რატი დურგლიშვილის ახალ სახლს ქალის ხელი აკლია

მომღერალმა რატი დურგლიშვილმა თავისი ძველი პროფესია, მხატვრობა გაიხსენა და ნიჭი და ცოდნა ახალი სახლის რემონტისა და გაფორმებისთვის შესანიშნავად გამოიყენა. რატიმ მშობლებისგან დამოუკიდებლად გადაწყვიტა ცხოვრება და ბინა თბილისის ცენტრალურ უბანში, ყიფშიძის ქუჩაზე მოიწყო. ოროთახიანი სახლის გარემონტებას დიდი დრო მოანდომა, რადგან ყველა დეტალი თავად გათვალა, თანაც, როგორც თვითონ ამბობს, სიღრმისეულად. შედეგით კმაყოფილია, მაგრამ ახლა მთელი ის პროცესი კოშმარად ახსენდება.
სახლი მთლიანად მუქ ფერებშია – ყავისფერ–შოკოლადისფერში. რატიმ ერთ სივრცეში მოაქცია მისაღები, სამუშაო კუთხე და სამზარეულო. გარკვეული ნივთები საკუთარი ხელით გააკეთა, მაგალითად, ჭაღები. ორიგინალურიც გამოვიდა და იაფიც.
– რატი, როდის შეიძინეთ ეს ბინა?
– ეს სახლი ორ წელზე მეტია მაქვს, მაგრამ უსახსრობის გამო დიდხანს შავი კარკასი იყო. ბოლოს, როგორც იქნა, გავაკეთე.
– ოჯახის წევრებისგან ცალკე ცხოვრებას ადვილად შეეჩვიეთ?
– საერთოდ, ხალხმრავალი ადგილები მიყვარს, მარტოც ვერასოდეს ვცხოვრობდი. მიჩვეული ვარ, რომ ჩემთან ერთად ვიღაც აუცილებლად უნდა იყოს. თავიდან მეგონა, რომ ამ სახლში სტუმრად ვიყავი. 30 წელი ჩემს ოჯახში გავატარე, სადაც სულ ხმაური იყო და უცებ აქ მარტო გადმოვედი. თან ჩემს ოჯახში ყველა ერთმანეთზე ვზრუნავთ.
სახლში როდესაც მარტო ვზივარ და ჩემ გარშემო არაფერი ხდება, ისტერიკაში ვვარდები. მე ქალაქის ბიჭი ვარ, ჩემ გარშემო სულ ხმაური უნდა იყოს. სიჩუმეში კი არაფრის ენერგია მაქვს.

– ზოგჯერ სიმშვიდე და მარტოობაც კარგია.
– თუ მინდა, რაღაცაზე ვიფიქრო, ამ დროს მეგობრებს აღარ ვეძახი. ბოლო დროს ხატვას დავუბრუნდი (რატი სამხატვრო აკადემიაში სწავლობდა. ავტ.). ერთი მხრივ, მარტო ცხოვრება ძალიან კარგიცაა. ბევრი რაღაცის რეალიზებას ვახდენ. ცოტა ხნის წინ მამაჩემის კონცერტი იყო, სცენის ინტერიერი ჩემი ხელით გავაკეთე. დიდ სიამოვნებას განვიცდი, როცა საკუთარი ხელით ვაკეთებ რაღაცას.
როცა სახლის გაკეთება გადავწყვიტე, ვფიქრობდი, როგორ შემეძლო მინიმუმით მაქსიმუმისთვის მიმეღწია. მგონი, ეს შევძელი. ბინის ფარდა რომ "აიხსნა", ჩემი მეგობრები გაგიჟდნენ, ყველას ძალიან მოეწონა.
– ოჯახის წევრები დაგეხმარნენ ბინის შეძენაში?
– 13 წლიდან მაქვს ჩემი ხელფასი. ოჯახის წევრები კი მეხმარებოდნენ, მაგრამ ეს არ მომწონდა. ვიღაც რომ რაღაცის კეთებაში მეხმარება, ვთვლი, რომ ის ჩემი საქმე აღარაა. მინდა, ყველაფერი ჩემით გავაკეთო. მადლობა ღმერთს, დღესდღეობით ჩემი შრომით მაქვს ის ყველაფერი, რაც მინდა. ფანტაზიორი არ ვარ, რომ მაიამიში აგარაკზე ვიოცნებო, თუმცა, რომ მოვინდომო, ესეც შესაძლებელია. ცხოვრება მარტივია, თუკი მარტივად შეხედავ. მე კი ძალიან მარტივად ვუყურებ ყველაფერს. ყველაზე უკვდავი სიმღერებიც ძალიან მარტივ მელოდიებზეა გაკეთებული და თაობებს უძლებს.
– რითი მოგხიბლათ ამ სახლის კარკასმა?
– იმდენი კუთხე ჰქონდა, რომ მაშინვე მოვიხიბლე. ოთხკუთხედი ფორმის არც ერთი ოთახი არ არის, ზოგი სამკუთხედია და ზოგი – ხუთკუთხედი. აბაზანასაც ბრილიანტის ფორმა აქვს. ოთახები სტანდარტული არ არის, როცა ლაზერებით უნდა აეზომათ, ძალიან გაწამდნენ, სამჯერ მოვიდნენ, თქვეს, ეს სახლია თუ რა არისო. ძალიან მიყვარს მაღალი ჭერი და სახლმა ამითიც მიმიზიდა. მხატვრისთვის, ხელოვანისთვის როგორი სახლიც საჭიროა, ზუსტად ისეთი გამომივიდა. მიყვარს სივრცე. ახლაც ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ადგილი არ მყოფნის, მაგრამ ვფიქრობ, მეტი სივრცე აღარაა საჭირო.
– ყველაფერი ზუსტად ისე გამოგივიდათ, როგორც გინდოდათ თუ რაღაც მაინც დაგრჩათ ხინჯად?
– კედლებს რომ ვაკეთებდი, მეგობარი მეჩხუბებოდა, კანტები გაუკეთეო, არ დავუჯერე და ახლა ვნანობ. მეგონა, ძალიან გადავტვირთავდი. ხელოსანი მოვიყვანე, მაგრამ მითხრა, ახლა აღარ შეიძლება გაკეთება, რემონტი გაგიფუჭდებაო. ამიტომ ასე დავტოვე.
ფარდებიც ვერ გავთვალე კარგად. მუქია და სახლს აბნელებს, მინდა, შევცვალო, მაგრამ ერთი თეთრიც კი აღარ დამრჩა.
– ახლა ყველაფერს სხვანაირად გააკეთებდით?
– კი, უკვე ზეპირად ვიცი, რა როგორ უნდა გავაკეთო. შეგიძლიათ დამირეკოთ და გეტყვით, ელიავაზე სად იყიდება მასალები იაფად. ერთი რამ კარგად ვისწავლე – რემონტის გაკეთება მტერს უნდა უსურვო! რემონტმა ჩემი ნერვები შეიწირა. ყველა დეტალზე მე ვფიქრობდი, რჩევა არავისთვის მიკითხავს. ამდენ ფიქრში დრო ძალიან გაიწელა.
მისაღები ოთახის ერთ კედელზე ხის პატარა, ორიგინალური თაროების გაკეთებას ვაპირებდი, მაგრამ არ გამოვიდა. მინდოდა, ზემოდან ნათურები დამენათებინა, მაგრამ ამ ყველაფერისთვის დრო და ნერვები აღარ მყოფნის. რემონტის პროცესში სულ აქტიური ხარ, როცა ამთავრებ, მერე დეპრესია გემართება. ყველა ასე ყოფილა, მე კი რა ვიცოდი, ჩემს მეგობარს ვეკითხებოდი, რა მჭირს–მეთქი და ის სიცილით სკდებოდა, ერთ თვეში გაგივლისო. მართლაც გამიარა.
– დიზაინერი რატომ არ აიყვანეთ?
– იმიტომ, რომ "ტრი დე" ნახატი ძალიან იტყუება. შეხედავ, მოგწონს, მაგრამ სახლი ისეთი აღარ გამოდის. ერთ დღეს მოვიდოდი და მუშებს უცებ ვეტყოდი, ეს ამომითხარეთ, რაღაც მოვიფიქრე–მეთქი. ყოველდღე რაღაც ცვლილებები შემქონდა. მუშები გავაწამე. სულ ბოდიშებს კი ვუხდიდი, მაგრამ...
– ერთ ოთახში არის სამზარეულო, მისაღები, სამუშაო კუთხე. ეს მოსახერხებელია?
– კი, სამზარეულო და მისაღები ერთად ძალიან კომფორტულია. ფართსაც იგებ და დროსაც. სამზარეულოში თაროს გაკეთებას ვაპირებ, რომელიც ამ ორ ოთახს ერთმანეთისგან გამოყოფს. სახლი ჯერ კიდევ დასამთავრებელია.
ის ყვავილიც მინდა მქონდეს, რომელიც კედელზე ადის, 4 მეტრამდე იზრდება და მერე კედელზე აბამ. ძალიან მიყვარს მცენარეები. მინდოდა, სახლი პატარა ბაღივით მომეწყო, მაგრამ ბევრი მოვლა სჭირდება და ვერ შევძლებდი.
– საოჯახო საქმეებს თავად აკეთებთ?
– ვცდილობ, რაღაცეები ვისწავლო. მთელი ცხოვრება დედა ზრუნავდა ჩემზე და დღესაც ასე გრძელდება. ტანსაცმლის გარეცხვა თუ მჭირდება, ამაშიც დედა მეხმარება. სახლში ჭამა არ მიყვარს. რამდენიმე კარგი ადგილი ვიცი და მეგობრებთან ერთად იქ მივდივარ ხოლმე. გურმანი ვარ, სადმე თუ კარგი მზარეულია, იმ ოჯახის მტერი ვარ! ყოველ კვირა მივდივარ და ვეხვეწები, რამე გემრიელი გამიკეთონ. მყავს ერთი მეგობარი ბიჭი, რომელსაც სასწაული ხელი აქვს. ყოველი კვირის დასაწყისში ვეხვეწები, ჩემთან ამოდი–მეთქი და ორ ქვაბ საჭმელს მაინც ვაკეთებინებ. მეც მეხერხება კერძების კეთება, მაგრამ ხახვის ჭრა ძალიან მეზარება, პლუს ამას სასწაულად ფეთხუმი ვარ. მე თუ რაღაცას ვამზადებ, სამზარეულოში საშინელებები ხდება. ერთადერთი, რაც მიყვარს, ეს სამზარეულოს წმენდა–გასუფთავებაა, ყოველ შემთხვევაში, ჯერჯერობით მომწონს და მერე როგორ იქნება, არ ვიცი.
ოჯახში ქალის ხელი მაინც სხვაა, მე რაც უნდა ვალაგო და ვასუფთაო, ისე მაინც არ გამომივა, როგორც ქალს გამოსდის.

– კედლების ფერები რის მიხედვით შეარჩიეთ?
– მთელი სახლი ყავისფერ–შოკოლადისფერშია. მუქი ფერები ძალიან მიყვარს. სამზარეულოს ცოტა წითელი ურევია და მაღიზიანებს. მეგობრები, ვინც მოსკოვში არიან და ჩემი სახლი ვერ ნახეს, ფოტოებს რომ ვუგზავნი, აღნიშნავენ, რომ კაცური სახლია. მიხარია, რომ სახლი სწორედ კაცური გამოვიდა. თქვენ კი მოგეწონათ, მაგრამ თავად ალბათ ამ ფერებში არ გააკეთებდით. ყველაფერს გათვლა სჭირდება. თუ სახლში შუშაბანდია, ამ შემთხვევაში უფრო ამართლებს მუქი ფერები. ჰოლში მუდმივად ბნელა და შუქი მინთია, იქ რომ თეთრი კედლები იყოს, უკვე ნათელი იქნებოდა.

– ინტერვიუს დასაწყისში მითხარით, რომ სამზარეულოს და მისაღების ჭაღები თქვენი ხელით არის გაკეთებული. უფრო დაწვრილებით გვითხარით, როგორ გააკეთეთ.
– არამარტო – ჭაღები. მაკა ზამბახიძე (რატის პარტნიორი დუეტში "ჯორჯია". ავტ.) ისტერიკულად არის შეყვარებული ჭილოფებზე. შეუძლია მთელი სახლი ჭილოფში ჩასვას. დასავლეთ საქართველოში ერთი ადგილია, სადაც ასეთი რაღაცეები იყიდება, არ არსებობს, მაკა იქ არ გაჩერდეს და უამრავი რამ არ იყიდოს. ეს ჭაღები ყურძნის გიდელისგანაა გაკეთებული. ძალიან მინდოდა, სახლს ქართული დეტალები ჰქონოდა. ამიტომ ერთხელაც მაკას შევუერთდი და გიდელები ვიყიდე, მერე გადავჭერი, ნათურები ცოტა ქვემოთ დავამაგრე, რომ არ დაეწვა და სამზარეულოს ჭაღად გამოვიყენე. ღამით ჭერზე იეროგლიფებივით ულამაზესი ანარეკლი ჩნდება.
ერთ–ერთ ამერიკულ მაღაზიაში სასანთლე ვიყიდე, რომელსაც ფეხი ჰქონდა, ელიავას ბაზრობაზე გადავაჭრევინე, მერე ჯაჭვები ვიყიდე, ზედ ჩამოვკიდე და ასე ძალიან იაფად მივიღე მშვენიერი ჭაღი.
საერთოდ, ნივთები ძალიან მალე მბეზრდება, შეიძლება ხვალ გავიღვიძო და მივხვდე, რომ ეს ჭაღი აღარ მინდა და შევცვალო. ახლა ვატყობ, რომ შპალერი მბეზრდება. დილას საძინებლიდან რომ გამოვედი, ქოთნის ყვავილი სხვაგან მედგა და ადგილი შევუცვალე, ერთი კვირა აქ იდგება და მერე კიდევ გადავდგამ სადმე.
სახლის დედაბოძზე რომ ხის ჩუქურთმაა, სხვანაირად უნდა ყოფილიყო. გათვლა მქონდა, რომ შიგნიდან განათება დამეყენებინა, კედელი არის კიდეც გამოთხრილი, მაგრამ სიგანე ვერ გავთვალეთ, ამიტომ ვერანაირი ნათურა ვერ ჩავსვით. ბოლოს პირდაპირ მივაჭედე კედელზე. მერე როგორღაც დავასრულებ. ხომ გეუბნებით, ყველა დეტალზე სიღრმისეულად მაქვს ნაფიქრი.
– ერთჯერადი ჭიქებით გაკეთებული სანათიც თქვენი მოფიქრებულია?
– კი, ეს ბაბუაწვერაა, რომელიც ყვითლად ანათებს. ამისი ტორშერები მინდოდა გამეკეთებინა, მაგრამ ჯერ არ გამოვიდა. შუშის აკვარიუმზე დევს. მინდოდა, ჭერზე დამეკიდა, მაგრამ ინტერიერში არ ჩაჯდა, არადა საინტერესო იქნებოდა.
– ჭურჭელიც თქვენ შეიძინეთ?
– მეგობრებმა მაჩუქეს. მე, პირველ რიგში, ვისკის, კონიაკის და არყის ჭიქები ვიყიდე, ასევე შევიძინე საშაქრე, საათი, რომელიც კედელზეა გაკეთებული, მაგრამ ისეთი უცნაურია, დროს ვერავინ არჩევს.
– საკმაოდ დიდი აივანი გაქვთ. რას უპირებთ?
– მინდა, იქ პატარა ბაღი გავაკეთო. ახლახან რაღაც კომბოსტო ვნახე, რომელსაც ექვსი ფერი აქვს, გავგიჟდი, ისე მომეწონა. მინდა, კუთხეში პატარა ჩანჩქერივით გავაკეთო, მიწაც დავყარო, ბალახი დავთესო, მაგრამ ჯერ უნდა ვიკითხო, წვიმა რომ მოვა, ქვედა სართულებზე ხომ არ ჩაიტანს მიწას.
– როცა მეგობრები სტუმრად მოდიან, რას აკეთებთ, რითი ერთობით?
– ხელოვნებაზე ვსაუბრობთ, ვუკრავთ და ერთად სასიამოვნოდ ვატარებთ დროს. უფალს მადლობა, რომ ჩემი სამეგობროც ზუსტად ისევე აზროვნებს, როგორც მე, ამიტომ მათთან ურთიერთობა ყოველთვის საინტერესოა. ყველა ხელოვან ადამიანს ერთი ენა აქვს, მუსიკა ცალკე ენაა, არ აქვს მნიშვნელობა, ქართულად მღერი თუ ფრანგულად.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე