცოლქმრულ ცხოვრებაში იოტისოდენა გამჭრიახობაც არ აღმომაჩნდა. განა რამეს ან ვინმეს მივტირი, უბრალოდ შემეძლო ნაკლები ტრავმები მიმეღო ცხოვრებაში.
ჭკუადამჯდარი გოგო ვიყავი, როცა მნიშვნელოვანი ნაბიჯი გადავდგი და გავთხოვდი. ჩემს ქმარს ყველაფერი ჰქონდა იმისთვის, რომ მას ცოლად გავყოლოდი – კარგი გარეგნობა, კარგი სამსახური, საზოგადოებაში პატივი, კარგი სახლი და ა.შ. მეგონა, რომ მასთან ცხოვრება არ გამიჭირდებოდა, მაგრამ ჩვენი ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება ძალიან მძიმე აღმოჩნდა.
ქორწინების დღიდან წარმოუდგენელ სიმკაცრეს იჩენდა ჩემ მიმართ. თბილ სიტყვას არასოდეს იმეტებდა. მისი უხეში ბუნება ვერც ერთმა შვილმა გაათბო, ვერც მეორემ. შემიძლია დავიფიცო, რომ თავისი სურვილით ბავშვი ხელში არასოდეს აუყვანია. თუ მიაჩეჩებდი, შეიძლებოდა, მაშინ გაესეირნებინა. რომ ვსაყვედურობდი, შვილებს სიყვარულს არ აჩვენებ–მეთქი, მეუბნებოდა, ბავშვი სიმკაცრეში უნდა გაზარდო, რომ სიბერეში გამოგადგესო. სახლში კოპებშეკრული მოდიოდა და მთელი დღე ხმას არ იღებდა. ჩემი მშობლებიც შეიძულა. ისინი რომ ჩვენთან მოდიოდნენ, სახლიდან გარბოდა. თუ ჩემი დედ–მამა და ძმა დაგვპატიჟებდნენ, არ მომყვებოდა, ბოლოს კი მეც არ მიშვებდა. ახლაც არ ვიცი, ისინი რის გამო შეიძულა, მათ ხომ სიკეთის მეტი არაფერი გაუკეთებიათ ჩვენთვის.
ამ ყველაფრის ატანა უფრო და უფრო მიჭირდა და ჩვენ შორის კონფლიქტებიც გამწვავდა. მერე კი ჩემი ცემაც გაბედა. მითხრა, შენი მორჯულება სხვანაირად ვერ მოვახერხეო. არადა რა მჭირდა მოსარჯულებელი, ქმარ–შვილზე ვიყავი გადაყოლილი. ერთ დღეს უფროსი შვილიც რომ გალახა და ჭურჭელი თავზე დაგვამტვრია, სახლიდან წავედი. ჩემი ორი შვილით ძმას შევეკედლე. მან და მშობლებმა კარგად მიპატრონეს. დღეს არც მე მაკლია რამე და არც – ჩემს შვილებს. თავისუფალი და ლაღი ქალი ვარ. სამსახურიც მაქვს და კარგი მეგობრებიც მყავს, მაგრამ ოჯახური სითბო მინდა, სითბო, რომელიც არასოდეს მქონია.
ჩემმა ყოფილმა ქმარმა ცხოვრება ერთ ქალთან დაიწყო და მალე ცოლადაც შეირთო. ბუნებრივია, ჩვენ ბევრი საერთო მეგობარი გვყავს, ჩემს შვილებსაც აქვთ მამასთან კონტაქტი და მათგან ვიცი, რომ არაჩვეულებრივი ქმარი დადგა. მასზე ისეთ რაღაცეებს მიყვებიან, რომ... თავიდან არ მჯეროდა. ვამბობდი, ამას ჩემი ჯიბრით მეუბნებიან–მეთქი. მერე კი ამის მომსწრე თავადაც გავხდი. მეგობარს საავადმყოფოში გავყევი და ჩემი ყოფილი ქმარი იქ ვნახე. თურმე მისი ცოლი იწვა საავადმყოფოში. ის კი შვილთან ერთად იყო მისული. ვერ წარმოიდგინეთ, იმ ბავშვს როგორ ექცეოდა. ის დარბოდა და ესეც უკან ბავშვივით მისდევდა, გულში იხუტებდა, კოცნიდა, მამიკო, მამიკოო, ეუბნებოდა. მერე ბავშვმა შოკოლადით მოისვარა სახე, ეს ადგა და პირი დაბანა, შემდეგ კოცნა და კოცნა. მე შორიდან, პირღია ვუყურებდი. არ მახსოვს, ჩვენი შვილები ასე ჩაეკოცნოს, რა პირის დაბანაზე იყო ლაპარაკი, ბავშვი ტირილით რომ მომკვდარიყო, გული არ შეუტოკდებოდა, ხელში არ აიყვანდა. მარტო ყვირილი იცოდა, ბავშვს ნუ ატირებო. იმ ქალმა კი ანგელოზად აქცია და მაინტერესებს როგორ!
კიდევ ერთხელ ვამბობ, მას არ მივტირი, ყოფილი ქმრისგან იმდენი სიმწარე მახსოვს, რომ არ შეიძლება მომენატროს, მაგრამ სულ ვფიქრობ, მე რატომ ვერ ვაქციე კარგ მამად, კარგ ქმრად, რა დავაკელი?
სარკის ერთგული მკითხველი
ჭკუადამჯდარი გოგო ვიყავი, როცა მნიშვნელოვანი ნაბიჯი გადავდგი და გავთხოვდი. ჩემს ქმარს ყველაფერი ჰქონდა იმისთვის, რომ მას ცოლად გავყოლოდი – კარგი გარეგნობა, კარგი სამსახური, საზოგადოებაში პატივი, კარგი სახლი და ა.შ. მეგონა, რომ მასთან ცხოვრება არ გამიჭირდებოდა, მაგრამ ჩვენი ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება ძალიან მძიმე აღმოჩნდა.
ქორწინების დღიდან წარმოუდგენელ სიმკაცრეს იჩენდა ჩემ მიმართ. თბილ სიტყვას არასოდეს იმეტებდა. მისი უხეში ბუნება ვერც ერთმა შვილმა გაათბო, ვერც მეორემ. შემიძლია დავიფიცო, რომ თავისი სურვილით ბავშვი ხელში არასოდეს აუყვანია. თუ მიაჩეჩებდი, შეიძლებოდა, მაშინ გაესეირნებინა. რომ ვსაყვედურობდი, შვილებს სიყვარულს არ აჩვენებ–მეთქი, მეუბნებოდა, ბავშვი სიმკაცრეში უნდა გაზარდო, რომ სიბერეში გამოგადგესო. სახლში კოპებშეკრული მოდიოდა და მთელი დღე ხმას არ იღებდა. ჩემი მშობლებიც შეიძულა. ისინი რომ ჩვენთან მოდიოდნენ, სახლიდან გარბოდა. თუ ჩემი დედ–მამა და ძმა დაგვპატიჟებდნენ, არ მომყვებოდა, ბოლოს კი მეც არ მიშვებდა. ახლაც არ ვიცი, ისინი რის გამო შეიძულა, მათ ხომ სიკეთის მეტი არაფერი გაუკეთებიათ ჩვენთვის.
ამ ყველაფრის ატანა უფრო და უფრო მიჭირდა და ჩვენ შორის კონფლიქტებიც გამწვავდა. მერე კი ჩემი ცემაც გაბედა. მითხრა, შენი მორჯულება სხვანაირად ვერ მოვახერხეო. არადა რა მჭირდა მოსარჯულებელი, ქმარ–შვილზე ვიყავი გადაყოლილი. ერთ დღეს უფროსი შვილიც რომ გალახა და ჭურჭელი თავზე დაგვამტვრია, სახლიდან წავედი. ჩემი ორი შვილით ძმას შევეკედლე. მან და მშობლებმა კარგად მიპატრონეს. დღეს არც მე მაკლია რამე და არც – ჩემს შვილებს. თავისუფალი და ლაღი ქალი ვარ. სამსახურიც მაქვს და კარგი მეგობრებიც მყავს, მაგრამ ოჯახური სითბო მინდა, სითბო, რომელიც არასოდეს მქონია.
ჩემმა ყოფილმა ქმარმა ცხოვრება ერთ ქალთან დაიწყო და მალე ცოლადაც შეირთო. ბუნებრივია, ჩვენ ბევრი საერთო მეგობარი გვყავს, ჩემს შვილებსაც აქვთ მამასთან კონტაქტი და მათგან ვიცი, რომ არაჩვეულებრივი ქმარი დადგა. მასზე ისეთ რაღაცეებს მიყვებიან, რომ... თავიდან არ მჯეროდა. ვამბობდი, ამას ჩემი ჯიბრით მეუბნებიან–მეთქი. მერე კი ამის მომსწრე თავადაც გავხდი. მეგობარს საავადმყოფოში გავყევი და ჩემი ყოფილი ქმარი იქ ვნახე. თურმე მისი ცოლი იწვა საავადმყოფოში. ის კი შვილთან ერთად იყო მისული. ვერ წარმოიდგინეთ, იმ ბავშვს როგორ ექცეოდა. ის დარბოდა და ესეც უკან ბავშვივით მისდევდა, გულში იხუტებდა, კოცნიდა, მამიკო, მამიკოო, ეუბნებოდა. მერე ბავშვმა შოკოლადით მოისვარა სახე, ეს ადგა და პირი დაბანა, შემდეგ კოცნა და კოცნა. მე შორიდან, პირღია ვუყურებდი. არ მახსოვს, ჩვენი შვილები ასე ჩაეკოცნოს, რა პირის დაბანაზე იყო ლაპარაკი, ბავშვი ტირილით რომ მომკვდარიყო, გული არ შეუტოკდებოდა, ხელში არ აიყვანდა. მარტო ყვირილი იცოდა, ბავშვს ნუ ატირებო. იმ ქალმა კი ანგელოზად აქცია და მაინტერესებს როგორ!
კიდევ ერთხელ ვამბობ, მას არ მივტირი, ყოფილი ქმრისგან იმდენი სიმწარე მახსოვს, რომ არ შეიძლება მომენატროს, მაგრამ სულ ვფიქრობ, მე რატომ ვერ ვაქციე კარგ მამად, კარგ ქმრად, რა დავაკელი?
სარკის ერთგული მკითხველი
