გუფთა დაძალებით!
1 837 ნახვა
ეს ამბავი რამდენიმე წლის წინ მოხდა.
ერთ-ერთ სახელმწიფო ორგანიზაციაში ვმუშაობდი და როცა მთავრობამ გამოაცხადა რეზერვის შექმნის შესახებ, გადავწყვიტეთ, ყველას მოგვეხადა ვალი სამშობლოს წინაშე. 21 დღის განმავლობაში ვვარჯიშობდით, სროლას ვსწავლობდით, ჯოკერს ვთამაშობდით... მოკლედ, მშვენივრად დავისვენეთ, უკმაყოფილო არავინ იყო, საჭმელიც მრავალფეროვანი და გემრიელი გვქონდა, მაგრამ ერთ დღეს გააკეთეს გუფთა და მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარს, მეც კი ვერ შევჭამე - ხორცი უმი იყო და ძალიან უგემური. როგორც შემდეგ გაირკვა, მთელ ბატალიონში არავის უჭამია. იმავე საღამოს ვახშამზე კატლეტი დაგვხვდა, თუმცა ყველა მიხვდა, რომ მზარეულებმა შუადღის გუფთა აქციეს კატლეტად. რა თქმა უნდა, არც ის არავის უჭამია. გათენდა მეორე დილა, საჭმელად მაკარონი მოგვიტანეს და ჰოი, საოცრებავ - მაკარონს ეს ჩვენი გუფთა ჰქონდა წვრილად მოყრილი. ჯარისკაცები უკმაყოფილოდ აბუზღუნდნენ. ამ დროს ერთმა რეზერვისტმა, რომელიც ენაკვიმატობით გამოირჩეოდა, წამოიძახა:
- ე, ბიჭო, შევჭამოთ, სანამ ჩაიში შაქრის მაგივრადაც გუფთას ჩაგვიყრიან ეს ოხრები.
ბ. ლაბაძე. თბილისი
SMS-ი საიქიოდან
მე და კაკო დიდი ხნის მეგობრები ვართ, დღე არ გავა, ერთმანეთს რომ არ შევეხმიანოთ, ყოველ დღესასწაულზე ერთად ვქეიფობთ და ოჯახებითაც ხშირად ვიკრიბებით. მიუხედავად ასეთი ურთიერთობისა, ჩვენ შორის მაინც არის ,,შუღლი". იუმორი გვიყვარს ორივეს და ხშირად ,,ვეკაიფებით" ერთმანეთს. მცირე შეჯიბრებაც კი დავაწესეთ, ჩვენ შორის რომელიც მოტყუვდებოდა, სახინკლეს ან რაიმე ასეთს კისრულობდა. ბოლო თვეებია, სულ მე მიწევდა ხარჯის გაღება. მეც ვიტანდი ამდენ მარცხს და შესაფერის დროს ველოდებოდი. ერთხელ კაკო შემომიჩნდა, შენი მობილურის ნომერი ძალიან მომწონს და მაჩუქეო, რა გაეწყობოდა, ვაჩუქე. გადის რამდენიმე თვე და ეს ჩემი ნომერი კაკომ ბაბუამისს აჩუქა. კი გავბრაზდი, მაგრამ რაღას ვიზამდი. ამ ამბიდან ზუსტად ერთი წლის შემდეგ საწყალი ბაბუამისი გარდაიცვალა. რა თქმა უნდა, მთელი კვირა კაკოსთან ვიყავი, ვანუგეშებდი, რადგან ბაბუა ძალიან უყვარდა. დაკრძალვის დღეს თვალი მოვკარი, ცხონებულს ტელეფონს აყოლებდნენ, როგორც შემდეგ გავიგე, თავის ნომრიანად. სწორედ ამ დროს ჩავიფიქრე ,,მზაკვრული" გეგმა. ორმოცი გავიდა თუ არა, მივედი მობილურ კომპანიაში და განვაცხადე, ჩემს სახელზე გაფორმებული ესა და ეს ნომერი დავკარგე და აღდგენა მინდა-მეთქი. მაშინვე მომცეს ის ნომერი, რაც კაკოს ბაბუას ჩააყოლეს. იმ საღამოსვე კაკოს მივწერე:
"კაკოია, ბიჭო, ასე უნდა? არ უნდა მოხვიდე და მნახო? იქნებ რა მიჭირს..."
მართალია, პასუხი არ მიმიღია, მაგრამ რამდენიმე წუთის შემდეგ კაკოს ცოლმა დამირეკა და მთხოვა, კაკო ცუდადაა და მოდიო.
საბედნიეროდ, ყველაფერი კარგად დამთავრდა და კაკომაც სახინკლე იკისრა.
ი. შენგელია, ქუთაისი
გურულებთან მგზავრობა
ამას წინათ დასავლეთში მომიხდა წასვლა. ზამთრის და თოვლის გამო მატარებლით გამგზავრება გადავწყვიტე, ასეთ დროს კი ყოველთვის ოზურგეთის მატარებელს ვირჩევ, რა თქმა უნდა, ე.წ ,,პლაცკარტით", რადგან ძალიან მიყვარს გურულებთან ერთად პოლიტიკაზე სჯა-ბაასი. დავჯექი ჩემს ადგილზე და ვაგონი მოვათვალიერე. ჩემ წინ შუახნის კაცი იჯდა, გვერდით უფრო მოხუცი, ხოლო მეორე მხარეს - შედარებით ახალგაზრდა.
მცხეთას არ ვიყავით გაცილებული, ჩემ პირდაპირ მჯდომმა გურულმა დაიწყო:
- არა, ძამა, გურულებისთვის არც ერთი მთავრობა არაა.
- შე კაცო, გურულის მთავრობა არ იყო გურულებისთვის და სხვასთან რა გინდა? - თქვა ჩემ გვერდით მჯდომმა.
მე ძალიან მინდოდა საუბარი გაგრძელებულიყო და მთავრობით უკმაყოფილოს ვკითხე:
- კი მაგრამ, რას ერჩით მთავრობას, ეს მაინცაა ახალი...
- ახალი რომაა და ვერაფერი გამიკეთა, იმიტომ ვჩივი, - დაიწყო ისევ, - კახელებს რომ ჩააბარებინა ყურძენი მაღალ ფასად და ქვეყნის ფული აშოვნინა, ჩვენ რა ვქნათ? სა ჯანდაბაში წევიღო ამდენი მანდარინა?
- კი მაგრამ, რუსეთის ბაზარი გაიხსნაო, ხომ თქვეს? - ვიკითხე გულუბრყვილოდ.
- ჩვენთვის არ გახსნილა.
- რავა არ გახსნილა, - ეს უკვე მესამე გურული იყო, რომელიც აქამდე ფანჯრიდან იყურებოდა, - გაიხსნა, მარა არ ვარგა შენი მანდარინი და არ უნდა რუსს.
- რა ვქნა, აბა? - თავი მოისაწყლა პირველმა.
- რა ქენი და, მთავრობის ლანძღვას დაანებე თავი და სხვა საქმე მოძებნე! - მედიდურად გადახედა მოსაუბრეს. და მივხვდი, რომ ეს კაცი მთავრობის თავგადაკლული მომხრე იყო.
- რავა, ახლა მთავრობაზე აუგის თქმის უფლებაც აღარ გვაქ, ხო? - თქვა შედარებით ახალგაზრდამ, რომელსაც სახეზე ეტყობოდა, წასულებს უფრო თანაუგრძნობდა.
- ძამა, უნდა ვაცადოთ ჯერ... ახალის ახალი მთავრობაა, - ჩაიცინა ჩემ გვერდით მჯდომმა, რომელიც ვალიკოდ გაგვეცნო. ბევრი მანდარინის პატრონს გენო ერქვა, ხოლო ახალგაზრდას - ვანო. მოკლედ გავიცანით ერთმანეთი და საუბარი განვაგრძეთ.
- ახალის ახალი მთავრობა რაღაა? - ვიკითხე გაკვირვებულმა.
- რაღაა და, ახალი მთავრობა ხო გვყავდა არჩევნების მერე, იმის ახალი ხო გვყავს ახლა.
- ივანიშვილის წასვლაზე რაღას იტყვით? - დასვა მოულოდნელი შეკითხვა ახალგაზრდამ.
- ამას წინათ, - დაიწყო გენომ, - ჩემთან ჩემი ბიჭის ძმაკაცები შეიკრიბნენ "ჯოკერის" სათამაშოდ, კაცი დააკლდათ და გამიწყალეს გული, ითამაშე, ითამაშეო. "ჯოკერის" თამაში კი ვიცი, მარა არ მიყვარს კარტი და უარი ვთქვი. დამაყენეს? ძალად დამირიგეს, ჰოდა, ვითამაშე და მოვუგე ყველას, წავედი და დავისვენე დივანზე... მოიგო იმ კაცმა და დეისვენებს ახლა დივანზე...
- მერე დაპირებები არ უნდა შესრულდეს?! რას ეუბნებიან ქართველ ხალხს? - არ ისვენებდა ახალგაზრდა.
- აბა, საწყალი ქართველი კაცი, - ჩაიცინა ვალიკომ, - დაპირებების არშესრულებას მიუჩვეველი იყო და რა ეშველება ახლა...
ამის შემდეგაც გაგრძელდა პოლიტიკაზე საუბარი, თუმცა ცოტა ხანს. ვატყობდი, რომ დიალოგი ძველებურად სუსხიანი არ იყო და არც მთლად გურულად სიტყვაკაზმული გამოდიოდა. ახალ მთავრობას ვერც ყოფილი ხელისუფლების მომხრე ახალგაზრდა ლანძღავდა მთლად მწვავედ, რადგან გაირკვა, რომ ახლაც მუშაობს საკრებულოში და არავინ არ აგდებს სამსახურიდან პოლიტიკური ნიშნით. ბოლომდე ვერც ვალიკო იცავდა ხელისუფლებას, რადგან რაღაცები არც მას მოსწონდა. გენო კი აგინებდა მანდარინის გამო ვიღაცებს, მაგრამ მასაც ეტყობოდა, ხვდებოდა, ეს არავის ბრალი რომ არ იყო. მოკლედ ამას მივხვდი და:
- ისე, მიშა არ მოგენატრათ, ხალხო?! - ვიკითხე.
- აგაშენა ღმერთმა, - დამლოცა გენომ, - მაგას ვფიქრობდი ახლა მეც... მიშას დროს რო ვმგზავრობდი, ვინცხა მიშას მომხრე იყო, ვინცხა მოწინააღმდეგე და ისე სიცილ-ხარხარით ჩავდიოდი ოზურგეთამდე, ვერაფერს ვგებულობდი!..
ერთ-ერთ სახელმწიფო ორგანიზაციაში ვმუშაობდი და როცა მთავრობამ გამოაცხადა რეზერვის შექმნის შესახებ, გადავწყვიტეთ, ყველას მოგვეხადა ვალი სამშობლოს წინაშე. 21 დღის განმავლობაში ვვარჯიშობდით, სროლას ვსწავლობდით, ჯოკერს ვთამაშობდით... მოკლედ, მშვენივრად დავისვენეთ, უკმაყოფილო არავინ იყო, საჭმელიც მრავალფეროვანი და გემრიელი გვქონდა, მაგრამ ერთ დღეს გააკეთეს გუფთა და მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარს, მეც კი ვერ შევჭამე - ხორცი უმი იყო და ძალიან უგემური. როგორც შემდეგ გაირკვა, მთელ ბატალიონში არავის უჭამია. იმავე საღამოს ვახშამზე კატლეტი დაგვხვდა, თუმცა ყველა მიხვდა, რომ მზარეულებმა შუადღის გუფთა აქციეს კატლეტად. რა თქმა უნდა, არც ის არავის უჭამია. გათენდა მეორე დილა, საჭმელად მაკარონი მოგვიტანეს და ჰოი, საოცრებავ - მაკარონს ეს ჩვენი გუფთა ჰქონდა წვრილად მოყრილი. ჯარისკაცები უკმაყოფილოდ აბუზღუნდნენ. ამ დროს ერთმა რეზერვისტმა, რომელიც ენაკვიმატობით გამოირჩეოდა, წამოიძახა:
- ე, ბიჭო, შევჭამოთ, სანამ ჩაიში შაქრის მაგივრადაც გუფთას ჩაგვიყრიან ეს ოხრები.
ბ. ლაბაძე. თბილისი
SMS-ი საიქიოდან
მე და კაკო დიდი ხნის მეგობრები ვართ, დღე არ გავა, ერთმანეთს რომ არ შევეხმიანოთ, ყოველ დღესასწაულზე ერთად ვქეიფობთ და ოჯახებითაც ხშირად ვიკრიბებით. მიუხედავად ასეთი ურთიერთობისა, ჩვენ შორის მაინც არის ,,შუღლი". იუმორი გვიყვარს ორივეს და ხშირად ,,ვეკაიფებით" ერთმანეთს. მცირე შეჯიბრებაც კი დავაწესეთ, ჩვენ შორის რომელიც მოტყუვდებოდა, სახინკლეს ან რაიმე ასეთს კისრულობდა. ბოლო თვეებია, სულ მე მიწევდა ხარჯის გაღება. მეც ვიტანდი ამდენ მარცხს და შესაფერის დროს ველოდებოდი. ერთხელ კაკო შემომიჩნდა, შენი მობილურის ნომერი ძალიან მომწონს და მაჩუქეო, რა გაეწყობოდა, ვაჩუქე. გადის რამდენიმე თვე და ეს ჩემი ნომერი კაკომ ბაბუამისს აჩუქა. კი გავბრაზდი, მაგრამ რაღას ვიზამდი. ამ ამბიდან ზუსტად ერთი წლის შემდეგ საწყალი ბაბუამისი გარდაიცვალა. რა თქმა უნდა, მთელი კვირა კაკოსთან ვიყავი, ვანუგეშებდი, რადგან ბაბუა ძალიან უყვარდა. დაკრძალვის დღეს თვალი მოვკარი, ცხონებულს ტელეფონს აყოლებდნენ, როგორც შემდეგ გავიგე, თავის ნომრიანად. სწორედ ამ დროს ჩავიფიქრე ,,მზაკვრული" გეგმა. ორმოცი გავიდა თუ არა, მივედი მობილურ კომპანიაში და განვაცხადე, ჩემს სახელზე გაფორმებული ესა და ეს ნომერი დავკარგე და აღდგენა მინდა-მეთქი. მაშინვე მომცეს ის ნომერი, რაც კაკოს ბაბუას ჩააყოლეს. იმ საღამოსვე კაკოს მივწერე:
"კაკოია, ბიჭო, ასე უნდა? არ უნდა მოხვიდე და მნახო? იქნებ რა მიჭირს..."
მართალია, პასუხი არ მიმიღია, მაგრამ რამდენიმე წუთის შემდეგ კაკოს ცოლმა დამირეკა და მთხოვა, კაკო ცუდადაა და მოდიო.
საბედნიეროდ, ყველაფერი კარგად დამთავრდა და კაკომაც სახინკლე იკისრა.
ი. შენგელია, ქუთაისი
გურულებთან მგზავრობა
ამას წინათ დასავლეთში მომიხდა წასვლა. ზამთრის და თოვლის გამო მატარებლით გამგზავრება გადავწყვიტე, ასეთ დროს კი ყოველთვის ოზურგეთის მატარებელს ვირჩევ, რა თქმა უნდა, ე.წ ,,პლაცკარტით", რადგან ძალიან მიყვარს გურულებთან ერთად პოლიტიკაზე სჯა-ბაასი. დავჯექი ჩემს ადგილზე და ვაგონი მოვათვალიერე. ჩემ წინ შუახნის კაცი იჯდა, გვერდით უფრო მოხუცი, ხოლო მეორე მხარეს - შედარებით ახალგაზრდა.
მცხეთას არ ვიყავით გაცილებული, ჩემ პირდაპირ მჯდომმა გურულმა დაიწყო:
- არა, ძამა, გურულებისთვის არც ერთი მთავრობა არაა.
- შე კაცო, გურულის მთავრობა არ იყო გურულებისთვის და სხვასთან რა გინდა? - თქვა ჩემ გვერდით მჯდომმა.
მე ძალიან მინდოდა საუბარი გაგრძელებულიყო და მთავრობით უკმაყოფილოს ვკითხე:
- კი მაგრამ, რას ერჩით მთავრობას, ეს მაინცაა ახალი...
- ახალი რომაა და ვერაფერი გამიკეთა, იმიტომ ვჩივი, - დაიწყო ისევ, - კახელებს რომ ჩააბარებინა ყურძენი მაღალ ფასად და ქვეყნის ფული აშოვნინა, ჩვენ რა ვქნათ? სა ჯანდაბაში წევიღო ამდენი მანდარინა?
- კი მაგრამ, რუსეთის ბაზარი გაიხსნაო, ხომ თქვეს? - ვიკითხე გულუბრყვილოდ.
- ჩვენთვის არ გახსნილა.
- რავა არ გახსნილა, - ეს უკვე მესამე გურული იყო, რომელიც აქამდე ფანჯრიდან იყურებოდა, - გაიხსნა, მარა არ ვარგა შენი მანდარინი და არ უნდა რუსს.
- რა ვქნა, აბა? - თავი მოისაწყლა პირველმა.
- რა ქენი და, მთავრობის ლანძღვას დაანებე თავი და სხვა საქმე მოძებნე! - მედიდურად გადახედა მოსაუბრეს. და მივხვდი, რომ ეს კაცი მთავრობის თავგადაკლული მომხრე იყო.
- რავა, ახლა მთავრობაზე აუგის თქმის უფლებაც აღარ გვაქ, ხო? - თქვა შედარებით ახალგაზრდამ, რომელსაც სახეზე ეტყობოდა, წასულებს უფრო თანაუგრძნობდა.
- ძამა, უნდა ვაცადოთ ჯერ... ახალის ახალი მთავრობაა, - ჩაიცინა ჩემ გვერდით მჯდომმა, რომელიც ვალიკოდ გაგვეცნო. ბევრი მანდარინის პატრონს გენო ერქვა, ხოლო ახალგაზრდას - ვანო. მოკლედ გავიცანით ერთმანეთი და საუბარი განვაგრძეთ.
- ახალის ახალი მთავრობა რაღაა? - ვიკითხე გაკვირვებულმა.
- რაღაა და, ახალი მთავრობა ხო გვყავდა არჩევნების მერე, იმის ახალი ხო გვყავს ახლა.
- ივანიშვილის წასვლაზე რაღას იტყვით? - დასვა მოულოდნელი შეკითხვა ახალგაზრდამ.
- ამას წინათ, - დაიწყო გენომ, - ჩემთან ჩემი ბიჭის ძმაკაცები შეიკრიბნენ "ჯოკერის" სათამაშოდ, კაცი დააკლდათ და გამიწყალეს გული, ითამაშე, ითამაშეო. "ჯოკერის" თამაში კი ვიცი, მარა არ მიყვარს კარტი და უარი ვთქვი. დამაყენეს? ძალად დამირიგეს, ჰოდა, ვითამაშე და მოვუგე ყველას, წავედი და დავისვენე დივანზე... მოიგო იმ კაცმა და დეისვენებს ახლა დივანზე...
- მერე დაპირებები არ უნდა შესრულდეს?! რას ეუბნებიან ქართველ ხალხს? - არ ისვენებდა ახალგაზრდა.
- აბა, საწყალი ქართველი კაცი, - ჩაიცინა ვალიკომ, - დაპირებების არშესრულებას მიუჩვეველი იყო და რა ეშველება ახლა...
ამის შემდეგაც გაგრძელდა პოლიტიკაზე საუბარი, თუმცა ცოტა ხანს. ვატყობდი, რომ დიალოგი ძველებურად სუსხიანი არ იყო და არც მთლად გურულად სიტყვაკაზმული გამოდიოდა. ახალ მთავრობას ვერც ყოფილი ხელისუფლების მომხრე ახალგაზრდა ლანძღავდა მთლად მწვავედ, რადგან გაირკვა, რომ ახლაც მუშაობს საკრებულოში და არავინ არ აგდებს სამსახურიდან პოლიტიკური ნიშნით. ბოლომდე ვერც ვალიკო იცავდა ხელისუფლებას, რადგან რაღაცები არც მას მოსწონდა. გენო კი აგინებდა მანდარინის გამო ვიღაცებს, მაგრამ მასაც ეტყობოდა, ხვდებოდა, ეს არავის ბრალი რომ არ იყო. მოკლედ ამას მივხვდი და:
- ისე, მიშა არ მოგენატრათ, ხალხო?! - ვიკითხე.
- აგაშენა ღმერთმა, - დამლოცა გენომ, - მაგას ვფიქრობდი ახლა მეც... მიშას დროს რო ვმგზავრობდი, ვინცხა მიშას მომხრე იყო, ვინცხა მოწინააღმდეგე და ისე სიცილ-ხარხარით ჩავდიოდი ოზურგეთამდე, ვერაფერს ვგებულობდი!..
