ჯუ­ლი­ა­ნა ბარ­გ­ნა­რი - "ქა­ლის გუ­ლის­კენ გზა კუჭ­ზე გა­დის"

პრო­ექტ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის" მო­ცეკ­ვა­ვე, ჯუ­ლი­ა­ნა ბარ­გ­ნა­რი, მარ­თა­ლია, კუ­ლი­ნა­რო­ბით ვერ და­იკ­ვეხ­ნის, რად­გან დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს თა­ვის საქ­მი­ა­ნო­ბას უთ­მობს, მაგ­რამ პი­ცის კე­თე­ბა კარ­გად გა­მოს­დის, უყ­ვარს ტკბი­ლე­უ­ლი და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ბუ­ნე­ბა­ში ყოფ­ნა.


- ცუ­დი კუ­ლი­ნა­რი ვარ, რად­გან მთელ დღეს რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე ვა­ტა­რებ და სახ­ლ­ში მის­ვ­ლი­სას უცებ რა­ი­მეს თუ გა­ვა­კე­თებ, ისიც პი­ცაა. ძი­რი­თა­დად, დე­დას მომ­ზა­დე­ბუ­ლი საჭ­მე­ლი მხვდე­ბა, ის შე­სა­ნიშ­ნა­ვი კუ­ლი­ნა­რია. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო მიყ­ვარს, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ხინ­კა­ლი, მწვა­დი, ასე­ვე, "ოს­ტ­რი".

გვა­რის წარ­მო­შო­ბა და ტრა­დი­ცი­უ­ლი კერ­ძი
- ბარ­გ­ნა­რი ასუ­რუ­ლი გვა­რია. ასუ­რე­ლე­ბის ერთ-ერ­თი ტრა­დი­ცი­უ­ლი კერ­ძი "ჰა­რი­სა" გახ­ლავთ. იგი ქათ­მი­სა და ხორ­ბ­ლის­გან კეთ­დე­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მთე­ლი ღა­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში იხარ­შე­ბა და ერ­თ­გ­ვა­რო­ვან მა­სად იქ­ცე­ვა და გემ­რი­ე­ლი გა­მო­დის. ვი­ნა­ი­დან დი­დი ხა­ნია თბი­ლის­ში ვცხოვ­რობთ, აქ და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, მთლი­ა­ნად აქა­ურ ტრა­დი­ცი­ებს მივ­ყ­ვე­ბით.

მოგ­ზა­უ­რო­ბა და სამ­ზა­რე­უ­ლო
- შარ­შან, აპ­რილ­ში დიდ ტურ­ნირ­ზე ვი­ყა­ვით უკ­რა­ი­ნა­ში, იქ ერ­თი კვი­რა გავ­ჩერ­დით, ძი­რი­თა­დად, ბა­რებ­ში ვიკ­ვე­ბე­ბო­დით და ყვე­ლა­ზე მე­ტად "ბორ­შ­ჩი" მო­მე­წო­ნა, უგემ­რი­ე­ლე­სია, მი­სი მსგავ­სი არ­სად მი­ჭა­მია. კი­ე­ვუ­რი კატ­ლე­ტიც ძა­ლი­ან კარ­გია. თურ­ქეთ­ში რომ ვის­ვე­ნებ­დით, მექ­სი­კუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო და­ვა­გე­მოვ­ნე და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა, რა­ღა­ცით ქარ­თულს მი­ვამ­ს­გავ­სე. ცხა­რე კერ­ძე­ბი მიყ­ვარს, სა­დაც სა­ნე­ლებ­ლე­ბი და "სპე­ცი­ე­ბი" უხ­ვა­დაა. მექ­სი­კუ­რი კი სწო­რედ ასე­თია. ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო და კულ­ტუ­რა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია. სხვა­დას­ხ­ვა ქვე­ყა­ნა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ჩემ­ზე ბლეკ­ფულ­მა მო­ახ­დი­ნა. ინ­გ­ლის­მა, ლონ­დონ­მა, სა­დაც ერ­თი დღე გავ­ჩერ­დით, ჩემ­ზე დი­დი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა, იქა­უ­რო­ბა ულა­მა­ზე­სია, თა­ვი­სი არ­ქი­ტექ­ტუ­რით, ქუ­ჩე­ბით. იქ რეს­ტორ­ნებ­სა და კა­ფე­ებ­ში არ ვყო­ფილ­ვართ, სას­ტუმ­რო­ში ვიკ­ვე­ბე­ბო­დით და ძი­რი­თა­დად, სო­სი­სი, ბურ­გე­რი და სტან­დარ­ტუ­ლი საჭ­მე­ლე­ბი იყო. მა­გა­ლი­თად, დი­ლით ჩაი, ყა­ვა, ფა­ფა და ა.შ. მოჰ­ქონ­დათ, სა­დილ­ზე - სო­სი­სი, კატ­ლე­ტი გარ­ნი­რით ან რა­ი­მე სხვა, სა­ღა­მოს კი ჩაი ნამ­ცხ­ვ­რით და ა.შ. დი­დი გე­მოვ­ნე­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ხილ­საც სხვა გე­მო აქვს, კერ­ძებ­საც და ტკბი­ლე­ულ­საც.

სლო­ვე­ნია და მოს­კო­ვი
- უკ­რა­ი­ნი­დან სლო­ვე­ნი­ა­ში წა­ვე­დით. იქ პირ­ველ რიგ­ში, ყუ­რადღე­ბა სი­სუფ­თა­ვემ მი­იქ­ცია, გა­მორ­ჩე­უ­ლია დო­ნით და მომ­სა­ხუ­რე­ბის მხრი­ვაც, ბუ­ნე­ბა კი შე­სა­ნიშ­ნა­ვია, ორი დღე სას­ტუმ­რო­ში ვცხოვ­რობ­დით. რო­დე­საც კონ­კურ­ს­ზე მი­დი­ხარ, იმის დრო და სა­შუ­ა­ლე­ბა არ არის, რომ ქა­ლა­ქი კარ­გად ნა­ხო. ნამ­დ­ვი­ლი სპორ­ტ­ს­მე­ნე­ბი კონ­კურ­ს­ზე მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლე­ბი არი­ან და ამის დრო არ აქვთ. მოს­კოვ­შიც ნამ­ყო­ფი ვარ, ქა­ლა­ქი გავ­ლით და­ვათ­ვა­ლი­ე­რე, ლა­მა­ზი ცენ­ტ­რია და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. სას­ტუმ­რო­ებ­ში ძი­რი­თა­დად ისე­თი საკ­ვე­ბია, რომ ყვე­ლას­თ­ვის მი­სა­ღე­ბი იყოს, ნე­იტ­რა­ლუ­რი. რო­ცა ვნერ­ვი­უ­ლობ, ძა­ლი­ან ცო­ტას ვჭამ, კონ­კურ­სის დროს კი, ბუ­ნებ­რი­ვია, ში­ნა­გა­ნად ვღე­ლავ.

კვე­ბის რე­ჟი­მი
- კვე­ბის ცუ­დი რე­ჟი­მი მაქვს. თუმ­ცა დი­ლით აუცი­ლებ­ლად კარ­გად უნ­და ვჭა­მო, რად­გან შიმ­ში­ლი ჩემს ხა­სი­ათ­ზე ძა­ლი­ან მოქ­მე­დებს. ბა­ნა­ლუ­რი ფრა­ზა - კა­ცის გუ­ლის­კენ გზა კუჭ­ზე გა­დი­სო, ქალ­ზეც ასეა (ი­ცი­ნის). რო­ცა მშია, ცუ­დი გან­წყო­ბი­ლე­ბა მაქვს. მთე­ლი დღე გა­დარ­ბე­ნა­ზე ვარ და თუ სად­მე რა­მე მო­ვა­ხერ­ხე და შევ­ჭა­მე, ხომ კარ­გი, მაგ­რამ სახ­ლ­ში მის­ვ­ლი­სას, ღა­მის პირ­ვე­ლი სა­ა­თიც რომ იყოს, ძა­ლი­ან ბევრს მი­ვირ­თ­მევ. რო­ცა ბევრ ენერ­გი­ას ხარ­ჯავ, კარ­გად რომ არ იკ­ვე­ბო, გა­მო­ი­ფი­ტე­ბი. ამი­ტომ, დი­ე­ტა რომ და­ვიც­ვა, ჩემ­გან აღა­რა­ფე­რი დარ­ჩე­ბა (ი­ცი­ნის).

ტკბი­ლე­უ­ლი
- შე­მიძ­ლია, მთე­ლი დღე ტკბი­ლე­ულ­ზე ვი­ყო და საჭ­მე­ლი არ ვჭა­მო. კარ­გი
ხა­რის­ხის შო­კო­ლა­დი მიყ­ვარს, ყო­ველ­გ­ვა­რი და­ნა­მა­ტე­ბის გა­რე­შე ან თხი­ლით. საზღ­ვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას, დუტყ ფრეე-ში ბევრ კან­ფეტს ვყი­დუ­ლობ ხოლ­მე და მე­რე თვით­მ­ფ­რი­ნავ­ში მი­ვირ­თ­მევ.

სას­მე­ლი
- სას­მე­ლი არ მი­ზი­დავს, ერ­თი-ორ­ჯერ რომ დავ­ლიე, ჩემ­ზე უარ­ყო­ფი­თად იმოქ­მე­და და სურ­ვი­ლი აღარ გამ­ჩე­ნია, კი­დევ და­მე­ლია. რო­ცა სპორ­ტ­ს­მე­ნი ხარ, სას­მ­ლის გა­მო ერ­თი ან ორი დღის ამო­ვარ­დ­ნა არა­ნა­ი­რად არ გი­ღირს. არა­ყი ან რა­მე მა­გა­რი არ მსი­ა­მოვ­ნებს, უფ­რო, ქა­ლუ­რი სას­მე­ლი - მარ­ტი­ნი, ლი­ქი­ო­რი და ა.შ. ამა­ზეც არ ვგიჟ­დე­ბი. გარ­თო­ბა მე­გობ­რე­ბის წრე­ში, ალ­კო­ჰო­ლის გა­რე­შე მირ­ჩევ­ნია. მე­გობ­რე­ბი - ძი­რი­თა­დად, თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბი და ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვის­თან ერ­თა­დაც გა­ვი­ზარ­დე, ვცდი­ლობთ, სად­მე ბუ­ნე­ბა­ში გა­ვი­დეთ ხოლ­მე და მარ­ტო­ებ­მა ქა­ლა­ქის ხმა­უ­რის­გან და­ვის­ვე­ნოთ. დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მის გა­მო, უპი­რა­ტე­სო­ბას წყნარ და მშვიდ დას­ვე­ნე­ბას ვა­ნი­ჭებ.

თამ­თა და­დე­შე­ლი
ჟურნალი ”გზა”