"სახლში კაზინოების მოყვარული რძალი შემომივიდა"
1 919 ნახვა
ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ სახლში აზარტული თამაშების მოყვარული რძალი შემომივიდოდა. საერთოდაც, არ მეგონა, რომ ქალები ამგვარი რამით ერთობოდნენ. ვფიქრობდი, ეს მხოლოდ კაცების დაავადება იყო.
ჩემი დის ოჯახი აზარტულმა თამაშებმა დააქცია. ჩემი დისშვილი ამ უბედურებით დაავადდა. თავიდან წაგებულ ფულს ისტუმრებდა, მერე იმხელა თანხა წააგო, ოჯახი ცარიელ–ტარიელი დატოვა. ვალი რომ მაინც ვერ გადაიხადა, თავი ჩამოიხრჩო.
დიდი სიამოვნებით დავლეწავდი ყველა იმ ადგილს, სადაც ასეთ რაღაცეებს თამაშობენ და სადაც ასეთი ჯოჯოხეთი ტრიალებს, მაგრამ რომ არ შემიძლია? ამ ბუდეს ერთი ან ორი ადამიანი ვერ მოსპობს, ამაში სახელმწიფო უნდა ჩაერიოს, მაგრამ, როგორც ჩანს, ხელისუფლებას ამისთვის არ სცალია.
ეს ჭრილობა მოშუშებული არ გვაქვს და უკვე ახალი უბედურება დაგვატყდა თავს, გავიგე, რომ ჩემი რძალი – ჩემი შვილის ცოლი – აზარტული თამაშებით არის გატაცებული. ამბობს, ქმარმა მიმაჩვია, თავიდან მან წამიყვანა კაზინოშიო. ჩემს ბიჭს კი ერთხელ წამოცდა, კაზინოში გავიცანით ერთმანეთიო. მეც მგონია, რომ ჩემი რძალი თავიდანვე ამით იყო შეპყრობილი და ერთმა ცოდვამ დააკავშირა ისინი ერთმანეთს. ზუსტად ვიცი, ჩემი შვილი ერთობოდა და ახლა ამით აღარაა გატაცებული. მითხრა, მეგობრებთან ერთად შევდიოდი, ახლა კი ქუდი რომ შემიგდო, იქ არ შევალო. მისი შვილის მჯერა, რადგან ცოლთან სულ ჩხუბი მოსდის, მიზეზი კი ყოველთვის აზარტული თამაშებია. ქმარი ეხვეწება, შეეშვიო. წარმოიდგინეთ, ქალზე გელაპარაკებით. ვაიმე, ხომ ჩემი თვალით ვუყურებ ამას, მაგრამ მაინც არ მჯერა, რომ ქალია ასე მოწამლული!
ამას წინათ შვილს ებუზღუნებოდა, აი, რომ არ დამიჯერე და ამ გუნდის მოგებაზე არ დადე, ხომ დააშავე, არადა ბევრ ფულს მოიგებდიო. თურმე ტოტალიზატორზე ეუბნებოდა. ჩემი შვილიც თავს იმართლებდა, რა ვიცოდი, თუ მოიგებდნენო, ანუ ჩემი ბიჭი ცოლის ჩიჩინით მაინც ეპარება ასეთ რაღაცეებს. რძალთან სერიოზული კონფლიქტი მომდის. პირდაპირ ვამბობ, ვერ ვიტან და იმ დღეზე ვოცნებობ, როცა ჩემი შვილის გვერდით არ იქნება. ღმერთმა შემინდოს, მაგრამ მისგან შთამომავლობაც არ მჭირდება!
იმ დღეს, როცა ჩემი შვილის და რძლის ლაპარაკს შევესწარი, ორივეს გამოვუცხადე, ჩემი სახლი დატოვეთ, აქაურობას ვერ გაგაძარცვინებთ–მეთქი. ჩემი ბიჭი გაოცებული მიყურებდა, რადგან ვერ წარმოედგინა, რომ ასეთ რამეს ვეტყოდი. მე ხომ ის ფუფუნებასა და მოფერებაში მყავს გაზრდილი. თავისი დები სულ ეხუმრებოდნენ, დედიკოს ბიჭი ხარო. მართლა მასზე ამომდიოდა მზე და მთვარე და ახლაც ასეა, მაგრამ ჩემი დისშვილის მაგალითმა მასწავლა, რომ ამ საკითხში დანდობა არ შეიძლება. ძალიან დიდ სიმკაცრეს თუ არ გამოვიჩენ, შეიძლება მთელი ცხოვრება სანანებელი გამიხდეს.
მოკლედ, შვილს და რძალს რამდენიმე დღე მივეცი ვადა, რომ სახლი იქირაონ და ცალკე გადავიდნენ. ჩემს ბიჭს უკვე გადავუწყვე "მზითევი", ჭურჭელი, თეთრეული, ავეჯი... მოკლედ, ყველაფერი, რაც ახალგაზრდა ოჯახს დასჭირდება. ვალი ავიღე და ახალი რაღაცეებიც ვუყიდე, რომ თავი კარგად იგრძნონ. ბიჭი მეუბნება, ამას ნუ აკეთებ, ხმას არ გაგცემო. მე კი შეუვალი ვარ, ვეუბნები, რომ მისი ცოლის გვერდით ვერ ვიცხოვრებ და ჩემი სახლი უნდა დატოვონ. მასთან კი სიმკაცრეს ვიჩენ, მაგრამ გული მიდუღს. გვერდზე რომ გავდივარ, ცრემლებად ვიღვრები, სიცოცხლე აღარ მინდა, ჩემს უსაყვარლეს შვილს გარეთ ვაგდებ, მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლია.
ღმერთს ვთხოვ, ეს ცოდვა შემინდოს. იმედი მაქვს, ამით გონზე მოვლენ. ოჯახის წვრილმანებზე რომ ექნებათ საფიქრალი, იქნებ იმ ცოდვის ბუდისკენ აღარ გაიხედონ. ფული რომ არ ექნებათ, იქნებ იქ აღარც შეუშვან. იმასაც ვფიქრობ, ვაითუ უარესს ვაკეთებ–მეთქი. ნერვიულობისგან აღარ მძინავს. ძალიან გთხოვთ, დამეხმარეთ, მითხარით, ჩემს ადგილას თქვენ როგორ მოიქცეოდით.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
ჩემი დის ოჯახი აზარტულმა თამაშებმა დააქცია. ჩემი დისშვილი ამ უბედურებით დაავადდა. თავიდან წაგებულ ფულს ისტუმრებდა, მერე იმხელა თანხა წააგო, ოჯახი ცარიელ–ტარიელი დატოვა. ვალი რომ მაინც ვერ გადაიხადა, თავი ჩამოიხრჩო.
დიდი სიამოვნებით დავლეწავდი ყველა იმ ადგილს, სადაც ასეთ რაღაცეებს თამაშობენ და სადაც ასეთი ჯოჯოხეთი ტრიალებს, მაგრამ რომ არ შემიძლია? ამ ბუდეს ერთი ან ორი ადამიანი ვერ მოსპობს, ამაში სახელმწიფო უნდა ჩაერიოს, მაგრამ, როგორც ჩანს, ხელისუფლებას ამისთვის არ სცალია.
ეს ჭრილობა მოშუშებული არ გვაქვს და უკვე ახალი უბედურება დაგვატყდა თავს, გავიგე, რომ ჩემი რძალი – ჩემი შვილის ცოლი – აზარტული თამაშებით არის გატაცებული. ამბობს, ქმარმა მიმაჩვია, თავიდან მან წამიყვანა კაზინოშიო. ჩემს ბიჭს კი ერთხელ წამოცდა, კაზინოში გავიცანით ერთმანეთიო. მეც მგონია, რომ ჩემი რძალი თავიდანვე ამით იყო შეპყრობილი და ერთმა ცოდვამ დააკავშირა ისინი ერთმანეთს. ზუსტად ვიცი, ჩემი შვილი ერთობოდა და ახლა ამით აღარაა გატაცებული. მითხრა, მეგობრებთან ერთად შევდიოდი, ახლა კი ქუდი რომ შემიგდო, იქ არ შევალო. მისი შვილის მჯერა, რადგან ცოლთან სულ ჩხუბი მოსდის, მიზეზი კი ყოველთვის აზარტული თამაშებია. ქმარი ეხვეწება, შეეშვიო. წარმოიდგინეთ, ქალზე გელაპარაკებით. ვაიმე, ხომ ჩემი თვალით ვუყურებ ამას, მაგრამ მაინც არ მჯერა, რომ ქალია ასე მოწამლული!
ამას წინათ შვილს ებუზღუნებოდა, აი, რომ არ დამიჯერე და ამ გუნდის მოგებაზე არ დადე, ხომ დააშავე, არადა ბევრ ფულს მოიგებდიო. თურმე ტოტალიზატორზე ეუბნებოდა. ჩემი შვილიც თავს იმართლებდა, რა ვიცოდი, თუ მოიგებდნენო, ანუ ჩემი ბიჭი ცოლის ჩიჩინით მაინც ეპარება ასეთ რაღაცეებს. რძალთან სერიოზული კონფლიქტი მომდის. პირდაპირ ვამბობ, ვერ ვიტან და იმ დღეზე ვოცნებობ, როცა ჩემი შვილის გვერდით არ იქნება. ღმერთმა შემინდოს, მაგრამ მისგან შთამომავლობაც არ მჭირდება!
იმ დღეს, როცა ჩემი შვილის და რძლის ლაპარაკს შევესწარი, ორივეს გამოვუცხადე, ჩემი სახლი დატოვეთ, აქაურობას ვერ გაგაძარცვინებთ–მეთქი. ჩემი ბიჭი გაოცებული მიყურებდა, რადგან ვერ წარმოედგინა, რომ ასეთ რამეს ვეტყოდი. მე ხომ ის ფუფუნებასა და მოფერებაში მყავს გაზრდილი. თავისი დები სულ ეხუმრებოდნენ, დედიკოს ბიჭი ხარო. მართლა მასზე ამომდიოდა მზე და მთვარე და ახლაც ასეა, მაგრამ ჩემი დისშვილის მაგალითმა მასწავლა, რომ ამ საკითხში დანდობა არ შეიძლება. ძალიან დიდ სიმკაცრეს თუ არ გამოვიჩენ, შეიძლება მთელი ცხოვრება სანანებელი გამიხდეს.
მოკლედ, შვილს და რძალს რამდენიმე დღე მივეცი ვადა, რომ სახლი იქირაონ და ცალკე გადავიდნენ. ჩემს ბიჭს უკვე გადავუწყვე "მზითევი", ჭურჭელი, თეთრეული, ავეჯი... მოკლედ, ყველაფერი, რაც ახალგაზრდა ოჯახს დასჭირდება. ვალი ავიღე და ახალი რაღაცეებიც ვუყიდე, რომ თავი კარგად იგრძნონ. ბიჭი მეუბნება, ამას ნუ აკეთებ, ხმას არ გაგცემო. მე კი შეუვალი ვარ, ვეუბნები, რომ მისი ცოლის გვერდით ვერ ვიცხოვრებ და ჩემი სახლი უნდა დატოვონ. მასთან კი სიმკაცრეს ვიჩენ, მაგრამ გული მიდუღს. გვერდზე რომ გავდივარ, ცრემლებად ვიღვრები, სიცოცხლე აღარ მინდა, ჩემს უსაყვარლეს შვილს გარეთ ვაგდებ, მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლია.
ღმერთს ვთხოვ, ეს ცოდვა შემინდოს. იმედი მაქვს, ამით გონზე მოვლენ. ოჯახის წვრილმანებზე რომ ექნებათ საფიქრალი, იქნებ იმ ცოდვის ბუდისკენ აღარ გაიხედონ. ფული რომ არ ექნებათ, იქნებ იქ აღარც შეუშვან. იმასაც ვფიქრობ, ვაითუ უარესს ვაკეთებ–მეთქი. ნერვიულობისგან აღარ მძინავს. ძალიან გთხოვთ, დამეხმარეთ, მითხარით, ჩემს ადგილას თქვენ როგორ მოიქცეოდით.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
