ვანო ჯავახიშვილი: "ცოლზე სულ ვეჭვიანობ"

შოუმენი ვანო ჯავახიშვილი ახალ წელს ფინანსური სურვილებით ხვდება – ბანკის ვალები აქვს დასაფარი. ამისთვის თავდაუზოგავად შრომობს. თითქმის მთელი დეკემბერი ისე გავიდა, ცოლ–შვილისთვის ვერ მოიცალა. საახალწლო სამზადისი ოჯახში მეორე ნახევარს, თაკო მურუსიძეს მიანდო. ნაძვის ხეც ცოლმა მოურთო, საახალწლო სუფრისთვისაც ის ზრუნავდა დედისა და დედამთილის ხელშეწყობით. ამ უკანასკნელისგან კარგი გოზინაყის გაკეთებაც ისწავლა.
ცოლ–ქმრისთვის უკვე მე–7 ერთობლივი ახალი წელი დადგა. ამ დროის მანძილზე საკუთარი ჭერი გაიჩინეს, გაზარდეს შვილი ნიკოლოზი, ერთმანეთი კარგად გაიცნეს და უფრო შეკავშირდნენ. ახლა კი, ვანოს აზრით, მათ ოჯახში მატების დროა.

– რამდენი წელია, რაც ახალი წლის დღესასწაულს ერთად ეგებებით?
ვანო: პირველად 2008 წელს შევეგებეთ ერთად. თაკო 3 თვის ორსული იყო. ჩემს ოჯახში შევხვდით ახალ წელს, მაშინ ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. არ გვინდოდა სხვის სახლში შეხვედრა და ეს დღესასწაული დედასთან ერთად აღვნიშნეთ. თითქმის ყოველ ახალ წელს ოჯახში ვხვდებით, შემდეგ მივდივარ კორპორატიულ საღამოზე, სადაც წამყვანად მეპატიჟებიან ხოლმე.
თაკო: შარშან ისე მოხდა, რომ ვანოს შემოთავაზება არ ჰქონდა და 3 იანვარს სტამბულში წავედით. ასეთი ახალი წელი უფრო მომწონს, ვიდრე ტრადიციულად სუფრიდან სუფრაზე რომ გადადიხარ.
ვანო: საღამოს წაყვანის დროს თავს არაკომფორტულად ვგრძნობ. ურთულესია, ხალხი აიყვანო და დრო კარგად ატარებინო, თუმცა ჰონორარის გამო ამ ტიპის შემოთავაზებებზე უარს არ ვამბობ. არიან ადამიანები, რომლებიც გიტარას დაიჭერენ ხელში და დილამდე უპრობლემოდ მიჰყავთ საღამო. მე ეს არ შემიძლია, ცოტა მორიდებული კაცი ვარ.
– ყველა ოჯახს თავისი საახალწლო ტრადიციები და რიტუალები აქვს. თქვენი რითი განსხვავდება სხვებისგან?
თაკო: არაფრით. რომ გითხრათ, ნაძვის ხის აწყობა ძალიან მიყვარს–მეთქი, მოგატყუებთ. 31 დეკემბრის საღამოს მოვალეობის მოხდის მიზნით ვრთავ. ადრე ისეთი ნაძვის ხე მქონდა, რომელსაც სათამაშოები ზედვე ჰქონდა დამაგრებული, გამოვიტანდი, დავდგამდი და მისი აღების დრო რომ მოდიოდა, მარტივად ვინახავდი. ჩვენი ნიკოლოზი ახლა უკვე 5 წლისაა და მის სურვილს ვერ ვეწინააღმდეგები, ძალიან უნდა დიდი ნაძვის ხე ლამაზი განათებებით. ბოლო 2 წელია მისი ხათრით მთელ სახლს ვრთავ.
ვანო: ამ პროცესში მე არ ვერევი, რადგან დეკემბრის თვეში ფაქტობრივად სახლში არ ვარ. კონცერტები გვაქვს, ფილმი გამოვუშვით და დილიდან ღამემდე ვმუშაობ. საახალწლო სამზადისისთვის ძალიან ცოტა დრო მრჩება, ვერც პროდუქტების ყიდვისთვის ვიცლი და ვერც სხვა დანარჩენისთვის.

– თაკო, საახალწლო სუფრას თავად ამზადებთ?
თაკო: დედაჩემიც და ჩემი დედამთილიც კარგი კულინარები არიან და ისინი გვიგზავნიან გამზადებულ საჭმელებს. ჩვენ ტკბილეულს, ხილს, სასმელს ვიმარაგებთ. ეს ბოლო რამდენიმე წელია დედამთილის რეცეპტით ვაკეთებ გოზინაყს.
ვანო: თაკოს გოზინაყი უდაოდ კარგი გამოსდის. საერთოდ ყველა კერძს გემრიელად ამზადებს, მთავარია, გააკეთოს. ამ მხრივ ჩემს სიდედრს დაემსგავსა. ტოლმას ვერ ახვევს, მაგრამ კარგ სალათებს აკეთებს.
– პატარა ნიკოლოზს ვინ უფრო ანებივრებს?
თაკო: ვანო, რაზეც ხშირად ვბრაზდები. ნიკოლოზს ჯერ სანტასთვის წერილი არ გაუგზავნია, მაგრამ წელსაც ვანო იქნება ჩვენი ოჯახის სანტა.
ვანო: ნიკოლოზს საინტერესო მოთხოვნები აქვს. ისწავლა "იუთუბ"–ზე შესვლა, სადაც საბავშვო თამაშებით ერთობა. უცებ მოიხიბლება ნაყინის ჩამოსასხმელით, მომიბრუნდება და მეტყვის, იქნებ როგორმე ეს მიშოვოთო.
თაკო: იძულების წესით ჩვენც ვიწერთ ამ სათამაშოებს, ის ჩვენზე კარგად ერკვევა კომპიუტერულ ტექნოლოგიებში.
ვანო: შვილმა ჩვენი ოჯახი შეკრა. ნიკოლოზი რომ არ ყოფილიყო, ჩვენს ურთიერთობაში სიცარიელე იქნებოდა. მას ჩვენი ოჯახის ნორმალიზებაში ძალიან დიდი როლი მიუძღვის. თუმცა, როცა თაკოს ვეფერები და ვკოცნი, საშინლად ეჭვიანობს, ბრაზდება, მებუტება და მეჭიდავება.
– ახალ წელს ოჯახში მატებას არ გეგმავთ?
ვანო: აქტიური, ლურჯი ცხენის წელი მოდის. მე ცოტა შენელებული კადრი ვარ და ამიტომ წელს უნდა ავჭენდე.
თაკო: თუ ღვთის ნება იქნება, აუცილებლად გავაჩენ შვილს. ჯერ კი ეს საკითხი დაგეგმილი არ გვაქვს.
ვანო: მატება აუცილებელია როგორც ჩვენთვის, ასევე ნიკოლოზისთვის. არ მინდა, დედისერთებივით ეგოისტი იყოს.
– გოგოს მამობაზე ხომ არ ოცნებობთ?
ვანო: მეორე ბავშვის სქესს მნიშვნელობა არ აქვს.
– ვანო, თქვენ სუფრის გაძღოლაც კარგად გამოგივათ. ვიცი, სმა დიდად არ გიყვართ, მაგრამ დღესასწაულებზე მეგობრების წრეში მაინც არ თამადობთ?
თაკო: ვანოს თამადობა მე არ მინახავს!
ვანო: ჩვენ თანამედროვე მიმართულებები მოგვწონს, მაგრამ სუფრა ყველა ოჯახში ტრადიციულია. ახალ წელს ძირითადად მიპატიჟების რეჟიმში ვართ, 2 იანვარს ყოველთვის ჩემს ძმასთან ვიკრიბებით, რადგან იუბილარია. 1 იანვარს თაკოს ოჯახში მივდივართ. აქედან გამომდინარე, ჩემი კოლეგები, მეგობრები ერთად შეკრებას ვერ ვახერხებთ. თან სამსახურში ძირითადად ქუთაისელები არიან და ყველა თავის ოჯახში მიდის.
– თქვენი ოჯახურ ცხოვრების 6 წელს როგორ შეაფასებდით?
თაკო: ამ წლებმა ჩვენს ცხოვრებაში მეტი პოზიტივი მოიტანა, მეტად დავუახლოვდით, გავიცანით და მეტად გვესმის ერთმანეთის. უდიდეს პატივს ვცემთ ერთიმეორის საქმიანობას.
ვანო: ძალიან სტაბილური ურთიერთობა გვაქვს. კარგად ვიცნობთ ერთმანეთს და ვიცით, რა გვსიამოვნებს. ურთიერთობა ერთფეროვანი რომ არ იყოს, ვცდილობთ, სიურპრიზები ხშირად გავუკეთოთ ერთმანეთს.
თაკო: ვანო ამ მხრივ უფრო აქტიურია, მას ძალიან უყვარს საჩუქრების კეთება. როცა სამსახური მქონდა, არც მე ჩამოვუვარდებოდი, მაგრამ შვილი რომ გავაჩინე, სამსახურიდან წამოვედი, ამიტომ ვანოს მოცემული ფულიდან ვზოგავდი და ისე ვუკეთებდი სიურპრიზებს. ახლა ისევ გამიჩნდა შემოსავალი და საჩუქრების გაკეთების დროს უფრო თამამი ვიქნები.
