"შეყვარებულმა ცოლად გაყოლა დამაძალა, მერე კი მიმაგდო"

ჟურნალ "სარკის" 49–ე ნომერში დაიბეჭდა წერილი – "შეყვარებული გაპარვას მაძალებს". არ შემეძლო, ამ გოგონას არ გამოვხმაურებოდი, რადგან რამდენიმე წლის წინ ზუსტად ასეთი არჩევანის წინაშე ვიდექი. ჩემს ისტორიას მოვყვები და ამ წერილის ავტორმა თავად გადაწყვიტოს, როგორ მოიქცეს.
ახლა 22 წლის ვარ, ერთი შვილის დედა. შენი ტოლი სწორედ ანალოგიურ სიტუაციაში ვიყავი. შეყვარებული მყავდა, რომელიც არავის მოსწონდა, არც ჩემს ოჯახს, არც ჩემს მეგობრებს, არც ნათესავებს. ყველა მეუბნებოდა, რომ არ შემეფერებოდა. მე კი თავდავიწყებით მიყვარდა და ყველა, ვინც მასზე ცუდს მეუბნებოდა, ჩემი მტერი მეგონა.
ჩემი შეყვარებული მაძალებდა, ცოლად გავყოლოდი. ვეუბნებოდი, რომ ჯერ ამისთვის ძალიან პატარა ვიყავი, მაგრამ თავისას არ იშლიდა. ბოლოს ულტიმატუმი წამომიყენა, ან დამშორდები, ან ცოლად გამომყვებიო. წავიდა და ორი კვირა არ გამოჩნდა. ის დღეები ნამდვილი სატანჯველი იყო ჩემთვის, ტელეფონზე არ მპასუხობდა, არ მეკონტაქტებოდა. ორი კვირის მერე კი შემხვდა და პასუხი მომთხოვა. მე უკვე აღარ შემეძლო მის გარეშე და დავთანხმდი. გრძნობას ვერ მოვერიე და მისი ცოლი გავხდი.
ჩემი მშობლები გაგიჟდნენ, ცოტა ხანს ხმასაც არ მცემდნენ, მაგრამ მერე შემირიგდნენ. ჩემი აღტაცება კი ძალიან ცოტა ხანს გაგრძელდა. ქმარს სიყვარულმა მალე გადაურია და გარე–გარე დაიწყო სიარული. გოგოებს ეპრანჭებოდა, ზოგს იმასაც ატყუებდა, რომ ცოლი არ ჰყავდა, ამ დროს კი სახლში ფეხმძიმე მეუღლე ელოდებოდა. მე ყველანაირად ვცდილობდი, გონზე მომეყვანა, თავს ვიმცირებდი და მის "შეყვარებულებს" უკან დავდევდი, მაგრამ არაფერმა გაჭრა. დღითიდღე ვგრძნობდი, რომ აღარ ვუყვარდი.
ჩემი მშველელი არავინ იყო, ჩემ გვერდით არავინ დადგა. დედამთილი მეუბნებოდა, ჩემი შვილი ჯერ პატარაა, წინ ბევრი რამ აქვს, შენ კი აეკიდე და ცოლად გამოჰყევიო. ჩემი გულის გასახეთქად ამბობდა, პატარა ბიჭია და გოგოებს გაეპრანჭება, აბა, რას იზამს, რა დროს ამის ცოლი და შვილიაო. ორსული ქალი მთელ დღეებს ტირილში ვატარებდი. ზოგჯერ საჭმელსაც კი არ ვჭამდი, მაგრამ ეს არავის ანაღვლებდა. ჩემი ერთადერთი იმედი შვილი იყო. ვფიქრობდი, ბავშვს რომ დაინახავდა, ჩემ მიმართ სიყვარული თავიდან გაუღვივდებოდა და კარგ ქმრად და მამად იქცეოდა, მაგრამ შევცდი.
ბავშვის დანახვამ უფრო გააგიჟა. საერთოდ ვერ გრძნობდა, რომ მამა იყო. შვილს ისე უყურებდა, როგორც უცხო ბავშვს. შვილისთვის რომ რაღაცეებს ვთხოვდი, ეს უფრო მეტად აცოფებდა. ვერ იგებდა, რომ ბავშვს ბევრი რამ სჭირდებოდა. დედამთილი კი ისევ ჩამსისინებდა, ჩემი შვილი თვითონ არის ბავშვი და შენს შვილს როგორ მიხედავს, პრეტენზიები ნუ გაქვსო. მისთვის შვილიშვილი "ჩემი შვილი" იყო. ბავშვი მამას გაჭრილი ვაშლივით ჰგავდა, მაგრამ ვერ წამოვაცდენინე, რომ ასე იყო. ამბობდა, სულ შენ გგავსო, არადა ერთი ნაკვთიც არ ჰქონდა ჩემი.
მოკლედ, ოჯახითვის მიუღებელი ვიყავი. ჩემებმა კარგა ხანს უყურეს ჩემს ტანჯვას და ერთხელაც მათი სახლიდან წამომიყვანეს. მშობლებს ამ სიკეთეს არ დავუვიწყებ. მათ ვერასოდეს გავუბედავდი, აქედან წამიყვანეთ–მეთქი. არადა იქ გაჩერება უკვე აღარ შემეძლო. ბევრჯერ საჭმელიც კი არ მქონდა, მაგრამ ეს ოჯახში არავის ადარდებდა.
ახლა შვილს მარტო ვზრდი, უფრო სწორად, ჩემები მეხმარებიან. ჩემი დედ–მამა შვილიშვილს თან ჰყვებიან, ჩემი შვილით სუნთქავენ და არსებობენ. მის ბებიას და მამას კი საერთოდ არ ანაღვლებთ, ბავშვი რას აკეთებს, რას ჭამს, რას სვამს. ისიც კი არ აინტერესებთ, როგორია. ჩემი ქმარი ისევ გოგოებს დასდევს, ისევ უმწიფარი, პატარა ბიჭია.
ასე რომ, ყველა გოგო კარგად უნდა დაფიქრდეს, სანამ ასეთ ნაბიჯს გადადგამს. მომავალს ნუ გაიმწარებთ, ჯერ საკუთარ თავზე იფიქრეთ და იმაშიც დარწმუნდით, რომ იმ ბიჭს ნამდვილად უყვარხართ, თორემ შეიძლება ქმრის ნაცვლად უმწიფარი ბიჭი შეგრჩეთ ხელში და ჩემსავით მიგაგდოთ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი