"ავარიის შედეგად ბავშვიც დავკარგე და დავინვალიდდი"

რა ძალა აქვს წყევლას, შეუძლია თუ არა, ადამიანის ცხოვრება რადიკალურად ამოაყირავოს? განრისხებულ მდგომარეობაში (შეიძლება გაუცნობიერებლადაც) წარმოთქმულ ბოროტ სიტყვებს ნუთუ შეუძლია ცხოვრება დაგვიმსხვრიოს? ჩვენს რესპონდენტს, ახალგაზრდა ქალ ეკას, თავისი ახლანდელი სავალალო მდგომარეობა სწორედ ახდენილ წყევლად მიაჩნია, იმ საშინელი სიტყვების ასრულებად, რაც ერთხელ განრისხებულმა მამამთილმა მიახალა. თუმცა უნდა ითქვას, რომ არც იმ სიტყვების მთქმელს ეწია კარგი დღე... ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, ეკა თავად გვიამბობს, რაც მოხდა.
– ჩემი მომავალი ქმარი გიო რომ გავიცანი, უკვე ვიღაც ქალი ჰყავდა დანიშნული, რომელიც მამამისის მეგობრის ნათესავი იყო, მდიდარი და გავლენიანი ოჯახიდან. როგორც ამბობენ, ჭკვიანი და განათლებული პიროვნება გახლდათ, მაგრამ ფიზიკურად გიოს ბევრად ჩამოუვარდებოდა. გიოს ის გოგონა მამამისის მეგობარმა გააცნო და ძალიან მოწადინებული იყო, მათი ურთიერთობა ქორწინებით დაგვირგვინებულიყო.
– ის რატომ იყო მათი ქორწინებით დაინტერესებული?
– გიოს მამაც და მისი მეგობარიც საცოლის მამისგან ბევრ "სიკეთეს" ელოდნენ – კარგ სამსახურს, დალხინებულ ყოფას და ა.შ. ერთი სიტყვით, ანგარება ამოძრავებდათ.

– გიო მაშინ რამდენი წლის იყო, ქალს რომ ურიგებდნენ?
– 24–ის. თავიდან ამ ჩანაფიქრს ვერ მიხვდა. ის გოგო ერთ წვეულებაზე გააცნეს. მერე კიდევ რამდენჯერმე შეახვედრეს ვითომ შემთხვევით. გოგომ მასზე განსაკუთრებული შთაბეჭდილება ვერ მოახდინა, მაგრამ სამაგიეროდ ის მოიხიბლა გიოთი. ისე გაგიჟებით შეუყვარდა, რომ იმ გოგოს მამა აქეთ ეხვეწებოდა თავის ნათესავს, ეს საქმე მომიგვარე, ის ბიჭი სიძედ მომიყვანეო. როგორც ვიცი, ამისათვის დიდი თანხაც გადაუხადა. თანაც შეჰპირდა, მაგ ბიჭს კაცად ვაქცევ, მის ოჯახს არაფერი მოაკლდება და შენც კარგად გახეირებო. ერთი სიტყვით, ძალიან მოინდომეს, ბევრს ეცადნენ და გიოც დაითანხმეს.
– გიო რა მოტივით დათანხმდა, მაგ ქორწინებით ისიც გამორჩენას ელოდა?
– ამით ვერ მოხიბლავდნენ, პირიქით. რომ მიმხვდარიყო, მამამისს და მეგობარს რა ამოძრავებდათ, არაფრით დათანხმდებოდა. მაშინ არავინ უყვარდა და ანგარიში გაუწია იმ გოგოს გრძნობას. იმდენი უჩიჩინეს, კარგი ბუნების გოგოა, ძალიან უყვარხარ, ასე არავინ შეგიყვარებსო, რომ ყურადღება მიაქცია. როგორც კი ათქმევინეს, მართლა კარგი გოგოაო, გიოს მამა ტრადიციების დაცვით ეახლა იმ ოჯახს და ქალი დანიშნეს.
– ნიშნობას გიო არ დასწრებია?
– გიო სხვა ტიპია – უფრო თანამედროვე. ნიშნობა არ უნდოდა, თაკილობდა. ერჩივნა, იმ გოგოსთან გაევლო და თავისი ბედი მერე გადაეწყვიტა, მაგრამ არ აცალეს. მამის სულსწრაფობას ნიშნობასთან დაკავშირებით კი იუმორით შეხვდა და მერე სულ შაყირობდა ამ თემაზე. ასე რომ, ნიშნობაზე არ მივიდა. მამამისმა კი მის გასამართლებლად სარძლოს ოჯახის წინაშე რაღაც მოიმიზეზა და ამით შვილს ნამუსი მოსწმინდა.
– თქვენ და გიომ როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
– ჩვენი გაცნობა სრულიად შემთხვევით და უცნაურად მოხდა. ლექციებიდან სახლში მივდიოდი, ფეხით მივსეირნობდი, როცა ქუჩის მოსახვევში მანქანით დამეჯახა. წავიქეცი და ფეხი ვიტკინე, თვალის დახამხამებაში რუმბივით დამისივდა. სიმწრისგან ცრემლები გადმომცვივდა. გიო მანქანიდან გადმოხტა, წუხდა, ეს როგორ დამემართაო. მე კი იქით ვებოდიშებოდი, ჩემი ბრალია, ალბათ დაღლილობისგან გავითიშე და მანქანა ვერ შევნიშნე–მეთქი. თავის მანქანაში ჩამსვა, ახლავე საავადმყოფოში წაგიყვანო. ვუთხარი, სახლში მირჩევნია, დედა მომხედავს–მეთქი. მანქანაში სამი გოგო იჯდა, გვერდზე რომ ეჯდა, ალბათ ის იყო საცოლე, უკან კი მისი დაქალები ისხდნენ. როგორც ჩანს, სადღაც მიჰყავდა და ეჩქარებოდათ. ტკივილისგან ისე ვიყავი გამწარებული, მათთვის ნორმალურად არ შემიხედავს. საცოლეს უკან არც გამოუხედავს, მისმა დაქალებმა კი კარგად შემათვალიერეს. უბრალოდ მეცვა, სპორტულად. თავად გამოპრანჭულები იყვნენ.
არ მახსოვს, რომელმა (შეიძლება საცოლემ), გიოს შესთავაზა, ფული მივცეთ და ტაქსით გავუშვათო. ერთმა ისიც კი ჩაილაპარაკა ჩემზე, ზედმეტად პანიკობს, ასეთი ტკივილი არ ექნებაო. გიომ არაფერი უპასუხა, გოგოები იქვე ჩამოსვა და სახლში წამიყვანა.
დედამ ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა, გადაირია. გიომ საავადმყოფოში წაგვიყვანა. ერთი სიტყვით, ბოლომდე მიპატრონა. მერეც მირეკავდა და მაკითხავდა, ჯანმრთელობის გამო წუხდა. ორი თვის შემდეგ გამართულად რომ გავიარე, ამოისუნთქა.
– მას შემდეგ დამეგობრდით?
– ჩვენ შორის ბევრი საერთო აღმოვაჩინეთ და ერთმანეთით დავინტერესდით. ერთმანეთის შესწავლის პროცესმა კარგა ხანს გასტანა – ეს ყველაზე საინტერესო და სასიამოვნო პროცესი იყო ჩვენს მაშინდელ ურთიერთობაში.
– ამასობაში გიოს არ აჩქარებდნენ, რომ საცოლეზე დაქორწინებულიყო?
– გიო დროს წელავდა, ხან რას იმიზეზებდა, ხან – რას. როცა დარწმუნდა, რომ ვუყვარდი, იმ ქორწინებაზე უარი თქვა. ამას დიდი ამბები მოჰყვა ორივე ოჯახის მხრიდან. მამამისის მეგობარიც გადაირია. საცოლის მამა გიოს მამას შემოსწყრა, კაცური სიტყვა მომეცი და როგორ თუ გატეხეო (თითქოს გიო მარიონეტი იყო) და ის სამსახურიც დააკარგვინა, სადაც მუშაობდა – გავლენიანი კაცი გახლდათ.
– გიომ მიზეზად თქვენი სიყვარული დაასახელა?
– მე საერთოდ არ გამომაჩინა, კარგად იცოდა, ამის გამო რაც ატყდებოდა. ერთმანეთს ჩუმად ვხვდებოდით. წლინახევრის შემდეგ კი ფარულად ჯვარი დავიწერეთ და ზღვისპირეთში წავედით დასასვენებლად.
– მშობლები თქვენს შეუღლებას როგორ შეხვდნენ?
– ამასობაში გიოს მამამ ჩემი "დოსიე" გამოქექა, გაიგო, რომ უმამოდ გავიზარდე (პატარა ვიყავი, მამამ მე და დედა რომ მიგვატოვა და მას შემდეგ არც მინახავს). დედაჩემი უბრალო ქალი იყო, საბავშვო ბაღში ძიძად მუშაობდა. ანუ გიოს ოჯახს ჩვენგან რა ხეირი ელოდა? მამამისი მიხვდა, რომ გიომ ჩემ გამო ჩაშალა ქორწინება და ამან კიდევ უფრო გააგულისა. ცხადია, ოჯახშიც არ მიმიღებდა.
– ახალდაქორწინებულები სად დაფუძნდით, სად დაიწყეთ ცხოვრება?
– დედაჩემთან ვერ ვიქნებოდით, ვინაიდან პატარა ბინა გვქონდა. ამიტომ ბინა ვიქირავეთ. კომფორტს ვერ გავწვდით, ცოტა არ იყოს, მძიმე პირობებში ვცხოვრობდით.
– გიოს დედა საერთოდ არ გიხსენებიათ..
– გიოს დედა ჩუმი ქალი გახლდათ, ქმარს უსიტყვოდ ემორჩილებოდა. ეტყობა, მისი ეშინოდა, თუმცა ფარულად მაინც გვეხმარებოდა. ჩვენს სანახავადაც მოვიდა, ბეჭედი მაჩუქა. ჩემ მიმართ კეთილად განეწყო. დედისერთა შვილს ქმრის ახირების გამო ვერ დაკარგავდა.

– მძიმე პირობებში ცხოვრება და ირგვლივ დაძაბული სიტუაცია ხშირად ცოლ–ქმრის ურთიერთობაზე უარყოფითად მოქმედებს. პრობლემებთან გამკლავებას ახერხებდით?
– სიყვარული გვაძლიერებდა, თუმცა მამამისის ასეთ რეაქციას ავადმყოფურად განვიცდიდი. გიო მანუგეშებდა, შვილი რომ შეგვეძინება, უეჭველი შეგვირიგდება, აბა, რას იზამსო. მძიმე ბუნების არ ვარ, ვინმემ რომ ვერ ამიტანოს. მტერი არ მყავს, გარშემო ყველას ვუყვარვარ. ვფიქრობდი, მამამთილიც შემიყვარებს, როცა გამიცნობს–მეთქი, მაგრამ, სამწუხაროდ, ასე არ მოხდა.
– საქმე გაცნობამდე არ მივიდა?
– დედამთილი ცდილობდა მის მოდრეკას, მორბილებას, ნათესავებიც და ახლობლებიც უკიჟინებდნენ, როგორ იქცევი, შვილი არ დაკარგოო, მაგრამ გიოს მამას ჩემი დანახვაც არ უნდოდა. ერთსა და იმავეს ამბობდა დაჟინებით – გიომ ჩემს ოჯახს პატივი აჰყარა და კაცური ღირსება შემილახა მაგ გოგოს გამოო. შვილზე უარს არ ამბობდა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, მე თუ გამეყრებოდა. არ ვიცი, ასე კატეგორიულად რატომ იქცეოდა, გაწბილებული სარძლოს მამასთან სურდა შელახული ნამუსის აღდგენა თუ ჩემისთანა არ უნდოდა რძლად. ერთი სიტყვით, მიზნად დაისახა, რადაც უნდა დასჯდომოდა, დავეშორებინეთ.
– მიზანს მიაღწია? სიყვარული დაამარცხა?
– საქმე ისაა, რომ ამოვიჩემე, ვაითუ, შვილი არ მეყოლოს–მეთქი, თანაც ვერ დავფეხმძიმდი. შიში ამეკვიატა. გამოკვლევების შედეგად ყველაფერი წესრიგში მქონდა. ექიმმა მითხრა, სტრესი გიშლის ხელს დაორსულებაში და რაც ნაკლებად იფიქრებ ამ თემაზე, შენთვის უკეთესიაო. სტრესისგან უნდა გავთავისუფლებულიყავი და მერე ყველაფერი დალაგდებოდა, დაფეხმძიმებას შევძლებდი. 3 წელი ვიტანჯებოდი. ვლოცულობდი, შვილი გამიჩნდეს–მეთქი. მერე კი უბედურება დატრიალდა...
– თუ შეგიძლიათ, გვიამბეთ იმ დღის შესახებ.
– დედამთილის დაბადების დღე იყო, მამამთილი სოფელში ბრძანდებოდა და ჩამოსვლას არ აპირებდა. დედამთილმა ამით ისარგებლა, სუფრა გააკეთა და ახლო ნათესავებთან ერთად ჩვენც მიგვიწვია. მოულოდნელად მამამთილი დაგვადგა თავზე, შეზარხოშებული გახლდათ. რომ დამინახა, განრისხდა, არც იუბილარს მოერიდა და არც სტუმრებს – საშინლად დამწყევლა, რატომ წელში არ გადატყდი იმ დღეს, ჩემი შვილი მანქანით რომ დაგეჯახაო...
გული წამივიდა – სხვა არაფერი მახსოვს. გიომ სახლში წამიყვანა. დედამთილმა ტირილით დამირეკა და ქმრის საქციელის გამო ბოდიში მომიხადა. მეც ვებოდიშებოდი, დაბადების დღე რომ ჩავუმწარე. მისი ქმარი კი ისე გაეგოისტებული იყო, თავისი რისხვისა და ბოღმის მეტი არაფერი ახსოვდა, არც ენაღვლებოდა, ნათესავებთან თავი რომ შეირცხვინა და ცოლსაც ატკინა გული.
სამი დღის შემდეგ, რომ მოვმჯობინდი, პურის საყიდლად გავედი. ახლომდებარე მაღაზიაში პური არ დამხვდა და გზის გადაჭრა მომიწია. უცებ მოსახვევიდან მანქანა გამოვარდა, რაღაცნაირად დამეჯახა, მომისროლა და გავარდა – ამჯერად ჩემი ბრალი არ იყო. თვითმხილველების თქმით, მძღოლი არაფხიზელ მდგომარეობაში იქნებოდა. ყველაფერი ისე ელვისებურად მოხდა, გააზრებაც ვერ მოვასწარი, არც მანქანისთვის მომიკრავს თვალი. გონებადაკარგულმა თვალი რომ გავახილე, საავადმყოფოში ვიწექი. თურმე ფეხმძიმედ ვყოფილვარ და ავარიის შედეგად ბავშვი დავკარგე. ჩემები ამას საგულდაგულოდ მიმალავდნენ, რომ არ მენერვიულა, მაგრამ ერთმა ნათესავმა მესიჯი მომწერა, ვწუხვარ, ასე რომ დაგემართაო. ვერ აგიწერთ, რა დღეში ჩავვარდი... ჩემი თავი აღარც მახსოვდა, ბავშვს მივტიროდი.
– თქვენ სერიოზულად დაშავდით?
– ხერხემალი დამიზიანდა და წლების განმავლობაში ფეხზე ვერ ვდგებოდი. სიარული ახლაც მიჭირს, მაგრამ რა შედარებაა, ღვთის მადლით და კეთილი ადამიანების ხელშეწყობით, მოვმჯობინდი.
– გიო სად იყო მთელი ამ ხნის განმავლობაში?

– ჩემ გამო ბევრი რამ გადაიტანა. არ მეგონა, ასე თუ მიერთგულებდა. მოგვიანებით შევიტყვე, რომ ავარიის შედეგად საშვილოსნოც დამიზიანდა და ბავშვი აღარასოდეს გამიჩნდებოდა. ეს ჩემთვის მეხის დაცემასავით იყო და ამან ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეცვალა. გადავწყვიტე, გიო ჩემგან გამეთავისუფლებინა.
– ეს სტრესის შედეგად ემოციურ ფონზე გადაწყვიტეთ თუ კარგად გაიაზრეთ, რას აკეთებდით?
– ყველაფერი გავაცნობიერე, ეს ქმრის სიყვარულის გამო გავაკეთე – არ მინდოდა, მთელი ცხოვრება მასაც ჩემსავით ეტანჯა.
– თავად როგორ გადაწყვიტა, მიიღო თქვენგან ეს მსხვერპლი?
– ვუთხარი, მეგობრებად დავრჩეთ–მეთქი. ჩემი მიტოვება არ უნდოდა, მაგრამ ვაიძულე. ავადმყოფობის გამო ხასიათი ძალიან დამიმძიმდა, აუტანელი გავხდი, საშინლად ვექცეოდი, რომ წასულიყო... დამშვიდობებისას ორივე ვტიროდით.
– მშობლებთან დაბრუნდა?
– არა. ბიძაშვილთან გადავიდა, მერე კი უცხოეთში წავიდა სამუშაოდ. ერთმანეთთან ვმეგობრობთ. ინტერნეტით მეკონტაქტება, ფულს მიგზავნის. ამბობს, უშენოდ მიჭირსო. მპირდება, რომ ფულს მოაგროვებს და სამკურნალოდ წამიყვანს.

– თქვენი მამამთილი ამ ყველაფერს როგორ შეხვდა?
– ვერ გადაიტანა, შვილი ოჯახს რომ არ დაუბრუნდა და საზღვარგარეთ წავიდა. დარდისგან ინსულტი დაემართა და ლოგინად ჩავარდა, უკვე წლებია, უსაშველო მდგომარეობაშია. ჩემი დედამთილი მეცოდება ასეთი ავადმყოფის ხელში. მასთან ურთიერთობა მაქვს, დედაჩემთანაც მეგობრობს. ერთმანეთს ვანუგეშებთ და ვამხნევებთ. საბრალოს იმედი აქვს, რომ შვილი დაუბრუნდება, რძალიც და ქმარიც გამოჯანმრთელდებიან და ოჯახი გამთლიანდება.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე