სანდრო კობახიძე: ''მეც მინდოდა გართობა, კლუბებში სიარული და ალკოჰოლის მიღება...''
2 759 ნახვა
საქართველოს ფეხბურთის ნაკრების წევრი სანდრო კობახიძე უკვე მეხუთე წელია, უკრაინაში თამაშობს. თავიდან ძალიან გაუჭირდა საქართველოდან წასვლა, ოჯახის წევრებისა და მეგობრების გარეშე ცხოვრებას ვერ ეგუებოდა, მაგრამ მერე ყველაფერი დალაგდა. სანდრო წარმატებული ფეხბურთელია, მაგრამ უნდა, უფრო მეტს მიაღწიოს. მისი ოცნება ინგლისის ჩემპიონატში თამაშია და მიზნის მისაღწევად ყველაფერს აკეთებს.
- ფეხბურთელი არავინ მყავს და არც ჩემი სპორტსმენობა უნდოდათ, მაგრამ მაინც ჩემი გავიტანე. პირველად ოჯახში რომ ვთქვი, ფეხბურთელობა მინდა-მეთქი, გაუკვირდათ. უნდოდათ, უმაღლესში მესწავლა და სხვა პროფესია მქონოდა, მაგრამ მე ასე გადავწყვიტე. ჩემი ოჯახის მადლობელი ვარ, რომ ხელი არ შემიშალეს და გვერდში დამიდგნენ. თუ რამეს მივაღწიე, ეს მშობლების დამსახურებაა.
- დედმამიშვილი გყავს?
- ჩემი ძმა 21 წლისაა, თუმცა ის ფეხბურთზე არ დადის.
რვა წლის ვიყავი, პირველად ფეხბურთით რომ დავინტერესდი. სკოლაში ბავშვთა გუნდში მივედი. დავიწყე ვარჯიში. ცოტა ხანში სკოლა ''ავაზაში'' მოვხვდი, ამის მერე კიდევ რამდენიმე გუნდში ვითამაშე და შემდეგ თბილისის ''დინამოში'' გადავედი. დღევანდელ საფეხბურთო სკოლებთან შედარებით ჩემს ბავშვობაში ძალიან ცუდი პირობები იყო.
- უკრაინაში როგორ მიგიწვიეს?
- თბილისის ''დინამოში'' ორწელიწად-ნახევარი ვთამაშობდი და იქიდან მოვხვდი უკრაინის დნეპროპეტროვსკის ''დნიპროში''. მაშინ ოცი წლის ვიყავი. ჩემს ცხოვრებაში გაჩნდა შანსი, რომ უკრაინაში წავსულიყავი და წავედი. მაშინ ზოგმა ჩათვალა, რომ არასწორად მოვიქეცი, ''დინამო'' კარგი გუნდი იყო, მაგრამ რატომღაც ასე მოხდა. საკუთარი თავის გამოცდა მოვინდომე.
- ზოგიერთი ფეხბურთელი, რომელიც უკრაინაში თამაშობს, მაინცდამაინც კმაყოფილი არ არის.
- ბოლომდე კმაყოფილი არც მე ვარ. უკრაინის ჩემპიონატები არც შეიძლება შევადაროთ ინგლისისა და ესპანეთისას, მაგრამ არაფრით ჩამოუვარდება ჰოლანდიისა და რუსეთის ჩემპიონატებს. რა თქმა უნდა, მიზნად სულ სხვა რაღაცები მაქვს და ვნახოთ, რა მოხდება.
უკვე ხუთი წელია, უკრაინაში ვთამაშობ და ხელშეკრულება კიდევ ოთხი წლით მაქვს გაფორმებული, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ აუცილებლად უკრაინაში უნდა ვითამაშო. ნებისმიერ დროს შემიძლია, სხვა ქვეყანაში და სხვა გუნდში გადავიდე სათამაშოდ.
- რომელ ქვეყანაში წახვიდოდი სათამაშოდ?
- ძალიან მომწონს ინგლისური ფეხბურთი და ჩემი ოცნება იქ თამაშია. ამ მიზნის მისაღწევად ბევრი შრომაა საჭირო.
- რას აკეთებ იმისთვის, რომ ეს მიზანი შესრულდეს? როგორია წარმატებული ფეხბურთელის ერთი ჩვეულებრივი დღე?
- მთელი ჩემი საფეხბურთო კარიერის განმავლობაში ბევრ რამეზე მიწევს უარის თქმა. გარდატეხის ასაკში, ისევე, როგორც ყველა ჩემს მეგობარს, მეც მინდოდა გართობა, კლუბებში სიარული და ალკოჰოლის მიღება. ამ ყველაფერზე უარის თქმა მიწევდა, იმიტომ, რომ სპორტისა და ამგვარი გართობის ერთმანეთთან შეთავსება არ შეიძლება. თუმცა გართობაზე უარი კარგი რაღაცებით კომპენსირდება. ჩემი დღე ვარჯიშით იწყება. ლამის დღის მეორე ნახევრამდე ვვარჯიშობ.
- როგორ ფიქრობ, ჩვენი ნაკრების თამაში უმეტეს შემთხვევაში წაგებით რატომ მთავრდება?
- ჩემი აზრით, გუნდის ცუდი თამაში, პირველ რიგში, ფეხბურთელების ბრალია, თუმცა მხოლოდ მათ ვერ დავაბრალებთ ყველაფერს. ვერავის კრიტიკას ვერ დავიწყებ. მიზეზი საკუთარ თავში უნდა ეძებო. ნაკრები ახალგაზრდა ფეხბურთელებითაა დაკომპლექტებული, ასეთ გუნდებს კი შედეგის მისაღწევად ყოველთვის დრო სჭირდებათ. თემურ ქეცბაიასთან არანაირი პრობლემა არ მაქვს. დამიჯერეთ, ფეხბურთელები ყველაფერს ვაკეთებთ, რომ შედეგს მივაღწიოთ, მაგრამ რად უნდა იმას ლაპარაკი, რომ რასაც ჩვენგან ქართველი გულშემატკივარი ითხოვს, იმ შედეგს ჯერ ვერ ვაღწევთ.
- პირადი ცხოვრებისთვის დრო გრჩება?
- შეიძლება ითქვას, პირადი ცხოვრებისთვის დრო არ მრჩება, თან საქართველოში არ ვარ. შეყვარებული არ მყავს.
- უკრაინელი გოგონები არ მოგწონს?
- ძალიან მომწონს. უბრალოდ, ჯერ არ მაქვს დრო, რომ პირადი ცხოვრება ისე დავალაგო, როგორც საჭიროა.
- არ გიფიქრია იმაზე, რომ შენი მეორე ნახევარი უკრაინელი იყოს?
- სტერეოტიპი არ მაქვს ჩამოყალიბებული, მაინცდამაინც ქართველი გოგონა უნდა მოვიყვანო-მეთქი. ქართულ ოჯახში ვარ გაზრდილი და რა თქმა უნდა, ვისურვებდი, ქართველი მეუღლე მყავდეს, მაგრამ ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება.
- უკრაინაში რასთან შეგუება გაგიჭირდა ყველაზე მეტად?
- თავიდან ძალიან გამიჭირდა უკრაინაში ცხოვრება. ყველა ჩემთვის საყვარელი ადამიანი საქართველოში ცხოვრობდა. ვერ ვეგუებოდი უკრაინულ მენტალიტეტს. ბევრი რომ არ ვილაპარაკო, ყველაფერი მიჭირდა, გარდა ფეხბურთის თამაშისა. იყო პერიოდი, როცა ვნანობდი და ვამბობდი, რა მინდოდა, უკრაინაში რომ წამოვედი-მეთქი, მაგრამ მერე ყველაფერი შეიცვალა. ახლა ძველებურად აღარ მიჭირს. ორი წელი კიევში ვცხოვრობდი, მერე - დნეპროპეტროვსკში.
- უკრაინულ გუნდში სამი ქართველი ხართ - შენ, ჯაბა კანკავა და უჩა ლობჟანიძე...
- სულ ერთად ვართ. ერთმანეთს გვერდში ვუდგავართ. ადრე გუნდში თამაში უფრო მიძნელდებოდა, ერთი ქართველი რომ ვიყავი. ჩვენ მანამდეც ვმეგობრობდით და ახლა ერთად რომ ვთამაშობთ, მეტად დავმეგობრდით. მარტო აღარ ვგრძნობ თავს. გუნდში ქართულად ლაპარაკის საშუალება რომ გვაქვს, ძალიან გაგვიმართლა.
- სავარაუდოდ, სამ ქართველ ბიჭს გოგონების ყურადღება არ გაკლიათ.
- ცნობილია, რომ უკრაინაში მართლა კარგი გოგონები ჰყავთ, ჩვენც მათთან ჩვეულებრივ გვაქვს ურთიერთობა.
- გართობის ორგანიზატორები თქვენ ხართ?
- ჩვენი თანაგუნდელები სულ გვთხოვენ, ქართული კერძები გაგვასინჯეთო და საქართველოში რომ ჩამოვდივართ, უკან ღვინო და ჩურჩხელები მიგვაქვს. ქართულ რესტორანში ხშირად წავსულვართ. ჩვენს თანაგუნდელებს ქართული სამზარეულო ძალიან აინტერესებთ.
მერი კობიაშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
- ფეხბურთელი არავინ მყავს და არც ჩემი სპორტსმენობა უნდოდათ, მაგრამ მაინც ჩემი გავიტანე. პირველად ოჯახში რომ ვთქვი, ფეხბურთელობა მინდა-მეთქი, გაუკვირდათ. უნდოდათ, უმაღლესში მესწავლა და სხვა პროფესია მქონოდა, მაგრამ მე ასე გადავწყვიტე. ჩემი ოჯახის მადლობელი ვარ, რომ ხელი არ შემიშალეს და გვერდში დამიდგნენ. თუ რამეს მივაღწიე, ეს მშობლების დამსახურებაა.
- დედმამიშვილი გყავს?
- ჩემი ძმა 21 წლისაა, თუმცა ის ფეხბურთზე არ დადის.
რვა წლის ვიყავი, პირველად ფეხბურთით რომ დავინტერესდი. სკოლაში ბავშვთა გუნდში მივედი. დავიწყე ვარჯიში. ცოტა ხანში სკოლა ''ავაზაში'' მოვხვდი, ამის მერე კიდევ რამდენიმე გუნდში ვითამაშე და შემდეგ თბილისის ''დინამოში'' გადავედი. დღევანდელ საფეხბურთო სკოლებთან შედარებით ჩემს ბავშვობაში ძალიან ცუდი პირობები იყო.
- უკრაინაში როგორ მიგიწვიეს?
- თბილისის ''დინამოში'' ორწელიწად-ნახევარი ვთამაშობდი და იქიდან მოვხვდი უკრაინის დნეპროპეტროვსკის ''დნიპროში''. მაშინ ოცი წლის ვიყავი. ჩემს ცხოვრებაში გაჩნდა შანსი, რომ უკრაინაში წავსულიყავი და წავედი. მაშინ ზოგმა ჩათვალა, რომ არასწორად მოვიქეცი, ''დინამო'' კარგი გუნდი იყო, მაგრამ რატომღაც ასე მოხდა. საკუთარი თავის გამოცდა მოვინდომე.
- ზოგიერთი ფეხბურთელი, რომელიც უკრაინაში თამაშობს, მაინცდამაინც კმაყოფილი არ არის.
- ბოლომდე კმაყოფილი არც მე ვარ. უკრაინის ჩემპიონატები არც შეიძლება შევადაროთ ინგლისისა და ესპანეთისას, მაგრამ არაფრით ჩამოუვარდება ჰოლანდიისა და რუსეთის ჩემპიონატებს. რა თქმა უნდა, მიზნად სულ სხვა რაღაცები მაქვს და ვნახოთ, რა მოხდება.
უკვე ხუთი წელია, უკრაინაში ვთამაშობ და ხელშეკრულება კიდევ ოთხი წლით მაქვს გაფორმებული, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ აუცილებლად უკრაინაში უნდა ვითამაშო. ნებისმიერ დროს შემიძლია, სხვა ქვეყანაში და სხვა გუნდში გადავიდე სათამაშოდ.
- რომელ ქვეყანაში წახვიდოდი სათამაშოდ?
- ძალიან მომწონს ინგლისური ფეხბურთი და ჩემი ოცნება იქ თამაშია. ამ მიზნის მისაღწევად ბევრი შრომაა საჭირო.
- რას აკეთებ იმისთვის, რომ ეს მიზანი შესრულდეს? როგორია წარმატებული ფეხბურთელის ერთი ჩვეულებრივი დღე?
- მთელი ჩემი საფეხბურთო კარიერის განმავლობაში ბევრ რამეზე მიწევს უარის თქმა. გარდატეხის ასაკში, ისევე, როგორც ყველა ჩემს მეგობარს, მეც მინდოდა გართობა, კლუბებში სიარული და ალკოჰოლის მიღება. ამ ყველაფერზე უარის თქმა მიწევდა, იმიტომ, რომ სპორტისა და ამგვარი გართობის ერთმანეთთან შეთავსება არ შეიძლება. თუმცა გართობაზე უარი კარგი რაღაცებით კომპენსირდება. ჩემი დღე ვარჯიშით იწყება. ლამის დღის მეორე ნახევრამდე ვვარჯიშობ.
- როგორ ფიქრობ, ჩვენი ნაკრების თამაში უმეტეს შემთხვევაში წაგებით რატომ მთავრდება?
- ჩემი აზრით, გუნდის ცუდი თამაში, პირველ რიგში, ფეხბურთელების ბრალია, თუმცა მხოლოდ მათ ვერ დავაბრალებთ ყველაფერს. ვერავის კრიტიკას ვერ დავიწყებ. მიზეზი საკუთარ თავში უნდა ეძებო. ნაკრები ახალგაზრდა ფეხბურთელებითაა დაკომპლექტებული, ასეთ გუნდებს კი შედეგის მისაღწევად ყოველთვის დრო სჭირდებათ. თემურ ქეცბაიასთან არანაირი პრობლემა არ მაქვს. დამიჯერეთ, ფეხბურთელები ყველაფერს ვაკეთებთ, რომ შედეგს მივაღწიოთ, მაგრამ რად უნდა იმას ლაპარაკი, რომ რასაც ჩვენგან ქართველი გულშემატკივარი ითხოვს, იმ შედეგს ჯერ ვერ ვაღწევთ.
- პირადი ცხოვრებისთვის დრო გრჩება?
- შეიძლება ითქვას, პირადი ცხოვრებისთვის დრო არ მრჩება, თან საქართველოში არ ვარ. შეყვარებული არ მყავს.
- უკრაინელი გოგონები არ მოგწონს?
- ძალიან მომწონს. უბრალოდ, ჯერ არ მაქვს დრო, რომ პირადი ცხოვრება ისე დავალაგო, როგორც საჭიროა.
- არ გიფიქრია იმაზე, რომ შენი მეორე ნახევარი უკრაინელი იყოს?
- სტერეოტიპი არ მაქვს ჩამოყალიბებული, მაინცდამაინც ქართველი გოგონა უნდა მოვიყვანო-მეთქი. ქართულ ოჯახში ვარ გაზრდილი და რა თქმა უნდა, ვისურვებდი, ქართველი მეუღლე მყავდეს, მაგრამ ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება.
- უკრაინაში რასთან შეგუება გაგიჭირდა ყველაზე მეტად?
- თავიდან ძალიან გამიჭირდა უკრაინაში ცხოვრება. ყველა ჩემთვის საყვარელი ადამიანი საქართველოში ცხოვრობდა. ვერ ვეგუებოდი უკრაინულ მენტალიტეტს. ბევრი რომ არ ვილაპარაკო, ყველაფერი მიჭირდა, გარდა ფეხბურთის თამაშისა. იყო პერიოდი, როცა ვნანობდი და ვამბობდი, რა მინდოდა, უკრაინაში რომ წამოვედი-მეთქი, მაგრამ მერე ყველაფერი შეიცვალა. ახლა ძველებურად აღარ მიჭირს. ორი წელი კიევში ვცხოვრობდი, მერე - დნეპროპეტროვსკში.
- უკრაინულ გუნდში სამი ქართველი ხართ - შენ, ჯაბა კანკავა და უჩა ლობჟანიძე...
- სულ ერთად ვართ. ერთმანეთს გვერდში ვუდგავართ. ადრე გუნდში თამაში უფრო მიძნელდებოდა, ერთი ქართველი რომ ვიყავი. ჩვენ მანამდეც ვმეგობრობდით და ახლა ერთად რომ ვთამაშობთ, მეტად დავმეგობრდით. მარტო აღარ ვგრძნობ თავს. გუნდში ქართულად ლაპარაკის საშუალება რომ გვაქვს, ძალიან გაგვიმართლა.
- სავარაუდოდ, სამ ქართველ ბიჭს გოგონების ყურადღება არ გაკლიათ.
- ცნობილია, რომ უკრაინაში მართლა კარგი გოგონები ჰყავთ, ჩვენც მათთან ჩვეულებრივ გვაქვს ურთიერთობა.
- გართობის ორგანიზატორები თქვენ ხართ?
- ჩვენი თანაგუნდელები სულ გვთხოვენ, ქართული კერძები გაგვასინჯეთო და საქართველოში რომ ჩამოვდივართ, უკან ღვინო და ჩურჩხელები მიგვაქვს. ქართულ რესტორანში ხშირად წავსულვართ. ჩვენს თანაგუნდელებს ქართული სამზარეულო ძალიან აინტერესებთ.
მერი კობიაშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
