"საახალწლო გოჭმა ქმარი მაპოვნინა"

ქალბატონო, გოჭის წასაღებად როდის მოხვალთ? უკვე 10 საათი დაიწყო, – ჩამძახა ახალგაზრდა კაცის ხმამ ტელეფონში.
ბურანიდან გამოვერკვიე. 2012 წლის 31 დეკემბერია. მთელი კვირის ნარბენი, დაღლილი, რომ იტყვიან, არაქათგამოცლილი, ვწევარ საწოლზე და არაფრის თავი არ მაქვს, არც ფიზიკურად, არც სულიერად.
წამოვჯექი, წასვლა დავაპირე, მაგრამ მერე ისევ უღონოდ დავეხეთქე საწოლზე. რად მინდა გოჭი, დარჩეს, სადაც არის. თვალები მივხუჭე და ისევ ზარია.
– ქალბატონო, დაახლოებით რამდენ ხანში მოხვალთ? მეც გასასვლელი ვარ და...
– უკვე მოვდივარ! – ჩავჩხავლე ტელეფონში. წამოვდექი, კართან დაყრილი უგები ჩავიცვი, პალტო მოვიხურე და სახლიდან გავვარდი.
თონე ჩემს სახლთან არც ისე ახლოა, 15 წუთი მაინც მინდა იქამდე მისასვლელად. ვცდილობ, ჩქარა მივიდე. 15 წუთი ძალიან ბევრია იმისთვის, რომ ყველაფერი წარმოიდგინო, ყველაფრის გაფიქრება მოასწრო. და მეც ვფიქრობ...
ის 8 თვის წინ გავიცანი. ჩემს კლინიკაში სამკურნალოდ იწვა. ექთნებს ყოველთვის თავზესაყრელად გვაქვს საქმე, მაგრამ მისთვის მაინც ვიცლი. ვიცი, ასე ხშირ–ხშირად დახედვა არ სჭირდება, მაგრამ მაინც შევდივარ. თავს არ ვუტყდები, რომ ძალიან მომწონს. ლამის 40 წლის გავხდე და ასეთი რამ არავის მიმართ მიგრძვნია. ისიც არ მტოვებს უყურადღებოდ. პაციენტების სახლში არასოდეს დავდივარ, მას კი პირველივე შემოთავაზებაზე ვთანხმდები, რომ გადასხმებზე შინ მივაკითხო. მეც იმ დროისთვის ყველა საქმეს გვერდზე ვდებ, ცვლას სხვას ვაბარებ და მისკენ გავრბივარ.
ახალი განქორწინებულია ცოლთან და სალაპარაკო ბევრი აქვს. გულს იოხებს, მეც ვუსმენ, მის ემოციებს ვყვები. შვილი ენატრება, ცოლმა ეს როგორ გაუკეთა... ღამის ცვლაში მეგობარ ექთნებს ტვინს ვუჭამ მასზე საუბრით. მეუბნებიან, რომ ეს სიყვარულია. მე თავიდან ვამტკიცებ, რომ – არა, მერე საკუთარ თავს ვუტყდები – მიყვარს!
მარტოდარჩენილ მამაკაცს თანაგრძნობა, ქალის სითბო სჭირდება და მეც ამ ყველაფერს გულუხვად ვაძლევ, ისიც იღებს, თითქოს ასეც უნდა იყოს. მეუბნება, რომ ვუყვარვარ და რა კარგია, რომ შევხვდი. უკვე ქორწილს ვგეგმავთ. ახალი წლის შემდეგ ჩემებს გავაცნობ, ის თავის შვილს გამაცნობს და ერთ ოჯახად ვიცხოვრებთ. ახალი წლის ღამეს კი ერთად უნდა შევხვდეთ. ერთი კვირით ადრე ვურეკავ დედას, ბებოს რაიონში და ვთხოვ, საახალწლო კერძების რეცეპტები ჩამაწერინონ, პროდუქტების სიის შედგენაში დამეხმარონ.
– ბებო, ხახვის გაფცქვნა იცი? – მეკითხება ჩემი 86 წლის ბებო.
– ვისწავლი, – საქმიანად ვპასუხობ და ფაციფუცს ვიწყებ.
ახალი წლის წინა დღეს უკვე ყველაფერი მზად მაქვს. კი, დავიღალე, თანაც საშინლად, მაგრამ კმაყოფილი ვარ. ბოლოსთვის გოჭი მოვიტოვე, იმასაც გამოვიტან თონიდან, მერე ცოტა ხანს დავისვენებ, მოვემზადები და ისიც მოვა. ბედნიერებისგან პულსს ვეღარ ვითვლი. 6 საათზე ტელეფონზე მირეკავს.
– იცი, ძალიან მერიდება, მაგრამ ვერ მოვალ. როგორ აგიხსნა... შენ მშობელი არ ხარ და ამას ვერ მიხვდები. ეს ისეთი გრძნობაა, რომ... არც ვიცი, როგორ გითხრა.
– გავიგებ! – მკაცრად ვპასუხობ.
– ჩემმა შვილმა ძალიან განიცადა, მე და დედამისი ცალ–ცალკე რომ ვხვდებოდით ახალ წელს. სულ ტირის, ნერვიულობს. ბავშვის გამო გადავწყვიტეთ, კიდევ ვცადოთ...
ტელეფონს ვუთიშავ. ყველაფერი გასაგებია. ცოლს შეურიგდა. მე მომატყუა, თითქოს ყველაფერი საბოლოოდ ჰქონდა გარკვეული...
ამასობაში თონესთანაც მივფრატუნდი.
– სად ხართ აქამდე? შემოდით, შემოდით, – ისე შემიპატიჟა, თითქოს დიდი ხნის ნაცნობი ვყოფილიყავი.
შევედი, ახალგამომცხვარი პურის და შემწვარი ხორცის სურნელი ტრიალებს. სითბო საოცრად მესიამოვნა, გავთბი. ახლა მივხვდი, რომ უგები შიშველ ფეხზე ჩამიცვამს, პალტოს ქვეშ კი მხოლოდ თხელი ხალათი მაცვია. გაყინულ სხეულს ვინ დაეძებს, ჩემ წინ სიმპათიური მამაკაცი დგას, რომელიც ფეხის წვერიდან თმის ღერამდე მათვალიერებს და ირონიულად იცინის. თმაზე ხელს ვიკიდებ, ალბათ როგორი სასაცილო ვარ, ხალათით რამ წამომიყვანა. თავს უხერხულად ვგრძნობ. ის გოჭს მაწვდის, კბილებში ქაღალდი აქვს გაჩრილი, რომელზეც ჩემი სახელი და ტელეფონის ნომერი წერია. ბოლოკის ნაცვლად ჩემი სახელი... ამაზე ვხარხარებ. ალბათ სტრესის ბრალიც არის, ერთბაშად მოვეშვი და... მამაკაცი ჩემს სიცილზე თამამდება. შავი ღვინო გამოაქვს.
– ამ წელს აქედან მე და თქვენ ყველაზე ბოლოს გავალთ, ამიტომ ამ თონის ჭერიც დავლოცოთ, – ამბობს და ფქვილისგან გათეთრებულ ჭიქას მაწვდის.
ღვინო გემრიელია, მეც ხასიათზე მოვდივარ. ვინტერესდები, სახლში წასვლას რატომ არ ჩქარობს. მეუბნება, რომ ვანელია, ახალი წლის წინა დღეს მუშაობა ამჯობინა, უცოლშვილოა, ოჯახს უნდა მოეკიდოს და ფულის მოგროვება სჭირდება.
– მიშას დრო რომ იყოს, საახალწლო კონცერტზე მაინც წავიდოდი, ახლა კონცერტიც არ ტარდება და მარტო მომიწევს 2013 წელთან შეხვედრა, – მეუბნება.
– მეც, – ვპასუხობ...
...ახლა 2013 წლის დეკემბრის ბოლო დღეებია. ორსულად ვარ და სამსახურში მთელი დატვირთვით აღარ ვმუშაობ, დიასახლისობისთვის მეტი დრო მრჩება. ჩემი სახლი თანდათან ივსება ახალი წლის სანოვაგით – ჩემს ქმარს მოაქვს. გოჭი ვანიდან მისმა მშობლებმა გამოგვიგზავნეს.
ასე მაპოვნინა საახალწლო გოჭმა ქმარი.
ძალიან მიყვარს და ძალიან ბედნიერი ვარ!
"სარკის" თითოეულ მკითხველს უზომოდ დიდ სიხარულს და ბედნიერებას ვუსურვებ!
სარკის ერთგული მკითხველი