ცნობილი ქართველების "მთვრა­ლი" თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი

მოლ­ხე­ნა­ში ქარ­თვე­ლებს ნუ­რა­ვინ შეგ­ვე­ჯიბ­რე­ბა. სხვა სა­კითხ­ი­ა, რას ვა­კე­თებთ მა­შინ, რო­დე­საც უზო­მოდ ვართ ნას­ვა­მე­ბი და სა­კუ­თა­რ ქცე­ვებს ვე­ღარ ვა­კონ­ტრო­ლებ­თ. გა­დავ­წყვი­ტე, ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­ერ სიმ­თვრა­ლის დროს ჩა­დე­ნი­ლი სი­გი­ჟე­ე­ბი გა­მე­გო და რამ­დე­ნი­მე მათ­განს ერ­თი თხოვნით მივ­მარ­თე: გაგვიმხილეთ ყვე­ლა­ზე დი­დი სი­გი­ჟე, რაც სიმ­თვრა­ლის დროს ჩა­ი­დი­ნეთ.

კო­ტე თო­ლორ­და­ვა, მსა­ხი­ო­ბი:- მე და ჩე­მი მე­უღ­ლე ჯერ ცოლ-ქმა­რი არ ვი­ყა­ვით, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ო­დი გვქონ­და. ერ­თხე­ლაც ძა­ლი­ან მაგ­რად ვიჩხ­უ­ბეთ და გამ­წა­რე­ბულ გულზე, ძა­ლი­ან ბევ­რი დავ­ლი­ე. მერე უ­ამ­რა­ვი, და­ახ­ლო­ე­ბით, 12 შეკ­ვრა სა­წე­რი ქა­ღალ­დი ავი­ღე და ­მი­სი სახ­ლის მო­პირ­და­პი­რე მხა­რეს, თა­მა­რაშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე, ბან­კის შე­ნო­ბის კე­დელ­ზე "სკო­ჩით" და­ვაკ­არი ერ­თმა­ნეთ­ზე. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ყინ­ვა­ში ამ ქა­ღალ­დებს ერ­თმა­ნეთ­ზე ვა­წე­ბებ­დი, რომ დი­ლით წარ­წე­რა და­ე­ნა­ხა, სა­დაც დი­დი ფლო­მას­ტე­რით და­ვა­წე­რე გა­კო (გა­ნო და კო­ტე, ერ­თ­მა­ნეთს გა­კოს ვე­ძახ­დით), და ლა­თი­ნუ­რი ასო­ე­ბით - I am 4 you. რამ­დე­ნად სი­გი­ჟე იყო, არ ვი­ცი, მაგ­რამ მა­ინც იყო. ეს ყველაფერი მარ­ტომ გა­ვა­კე­თე. პატ­რუ­ლის მან­ქა­ნე­ბი გა­ჩერ­და - რა­მეს ხომ არ აზი­ა­ნე­ბო. პი­რი­ქით, შე­მო­მი­ერ­თდით და "მე­სა­მე ხმა იყა­ვით­-მეთ­ქი" - შევ­თა­ვა­ზე, მაგ­რამ "ჩვენ სოფ­ლის შე­ნე­ბა არ გვინ­და­ო" და გა­ნაგ­რძეს გზა.­ მა­ნამ­დე კი მი­ყუ­რეს და ბევ­რი იცი­ნეს ჩემს წვა­ლე­ბა­ზე. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ - კე­დელს 20 მეტ­რი აქვს სიგ­რძე და 3 მეტ­რი სი­გა­ნე. დი­ლით გა­ნოს ნაც­ნო­ბე­ბი ურე­კავ­დნენ: გა­და­ი­ხე­დე და ნა­ხე, რა წე­რი­ა­ო!

ნი­კა გრი­გო­ლია, მსა­ხი­ო­ბი:

- ერ­თხე­ლაც დავ­ლიე და და­ვი­ძი­ნე. წე­სით და რი­გით, მე­ო­რე დღეს გო­გო­ნას­თან ერ­თად უნ­და გამ­ღვი­ძე­ბო­და, თუმ­ცა დი­ლით კო­ტი­კო თო­ლო­რა­ი­ას­თან ერ­თად გა­ვიღ­ვი­ძე. ეს და­ახ­ლო­ე­ბით, ორი წლის წინ იყო. ნე­ბის­მი­ერ მა­მა­კაცს რო­გო­რი რე­აქ­ცი­აც ექ­ნე­ბა, მა­მა­კა­ცის ფეხს რომ მოჰ­კი­დებს ხელს? კინაღამ სა­წო­ლი­დან გად­მოვ­ვარ­დი!



















ნი­ნა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლი, მომღერალი:
- მხო­ლოდ ერ­თ-ორ ჭი­ქას ვსვამ, მაგ­რამ მყოფ­ნის. ერ­თხე­ლაც და­ბა­დე­ბის დღე­ზე დავ­ლი­ე, მოვ­დი­ვარ და შუქ­ნი­შან­თან ჩემს გვერ­დით პატრუ­ლის მან­ქა­ნა გა­ჩერ­და, თან მი­ყუ­რე­ბენ, მივუბრუნდი და ვე­უბ­ნე­ბი: რას მი­ყუ­რებთ, ნას­ვა­მი ხომ არ გგო­ნი­ვართ-მეთ­ქი.
მოკ­ლედ, იმ­დე­ნი ვე­ლა­პა­რა­კე, რომ მიხ­ვდნენ - ნას­ვა­მი ვი­ყა­ვი და ერ­თი წლით ჩა­მო­მარ­თვეს მარ­თვის მოწ­მო­ბა. ჩე­მი ორ­გა­ნიზ­მი ვერ იტანს ბევრ სას­მელს, თა­ნაც ახალ წელს ძი­რი­თა­დად სულ ვმუ­შა­ობ და არ ვსვამ. ისე არა ვარ, ზოგს მე­რე აღა­რა­ფე­რი რომ აღარ ახ­სოვ­ს. უბ­რა­ლოდ, ბევრს ვი­ცი­ნი ხოლ­მე.