როგორ ერთობიან რაიონებიდან ჩამოსული ახალგაზრდები თბილისში

თბილისში სხვადასხვა რაიონიდან ჩამოსული არაერთი სტუდენტია. მართალია, ბევრი მათგანი ნათესავთან ცხოვრობს, მაგრამ ბევრს ბინის დაქირავება უწევს. ნაქირავებ ბინაში, მეგობრებთან ერთად ცხოვრებას დიდი ხიბლი აქვს: ახალგაზრდები უამრავ გასართობს იგონებენ, მხიარულობენ, ზოგჯერ კი ჩხუბობენ, კამათობენ. ზოგჯერ მეზობელ გოგო-ბიჭებს ერთმანეთის მიმართ დიდი გრძნობაც უჩნდებათ და ეს არცაა გასაკვირი - ისინი ხომ ერთად ბევრ დროს ატარებენ.

ნათია ნათათრალიშვილი:
- 2000 წელს დედოფლისწყაროს რაიონის სოფელ ქვემო ქედის საშუალო სკოლა დავამთავრე. იმავე წელს ტექნიკურ უნივერსიტეტში, მთარგმნელი რეფერენტის ფაკულტეტზე ჩავირიცხე. მშობლებმა გადაწყვიტეს, რომ თბილისში ჩემთან ერთად, ჩემი უმცროსი დაც უნდა წამოსულიყო. რასაკვირველია, სურვილი გვქონდა, ბინა სასწავლებელთან ახლოს ყოფილიყო და საბურთალოზე, 4-ოთახიანი ბინის ერთი ოთახი ვიქირავეთ. გვერდით ოთახში კიდევ ერთი მდგმური, ნათია მეკოკიშვილი ცხოვრობდა, მისაღები ოთახი კი სამ სტუდენტ ბიჭს: აჩი და რამინ ყაზიშვილებსა და ირაკლი ჩაიროვს ჰქონდათ დაქირავებული. ამავე ბინაში ცხოვრობდა დიასახლისი მეუღლესთან და ორ მცირეწლოვან შვილთან ერთად.

- ამდენ ადამიანს ერთ სახლში ცხოვრება არ გიჭირდათ?
- ბევრნი ვიყავით, მაგრამ ჩვენ შორის არანაირი დაძაბულობა და უთანხმოება არ ყოფილა. ყველანი დავმეგობრდით და თავისუფალ დროს ერთად ვატარებდით. სადილს ყველა ერთად ვამზადებდით და ერთად ვჭამდით, მერე ყავას მივირთმევდით. მოკლედ, უერთმანეთოდ ვერ ვძლებდით. ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღეები სწორედ იმ ბინაში გავატარე. საღამოს, სასწავლებლიდან შინ დაბრუნება ყველას გვიხაროდა, რადგან ათასნაირ თამაშსა და გასართობ საშუალებას ვპოულობდით.

- როგორც ვიცი, სწორედ იქ გაიცანი შენი მომავალი მეუღლეც.
- ასეა! იმ სამი ბიჭიდან ერთ-ერთს - აჩის შევუყვარდი. მის მიმართ არც მე ვიყავი გულგრილი. ჰოდა, მოგვიანებით დავქორწინდით და ახლა უკვე 6 წლის ლუკა გვყავს.

- აჩის გარდა, დანარჩენ მდგმურებთან თუ აგრძელებ ურთიერთობას?
- რასაკვირველია. ერთ-ერთი მათგანი - რამინი აჩის ძმა ანუ ჩემი მაზლია. ნათიასა და ირაკლისთანაც არ გაგვიწყვეტია ურთიერთობა. ჩვენ რამდენიმე წელი საზღვარგარეთ ვცხოვრობდით, მაგრამ მეგობრებს გამუდმებით ვეკონტაქტებოდით. უფლის მადლობელი ვარ, რომ თავის დროზე ამ ადამიანებს შემახვედრა.

ანა ჯულაყიძე:
- მე და ჩემმა ორმა მეგობარმა ბინა ერთად ვიქირავეთ. სამტრედიიდან ვართ. ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში ფილოლოგიის ფაკულტეტზე ვსწავლობ. ცეკვაზეც დავდიოდი, მაგრამ ახლა მხოლოდ სწავლით ვარ დაკავებული.

- თქვენი თანაცხოვრების შესახებ მიამბე.
- განსაკუთრებული არაფერი ხდება: სამნი ვართ და სხვა მეგობრებიც ხშირად გვსტუმრობენ. გოგონები საოჯახო საქმეებს ვაგვარებთ, სამზარეულოში ვფუსფუსებთ, ბიჭები კი დანარჩენ საქმეებში გვეხმარებიან. ხშირად ვთამაშობთ, ვცეკვავთ, ვსვამთ და ვსეირნობთ. გარდა ამისა, ტელეგადაცემებსაც ერთად ვუყურებთ, მერე ნანახს განვიხილავთ და ერთმანეთს შთაბეჭდილებებსაც ვუზიარებთ. ხშირად ყოფილა შემთხვევა, გართობის დროს თავზე ისე დაგვთენებია, ვერც გაგვიგია.

- მაინც, როგორ ერთობით?
- მაგალითად, ვუყურებთ "პროფილს" და "ნანუკას შოუს", მერე კი წამყვანებს ვბაძავთ. ეს სახალისოა. ჩემი ორი მეგობარი ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე სწავლობს, ამიტომ ეს თამაში კარგად გამოგვდის. ისინი ჩამოწერენ შეკითხვებს, "ვიწვევთ" სტუმრებს, აუდიტორიაც გვყავს - მართალია, ორი კაცისგან შემდგარი, მაგრამ მაინც...

- ამ ყველაფერს ვიდეოფირზე არ იღებთ?
- არა. ეს ისეთი სასაცილოა, რომ გვირჩევნია, სხვამ არავინ ნახოს...
თუ ჩხუბობთ ხოლმე?
- პირველი კლასიდან ერთად მოვდივართ, ამდენი წელია, ვმეგობრობთ, როგორ უნდა ვიჩხუბოთ?

- რომელიმე წყვილისთვის ეს მეგობრობა სიყვარულის საწყისი ხომ არ ყოფილა?
- არა, ჩვენ შორის ასეთი რამ გამორიცხულია. ისე, ერთმანეთის შეყვარებულებსაც ვიცნობთ. კინოსა თუ კაფეში ყოველთვის ერთად დავდივართ.

ნათია გოგოლაძე:
- ლაგოდეხის რაიონიდან ვარ. 8 წლის წინ ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტში უცხო ენების ფაკულტეტზე ჩავირიცხე. ჩემი დეიდაშვილი - თეა თბილისის სამხატვრო აკადემიის მესამე კურსზე იყო და ნათესავთან ცხოვრობდა. რადგან მეც და მის უმცროს დასაც თბილისში წამოსვლა მოგვიხდა, ამიტომ სამივემ ერთად, საბურთალოზე ორი ოთახი ვიქირავეთ. დიასახლისს დიდი, ორსართულიანი სახლი ჰქონდა, რომლის გარშემოც ოთხი ე.წ. ოროთახიანი "ბარაკი" იდგა და ყველა გაქირავებული გახლდათ. ჩვენც ერთ-ერთ "ბარაკში" ვცხოვრობდით. ის დრო მართლაც ტკბილად მახსენდება. ძალიან ვცელქობდით. გაგვიმართლა და კარგი მეზობლები დაგვხვდნენ: ბიჭებიც იყვნენ და გოგონებიც. მათთან მალე დავმეგობრდით და სულ ერთად ვატარებდით დროს. მხოლოდ ისინი კი არა, ჩემი თბილისელი ჯგუფელებიც ხშირად გვსტუმრობდნენ. ოჯახში წესიერად ჭამასა და ძილს ჩვენთან შემწვარი მაკარონის ჭამა და იატაკზე დაგებულ ლეიბზე წოლა ერჩივნათ. თუ ჩვენთან არ რჩებოდნენ, დილით გვაკითხავდნენ, უნივერსიტეტში ერთად რომ წავსულიყავით. რამდენჯერ დაგვზარებია ლექციებზე წასვლა, ვინ იცის?! შინ ვრჩებოდით და ვერთობოდით. წარმოიდგინეთ, "დახუჭობანასაც" ვთამაშობდით.

- მითხარი, ლექციებს ხშირად ვაცდენდითო. თქვენს ცხოვრებაში მხოლოდ გართობა და მეგობრები იყო?..
- არა, არა. ცუდად არც ერთი ჩვენგანი არ სწავლობდა. არ არსებობს სტუდენტი, ვისაც ლექცია არ გაუცდენია. ჩვენ ზარმაცები ვიყავით. საკურსოს ბოლო დღეს ვწერდით ხოლმე. შევიკრიბებოდით ჩვენს სახლში, ღამეს ვათევდით და დილით საკურსო მზად გვქონდა. გამოცდებისთვისაც ბოლო ღამეს ვემზადებოდით, მანამდე ვერთობოდით. ერთმანეთის სოფლებშიც ხშირად დავდიოდით.

- არ კამათობდით?
- როგორ არა, ძირითადად, საოჯახო საქმეების გამო ვკამათობდით. კერძების მომზადება და ჭურჭლის რეცხვა ყველას გვეზარებოდა, მაგრამ მერე მორიგეობა დავაწესეთ: ერთ დღეს ერთი ამზადებდა საჭმელს, მეორე რეცხავდა, მესამე სახლს ალაგებდა, მეორე დღეს როლები იცვლებოდა. მაშინდელ მეზობლებთან დღემდე არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მაქვს. ჩემმა ძმამ, რომელიც ხშირად გვსტუმრობდა, ერთ-ერთი მათგანი ცოლად მოიყვანა და დღეს ორ პატარას ზრდიან. კიდევ, ერთი მეზობელი გოგო და ბიჭიც დაქორწინდნენ. ერთი ქვიშხეთელი გოგო - ელენე კი, ჩემი მეჯვარე და ბავშვის ნათლიაა. მენატრება ის დრო. სხვათა შორის, ჩემი თბილისელი მეგობრები მეუბნებოდნენ: ნეტავ, ჩვენც ქირით ვცხოვრობდეთ და ასეთი თავისუფლება და მეგობრული ურთიერთობები გვქონდესო...

გიორგი წურწუმია:
- მეგრელი ვარ, ხობიდან. სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ვსწავლობ. სასწავლებლად თბილისში ჩამოსული, პარალელურად სამსახურსაც ვეძებდი. მინდოდა, ჯიბის ფული მქონოდა, მაგრამ სამუშაო ვერ ვიპოვე. ერთხელაც, ნაცნობი ბიჭი შემხვდა, რომელმაც მითხრა, რომ იმ ადგილას, სადაც თავად დაცვაში მუშაობდა, ვაკანსია ჰქონდათ. ვთხოვე, - დამაკვალიანე, სად მივიდე-მეთქი? მისამართი კი მომცა, მაგრამ მაშინ თბილისის მხოლოდ ორი ქუჩა ვიცოდი და იმ ოფისს ძლივს მივაგენი. გარკვეული საბუთები მომთხოვეს, რომლის გაკეთებასაც 30 ლარი სჭირდებოდა, მე კი იმწუთას ეს თანხა არ მქონდა. ამიტომ საბუთები გარკვეული დროის მერე შევიტანე. გამიმართლა, უფროსმა კარგი თვალით შემომხედა და სამუშაო ადგილიც იმ დღესვე გამომიჩნდა. მოკლედ, საჭირო დროს საჭირო ადგილას აღმოვჩნდი. ეს იმდენად მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის, სამუშაოს დაწყების თარიღიც კი მახსოვს - 6 თებერვალი გახლდათ. თავდაუზოგავად ვშრომობდი, პარალელურად კი ვსწავლობდი. სამსახურს დიდი პასუხისმგებლობით მოვეკიდე... მას მერე რამდენიმე სამსახური გამოვიცვალე, ახლა კი ერთ-ერთი დიდი მაღაზიის მენეჯერი ვარ.

- შენს სტუდენტურ ცხოვრებაზეც მიამბე.
- მე და ჩემს მეგობარს ერთი ოთახი გვაქვს დაქირავებული. მანამდე 2 წელი ბაგებში, სტუდქალაქში ვცხოვრობდი. იქ ძალიან კარგ დროს ვატარებდით, ჩვენსავე ოთახებში ვქეიფობდით. სტუდქალაქში ცხოვრება ძალზე თბილი და საინტერესოა. თითქმის ყველა სტუდენტი ერთი ასაკის ვიყავით და ყველას ერთნაირად გვიჭირდა.

- ჩხუბობდით ხოლმე?
- რატომღაც მშვიდი ხალხი შევხვდით ერთმანეთს. ჩხუბისთვის სად გვეცალა, როცა სულ ქართულად ვქეიფობდით?!

- "ქართულად ქეიფი" რას ნიშნავს?
- სტუდქალაქს აქვს საბაგირო ხიდი, რომლის ქვეშაც ხევია. ზაფხულობით, თითქმის ყოველღამე იმ ხევში, კოცონის გარშემო ვქეიფობდით. ფანდურზე ვუკრავდით და ვმღეროდით, ლექსებს ვკითხულობდით. ძალიან ლამაზ საღამოებს ვატარებდით.

- სტუდქალაქში ცხოვრებისას ვინმე ხომ არ შეგიყვარდა?
- მე - არა, მაგრამ ერთ დერეფანში მცხოვრებ რამდენიმე სტუდენტს ამ ქეიფ-ქეიფში კი შეუყვარდათ ერთმანეთი. სამი სტუდენტური ოჯახი შეიქმნა. იქ ცხოვრება ტკბილად მახსენდება. ჩვენ ერთმანეთის ტკივილსა და სიხარულს ვიზიარებდით.

ნათია ჟივიძე
ჟურნალი ”გზა”