– თაკო, პოპულარულ ქმარზე ხომ არ ეჭვიანობთ ხოლმე?
თაკო: ჩემ გარეშე რომ დადის, არ ვიცი, მაშინ თუ ეპრანჭება ვინმე, მაგრამ ერთად როცა ვართ, არასდროს შემიმჩნევია, ვინმეს გამოეხატოს კეკლუცობა. მიხარია, როცა აქებენ და ეფერებიან.
ვანო: სადაც სიყვარულია, იქ რაღაც დოზით ეჭვიანობაცაა.
თაკო: ვანო, შენ, რა, ეჭვიანობ ხოლმე?!
ვანო: რა თქმა უნდა, მე სულ ვეჭვიანობ, თუმცა ჩემი ეჭვიანობა ნორმის ფარგლებშია. ვერ ვიტან პათოლოგიაში გადაზრდილ ეჭვიანობას, ცოლს რომ ფანჯარაში ყურებას უკრძალავენ და სცემენ. ასეთი ადამიანები ფსიქიკურად ავადმყოფები არიან. ვერ ვიტან ძალადობას, კაცი რომ ქალს ხელს ურტყამს, უკვე მარაზმია.
თაკო: ამ ბოლო დროს ძალადობის სტატისტიკას გადავავლე თვალი და ძალიან გავღიზიანდი. ვერ ვიტან ქალების იმ კატეგორიას, რომლებიც ამბობენ, კაცია და გაივლის ქალებში, აბა, რას იზამსო.
ვანო: მეორე ვერსია ამ ამბის ის არის, როცა ამბობენ, მე ნუ დამანახებს და სადაც უნდა, იქ გაიაროსო.
თაკო: წინა თაობა შეიძლება ასე ფიქრობდეს, მაგრამ ახალგაზრდები რატომ უნდა ფიქრობდნენ ასე, არ ვიცი. ღალატი ღალატია, რა მნიშვნელობა აქვს, ერთჯერადად უღალატებ თუ მუდმივად?!
– თქვენს ცოლქმრობაში კრიზისული პერიოდები თუ გქონიათ?
თაკო: არა, ურთიერთობაში კრიზისი არ გვქონია. ვანო, ეს მაგიდა ხეა თუ ლამინატი? სამჯერ უნდა დავაკაკუნო! რა ვიცი, ახლა ყველაფერი კარგადაა და საშუალო ასაკის კრიზისს რომ ეძახიან, ისიც თუ არ შეგვეხო, კარგი იქნება.
ვანო: ეგ რომელია, კლიმაქსი? რა ასაკიდან იწყება კლიმაქსი?
თაკო: მაგ დროს კაცებს პატარა გოგოებისკენ გაურბით თვალი, ქალებს – პატარა ბიჭებისკენ.
ვანო: 32 წლის ვარ, ეს პერიოდი კარგად მიდის, ჯერ არავისკენ გამირბის თვალი.

– თაკო, "ვანოს შოუს" როგორ აფასებთ, კრიტიკული ხართ ქმრის მიმართ თუ ნაკლს საერთოდ ვერ ამჩნევთ?
თაკო: საკმაოდ კრიტიკულად ვაფასებ. ამაზე არ ბრაზდება, მაგრამ მძიმედ რეაგირებს, ნერვიულობს. სახლში არასდროს ხუმრობს, არ იცის ანეკდოტების მოყოლა და, რამდენადაც ვიცი, ანეკდოტები არც უყვარს.
ვანო: თაკოს აზრს ხანდახან ვეთანხმები. დიდი შემოქმედებითი გუნდი ვმუშაობთ. ვიდრე გადაცემა ჩაიწერება, ასჯერ ავწონ–დავწონით და საუკეთესო ვერსიებს ვტოვებთ.
თაკო: დღემდე მეცინება მის ხუმრობებზე.
ვანო: ხანდახან ისეთი ხუმრობები მაქვს, კი არ უნდა გეცინებოდეს, უნდა გეტირებოდეს.
– დაბოლოს, რა სურვილებით ხვდებით 2014 წელს?
თაკო: მთავარი ჯანმრთელობაა, სხვა ყველაფერი ჩვენზეა დამოკიდებული.
ვანო: 2014 წელს ჩავუთქვამ, რომ ჯანმრთელები ვიყოთ და ბანკის ვალები არ გვქონდეს. თაკო, არ მოგწონს ეს სურვილები?
თაკო: სხვა გლობალური სურვილებიც მაქვს, მაგრამ არც ამაზე ვიტყოდი უარს.
ვანო: დამიჯერე, ესეც გლობალურია!
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე