"ვინ ამბობს, რომ მამაკაცს უნდა ეპატიოს ის, რაც ქალს არ მიეტევება?!"
1 562 ნახვა
ფიცის გატეხა მართლმადიდებლურ რელიგიაში სერიოზულ ცოდვად არის მიჩნეული, ამას ადასტურებს მცირე სჯულის კანონიც, სადაც წერია: "ვინც გაჭირვებისა და იძულების გამო ფიცს გატეხს, მსუბუქი განკანონებით დაისჯება, რის გამოც 6 წლის შემდეგ მიიღებს შეწყნარებას... ხოლო ვინც ცრუდ დაიფიცოს, 10 წელი უზიარებელი იყოსო. მცირე სჯულის კანონის მიხედვით, ფიცის გატეხა დაუშვებელია როგორც საერო, ასევე საეკლესიო პირების მიერაც. წმინდა კვირიკესა და ივლიტას სახელობის ტაძრის მღვდელმსახურს, ლევან ალადაშვილს, სწორედ ამ ცოდვაზე ვესაუბრეთ:
- მამაო, მტკივნეულია, როდესაც ადამიანები პირობას დებენ და მერე აღარ ასრულებენ. ყველაზე მეტად ეს ვალის არდაბრუნებას შეეხება.
- თავისთავად, პირობის დადება ცოდვა არ არის, ამავე დროს, ჩვენ ყოვლისშემძლენი არა ვართ და შეიძლება ეს პირობა ვერც შევასრულოთ. რასაკვირველია, ვალის დაუბრუნებლობა ცოდვაა, მაგრამ ერთია, როცა არ ზრუნავ მის დაბრუნებაზე და ამიტომ ვერ უბრუნებ, მაგრამ მეორე - როცა ბოდიშს უხდი, ცდილობ როგორმე დაუბრუნო და შენს წილ პასუხისმგებლობას გრძნობ. ამ შემთხვევაში ეს ცოდვა არ არის. ხშირად ასეთ განსაცდელში ის ვარდება, ვისაც იოლი გზით გამდიდრება უნდა, მაგალითად, ვინც მევახშეობს და მოვალისაგან პროცენტს მოითხოვს. ხშირად ასეთი ადამიანები თვითონ იქცევიან ხოლმე მსხვერპლად: ან ვიღაც მოატყუებს და ნასესხებ თანხას არ დაუბრუნებს, ან ფიზიკურად ვერ შეძლებს მის გადახდას.
- ზოგიერთი ადამიანი დებს პირობას, რომ ტაძარს თანხას შესწირავს, ცხვარს დაკლავს და ა.შ... მერე კი ამ პირობას ვერ ასრულებს. რამდენად მძიმე ცოდვაა ეს?
- ეს ამ ადამიანის რელიგიური გაუცნობიერებლობის გამოხატულებაა. თუ ადამიანი ეკლესიაში დადის და ფსალმუნებს კითხულობს, მან კარგად იცის, რომ უფალი ჩვენგან ამგვარ მსხვერპლს არ მოითხოვს. იქ პირდაპირ წერია: ჩემი მსხვერპლი არ არის ცხვრები და ზვარაკები, ჩემი მსხვერპლია სული შემუსვრილი, გული შემუსვრილი და დამდაბლებულიო. ეს არის ღვთისათვის შესაწირი ყველაზე ძვირფასი რამ და არა ფული, ან საკლავი. რასაკვირველია, შეიძლება ადამიანმა ტაძარს თანხაც შესწიროს, საკლავიც დაკლას, მაგრამ შემდეგ ეს ხორცი მოხუცთა თავშესაფარში მიიტანოს, ან უდედმამო, უსახლკარო ბავშვებს მიუტანოს. ახლა კი, რა ფორმით სწირავენ? - მიიყვანს ერთი ადამიანი ცხვარს ეკლესიის ეზოში, მერე იმის ძმაკაცი, ან ნაცნობი დაიჭერს, დაკლავენ, იქვე სუფრას გაშლიან და ქეიფობენ. მიპასუხეთ - სად არის აქ ღმერთი და მისდამი სიყვარული, ან მოწიწება?!
- ყველამ იცის, რომ ჯვრისწერის დროს დადებული ერთგულების ფიცის გატეხაც უმძიმესი ცოდვაა, თუმცა, საქართველოში დიდ დანაშაულად არ მიაჩნიათ, თუ ოჯახს ქმარი ღალატობს...
- ვინ ამბობს, რომ მამაკაცს უნდა ეპატიოს ის, რაც ქალს არ მიეტევება?! ოჯახის ღალატი ერთდროულად დიდი სირცხვილიცაა და დიდი ცოდვაც. მრუშობა მრუშობაა და სიძვა - სიძვა. რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ ჩაიდენს ამას - ქალი, თუ კაცი? ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს მომაკვდინებელი ცოდვაა. შეიძლება დაუოჯახებელი სცოდავდეს, მაგრამ ამით ის ზიანს საკუთარ თავს აყენებს, მაგრამ დაოჯახებული ადამიანის მიერ ჩადენილი მრუშობა უფრო მძიმე და გამოუსწორებელია, რადგან ამ შემთხვევაში ეს ცოდვა მთელ მის ოჯახზე ვრცელდება. ამიტომ, ყველამ უნდა გაითვალისწინოს, რომ მისი არასწორი საქციელის გამო შეიძლება მისი ოჯახის წევრები დაზიანდნენ. სიძვა და მრუშობა ქალისთვისაც უმძიმესი ცოდვაა და მამაკაცისთვისაც. თუმცა, ამის მიუხედავად, ჩვენს ქვეყანაში მართლა მიიჩნევენ, რომ ქალის მიერ ოჯახის ღალატი უფრო მძიმე დანაშაულია.
- მამაო, მტკივნეულია, როდესაც ადამიანები პირობას დებენ და მერე აღარ ასრულებენ. ყველაზე მეტად ეს ვალის არდაბრუნებას შეეხება.
- თავისთავად, პირობის დადება ცოდვა არ არის, ამავე დროს, ჩვენ ყოვლისშემძლენი არა ვართ და შეიძლება ეს პირობა ვერც შევასრულოთ. რასაკვირველია, ვალის დაუბრუნებლობა ცოდვაა, მაგრამ ერთია, როცა არ ზრუნავ მის დაბრუნებაზე და ამიტომ ვერ უბრუნებ, მაგრამ მეორე - როცა ბოდიშს უხდი, ცდილობ როგორმე დაუბრუნო და შენს წილ პასუხისმგებლობას გრძნობ. ამ შემთხვევაში ეს ცოდვა არ არის. ხშირად ასეთ განსაცდელში ის ვარდება, ვისაც იოლი გზით გამდიდრება უნდა, მაგალითად, ვინც მევახშეობს და მოვალისაგან პროცენტს მოითხოვს. ხშირად ასეთი ადამიანები თვითონ იქცევიან ხოლმე მსხვერპლად: ან ვიღაც მოატყუებს და ნასესხებ თანხას არ დაუბრუნებს, ან ფიზიკურად ვერ შეძლებს მის გადახდას.
- ზოგიერთი ადამიანი დებს პირობას, რომ ტაძარს თანხას შესწირავს, ცხვარს დაკლავს და ა.შ... მერე კი ამ პირობას ვერ ასრულებს. რამდენად მძიმე ცოდვაა ეს?
- ეს ამ ადამიანის რელიგიური გაუცნობიერებლობის გამოხატულებაა. თუ ადამიანი ეკლესიაში დადის და ფსალმუნებს კითხულობს, მან კარგად იცის, რომ უფალი ჩვენგან ამგვარ მსხვერპლს არ მოითხოვს. იქ პირდაპირ წერია: ჩემი მსხვერპლი არ არის ცხვრები და ზვარაკები, ჩემი მსხვერპლია სული შემუსვრილი, გული შემუსვრილი და დამდაბლებულიო. ეს არის ღვთისათვის შესაწირი ყველაზე ძვირფასი რამ და არა ფული, ან საკლავი. რასაკვირველია, შეიძლება ადამიანმა ტაძარს თანხაც შესწიროს, საკლავიც დაკლას, მაგრამ შემდეგ ეს ხორცი მოხუცთა თავშესაფარში მიიტანოს, ან უდედმამო, უსახლკარო ბავშვებს მიუტანოს. ახლა კი, რა ფორმით სწირავენ? - მიიყვანს ერთი ადამიანი ცხვარს ეკლესიის ეზოში, მერე იმის ძმაკაცი, ან ნაცნობი დაიჭერს, დაკლავენ, იქვე სუფრას გაშლიან და ქეიფობენ. მიპასუხეთ - სად არის აქ ღმერთი და მისდამი სიყვარული, ან მოწიწება?!
- ყველამ იცის, რომ ჯვრისწერის დროს დადებული ერთგულების ფიცის გატეხაც უმძიმესი ცოდვაა, თუმცა, საქართველოში დიდ დანაშაულად არ მიაჩნიათ, თუ ოჯახს ქმარი ღალატობს...
- ვინ ამბობს, რომ მამაკაცს უნდა ეპატიოს ის, რაც ქალს არ მიეტევება?! ოჯახის ღალატი ერთდროულად დიდი სირცხვილიცაა და დიდი ცოდვაც. მრუშობა მრუშობაა და სიძვა - სიძვა. რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ ჩაიდენს ამას - ქალი, თუ კაცი? ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს მომაკვდინებელი ცოდვაა. შეიძლება დაუოჯახებელი სცოდავდეს, მაგრამ ამით ის ზიანს საკუთარ თავს აყენებს, მაგრამ დაოჯახებული ადამიანის მიერ ჩადენილი მრუშობა უფრო მძიმე და გამოუსწორებელია, რადგან ამ შემთხვევაში ეს ცოდვა მთელ მის ოჯახზე ვრცელდება. ამიტომ, ყველამ უნდა გაითვალისწინოს, რომ მისი არასწორი საქციელის გამო შეიძლება მისი ოჯახის წევრები დაზიანდნენ. სიძვა და მრუშობა ქალისთვისაც უმძიმესი ცოდვაა და მამაკაცისთვისაც. თუმცა, ამის მიუხედავად, ჩვენს ქვეყანაში მართლა მიიჩნევენ, რომ ქალის მიერ ოჯახის ღალატი უფრო მძიმე დანაშაულია.
