სიყვარულის ისტორია

დილიდან თავს ცუდად ვგრძნობდი,მაგრამ სკოლაში წასვლა მაინც გადავწყვიტე.დღემ უაზროდ ჩაიარა.ფარული სევდა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა ჩემში. სახლში წამოსვლისას კი ძლივს ვადგამდი ფეხებს...უცნაურია ასე არასდროს დამმართვნია.ამ დღეს მეტი აღარაფერი მახსოვს,მხოლოდ მეორე დღეს რომ გავიღვიძე და უცხო გარემოში აღმოვჩნდი,ძალიან შემეშინდა.არაფერი არ მახსოვდა.ვიწექი დაახლოებით ერთი საათი და ვცდილობდი გამეხსენებინა,მაგრამ ამაოდ.

ოთახში ვიღაც ქალი შემოვიდა,40-45 წლამდე თუ იქნებოდა.

ლალი:როგორ ხარ?გუშინ ძალიან შეგვაშინე,რა მოგივიდა?

დაჩიმ მოგიყვანა,თურმე გული წაგსვლია და შეშინებულმა პირდაპირ აქ მოგიყვანა

მე:მადლობა ქალბატონო...

ლალი:ლალი

მე:მადლობა ქალბატონო ლალი,არვიცი,არ მახსოვს რა მომივიდა, უბრალოდ ცუდად ვიყავი და მერე აღარ ვიცი.თვითონ ის სადაა??...ხო დაჩი!

ლალი:ახლა გასულია,ალბათ მალე დაბრუნდება.ახლა დაისვენე ცოტა...

მე:არა ქალბატონო სახლში უნდა დავბრუნდე,ალბათ ძალიან ნერვიულობენ და მეძებენ უკვე

ლალი:ცოტახანს კიდევ დარჩი,რამე შეჭამე,თორემ კიდევ ცუდად არ გახდე,კარი გაიღო და ახალგაზრდა ბიჭი შემოვიდა.მივხვდი,ეს უნდა ყოფილიყო დაჩი.ლალიმ მე გავალ და რამეს მოვამზადებო და დაჩის დაუბარა მიხედე და მალე გამოდითო.თვითონ გავიდა

დაჩი ლოგინის კიდეზე ჩამოჯდა და ჯერ არაფერს ამბობდა,ცოტახნის მერე მკითხაა როგორ ხარო,მე მადლობა გადავუხადე და ვუთხარი მალე უნდა წავიდე მეთქი.

ლალიმ დაგვიძახა გამოდით ისადილეთო.გავედით ცოტა შევჭამე,არ მინდოდა მაგრამ დამაძალეს.მერე დაჩიმ მითხრა მე გაგაცილებ სახლამდეო.უარი ვერ ვუთხარი.გზაში არაფერზე გვისაუბრია.უბრალოდ ვაკვირდებოდი მას.საოცრად ლამაზი იყო და საოცარი თვალები ჰქონდა.ხანდახან გამომხედავდა ხოლმე,მაგრამ უცებვე წინ იყურებოდა...

აი სახლთანაც მივედით.დავემშვიდობე,კიდევ ერთელ გადავუხადე მადლობა და მანქანიდან რო გადმოვდიოდი დამიძახა

-სახელს მაინც არ მეტყვი?

-კი რათქმაუნდა.როგორ დამავიწყდა,მე ლიზი ვარ და ხელი გავუწოდე,თქვენ დაჩი ხომ?

-კი,სასიამოვნოა.

მე გადავედი მანქანიდან და ცოტა ფეხით გავიარე.უცებ ისევ დაჩის მანქანა დავინახე,გამიჩერა დამიძახა და მკითხა.ტელეფონის ნომერი მომეცი და დაგირეკავ,როგორ იქნები,რათქმაუნდა თუ შეიძლებაო.მეც მივეცი,კიდევ ერთხელ დავემშვიდობე და სახლში ავედი.

დედა ძალიან ნერვიულობდა,მამაც თურმე მეძებდა.მე ყველაფერი ვუამბე,ცოტა დამშვიდნენ,ექიმს გამოუძახეს,მაგრამ მნიშვნელოვანი არაფერი ყოფილა,უბრალოდ დაღლილობის ბრალიაო.

ოთახში ჩავიკეტე,წამოვწექი და სულ დაჩიზე ვფიქრობდი.რატომ?არ ვიცი,ვერ ვხვდებოდი.უნებურად ტელეფონი წინმედო და ზარს ველოდებოდი,მაგრამ ის არ რეკავდა.

მე გამოვჯამრთელდი,ძალა მოვიკრიბე და ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დავუბრუნდი,მაგრამ სულ დაჩიზე ვფიქრობდი.ერთ საღამოს მესიჯი მომივიდა",,რამდენიმე დღეა უკან დაგყვები,ძალიან ლამაზი ხარ,მუდამ შენზე ვფიქრობ,მგონი შემიყვარდი...დაჩი"

გული ამიჩქარდა,მიხაროდა,დავრბოდი,ვიცინოდი თან ვტიროდი,ნუთუ მეც მიყვარდა?

არაფერი მიმიწერია,მეორე დღეს კვლავ მომწერა და შეხვედრას მთხოვდა.დავთანხმდი..იმ საღამოს ბევრი ვისაუბრეთ და უკეთ გავიცანით ერთმანეთი.მივხვდი რომ უბედნიერესი ვიყავი ამქვეყნად,მას შემდეგ ხშირად ვხვდებოდით ერთმანეთს:ვსეირნობდით,ვსაუბრობდით,ან უბრალოდ ერთმანეთს ვუყურებდით..გვიყვარდა ერთმანეთი და ბედნიერები ვიყავით...

ერთ ღამეს საშინელი სიზმარი ვნახე:უკუნითი სიბნელე იყო.მე წინ მივიწევდი მაგრამ არ შემეძლო..საშინელი სიცილი ისმოდა ზეციდან და კიდევ შორიდან ყრუდ მესმოდა დაჩის ძახილი,შველას მთხოვდა,მაგრამ ვერაფერს ვაკეთებდი...უცებ გამომეღვიძა,საშინლად ცხელოდა,ფანჯარა გამოვაღე და გრილი ნიავი შევისუნთქე.დავმშვიდდი რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო..ვეღარ დავიძინე სულ ამ უცნაურ სიზმარზე ვფიქრობდი.

რამდენიმე დღე დაჩი აღარ მინახავს,მაგრამ ეს სიზმარი თავს არ მანებებდა და ახლა კი ნამდვილად მეშინოდა.გადავწყვიტე მასთან ავსულიყავი სახლში.მივედი,შინ მხოლოდ ლალი დამხვდა,მითხრა რამდენი ხანია აღარ გამოჩენილა,ძალიან ვნერვიულობ და არ ვიცი რა ვქნაო,მეც ავღელდი..მაგრამ არ შევიმჩნიე.დავამშვიდე ლალი და მე წამოვედი..ტელეფონი გათიშული ჰქონდა,მე კი აღარ შემეძლო მეტის ატანა.სკოლაში აღარ მივდიოდი,მთელი დღეები ოთახში ვიყავი ჩაკეტილი.

ორი კვირის შემდეგ პოლიციელი მოვიდა ჩემთან და წერილი გადმომცა.მითხრა ერთ ახალგაზრდა ბიჭს ედო ჯიბეშიო.თვითონ ავტოკატასტროფაში დაიღუპა და თქვენი სახელი და გვარი რომ ეწერა მოგძებნეთ,მეტი არაფერი არ ვიცით ბიჭის შესახებო..მაშინვე მივხვდი ყველაფერს ჩავიკეტე და აქ დამთავრდა ყველაფერი.

4 დღე უგონოდ ვიყავი,მეხუთე დღეს გამეღვიძა,გამახსენდა ყველაფერი და საშინელი ტირილი ავტეხე,ვთხოვე დაეტოვებინათ ჩემი ოთახი.წერილი წინ მედო,მაგრამ ხელის მოკიდებას ვერ ვბედავდი,მხოლოდ ზემოდან ვუყურებდი მის ხელმოწერას და ვტიროდი.

,,-არა ღმერთო!არა!!რა დავაშავე,არ ვყოფილვარ სიყვარულისთვის შექმნილი,რატომ შემახვედრე მას,ახლა რაღა მეშველება.უაზროა ჩემი სიცოცხლე,დაჩი!წამიყვანე მეც!ხომ მპირდებოდი სულ ერთად ვიქნებით,ერთად დავიხოცებით და სამოთხეშიც ერთად ვიქნებითო?!რატომ მომატყუე?!წამიყვანე ჩქარა!!..."

გაგრძელება იქნება თუ მოითხოვთ