როგორ უნდა აღიზარდონ პატარები ჭეშმარიტ ქრისტიანებად
1 615 ნახვა
საბედნიეროდ, 21-ე საუკუნის საქართველოში ეკლესიების სიმცირეს არ ვუჩივით, მრევლიც საკმაო რაოდენობით გვყავს და მორწმუნე მშობლებს ეკლესიაში შვილებიც დაჰყავთ. რამდენჯერ უნდა ეზიაროს ბავშვი და საერთოდ, როგორ უნდა აღიზარდონ პატარები ჭეშმარიტ ქრისტიანებად? - ამის თაობაზე მღვდელი მიქაელ მეკრავიშვილი გვესაუბრება:
- თავდაპირველად ზიარების საიდუმლოზე ვისაუბროთ, რომელსაც უდიდესი ძალა აქვს, იმიტომ, რომ აღსარების თქმითა და ზიარებით ადამიანს სულიერი იმუნიტეტი გამოუმუშავდება და უფრო ადვილად ებრძვის ცოდვილ მიდრეკილებებს. ზიარებით ადამიანი სულიერადაც იწმინდება, ხორციელადაც იკურნება და მის სულში უფლის მადლი სახლდება. ეს არ ნიშნავს მექანიკურ მოქმედებას, არა - ზიარება უნდა გწყუროდეს, იმიტომ, რომ ღმერთთან სიახლოვე, მისი მადლის მიღება უნდა გინდოდეს. როდესაც ადამიანი ხშირად ეზიარება, ამას მისი სულისათვის მხოლოდ სიკეთე მოაქვს. სასურველია, კვირაში ერთხელ მაინც ვეზიაროთ, მაგრამ ეს უნდა იყოს ღირსეული ზიარება, რომელიც სასჯელად არ ექცევა ადამიანს. ამავე დროს უნდა გვახსოვდეს, რომ ზიარებისას მაცხოვრის სისხლსა და ხორცს ვიღებთ და ამ დიდ საიდუმლოს ზედმეტად არ უნდა მივეჩვიოთ, არ უნდა გავუთამამდეთ.
- ბავშვების ზიარებაზეც ვთქვათ რამდენიმე სიტყვა: რამდენჯერ შეიძლება ისინი ვაზიაროთ?
- ბავშვს რაც უფრო ხშირად ვაზიარებთ, მით უფრო კარგია. როცა საზიარებლად 1-დან 5 წლამდე ასაკის ბავშვი მოგყავთ, სასურველია, ის უზმოზე იყოს, ხოლო ჩვილი შეიძლება ნაჭამიც მოიყვანოთ და აზიაროთ. საერთოდ, ნაზიარები ბავშვი უფრო მშვიდია, კეთილგონიერი, ნაკლებად ემორჩილება ბოროტი ძალის გავლენას. 7-8 წლის შემდეგ უკვე შეიძლება აღსარებაც ვათქმევინოთ - ეს ბავშვისათვის განსაკუთრებით კარგია, რადგან ის უფრო მშვიდი, კეთილგონიერი, დამჯერი ხდება აღსარებისა და ქრისტეს სისხლთან და ხორცთან ზიარების შემდეგ. ეკლესიაში ისინი იგებენ, რომ ქრისტიანობა უფლისა და ადამიანის სიყვარულს, მის მხარში დგომას ნიშნავს და ეს აღზრდის პროცესში საუკეთესო დამხმარე საშუალებაა. პატრიარქიც ხშირად ამბობს: მოიყვანეთ ბავშვები ტაძარში და აზიარეთო. ეს აუცილებელია, რათა ისინი ჭეშმარტ ქრისტიანებად ჩამოყალიბდნენ. შემთხვევით არ უთქვამს უფალს: მოუშვით ჩემთან ბავშვები, რადგან მათია ცათა სასუფეველიო.
- პატარების უმეტესობა ვერ ჩერდება წირვა-ლოცვაზე, ვერ კითხულობს ლოცვებს, მორწმუნე მშობლებს კი სურთ, რომ ისინი თავიდანვე მიაჩვიონ ეკლესიურ ცხოვრებას.
- აუცილებელია გავითვალისწინოთ ბავშვის ფსიქოლოგიაც: ჩვენ გვინდა ისინი დიდებივით მოიქცნენ, მაგრამ ეს არასწორია. ბავშვები სამყაროს სხვაგვარად აღიქვამენ - მათ მოძრაობა, თამაში სურთ და უჭირთ ერთ ადგილზე რამდენიმე საათი გაუნძრევლად დგომა. ამიტომ ტაძარში ღვთისმსახურებისადმი მათ სულ სხვა დამოკიდებულება აქვთ, ვიდრე უფროსებს: ისინი იხიბლებიან ეკლესიის სილამაზით, გალობით, ღვთისმსახურებით, მაგრამ შემდეგ ყურადღება ეფანტებათ და გართობას იწყებენ. მშობელს არ ესმის, რომ წირვა-ლოცვის აღსაქმელად მათ შვილს სულ მცირე დრო სჭირდება. ბევრი მშობელი ბავშვებისგან დაზუთხული ლოცვების კითხვას მოითხოვს, რაც მას არ შეუძლია. ამასთან, ბავშვები მიდრეკილნი არიან ლოცვისადმი, მაგრამ მათში ის მხოლოდ რამდენიმე წუთს იკავებს, რადგან ისინი მობილიზებას ვერ ახერხებენ. ამიტომ ბავშვებს უნდა ვასწავლოთ, ამ რამდენიმე წუთში მართლა ილოცონ, მთელი გული უფლისაკენ მიმართონ და ტყუილად არ იმეორონ ლოცვის დაზუთხული ტექსტები. ნურაფერს ნუ დავაძალებთ, დაე, ისინი დარჩნენ ბავშვებად, ითამაშონ თანატოლებთან ერთად,
ისწავლონ და შეიმეცნონ სამყარო. ჩვენ ის კი არ უნდა ვუმეოროთ, რომ უფალი მათ დასჯის, არამედ მთელი ყურადღება მათში ღვთის სიყვარულისა და მოწიწების გაღვიძებისკენ გადავიტანოთ, რათა ბავშვისთვის ეკლესიაში მისვლა იყოს დღესასწაული და არა რაღაც მკაცრი რეჟიმის ნაწილი, ვალდებულება. ნუ ვაიძულებთ მათ, რომ დიდხანს იკითხონ ლოცვები, ან მკაცრი სახით მოემზადონ ზიარებისთვის. რელიგიურ აღზრდაში უმთავრესია არა ძალდატანება, არამედ რელიგიური გრძნობების გადატანა შინაგანზე, უფალზე, ცოცხალ სარწმუნოებაზე და არა მხოლოდ გარეგნული მსახურების ზედმიწევნით აღსრულებაზე. ამავე დროს, უნდა ვიზრუნოთ იმაზეც, რომ ჩვენი შვილები უმწეონი და სულიერად გამოუცდელნი არ დარჩნენ ამ უზარმაზარი, მკაცრი სამყაროს წინაშე, რადგან რაც უნდა ეცადო, ცხოვრებას ვერსად გაექცევი. ამიტომ გავიხსენოთ რას გვასწავლის ეკლესია: სამყაროს გავლენას ვერსად გაექცევი, მაგრამ ხომ შეიძლება არ მიიღო და უკუაგდო ცუდი, ბოროტი, რასაც ის გთავაზობს?! ჩვენს შვილებს სწორედ ეს უნდა ვასწავლოთ, ეს უნდა შთავაგონოთ და უნდა მივაღწიოთ, რომ ისინი იყონ კეთილშობილი და აქტიური ადამიანები - განათლებულნი, განვითარებულნი, ფლობდნენ თანამედროვე ტექნოლოგიებს, ღრმა ცოდნას და თუ ასე იქნება, ისინი თამამად, ადვილად დაუპირისპირდებიან ბოროტებასა და ცოდვას, რომელიც ცხოვრების გზაზე მათ არაერთგზის გადაეღობებათ.
ხათუნა ჩიგოგიძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
- თავდაპირველად ზიარების საიდუმლოზე ვისაუბროთ, რომელსაც უდიდესი ძალა აქვს, იმიტომ, რომ აღსარების თქმითა და ზიარებით ადამიანს სულიერი იმუნიტეტი გამოუმუშავდება და უფრო ადვილად ებრძვის ცოდვილ მიდრეკილებებს. ზიარებით ადამიანი სულიერადაც იწმინდება, ხორციელადაც იკურნება და მის სულში უფლის მადლი სახლდება. ეს არ ნიშნავს მექანიკურ მოქმედებას, არა - ზიარება უნდა გწყუროდეს, იმიტომ, რომ ღმერთთან სიახლოვე, მისი მადლის მიღება უნდა გინდოდეს. როდესაც ადამიანი ხშირად ეზიარება, ამას მისი სულისათვის მხოლოდ სიკეთე მოაქვს. სასურველია, კვირაში ერთხელ მაინც ვეზიაროთ, მაგრამ ეს უნდა იყოს ღირსეული ზიარება, რომელიც სასჯელად არ ექცევა ადამიანს. ამავე დროს უნდა გვახსოვდეს, რომ ზიარებისას მაცხოვრის სისხლსა და ხორცს ვიღებთ და ამ დიდ საიდუმლოს ზედმეტად არ უნდა მივეჩვიოთ, არ უნდა გავუთამამდეთ.
- ბავშვების ზიარებაზეც ვთქვათ რამდენიმე სიტყვა: რამდენჯერ შეიძლება ისინი ვაზიაროთ?
- ბავშვს რაც უფრო ხშირად ვაზიარებთ, მით უფრო კარგია. როცა საზიარებლად 1-დან 5 წლამდე ასაკის ბავშვი მოგყავთ, სასურველია, ის უზმოზე იყოს, ხოლო ჩვილი შეიძლება ნაჭამიც მოიყვანოთ და აზიაროთ. საერთოდ, ნაზიარები ბავშვი უფრო მშვიდია, კეთილგონიერი, ნაკლებად ემორჩილება ბოროტი ძალის გავლენას. 7-8 წლის შემდეგ უკვე შეიძლება აღსარებაც ვათქმევინოთ - ეს ბავშვისათვის განსაკუთრებით კარგია, რადგან ის უფრო მშვიდი, კეთილგონიერი, დამჯერი ხდება აღსარებისა და ქრისტეს სისხლთან და ხორცთან ზიარების შემდეგ. ეკლესიაში ისინი იგებენ, რომ ქრისტიანობა უფლისა და ადამიანის სიყვარულს, მის მხარში დგომას ნიშნავს და ეს აღზრდის პროცესში საუკეთესო დამხმარე საშუალებაა. პატრიარქიც ხშირად ამბობს: მოიყვანეთ ბავშვები ტაძარში და აზიარეთო. ეს აუცილებელია, რათა ისინი ჭეშმარტ ქრისტიანებად ჩამოყალიბდნენ. შემთხვევით არ უთქვამს უფალს: მოუშვით ჩემთან ბავშვები, რადგან მათია ცათა სასუფეველიო.
- პატარების უმეტესობა ვერ ჩერდება წირვა-ლოცვაზე, ვერ კითხულობს ლოცვებს, მორწმუნე მშობლებს კი სურთ, რომ ისინი თავიდანვე მიაჩვიონ ეკლესიურ ცხოვრებას.
