აჩიკო სოლოღაშვილს და ანა ალექსიშვილს გასტროლებზე ერთ ნომერში სძინავთ

მუსიკისა და დრამის თეატრის მსახიობებმა, აჩიკო სოლოღაშვილმა და ანა ალექსიშვილმა, 20 ოქტომბერს ყვარელში, თეატრალური ფესტივალ "დურუჯის" დაჯილდოების ცერემონიალზე წლის საუკეთესო ქალისა და მამაკაცი მსახიობის ტიტულები მოიპოვეს. ახალგაზრდა მსახიობებმა ეს ჯილდო სპექტაკლ "ზაფხულის ღამის სიზმარში" შესრულებული როლებისთვის მიიღეს. თავად სპექტაკლმაც აიღო პრიზი და მისმა რეჟისორმა დავით დოიაშვილმაც – საუკეთესო რეჟისორული ნამუშევრისთვის. სპექტაკლი ედინბურგის თეატრალურ ფესტივალზეც ჰქონდათ წაღებული და იქაც დადებითი შეფასებები დაიმსახურა.
ანა და აჩიკო მრავალი წელია მუსიკისა და დრამის თეატრში თამაშობენ, სცენაზე ერთმანეთს პარტნიორობას უწევენ, მის მიღმა კი მეგობრობენ. საუკეთესო მსახიობის ტიტულმა მათ სიხარულთან ერთად დიდი პასუხისმგებლობაც აგრძნობინა. ინტერვიუც სწორედ ამ ემოციებზე საუბრით დაიწყეს.
აჩიკო: ისეთი ბედნიერი ვიყავი, რომ ენა დამება. აღარ ვიცოდი, ვისთვის გადამეხადა მადლობა. ინსტიტუტი, "ბერიკები", "სარდაფი" და 10 წელი მუსიკისა და დრამის თეატრი... არ მინდოდა, რომელიმე ადამიანი გამომრჩენოდა, ვინც ჩემში შრომა ჩადო. არც ჟიური დამვიწყებია, ვინც შრომა დამიფასა. იმ დღეს მივხვდი, რა ხდება საერთაშორისო დაჯილდოებების დროს, როცა ჯილდოს მიღებისას ნერვიულობენ.
ანა: როცა გამოაცხადეს, რომ მე გავხდი წლის საუკეთესო მსახიობი ქალი, მთლიანად ავკანკალდი. ისე დავიბენი, რომ ფეხზე ავდექი და ტაშს ვუკრავდი. სცენაზე გასვლას არც ვაპირებდი. მერე კი ჟიურის ერთ–ერთმა წევრმა ნიკა წულუკიძემ დამიძახა, სცენაზე ამოდიო. არ ვიცოდი, რა უნდა მეთქვა.
– სიტყვა მომზადებული არ გქონდათ?
აჩიკო: არა, რადგან არ ვიცოდი, რომ გავიმარჯვებდი. ნომინაციაზე წარდგენა ჩემთვის უკვე გამარჯვება იყო. ჩემთან ერთად ამ ტიტულზე წარდგენილი იყვნენ მსახიობები ბაჩო ჩაჩიბაია და ჯანო იზორია. ისეთი მსახიობების გვერდით წარმადგინეს, რომ არ ჰქონდა მნიშვნელობა, ვინ მოიპოვებდა ტიტულს. სამივე ძალიან ჩართული ვართ ამ სპექტაკლში. სამწუხაროდ, ჯანოს შემოქმედებას ნაკლებად ვიცნობ, ვიდრე ბაჩოსას. მე და ბაჩო კურსელები და ბავშვობის მეგობრები ვართ, შესაბამისად, ვიცი, როგორ იზრდებოდა ის. ძალიან ნიჭიერია და ამიტომ, როცა ჩემი სახელი გამოაცხადეს წლის საუკეთესო მსახიობ მამაკაცად, არ ველოდებოდი. მაგრამ რადგან ასე მოხდა, ძალიან ბედნიერი ვარ.
ტიტულის გადმოცემისას, ცერემონიალზე მზის სათვალე ვერ მოვიხსენი, რადგან არ მინდოდა, ჩემი ცრემლებით სავსე თვალები დაენახათ, მრცხვენოდა.
– ანა, ცერემონიალისთვის საზეიმო კაბა გქონდათ მომზადებული?
ანა: იმდენად მოულოდნელად ავიღე ჯილდო, რომ ამაზე არც მიზრუნია. ამასთან, ამინდმაც შეგვიშალა ხელი – კაბა, რომელიც შერჩეული მქონდა, ამინდის გამო შეუფერებელი აღმოჩნდა და ამიტომ საკმაოდ სადად გამოწყობილი წავედი დაჯილდოებაზე.
– არ შემიძლია, თქვენი თმის ფერზე არ გკითხოთ. ცეცხლივით წითელი ფერი რომელიმე როლისთვის დაგჭირდათ თუ უბრალოდ თავად მოგინდათ ამ ფერად შეღებვა?
ანა: თმა სპექტაკლ "კარმენისთვის" შევიღებე. ეს დოის (რეჟისორი დათო დოიაშვილი) იდეა იყო. ახლაც, სხვა სპექტაკლებშიც, ისეთი როლები მაქვს, რომლებსაც წითელი თმა ხელს არ უშლის, პირიქით, უხდება. თან გარშემომყოფების მოწონება დაიმსახურა და მეც სიამოვნებით დავიტოვე.
– გვიამბეთ იმ როლებზე, რომლებმაც ეს ჯილდო მოგიტანათ.
აჩიკო: ეს წოდება პაკისა და ფილოსტრატეს როლის შესრულების გამო მივიღე. ორი როლი სინამდვილეში ერთი და იგივეა. პაკის მსგავსი ადამიანები რეალურად არსებობენ, რომლებსაც საოცრად დიდი გავლენის მოხდენა შეუძლიათ. ფილოსტრატე კი გავლენიანი ადამიანია მეფის კარზე, მხოლოდ მას ელაპარაკება მეფე და მერე ახსენდება, რომ მეფე თვითონ არის... ეს პერსონაჟები ჰგვანან ერთმანეთს და, დოის გადაწყვეტილებით, ორივე გმირი გაერთიანდა. ჩემთვის კარგი სამუშაო იყო, ისინი განსხვავებულები და თან ერთნაირები არიან.
ანა: ჩემი გმირი, ელენე, სიყვარულის გამო ყველაფერზეა წამსვლელი. კაცისგან, რომელიც უყვარს, ყველაფერს აიტანს. ძალიან ნერვული და ემოციურია. მე ასეთი არ ვარ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არც შემიძლია ვიყო.
– რა გეხმარებათ როლის გათავისებაში, რა მეთოდებს მიმართავთ?
აჩიკო: ვცდილობ, ჯერ ჩემი თავი ვიპოვო, რომ სცენაზე მართალი ვიყო და მაყურებლისთვის – დამაჯერებელი. მერე უკვე მანერა თუ ჟესტიკულაცია ბუნებრივად მოდის. რეპეტიციებზე უფრო ვიხარჯები, ვიდრე სპექტაკლებზე. რეპეტიციაზე ძიების პროცესი ყველაზე მაგარია, ამ დროს გარკვეულ ჩარჩოს ქმნი რეჟისორთან ერთად.
ანა: ძალიან ბევრი ცდის და ფიქრის მერე ხვდები, რომ პერსონაჟის ხასიათს იჭერ. მთავარია, მიხვდე გმირის ტიპაჟს, მერე ყველაფერი მარტივად კეთდება. ჩემთვის მთავარი განწყობაა, ამის გარეშე არაფერი გამომივა. ამ განწყობას კი მეგობრები და საყვარელი ადამიანი მიქმნის.
აჩიკო: ძალიან კომფორტულია დოისთან მუშაობა, რადგან არ გზღუდავს. საშუალებას გაძლევს, რაც გინდა, გააკეთო. ბოლოს კი ნამუშევარს ისე გიშალაშინებს, არც შენ გიკარგავს შრომას და თავის შრომასაც დებს. თან არასდროს აფიქსირებს, შენ უფრო მეტი იწვალე თუ მან. დოის სპექტაკლებში მსახიობი არ იკარგება, ყველას აქვს საშუალება, საკუთარი თავი აღმოაჩინოს.
– აჩიკო, თქვენი ასაკის მიხედვით, რა როლისთვის ხართ მზად?
– საშიში ასაკი მაქვს. არც ისე პატარა ვარ, რომეო რომ ვითამაშო და არც ისე დიდი – რიჩარდის როლი შევასრულო. ვცდილობ, აქტუალური ვიყო, შევქმნა ახალი რაღაც, რომ მერე ჩემს ბიოგრაფიაშიც ჩაიწეროს. რაც უფრო ბევრს წვალობ, მეტი ფერი გეშლება თვალწინ. თითქოს ყველაფერს ვაღწევ, რაც მინდა, მაგრამ დიდი წვალების ფასად. ეს ტიტული კი ამდენი წლის შრომის დაფასება იყო.
– აჩიკო, თქვენი ცოლი ნუცა ქავთარაძეც ესწრებოდა დაჯილდოებას?
აჩიკო: რასაკვირველია. ნუცა ჩემ გვერდით იყო დაჯილდოებისას და ეს ტიტული თითქოს მას მივუძღვენი. ბედნიერი ვარ, რომ ჩვენი ერთად ყოფნის დროს მივიღე ეს ჯილდო. როცა ცოლი ამაყობს ქმრის წარმატებით, ეს ძალიან მაგარია. ნუცა ჩემი მეორე ნახევარია. მას ისევე სწყინს და უხარია, როგორც მე. ხანდახან ემოციების გამოხატვა არ შემიძლია და ჩემს ემოციებს ნუცა გამოხატავს. ხანდახან პირიქით ხდება, მე ვარ ნუცას ემოციების გადმომცემი.
– ანა, ალბათ თქვენთვისაც ძალიან მნიშვნელოვანია საყვარელი მამაკაცის შეფასება.
ანა: ნამდვილად მნიშვნელოვანია. კარგია იმ ადამიანის გვერდით ყოფნა, ვისთანაც გიხარია ემოციების გაზიარება. ბედნიერი ვარ, რომ ჩემ გვერდით ასეთი ადამიანია. ყურებამდე ვარ შეყვარებული და თან ყოველთვის.
– ამ ტიტულმა – საუკეთესო მსახიობი – სამომავლოდ საქმე გაგიადვილათ თუ პირიქით, პასუხისმგებლობით დაგამძიმათ?
აჩიკო: როცა ამდენი ადამიანი გადაწყვეტს, რომ შენ უნდა იყო ტიტულის მფლობელი, უფლება აღარ გაქვს, მოეშვა და მათ იმედები გაუცრუო. არ მინდა, ვინმემ თქვას, აჩიკო ერთი პერიოდი კარგი მსახიობი იყო და მერე ჩაქრაო.
ანა: პასუხისმგებლობა დიდია და ამის მერე ვალდებული ვარ, მაყურებელს საინტერესო როლები ვაჩვენო. რამდენიმე წელი მეგონა, რომ ნიჭი არ მქონდა, საკუთარ ძალებში არ ვიყავი დარწმუნებული, მაგრამ ფარ–ხმალს მაინც არ ვყრიდი. ამ ტიტულმა კი თავდაჯერებული გამხადა.
– ამ წოდების მიღების შემდეგ ვარსკვლავური ჭირვეულობები ხომ არ დაგჩემდათ? მაგალითად, პრეტენზიული დამოკიდებულებები გრიმის, სამოსისა და ხანდახან როლის მიმართაც.
აჩიკო: არასდროს მქონია პრეტენზიები. ძალიან გამიხარდება, თუ თეატრს ექნება იმდენი საშუალება, რომ გრიმიორი და სტილისტი გვყავდეს. ამჟამად გრიმსაც და ვარცხნილობასაც თვითონ ვიკეთებთ. ხანდახან, როცა დრო მაქვს, ჩემს კოლეგებს ვეხმარები გრიმის გაკეთებაში.
– აჩიკო, არსებობს შეხედულება, რომ მსახიობი კარგავს საკუთარ თავს, როცა ტელევიზიაში იწყებს მუშაობას. თქვენც ერთ–ერთი ტელესახე ხართ. როგორ ატყობთ, ტელევიზია "გაფუჭებთ"?
აჩიკო: ცხოვრებაში არის მომენტები, რომლებსაც, გინდა თუ არა, უნდა დათანხმდე, თუნდაც სატელევიზიო ეთერს. "შუადღის" წამყვანობის გარდა, რეიტინგული პროექტის "ნიჭიერის" ქორეოგრაფი ვარ, მაგრამ მინდა, ხაზგასმით აღვნიშნო: უფრო ვიამაყებ, როცა მაყურებელი ისე მიცნობს, როგორც მუსიკისა და დრამის თეატრის მსახიობს და არა როგორც – ტელესახეს. მაგრამ ბედნიერი ვარ, რომ მსახიობი არჩილ სოლოღაშვილი ტელევიზიის პროდიუსერებმა თავიანთ არხზე დაინახეს. ეს სწორედ თეატრის დამსახურებაა. რომ არა თეატრი, როგორც ტელეწამყვანი, არავის ვენდომებოდი. რა თქმა უნდა, ბედნიერი ვიქნებოდი, შემოსავალი იმდენი მქონდეს, რომ სხვა პროექტებზე უარის თქმა შემეძლოს და მხოლოდ თეატრში ვიყო, თუმცა სატელევიზიო სივრცესაც აქვს თავისი ხიბლი. თუ ადრე კამერების კომპლექსი მქონდა, ეს ტელევიზიამ მომიხსნა.
– თეატრალური სამყაროს კულისებში მიმდინარე ინტრიგებზე ხშირად საუბრობენ. თქვენც შეგხებიათ ეს უსიამოვნო მომენტები?
ანა: როგორც თქვენ გსმენიათ, რომ "ამბობენ, არსებობს ინტრიგები", მეც ამ დონეზე გამიგია. საბედნიეროდ, ასეთ რამეს არ გადავყრივარ. შეიძლება ეს ჩვენი გუნდის და რეჟისორის დამსახურებაა.
აჩიკო: რა თქმა უნდა, რეჟისორის დამსახურებაა, რომ შეკავშირებული, მეგობრული გუნდი ვართ. ჩვენს თეატრში ინტრიგა თუ კულისების მიღმა მტრობა არ არსებობს. რაც შეეხება ჯანსაღ კონკურენციას, ეს არის და უნდა იყოს კიდეც, რადგან სტიმულია. ვთვლი, რომ ერთადერთი, რაც არ უნდა დაემართოს ადამიანს, ეს არის არაჯანსაღი ამბიცია. როცა ადამიანი იტყვის, მე მაგარი ვარო, იქ ამთავრებს ზრდას.
– როგორი პარტნიორები ხართ სცენაზე და როგორი ურთიერთობა გაქვთ მის მიღმა?

აჩიკო: სცენაზე პარტნიორმა სწორად უნდა გაგიგოს, თუ რა გჭირდება და აგყვეს, ანა ასეთია. ძალიან საყვარელი და სასურველი მეგობარია. რა თემაზეც უნდა ესაუბრო, წინ არასდროს დაგხვდება. თუ არ გისმენს, ე.ი. მისთვის არასაინტერესო თემაზე საუბრობ და თავი უნდა დაანებო.
ანა: როცა სცენაზე ორი მსახიობი ერთმანეთს მოქმედებით და რეაქციებით უგებს, მაშინ ყველაფერი საინტერესო ხდება. აჩიკო ძალიან მიზანდასახულია, არასდროს არაფერი ეზარება. ცდილობს, მეგობრებისთვის დრო გამოყოს. ყოველთვის ატყობს, მეგობარს რა უჭირს და ცდილობს, დაეხმაროს. ყველაფერს ლაზათიანად აკეთებს.
– რა შთაბეჭდილებები მოგყვებათ საერთო გასტროლების მერე?
აჩიკო: გასტროლებზე ანასთან ერთად ერთ ნომერშიც კი ვყოფილვარ. კომფორტულია მასთან ყოფნა. არ გღლის და ხანდახან გგონია, რომ არც არსებობს. გასტროლებზე ყოფნისას ანას ვეწებები, რადგან ენა არ ვიცი. ხელ–ფეხით ვცდილობ, ვინმეს რამე გავაგებინო, მაგრამ თუ მაინც რაღაც დამჭირდა, ანა გვერდით მყავს. ჩემი ცოლი და ანა ერთ ზომა სამოსს ატარებენ, ამიტომ, თუ ნუცასთვის რამის ყიდვა მინდა, ანას ვაზომებ და ისე ვყიდულობ.
– რამდენად გასაგებია საყვარელი ადამიანებისთვის თქვენი დატვირთული დღის რეჟიმი და ის, რომ, თუნდაც გასტროლებზე, შეიძლება ერთ ნომერში ცხოვრობდეთ?
აჩიკო: ბედნიერი ვარ, რომ ნუცა ჩემნაირად აზროვნებს და მენდობა. ისეთი ურთიერთობა არ გვაქვს, რომ მას კითხვები გაუჩნდეს, მით უმეტეს, უპასუხო. ზუსტად იცის, სად ვარ და რატომ, ამიტომ არასდროს ეჭვიანობს.
ანა: როცა ურთიერთობა ჯანსაღია, მსგავსი ეჭვები და კითხვები არ ჩნდება, რადგან ამ დროს არსებობს ნდობა.
– დაბოლოს, თქვენი უახლოესი გეგმები რას უკავშირდება?
აჩიკო: მალე ამერიკაში მივდივართ გასტროლებზე და ორი საპასუხისმგებლო სპექტაკლი გველოდება ფილადელფიასა და ნიუ იორკში. ამერიკაში არასდროს ვყოფილვარ და წინასწარ ვემზადები კულტურული შოკისთვის. ბევრი ქართველი ემიგრანტი გველოდება.
ანა: გეგმებზე ვერაფერს გეტყვით, მაგრამ გაგანდობთ, რომ სურვილი მაქვს, ოსკარი ავიღო, აჩიკო კი დარბაზში იჯდეს და მე ენა გამოვუყო.
აჩიკო: მე კი პირიქით, ვისურვებდი, ოსკარზეც ერთად ვმდგარიყავით!
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე