ცხოვ­რე­ბა ქუ­ჩა­ში და ხალ­ხის­გან გმი­რად შე­რაცხი­ლი დე­და

20 წლის ჟა­ნა ვახ­ტან­გიშ­ვი­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ფილ­მი­დან - "აქ­ვე ქუ­ჩა­ში" გა­იც­ნო. ჟა­ნა თვე­ე­ბის იყო, რო­ცა დე­დამ მი­ა­ტო­ვა, რის შემ­დე­გაც, რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, მი­სი ცხოვ­რე­ბა ჯო­ჯო­ხე­თად იქ­ცა. ამ ადა­მი­ა­ნის ამ­ბა­ვი გულ­გ­რილს არა­ვის ტო­ვებს... მას იმ მი­წურ­ში ვეს­ტუმ­რე, რო­მე­ლიც კე­თილ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა და­უ­ქი­რა­ვეს. ჟა­ნა ავად­მ­ყოფ მე­უღ­ლესა და 5 წლის შვილ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს.

- ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, დე­დამ რომ მი­მა­ტო­ვა. არც კი მახ­სოვს, რო­გო­რი იყო.

- ის მა­ინც თუ იცით, სად და­ი­ბა­დეთ?
- ვი­ცი, რომ თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე. დე­და, მა­მა და ბე­ბია (დე­და­ჩე­მის დე­და) თურ­მე, ერ­თად ცხოვ­რობ­დ­ნენ. რო­გორც გად­მო­ცე­მით ვი­ცი, ჩე­მი მშობ­ლე­ბი ერ­თ­მა­ნეთს ვერ ეგუ­ე­ბოდ­ნენ, სულ ჩხუ­ბობ­დ­ნენ... დე­დას სახ­ლ­ში გა­ვუ­ჩე­ნი­ვარ. მა­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩე­მი და­ბა­დე­ბის შემ­დე­გაც არ დამ­თ­ბა­რა. ჰო­და, დე­დამ ქმა­რიც და შვი­ლიც ყო­ველ­გ­ვა­რი ცე­რე­მო­ნი­ის გა­რე­შე მიგ­ვა­ტო­ვა და რუ­სეთ­ში წა­ვი­და. ამის შემ­დეგ ბე­ბია მზრდი­და, რო­მე­ლიც ეროვ­ნე­ბით რუ­სი გახ­ლ­დათ. ერ­თი პე­რი­ო­დი ჩვენც რუ­სეთ­ში წავ­სულ­ვართ.

- ანუ საცხოვ­რებ­ლად დე­დას­თან წა­გიყ­ვა­ნათ?
- არა. მას მე­რე, რაც მი­მა­ტო­ვა, დე­დას არას­დ­როს შევ­ხ­ვედ­რი­ვარ. რა­ტომ­ღაც, ბე­ბი­ას ის არა­სო­დეს უძებ­ნია და სხვა­თა შო­რის, მის სა­ხელს ჩემ­თან არ ახ­სე­ნებ­და... რუ­სეთ­ში 5 წე­ლი ვიცხოვ­რეთ, იქი­დან კი ცხინ­ვალ­ში გა­და­ვე­დით, სა­დაც ბე­ბი­ას სა­კუ­თა­რი სახ­ლი ჰქონ­და.

- თავს რო­გორ ირ­ჩენ­დით?
- ჩვე­ნი შე­მო­სა­ვა­ლი ბე­ბი­ას პენ­სია იყო, რო­მე­ლიც მთე­ლი თვის სამ­ყო­ფი პრო­დუქ­ტე­ბის შე­სა­ძე­ნა­დაც არ გვყოფ­ნი­და. ცხინ­ვალ­ში ჩას­ვ­ლის შემ­დეგ ბე­ბია ავად გახ­და, ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­და. 7 წლის ბავშვს საკ­ვე­ბის მო­სა­პო­ვებ­ლად მათხოვ­რო­ბა მი­წევ­და და ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­დ­ნილ ბე­ბი­ა­საც და­უ­ზა­რებ­ლად ვუვ­ლი­დი. მი­სი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ სულ მარ­ტო დავ­რ­ჩი... ვიდ­რე ამ ქვეყ­ნი­დან წა­ვი­დო­და, თურ­მე, მე­ზო­ბე­ლი ქა­ლი შე­უჩ­ნ­და, - ეს სახ­ლი მე და­მი­ტო­ვე და შენს შვი­ლიშ­ვილს ვუ­პატ­რო­ნე­ბო. ბე­ბი­ა­მაც ალ­ბათ იფიქ­რა, ჩემს შვი­ლიშ­ვილს მომ­ვ­ლე­ლი ეყო­ლე­ბაო და რა­ღაც სა­ბუ­თებ­ზე მო­უ­წე­რა ხე­ლი. ამის შემ­დეგ ის ქალ­ბა­ტო­ნი მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად, ჩვენს სახ­ლ­ში გად­მო­ბარ­გ­და და გა­მო­მიცხა­და: თუ არ გინ­და, აქეთ-იქით იხე­ტი­ა­ლო და ქუ­ჩა­ში და­ი­ძი­ნო, წა­დი, იმათხოვ­რე, ფუ­ლი მო­მი­ტა­ნე და ჩემ­თან გაცხოვ­რე­ბო. ისი­ნი ძა­ლი­ან ცუ­დად მექ­ცე­ოდ­ნენ. ვალ­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, სახ­ლი და­მე­ლა­გე­ბი­ნა, ყვე­ლა შა­ვი და ძნე­ლი საქ­მე მო­მეგ­ვა­რე­ბი­ნა. თეთ­რე­უ­ლის გა­რეცხ­ვა­საც მა­ი­ძუ­ლებ­დ­ნენ და მცემ­დ­ნენ კი­დეც.

- თქვენს და­სა­ცა­ვად მე­ზობ­ლე­ბი არა­ფერს ამ­ბობ­დ­ნენ?
- ბო­ლოს მგო­ნი, მე­ზობ­ლე­ბის მარ­თ­ლა შე­ე­შინ­და და ამი­ტო­მაც წა­მო­მიყ­ვა­ნა თბი­ლის­ში, მე­რე კი ერთ-ერთ მეტ­როს­თან დამ­ტო­ვა და მითხ­რა: აქ და­მე­ლო­დე, არ­სად წახ­ვი­დე, მა­ლე მო­ვა­ლო... სა­ღა­მომ­დე იმ ად­გი­ლას ვე­ლო­დე­ბო­დი. რო­ცა და­ღამ­და, შიშ­მა შე­მიპყ­რო, არ ვი­ცო­დი, რა უნ­და მექ­ნა. იმ ღა­მით მში­ერს ერთ-ერთ პარ­კ­ში მე­ძი­ნა. მე­ო­რე დღეს ჩემ­ნა­ი­რი უპატ­რო­ნო ბავ­შ­ვე­ბი გა­ვი­ცა­ნი და მათ მი­ვე­კედ­ლე; მათ­თან ერ­თად ვმათხოვ­რობ­დი, საკ­ვებს ვშო­უ­ლობ­დი, ქუ­ჩა­ში ვი­ძი­ნებ­დი... ზაფხულ­ში კი­დევ რა გვი­ჭირ­და, მაგ­რამ ზამ­თ­რის დად­გო­მას­თან ერ­თად იწყე­ბო­და ჩვე­ნი ტან­ჯ­ვა-წა­მე­ბა. ყინ­ვა­ში "კარ­დო­ნებ­ზე" ვი­წე­ქით. ბო­ლოს ერთ კორ­პუს­ში მი­ტო­ვე­ბუ­ლი "პად­ვა­ლი" აღ­მო­ვა­ჩი­ნე და ღა­მეს იქ ვა­თევ­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად ად­გი­ლობ­რი­ვებს პრე­ტენ­ზი­ე­ბი ჰქონ­დათ: რა უნ­და, ვინ არი­სო? მაგ­რამ რო­ცა ჩე­მი მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ შე­იტყ­ვეს, მე­რე უკ­ვე თა­ვა­დაც მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, ცხელ საჭ­მელს მაწ­ვ­დიდ­ნენ... სა­კუ­თარ­მა დე­დამ აი, ასე­თი მწა­რე ცხოვ­რე­ბის­თ­ვის გა­მი­მე­ტა.

- დე­დათ­ქ­ვე­ნის შე­სა­ხებ დღემ­დე არა­ფე­რი იცით?
- ღმერ­თო მა­პა­ტიე, რა­საც ახ­ლა ვიტყ­ვი!.. ეტყო­ბა, წლე­ბის შემ­დეგ ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა ერ­თ­მა­ნე­თი მო­ძებ­ნეს და შე­რიგ­დ­ნენ კი­დეც, მაგ­რამ შვი­ლი არ გახ­სე­ნე­ბი­ათ. ჰო­და, ჩე­მი ასე­თი გა­წირ­ვის­თ­ვის უფალ­მა მათ სა­მა­გი­ე­რო გა­და­უ­ხა­და: ცხინ­ვა­ლის ომის დროს ერ­თად, ავ­ტო­მან­ქა­ნა­ში გა­მო­იწ­ვ­ნენ...

- რამ­დე­ნი წე­ლი იცხოვ­რეთ ქუ­ჩა­ში?
- 13 წლამ­დე ქუ­ჩა-ქუ­ჩა დავ­ხე­ტი­ა­ლებ­დი, სა­დარ­ბა­ზო­ებ­ში მე­ძი­ნა... 2005 წელს პატ­რუ­ლის თა­ნამ­შ­რომ­ლებ­მა უპატ­რო­ნო ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლ­ში წა­მიყ­ვა­ნეს, სა­დაც სა­ში­ნე­ლი სი­ტუ­ა­ცია დამ­ხ­ვ­და: გინდ იქ ყო­ფი­ლი­ყა­ვი და გინდ - ქუ­ჩა­ში გა­გე­თია ღა­მე. თუმ­ცა იქ გა­მო­ძი­ნე­ბა­საც არ გვაც­დიდ­ნენ, ვინ რო­დის და­გად­გე­ბო­და თავ­ზე და წა­მო­გაგ­დებ­და, ვერ გა­ი­გებ­დი; ნორ­მა­ლუ­რად საჭ­მელ­საც არ გვაჭ­მევ­დ­ნენ... ის დახ­მა­რე­ბე­ბი, რაც თით­ქოს­და, ჩვე­ნამ­დე მო­დი­ო­და, სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში, სადღაც ქრე­ბო­და, ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლამ­დე ვერ აღ­წევ­და.

- ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლ­ში ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­შიც გი­წევ­დათ მათხოვ­რო­ბა?
- რა თქმა უნ­და! ვი­ნა­ი­დან ნორ­მა­ლუ­რი კვე­ბა არ გვქონ­და და ყვე­ლა­ფე­რი გვე­ნატ­რე­ბო­და, ისევ ქუ­ჩა­ში გვი­წევ­და გას­ვ­ლა.

- მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე სად გა­ი­ცა­ნით?
- ისიც ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლის აღ­საზ­რ­დე­ლი იყო. თავ­და­პირ­ვე­ლად ვმე­გობ­რობ­დით, მე­რე მე­გობ­რო­ბა სიყ­ვა­რულ­ში გა­და­ი­ზარ­და და გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ, სულ ერ­თად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. 14 წლის ასაკ­ში უკ­ვე ფეხ­მ­ძი­მედ ვი­ყა­ვი. ჩე­მი მე­უღ­ლე ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. რო­ცა გა­ი­გო, რომ ფეხ­მ­ძი­მედ ვი­ყა­ვი, ჩემს გა­მოკ­ვე­ბა­ზე ზრუნ­ვა თა­ვად იკის­რა. ერ­თხე­ლაც, საჭ­მ­ლის მო­პარ­ვის გა­მო და­ი­ჭი­რეს და 3 წე­ლი მი­უ­სა­ჯეს. დავ­რ­ჩი სულ მარ­ტო. სიტყ­ვე­ბით შე­უძ­ლე­ბე­ლია იმ ყვე­ლაფ­რის გად­მო­ცე­მა, რაც ფეხ­მ­ძი­მემ გა­და­ვი­ტა­ნე. ალ­ბათ სწო­რედ გა­ჭირ­ვე­ბა მაძ­ლი­ე­რებ­და...

- და­ფეხ­მ­ძი­მე­ბის შემ­დეგ ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლი­დან წა­მოხ­ვე­დით?
- ვიდ­რე მუ­ცე­ლი და­მეტყო­ბო­და, დავ­დი­ო­დი, მე­რე კი თავ­შე­საფ­რი­დან წა­მო­ვე­დი და ქუ­ჩა­ში ვი­ძი­ნებ­დი. იმ წელს, რო­ცა ფეხ­მ­ძი­მედ ვი­ყა­ვი, მკაც­რი ზამ­თა­რი იყო, ჰო­და, ქუ­ჩა­ში გა­ვი­ყი­ნე, ამ სიტყ­ვის პირ­და­პი­რი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბით. თურ­მე, ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი, ვი­ღა­ცას შე­ვე­ცო­დე და გონს მო­სულ­მა აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ იაშ­ვი­ლის კლი­ნი­კა­ში ვი­წე­ქი. ღვთის წყა­ლო­ბით, მეც და ჩე­მი შვი­ლიც გა­დავ­რ­ჩით.

- სად იმ­შო­ბი­ა­რეთ?
- დე­და­ო­ე­ბი და­მეხ­მარ­ნენ, სა­პატ­რი­არ­ქოს სამ­შო­ბი­ა­რო სახ­ლ­ში გა­ვა­ჩი­ნე ჩე­მი გო­გო­ნა... ფეხ­მ­ძი­მემ მათხოვ­რო­ბი­სას ერ­თი კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი, რო­მე­ლიც შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ამო­მიდ­გა მხარ­ში. მან სა­პატ­რი­არ­ქოს სამ­შო­ბი­ა­რო­ში მი­მიყ­ვა­ნა და მითხ­რა: ბავშვს რომ გა­ა­ჩენ, მე უნ­და მო­გი­ნათ­ლოო. ცხა­დია, პა­ტა­რა მას მო­ვა­ნათ­ვ­ლი­ნე. სამ­შო­ბი­ა­რო­ში 6 დღე ვი­ყა­ვი, 6 დღის შემ­დეგ კი თო­თო ბავ­შ­ვით ხელ­ში, ქუ­ჩა­ში გა­მო­ვე­დი... შვი­ლის გა­ჩე­ნის შემ­დეგ არა­ერთ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას მივ­მარ­თე თხოვ­ნით, რომ ან საცხოვ­რე­ბე­ლი ფარ­თობი გა­მო­ე­ყოთ ჩემ­თ­ვის, ან სა­მუ­შაო მო­ე­ცათ, მაგ­რამ დახ­მა­რე­ბას ვე­რა­ვის­გან ვე­ღირ­სე. მხო­ლოდ იმას მთა­ვა­ზობ­დ­ნენ, რომ შვი­ლი ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლ­ში ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. რა ვქნა, შვილს ვერ მი­ვა­ტო­ვებ!

- თო­თო ბავ­შ­ვის გა­მოკ­ვე­ბას რო­გორ ახერ­ხებ­დით?
- 2 წლამ­დე ბუ­ნებ­რივ კვე­ბა­ზე მყავ­და. მად­ლო­ბა უფალს, რომ რძე მქონ­და, თო­რემ არ ვი­ცი, რა მეშ­ვე­ლე­ბო­და. ზამ­თარ­ში ბავ­შ­ვი გულ­ში მყავ­და ჩაკ­რუ­ლი და ცივ ქვებ­ზე ისე მე­ძი­ნა. მე­ში­ნო­და, არ გა­ყი­ნუ­ლი­ყო. რო­ცა ავად ხდე­ბო­და, წამ­ლებს ვყი­დუ­ლობ­დი და თა­ვად ვუ­ტა­რებ­დი მკურ­ნა­ლო­ბას. რო­ცა გა­უ­საძ­ლი­სი ყინ­ვე­ბი იყო, ინ­ტერ­ნეტკა­ფე­ში შევ­დი­ო­დი, ფულს ვიხ­დი­დი და სკამ­ზე დამ­ჯ­და­რი ვა­თე­ნებ­დი ღა­მეს, დი­ლის შვიდ სა­ათ­ზე კი ქუ­ჩა­ში გვიშ­ვებ­დ­ნენ... სი­სუფ­თა­ვე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, სი­ბინ­ძუ­რეს ვერ ვი­ტან. ჰო­და, ზამ­თარ­ში ცი­ვი წყლი­თაც არა­ერ­თხელ მი­ბა­ნა­ვია. სხვა ქუ­ჩის ბავ­შ­ვე­ბის­გან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით, ყო­ველ­თ­ვის ვცდი­ლობ­დი, თა­ვი რო­გორ­მე მო­მე­წეს­რი­გე­ბი­ნა. ჩემს შვილ­საც სულ ლა­რი­ან აბა­ნო­ში და­ვა­ტა­რებ­დი.

- თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ზე ფილ­მი - "აქ­ვე ქუ­ჩა­ში" გა­და­ი­ღეს.
- ამ ფილ­მის ეთერ­ში გას­ვ­ლის შემ­დეგ ბევ­რი კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნი გა­მო­მეხ­მა­უ­რა. ფილ­მის რე­ჟი­სო­რე­ბიც და­მეხ­მარ­ნენ, ბან­კ­ში ან­გა­რი­ში გა­მიხ­ს­ნეს და იმ­დე­ნი თან­ხა შეგ­როვ­და, რომ ბი­ნა გვი­ქი­რა­ვეს და რამ­დე­ნი­მე თვის ფუ­ლი წი­ნას­წარ გა­და­ი­ხა­დეს. ასე­ვე, მი­ყი­დეს მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი, რა­თა ჩემ­თან და­კავ­ში­რე­ბა არ გას­ჭირ­ვე­ბო­დათ. დღე­საც ამ ტე­ლე­ფო­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბით მე­კონ­ტაქ­ტე­ბი­ან კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი... ძა­ლი­ან მინ­და, მე­ე­ზო­ვედ ვი­მუ­შაო. მე­რი­ა­ში მი­ვე­დი, გან­ცხა­დე­ბა დავ­წე­რე და მითხ­რეს, და­გი­რე­კავ­თო, მაგ­რამ არა­ვინ დამ­კავ­ში­რე­ბია... მე­ში­ნია, ისევ ქუ­ჩა­ში ცხოვ­რე­ბამ არ მო­მი­წი­ოს. ქუ­ჩა­ში გა­სულს ხალ­ხი მცნობს, ჩემ მი­მართ დიდ სით­ბოს იჩე­ნენ. ბევ­რ­მა გმი­რი დე­დაც კი მი­წო­და.

- ახ­ლა რას აკე­თებთ, ისევ მათხოვ­რო­ბით ირ­ჩენთ თავს?
- რო­ცა სახ­ლ­ში საჭ­მე­ლი არ გვაქვს, ვმათხოვ­რობ. ოღონდ, ამას მა­შინ ვა­კე­თებ, რო­ცა ჩე­მი შვი­ლი ბაღ­შია. ის ქუ­ჩა­ში სა­მათხოვ­როდ არა­სო­დეს გამ­ყავს. არ მინ­და, ჩე­მი ბე­დი გა­ი­ზი­ა­როს... რო­ცა სახ­ლი გვი­ქი­რა­ვეს და სა­წოლ­ზე და­ძი­ნე­ბა გვე­ღირ­სა, ეს ჩვენ­თ­ვის დი­დი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო...

- ალ­ბათ ბევრ დამ­დეგს შე­გე­ბე­ბი­ხართ ქუ­ჩა­ში...
- (მაწყ­ვე­ტი­ნებს) ყო­ველ ახალ წელს ქუ­ჩა­ში ვა­ტა­რებ. ოჯა­ხუ­რი სიმ­ყუდ­რო­ვე ჩემ­თ­ვის უცხო რა­მაა. შვილს ქუ­ჩა­ში თუ ვუჩ­ვე­ნებ ნაძ­ვის ხეს ან კონ­ცერტს ვა­ყუ­რე­ბი­ნებ...

- თქვე­ნი შვი­ლი თოვ­ლის ბა­ბუ­ას რას სთხოვს?
- ლა­მაზ ჩა­საც­მე­ლებს, ჩან­თა­სა და სა­ფუ­ლეს. ძა­ლი­ან გო­ნი­ე­რი ბავ­შ­ვია, ბა­ღის მას­წავ­ლებ­ლე­ბი სულ აქე­ბენ. ის ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ფე­რია. რო­ცა მე­ხუ­ტე­ბა, ნე­ბის­მი­ე­რი პრობ­ლე­მა მა­ვიწყ­დე­ბა... ჩემ­თან ერ­თად გაზ­რ­დილ­მა ერ­თ­მა გო­გო­ნამ ცხოვ­რე­ბის ცუ­დი გზა აირ­ჩია: ორი შვი­ლი გა­ა­ჩი­ნა სხვა­დას­ხ­ვა კა­ცის­გან. ჰო­და, ერ­თხელ მითხ­რა, - აღარ შე­მიძ­ლია, ბავ­შ­ვე­ბის რჩე­ნა მი­ჭირს და ჩემს შვი­ლებს აქ­ვე, ბუნ­კერ­თან დავ­ტო­ვებ, იქ­ნებ ვინ­მემ ორი­ვე წა­იყ­ვა­ნო­სო. ვეჩხუ­ბე: ეს არ გა­ა­კე­თო-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ და­მი­ჯე­რა. ბავ­შ­ვე­ბი შე­მე­ცოდ­ნენ და ისი­ნი მე შე­ვი­ფა­რე. ერ­თი სულ თო­თო იყო. მთე­ლი დღე, სამ ბავ­შ­ვ­თან ერ­თად ქუ­ჩა-ქუ­ჩა დავ­დი­ო­დი, რომ "ჰუ­მა­ნას" ფუ­ლი მე­შო­ვა. რო­ცა პა­ტა­რე­ბი წა­მო­ი­ზარ­დ­ნენ, შემ­თხ­ვე­ვით, მა­თი დე­და ქუ­ჩა­ში შეგ­ვე­ჩე­ხა. ჰო­და, ეტყო­ბა, გუ­ლი მო­უბ­რუნ­და და იკად­რა შვი­ლე­ბის წაყ­ვა­ნა. ჩემს შვილს ყვე­ლა­ფე­რი ენატ­რე­ბა. მის­თ­ვის შემ­წ­ვა­რი კარ­ტო­ფი­ლი დე­ლი­კა­ტე­სია. ძი­რი­თა­დად "სუ­პებს" ვამ­ზა­დებ, რომ ყვე­ლას გვე­ყოს.

- მე­უღ­ლე­ზე რას გვეტყ­ვით?
- ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. სამ­წუ­ხა­როდ, ჯან­მ­რ­თე­ლო­ბა არ უწყობს ხელს, თო­რემ არა­ნა­ირ სა­მუ­შა­ო­ზე არ იტყო­და უარს. ღვიძ­ლის პრობ­ლე­მა აქვს, ეშ­ლე­ბა. მკურ­ნა­ლო­ბა ესა­ჭი­რო­ე­ბა, მაგ­რამ ყუ­რადღე­ბას არა­ვინ გვაქ­ცევს.

- რო­გორც ვხე­დავ, შე­შის ღუ­მე­ლი გიდ­გათ, მაგ­რამ ცეცხ­ლი არ გინ­თი­ათ...
- იშ­ვი­ა­თად ვან­თებთ. ხომ იცით, ერ­თი ღე­რი შე­შა ერ­თი ლა­რი ღირს, მე კი ზოგ­ჯერ დღე­ში ამ ლარ­საც ვერ ვშო­უ­ლობ.

P.S. თუ­კი ამ ინ­ტერ­ვი­უს წა­კითხ­ვის შემ­დეგ ჟა­ნას ოჯა­ხის დახ­მა­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­გიჩ­ნ­დე­ბათ, შე­გიძ­ლი­ათ დაგ­ვი­კავ­შირ­დეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(98) 79.74.91. წი­ნას­წარ გიხ­დით მად­ლო­ბას!

სო­ფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი
ჟურნალი ”გზა”