- აუცილებელია გავითვალისწინოთ ბავშვის ფსიქოლოგიაც: ჩვენ გვინდა ისინი დიდებივით მოიქცნენ, მაგრამ ეს არასწორია. ბავშვები სამყაროს სხვაგვარად აღიქვამენ - მათ მოძრაობა, თამაში სურთ და უჭირთ ერთ ადგილზე რამდენიმე საათი გაუნძრევლად დგომა. ამიტომ ტაძარში ღვთისმსახურებისადმი მათ სულ სხვა დამოკიდებულება აქვთ, ვიდრე უფროსებს: ისინი იხიბლებიან ეკლესიის სილამაზით, გალობით, ღვთისმსახურებით, მაგრამ შემდეგ ყურადღება ეფანტებათ და გართობას იწყებენ. მშობელს არ ესმის, რომ წირვა-ლოცვის აღსაქმელად მათ შვილს სულ მცირე დრო სჭირდება. ბევრი მშობელი ბავშვებისგან დაზუთხული ლოცვების კითხვას მოითხოვს, რაც მას არ შეუძლია. ამასთან, ბავშვები მიდრეკილნი არიან ლოცვისადმი, მაგრამ მათში ის მხოლოდ რამდენიმე წუთს იკავებს, რადგან ისინი მობილიზებას ვერ ახერხებენ. ამიტომ ბავშვებს უნდა ვასწავლოთ, ამ რამდენიმე წუთში მართლა ილოცონ, მთელი გული უფლისაკენ მიმართონ და ტყუილად არ იმეორონ ლოცვის დაზუთხული ტექსტები. ნურაფერს ნუ დავაძალებთ, დაე, ისინი დარჩნენ ბავშვებად, ითამაშონ თანატოლებთან ერთად,
ისწავლონ და შეიმეცნონ სამყარო. ჩვენ ის კი არ უნდა ვუმეოროთ, რომ უფალი მათ დასჯის, არამედ მთელი ყურადღება მათში ღვთის სიყვარულისა და მოწიწების გაღვიძებისკენ გადავიტანოთ, რათა ბავშვისთვის ეკლესიაში მისვლა იყოს დღესასწაული და არა რაღაც მკაცრი რეჟიმის ნაწილი, ვალდებულება. ნუ ვაიძულებთ მათ, რომ დიდხანს იკითხონ ლოცვები, ან მკაცრი სახით მოემზადონ ზიარებისთვის. რელიგიურ აღზრდაში უმთავრესია არა ძალდატანება, არამედ რელიგიური გრძნობების გადატანა შინაგანზე, უფალზე, ცოცხალ სარწმუნოებაზე და არა მხოლოდ გარეგნული მსახურების ზედმიწევნით აღსრულებაზე. ამავე დროს, უნდა ვიზრუნოთ იმაზეც, რომ ჩვენი შვილები უმწეონი და სულიერად გამოუცდელნი არ დარჩნენ ამ უზარმაზარი, მკაცრი სამყაროს წინაშე, რადგან რაც უნდა ეცადო, ცხოვრებას ვერსად გაექცევი. ამიტომ გავიხსენოთ რას გვასწავლის ეკლესია: სამყაროს გავლენას ვერსად გაექცევი, მაგრამ ხომ შეიძლება არ მიიღო და უკუაგდო ცუდი, ბოროტი, რასაც ის გთავაზობს?! ჩვენს შვილებს სწორედ ეს უნდა ვასწავლოთ, ეს უნდა შთავაგონოთ და უნდა მივაღწიოთ, რომ ისინი იყონ კეთილშობილი და აქტიური ადამიანები - განათლებულნი, განვითარებულნი, ფლობდნენ თანამედროვე ტექნოლოგიებს, ღრმა ცოდნას და თუ ასე იქნება, ისინი თამამად, ადვილად დაუპირისპირდებიან ბოროტებასა და ცოდვას, რომელიც ცხოვრების გზაზე მათ არაერთგზის გადაეღობებათ.
ხათუნა ჩიგოგიძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
