ნათია მონტგომერი: "ამერიკაში პირის გემო გამეხსნა"

ტელეკომპანია "რუსთავი 2"–ში დილის ეთერში სამზარეულოს დიასახლისი ნათია მონტგომერია (ქალიშვილობის გვარი გოგშელიძე. ავტ.შენ.), რომელსაც ბედიც და ცხოვრების საქმეც მოგზაურობამ აპოვნინა. ყველაფერი კი 1998 წელს დაიწყო ამერიკის შეერთებულ შტატებში გამგზავრებით, სადაც სამსახურიდან კონფერენციაზე წავიდა. სწორედ იქ, უცხო ქვეყანაში, მიხვდა, ცხოვრებაში ყველაზე მეტად რა სურდა. ნიუ იორკში ფრანგული კულინარიის ინსტიტუტში სწავლობდა, შემდეგ ნიუ ჯერსის შტატში, ერთ–ერთ ცნობილ ოჯახში შეფმზარეულად დაიწყო მუშაობა. სწორედ ამ ოჯახში შეხვდა მომავალ ქმარს, ბობ მონტგომერის.
დღეს, სადაც უნდა წავიდეს, პირველ რიგში, კულინარიით ინტერესდება. ყველა ქვეყნიდან თავისებური გემო და შთაბეჭდილება მოჰყვება. ამის შესახებ "სარკესაც" სიამოვნებით უამბობს.
– ნათია, რა პროცესია თქვენთვის მოგზაურობა?
– მოგზაურობა ძალიან მიყვარს, მაგრამ, სამწუხაროდ, დროის დეფიციტის გამო ამ სიამოვნებით დიდად განებივრებული არ ვარ. სანამ ამერიკიდან საქართველოში დავბრუნდებოდი, ქმართან ერთად ბევრს ვმოგზაურობდი, მაგრამ ჩემი მოგზაურობა 2–3 დღით შემოიფარგლებოდა. იმის ფუფუნება არ მქონია, უცხო ქალაქში 10 დღით მაინც დავრჩენილიყავი, რადგან ჩემი ქმარი ყოველთვის მუშაობდა. ამერიკაში კი დასვენებისთვის წელიწადში სულ რაღაც 10 დღეა.
– ამერიკაში დიდი ხანი იცხოვრეთ?
– საკმაოდ. 1998 წელს წავედი. საქართველოში ამერიკულ კომპანიაში ვმუშაობდი და ტენესის შტატში კონფერენციაზე გავემგზავრე. რუსული კარგად ვიცოდი და იუტას შტატში ამ კომპანიის რუსულ სექტორში მუშაობა შემომთავაზეს, სადაც რამდენიმე წელი ვიცხოვრე. ჩემს მომავალ მეუღლეს კი ნიუ ჯერსიში შევხვდი. 2006 წელს ვიქორწინეთ.
– მომავალი ქმარი როგორ გაიცანით?
– ერთ–ერთ ოჯახში შეფმზარეულად ვმუშაობდი. იტალიურ–ამერიკული საკმაოდ შეძლებული ოჯახი პერსონალურ მზარეულს ეძებდა. კულინარია კი ყოველთვის მეხერხებოდა. ჩატარდა კონკურსი, სადაც გავიმარჯვე და მე ამიყვანეს. ოჯახის უფროსი, რომელმაც სამუშაოდ ამიყვანა, უოლ სტრიტის ერთ–ერთი ფინანსური მრჩეველი იყო, თეთრ სახლშიც კითხულობდა ლექციებს. სადილზე კონგრესმენებსა და სენატორებს ვმასპინძლობდი. ისეთი ფართები ეწყობოდა, ყოველთვის ფორმაში გამოწყობილი ვიყავი.
ჩემი მომავალი ქმარი ამ ოჯახის ერთ–ერთი წევრის მეგობარი გახლდათ და ხშირად მოდიოდა სტუმრად. მასთან პირველი შეხვედრა განსაკუთრებულად მახსოვს. ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო, ყოველგვარი წვეულებისა და სადილის გარეშე. უბრალო ფორმაში გახლდით. თავს ისე ვგრძნობდი, მეგონა, საშინლად გამოვიყურებოდი, ცოტა დეპრესიულიც ვიყავი. რაღაცას ვამზადებდი, როცა სახლში ახოვანი, სიმპათიური, მაღალი და არისტოკრატული გარეგნობის მამაკაცი შემოვიდა. შევხედე თუ არა, გადავირიე, ბობით თავიდანვე მოვიხიბლე. სარკეში ჩავიხედე და, შენ ვის უნდა მოეწონო–მეთქი, გავიფიქრე. მომესალმა და გაიარა...
გაცნობიდან ერთ წელიწადში დავქორწინდით და მერე მოვუყევი, რას ვგრძნობდი, როცა პირველად დავინახე. გამომიტყდა, რომ თურმე მასაც მოვწონებივარ. ისეთი ბუნებრივი იყავი, შეუძლებელი იყო, არ მომწონებოდიო. ჩემი ქმარი პროფესიით აიტი მენეჯერია და სადაზღვევო–საბანკო კორპორაციაში მუშაობს. 4 წლის ალექსი გვყავს.
– როგორ გახსენდებათ ამერიკაში გატარებული წლები?
– ვფიქრობ, რომ იქ ცხოვრების პერიოდი არამხოლოდ ჩემთვის, ყველა ადამიანისთვის მომავლის განმსაზღვრელია. ილია ჭავჭავაძის "მგზავრის წერილებში", სადაც ის პეტერბურგში სწავლის პერიოდზე გვიამბობს, ასეთი აზრია გადმოცემული: ეს არის ის წლები, რომელიც ცხოვრების ქვაკუთხედია, ეს არის საფუძველი, რომელიც მომავალს განსაზღვრავს, ნეტაი, იმას, ვინც მას ხეირიანად მოიხმარსო. ამერიკაში გამგზავრებამ ჩემი მომავალიც განსაზღვრა და დამანახა ის, რაც მომწონდა და მიყვარდა. ამერიკამ საკუთარი თავი აღმომაჩენინა.
ვინც საზღვარგარეთ ცხოვრებას იწყებს, კულინარიაზე ყველას ტვინი ეკეტება. ამერიკაში პირის გემო მეც გამეხსნა. წარმოიდგინეთ, მსოფლიოში რაც კი საუკეთესო კერძია, ყველაფერი იქაა თავმოყრილი. ეს არის ისეთი რაღაცეების სიმრავლე, რის შესახებაც არც კი გვსმენია. ამ ყოველივემ კი სურვილი გამიჩინა, კულინარიის სფეროში მეტრიალა და უფრო მეტი მესწავლა. მართალია, აღმოსავლეთ სანაპიროზე ცხოვრების გიჟური ტემპია, მაგრამ ნიუ ჯერსიში შედარებით სიმშვიდეა და იქ ვარჩიე ცხოვრება.
– ქმართან ერთად სად იმოგზაურეთ?
– რაც დავქორწინდით, მას შემდეგ თითქმის სულ ერთად ვმოგზაურობთ. თაფლობისთვის გასატარებლად ნიუ ჯერსის სამხრეთ სანაპიროზე, ქალაქ ქეიფ მეიში წავედით. ეს არის ქალაქი "ბამბანერკა", სადაც მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნებიდან ჩადიან დასასვენებლად. იცით, იქ როგორი სასტუმროებია? ადრე ჩვენს თავადებს რომ მაღალჭერიანი, რიკულებიანი სახლები ჰქონდათ, ამ ქალაქში ასეთი სახლები სასტუმროებადაა გადაკეთებული. ნომრებში ვარდებიანი შპალერებია გაკრული, ეს ყოველივე კი ერთობლიობაში დიდ რომანტიკას ქმნის. წარმოიდგინეთ, აივანზე ზიხართ, რესტორანში წასვლამდე კოქტეილს ან ღვინოს მიირთმევთ და ამ დროს ფაეტონი ჩაგივლით! ქუჩები და შენობები ვარდებსა და ყვავილებშია ჩაფლული, თან, ნუ დაგავიწყდებათ, ოკეანისპირა ქალაქია.
ქეიფ მეი ახალდაქორწინებულების და შეყვარებულების ქალაქია. იქ სხვადასხვა ქვეყნის საუკეთესო რესტორნებს ნახავთ. ნებისმიერში რომ შეხვიდეთ, იმდენად გასაგიჟებელი გემოებია, ვერ იტყვით, რომელი ქვეყნის სამზარეულო უფრო მოგეწონათ. ერთ–ერთ რესტორანში კრაბ ქეიქი ვჭამეთ. ეს გახლავთ კიბორჩხალისგან დამზადებული კატლეტი, ოღონდ დაქუცმაცებული ხორცისგან კი არ მზადდება, კიბორჩხალას ხორცი დიდ ნაჭრებადაა დაძენძილი და შეზავებული. ეს გემო არასოდეს დამავიწყდება!
– ალბათ მოგზაურობის დროს ყველაზე მეტად კულინარია გაინტერესებთ.
– რა თქმა უნდა, პირველ რიგში, სამზარეულო მაინტერესებს. მოგზაურობისას სამზარეულო ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია. ქორწინებას სანელებლები რომ დააყარო და უფრო ეშხიანი გახადო, მე და ჩემი მეუღლე რესტორანში ახლის შესაცნობად სწორედ ასე ვემზადებით. ბობი კერძებს ჩემზე არანაკლებად ამზადებს, ისიც გურმანია ჩემსავით.
– და, ეტყობა, ძალზე კომფორტული თანამგზავრიც.
– ბობი არაჩვეულებრივი თანამგზავრია. ხშირად ვეუბნები კიდეც, საუკეთესო კომპანიონი ხარ–მეთქი. იცით, როგორ ადამიანს მახსენებს? ფილმ "ქარწაღებულნიდან" რედ ბატლერს.
– დასასვენებლად სად დადიხართ ხოლმე?
– როცა ზამთარში ამერიკაში ვარ, ფლორიდის შტატში მივდივართ, სადაც ყოველთვის თბილა. შუა ზამთარში შეიძლება პლაჟზე დაწვეთ და ცხოვრება იზეიმოთ. ასეთ თბილ ქვეყანაში ცხოვრების დიდი სურვილი მაქვს. იქ არის რესტორანი "აუთ ბექ სთეიქ ჰაუზი". ეს გახლავთ სტეიკის სახლი. ხახვის დუმფარა რომ მოაქვთ ზეთში შემწვარი და სუნელებში ამოვლებული, გარედან ისეთივეა, როგორც თიხა. იქ შეგიძლიათ დააგემოვნოთ ღორის შემწვარი ნეკნები და ეს ხახვის დუმფარა კეტჩუპით, მაიონეზით, პირშუშხათი და ლუდით დამზადებულ სოუსში. ვერ გეტყვით, რა გემრიელია! იმხელა რიგები იდგა, საღამოს 10 საათამდე ვერ შევდიოდით, ამიტომ იძულებულები ვხდებოდით, შეგვეკვეთა და სახლში წამოგვეღო.
ნიუ იორკში ტყუპი შენობების ადგილას რესტორანია, რომელიც რობერტ დე ნიროს ეკუთვნის. როცა იქ ვარ, ამ რესტორანში ხშირად მივდივარ.
– ამერიკა მართლაც ამოუწურავი თემაა. სხვა რომელი ქვეყანა გახსენდებათ ასეთივე აღტაცებით?
– გერმანიაზე გიამბობთ. ბავარიის დედაქალაქი მიუნხენი არაჩვეულებრივია, ძალიან მიყვარს. გერმანიას თვითმფრინავიდან რომ გადახედავთ, ნამდვილი კი არა, კალმით ნახატი გეგონებათ. ყველაფერი იმდენად მოწესრიგებულია, ეს ქვეყანა ხელოვნურს უფრო ჰგავს. მიუნხენის ცენტრში ლუდვიგ მაქსიმილიანის უნივერსიტეტია, რომლის გვერდით მშვიდი უბანია, უამრავი კაფე, რესტორანი და გამოფენაა. მხატვრებისა და გამოჩენილი ადამიანების თავშეყრის ადგილია. უზარმაზარი ხეები ბულვარს ჩრდილავს და იქ ყოფნა დიდი სიამოვნებაა. ლენინი იქ დადიოდა დასასვენებლად.
მიუნხენში არის "ოლიმპიკ არენა", სადაც 1972 წელს ოლიმპიური თამაშები ჩატარდა. ეს მთა მეორე მსოფლიო ომის ნარჩენებისგანაა აგებული. იქიდან რომ გადაიხედავთ და ბავარიის ალპებს დაინახავთ, სუნთქვა შეგეკვრებათ!
გერმანელები ლორისა და სოსისის დამზადებაში ექსპერტები არიან. ხორცის გასატარებელი მანქანა პირველად მათ გამოიგონეს. ღორის ჩოპები იმდენად რბილი და ნაზია, პირში დნება. რესტორნებში რომ შეხვალთ, დიდი, უხეშად გამოთლილი მაგიდები და სკამები დაგხვდებათ, ჩვეულებრივი გლეხური სიტუაციაა. დედამიწაზე რაც კი ნატურალური, სიკეთე და სილამაზე არსებობს, ამის ზეიმია.
– ყველაზე შთამბეჭდავად რომელი მოგზაურობა გახსენდებათ?
– ჩემთვის ყველაზე შთამბეჭდავი საფრანგეთში მოგზაურობა იყო, სადაც 2011 წელს გახლდით. მაშინ ამერიკიდან საქართველოში ქმართან ერთად მოვფრინავდი და ორი დღით პარიზში გავჩერდით. ამ ქალაქში პირველად ვიყავი. საფრანგეთის არქიტექტურასა და სილამაზეზე რომ აღარაფერი გითხრათ, იქ ყველა საჭმელზეა გადარეული. რესტორნებში რომ შედიხართ, მაგიდებად როიალები დგას. "კაფე დე ფლორ" ჩემი საყვარელი კაფეა. დილით შემწვარ ბეკონთან, სატაცურთან და კვერცხთან ერთად შამპანურს რომ მოგიტანენ, ეს ალბათ მხოლოდ ფრანგებს შეუძლიათ. იქ პირველად მივხვდი, კვერცხს შამპანური როგორ უხდება. თურმე ერთმანეთისთვის ყოფილან გაჩენილი.
საფრანგეთში ჩვენი შვილი, ალექსიც გვყავდა. მაშინ 2 წლის იყო, მაგრამ საერთოდ არ გვიშლიდა ხელს. პარიზში გატარებული დღეები ჩვენ ორის დრო იყო. ყველა ქუჩაზე ფერმერების პატარ–პატარა მარკეტებია, სადაც თავიანთ დამზადებულ ნაწარმს ყიდიან. პროდუქტი უგემოვნოდ დაყრილი ნუ გეგონებათ, კალათებში ფერების მიხედვით არტისტულადაა ჩალაგებული. ამის შემხედვარე შემოქმედი გახდებით. რომც არ გინდოდეთ, თქვენში კულინარი გაიღვიძებს.
საფრანგეთი განსაკუთრებულად მახსენდება, მაგრამ თურქეთმაც არანაკლები შთაბეჭდილება დამიტოვა.
– თურქეთმა რითი მოგხიბლათ?
– სტამბულში რამდენჯერმე ვარ ნამყოფი, ოღონდ მარტო. იქაურობა ძალიან მიყვარს. არაჩვეულებრივი შოპინგ ცენტრებია, ყველაზე მეტად კი კაფეებმა მომხიბლა. როცა იქ პირველად მოვხვდი, ეს პროფესია ჯერ კიდევ არ მქონდა. გული კაფეებისკენ მიმიწევდა. ცენტრში, სულთნის ერთ–ერთი სასახლის გვერდით, იყო კაფე, სადაც ქალები თონეში აცხობდნენ საჭმელს, შენ კი დახლზე უნდა წამოწოლილიყავი და ისე მიგერთვა. გარშემო უამრავი ბალიში ეწყო და ტიულის ფარდა იყო ჩამოფარებული. წამოწვები, დაისვენებ, შეგიძლია, ჩიბუხიც მოსწიო. როგორც გითხარით, მარტო გახლდით, თურმე ასეთ ადგილას საყვარელ ადამიანთან ერთად უნდა წახვიდე. თურქეთის გარდა ასეთი რამ სხვაგან არსად მინახავს.
ძვირფასეულობის აღმოსავლური ბაზარი დიდი სანახაობაა. ქუჩაში დასათვალიერებლად რომ დადიხარ, ბიჭები წელგატეხილი ჭიქებით ჩაის დაატარებენ. ეს ჩაი სრულიად უბრალოა, მაგრამ როგორ ამზადებენ, დღემდე ვერ ვხვდები. როგორ არ ვეცადე, თურქეთიდანაც ჩამოვიტანე, მაგრამ ისეთი არ გამომივიდა.
– კიდევ რომელ ქვეყანაში მოგზაურობა გახსენდებათ სასიამოვნოდ?
– ინგლისს სიამოვნებით გავიხსენებდი. იქ ჩემი ბავშვობის მეგობარია გათხოვილი და მასთან სტუმრად გახლდით. დედოფლის სასახლე და სხვა ღირსშესანიშნაობები დავათვალიერე, ყველაზე მეტად კი მაინც კულინარიამ მომხიბლა. არსებობს ფერმერების ბაზარი, სადაც მსოფლიოს ქვეყნებიდან ყველანაირი საკვები იყრის თავს. იქიდან ნებისმიერი ადამიანი იდეებით სავსე და სიახლეებისთვის მომზადებული გამოდის.
ინგლისელებს საინტერესო საჭმელები აქვთ. კარტოფილისგან რაღაც საოცრებას ამზადებენ. გაუთლელი და გარეცხილი კარტოფილი სიგანეზე უნდა ჩავჭრათ ისე, რომ ყველა ნაჭერს ძირში ქერქი დარჩეს. შემდეგ მას ქონდარს, მარილსა და შავ პილპილს ვაყრით, ცოტა ზეითუნის ზეთს ვასხამთ და ვაცხობთ ღუმელში. სიცხეზე ნახევრადჩაჭრილი კარტოფილი გადაწვება და როგორც ზღვის ნიჟარა, ისეთი ხდება. ულამაზესი სანახავია, გემოზე აღარაფერს ვამბობ.
– თქვენმა ქმარმა ქორწინებამდე თუ იცოდა საქართველოს შესახებ?
– ბობიმ საქართველო მხოლოდ რუკაზე იცოდა. ჩვენი ქვეყნის შესახებ საერთოდ არაფერი გაეგო. პირველად აქ 2007 წელს ჩამოვედით და მას შემდეგ ნოსტალგია აქვს. მცხეთა და უფლისციხე მოვატარე. ყაზბეგის ნახვა ძალიან უნდა, მაგრამ ყოველთვის ზამთარში უწევს ჩამოსვლა და იქ წასვლას ვერ ვახერხებთ. საფრანგეთში წასვლა ისე არ უხარია, როგორც საქართველოში. პირველ რიგში, ალბათ იმიტომ, რომ აქ ჩვენ ვეგულებით და ქართული სტუმართმოყვარეობითაც მოხიბლულია.
ბობის საქართველო ძალიან უყვარს. სულ მეუბნება, შენი ფესვები არასოდეს დაკარგო და ყოველთვის იამაყე იმით, რაც გაქვსო. ბევრ ამერიკელს ეს გრძნობა არ აქვს. ინგლისურად ქართული აქცენტით რომ ვმეტყველებდი, ბევრჯერ საკუთარ თავზე ვბრაზდებოდი კიდეც, მაგრამ თურმე იქ ეს ყოფილა ჩემი სილამაზე, ყურადღებამისაქცევი და უცხოელებისთვის მომხიბვლელი.
შობის დღესასწაულზე შეიძლება ბობი ჩამოვიდეს. ახლა ჩემი მთავარი ამოცანა მისი საჩუქრის შერჩევაა. მე და ალექსი მართლმადიდებლები ვართ და შობას 7 იანვარს ვზეიმობთ, ბობი კი 25 დეკემბერს აღნიშნავს.
– სხვადასხვა ქვეყნიდან თვითონ თუ ჩამოაქვს თქვენთვის საჩუქარი?
– კი, რა თქმა უნდა. მაგალითად, ბოლოს ამერიკიდან სუნამო ჩამომიტანა. უცნობი ბრენდია, მაგრამ ვფიქრობ, ჩემი არომატი აღმოვაჩინე. არ ვიცი, ასეთი სუნამო როგორ შეარჩია. მისი შემადგენელი მთავარი ინგრედიენტი ფაჩულის ეთერზეთი გახლავთ, რომელიც იმითაა ცნობილი, რომ საწინააღმდეგო სქესს იზიდავს.
– საყიდლებზე სიარული გიყვართ?
– კი, მაგრამ სამზარეულოს შოპინგი უფრო მიყვარს, რაც ჩემთვის ტანსაცმლის შოპინგზე არანაკლებ სახალისოა. სამოსის საყიდლად სიარული მღლის, კულინარიული შოპინგით კი არასოდეს ვიღლები. სამზარეულოს აღჭურვილობიდან უმეტესობა ამერიკიდან მაქვს ჩამოტანილი, მაგალითად, თუჯის ქვაბები იქიდან წამოვიღე. ბობი სამზარეულოს მაღაზიებში ჩემსავით სიამოვნებით დადის.
– ამერიკა და საქართველო საკმაოდ დაშორებული ქვეყნებია და ალბათ თვითმფრინავში დიდ დროს ატარებთ. ეს თქვენთვის შემაწუხებელი არ არის?
– თვითმფრინავი იმდენად მიყვარს, მისი მხოლოდ ყურებაც კი მსიამოვნებს. მაღლა რომ ფრინდება, რაღაც მეფურ, თავისუფლების განცდაში გაგდებს. თურქეთში რომ მივფრინავდი, თვითმფრინავი ტრაპზონში დაჯდა. იქ აეროპორტი შავი ზღვის სანაპიროზეა. ზღვის თავზე რომ მიფრინავდა, ეს რაღაც უკიდეგანო სივრცისა და უსასრულობის შეგრძნებას ბადებდა. ოკეანის თავზე ფრენა ჩემში ცოტა შიშს იწვევს, მაგრამ, როგორც კი დედამიწაზე ვეშვებით, იქვე მავიწყდება ყველაფერი.
– ამერიკაში საცხოვრებლად დაბრუნებას აპირებთ?
– რა თქმა უნდა, მაგრამ ჯერჯერობით აქ ვარ. ნიუ ჯერსიში სახლი გვაქვს, ბობიც იქ მყავს და აუცილებლად დავბრუნდები. ალექსი ბაღში დამყავს. მინდა, ქართული კარგად ისწავლოს, ჩემი ოჯახი და მიწა შეუყვარდეს. დიდი სურვილი მაქვს, ჩემმა შვილმა საქართველოშიც იცხოვროს. ქართულად კარგად ლაპარაკობს, ინგლისური კარგად არ იცის, მაგრამ ეს არ მადარდებს, ქართული ენა უფრო მანერვიულებდა. მე და ბობი სულ ინგლისურად ვლაპარაკობთ და ალექსი ასე ქართულს ვერ ისწავლიდა.
აქაურობა ძალიან მენატრებოდა, ამიტომაც დავბრუნდი. ქართველი მსოფლიოში ერთადერთი ერია, რომელიც ნოსტალგიას ვერ უძლებს და სამშობლოში ბრუნდება. ჩემი ჩამოსვლა "რუსთავი 2"–დან მიღებულმა შემოთავაზებამაც განაპირობა.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე