თაკო ჩორგოლაშვილის მეწყვილე გაგა თოდუა "ცეკვავენ ვარსკვლავებში" უსაჩუქროდ დატოვეს

მოცეკვავე გაგა თოდუას განსაკუთრებული ახალი წელი დაუდგა, პროექტ "ცეკვავენ ვარსკვლავების" ფინალისტი გახდა – ის და მისი მეწყვილე თაკო ჩორგოლაშვილი მეორე ადგილზე გავიდნენ. მართალია, გაგას ამ პროექტში პრიზად არაფერი ერგო, მაგრამ მაინც კმაყოფილია, რადგან ქართველ მაყურებელს თავი გააცნო. ამის გამო კი უკრაინაში სამსახური დათმო, პოლონეთში – სწავლა.
გაგა 19 წლის არის, კიევში ცხოვრობს, სადაც ერთ–ერთ პოპულარულ სტუდიაში ქორეოგრაფად მუშაობს. უკრაინელი ლამაზმანებისგან ყურადღება არ აკლია, ახლა კი საქართველოშიც ბევრი თაყვანისმცემელი გოგონა შეიძინა.
– გაგა, 2014 წელს გამარჯვებული შეეგებეთ, ფინალში იცეკვეთ, თუმცა თქვენ არავის არაფრით დაუჯილდოებიხართ. ეს ფაქტი როგორ აღიქვით?
– სიმართლე გითხრათ, გამარჯვებაზე საერთოდ არ ვფიქრობდი, რაც იქნებოდა, იქნებოდა. პრიზად არც მე მერგო რამე და არც გამარჯვებული კონკურსანტის, ქეთი ხატიაშვილის მეწყვილე გიორგი ბარბაქაძეს, მაგრამ ეს არ მწყენია და, იცით, რატომ? საქართველოში მხოლოდ იმისთვის ჩამოვედი, მეგობრები გამეჩინა და საქართველოს გაეგო, რომ უკრაინაში ცხოვრობს ქართველი ბიჭი, რომელსაც ქართველი ხალხისთვის თავისი ცეკვის ჩვენება სურდა. გულდაწყვეტილი ნამდვილად არაფერზე ვარ. ერთადერთი, იმის შემრცხვა, ახალი წლის ღამეს სახლში რომ მივედი და ბებიამ მითხრა, ერთი ფოჩიანი კანფეტი მაინც ეჩუქებინათო.
– ახალ წელს სად შეხვდით?
– კონცერტი რომ დასრულდა, სანამ გამოვიცვალე, სანამ მანქანაში ჩავჯექი და ჩემს ძმას ვესაუბრე, საათის ისრები 12–ს მიუახლოვდა. დავიძარი თუ არა ცირკის ტერიტორიიდან, ახალი წელიც მოვიდა. ასე რომ, გზაში შევხვდი. შემდეგ კი სახლში მივედი და ოჯახის წევრებთან ერთად აღვნიშნე 2014 წლის დადგომა. მერე მეგობრებთან ერთად გავაგრძელე გართობა.
– ქართულ შოუბიზნესში ახალი სახე ხართ. ცოტა რამ მოგვიყევით თქვენ შესახებ.
– ზესტაფონში დავიბადე. 2 წლის ვიყავი, როცა ჩემი ოჯახი მოსკოვში წავიდა საცხოვრებლად. მამაჩემი მკლავჭიდელი იყო. კონტრაქტით რუსეთში გადასვლა შესთავაზეს და სადამდეც შეეძლო, იქამდე იყო სპორტით დაკავებული. მერე მხოლოდ სპორტით ოჯახის რჩენა რთული აღმოჩნდა, ამიტომ თავი დაანება. 10 წლის ვხდებოდი, მამას უკრაინაში ბიზნესის დაწყება რომ შესთავაზეს და იქ გადავედით საცხოვრებლად. სწორედ ამ დროს შემიყვანეს სამეჯლისო ცეკვების სტუდიაში.
– ცეკვის შესწავლა თქვენ მოინდომეთ?
– ცეკვა ჩემი სურვილი ნამდვილად არ ყოფილა. ზურგში ძალიან ვიყავი მოხრილი, თან გოგონებთან ურთიერთობა საერთოდ არ ვიცოდი და კიდევ ის, რომ ვერც მუსიკას ვგრძნობდი. ჩემმა მშობლებმა იფიქრეს, რომ ცეკვა ამ ყველაფერში დამეხმარებოდა და ასეც მოხდა. თავიდან ვარჯიშზე დედა დამყვებოდა. რასაც მასწავლებელი მასწავლიდა, იმახსოვრებდა და სახლში მამეორებინებდა. იმდენად არ მინდოდა ცეკვა, რომ იატაკზე ვიწექი და სულ ვტიროდი. სმენა რომ არ მქონდა, თვლასაც ვერ ვგრძნობდი, ამიტომ შეჯიბრებებზე ჩემი მეწყვილე მითვლიდა, ვარჯიშზე – დედაჩემი. დედას ვუყურებდი და ისე ვცეკვავდი.
– პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" როგორ მოხვდით?
– აგვისტოში ნათესავების სანახავად ჩამოვედი. ბიცოლამ მითხრა, ხვალ მონაწილეთა შესარჩევი კასტინგია და თუ გინდა, გადიო. გავედი კიდეც, მაგრამ ძალიან მოუმზადებელი ვიყავი, არც მეწყვილე მყავდა და არც ფორმა მეცვა. მოცეკვავეებიდან არავის ვიცნობდი. მზია ორველაშვილი დამიყენეს გვერდით და ჩვენი შესრულებული ვალსი და რუმბა ყველას ძალიან მოეწონა. კოორდინატები დამატოვებინეს და კიევში დავბრუნდი. ერთ საღამოსაც მეგობრებთან ერთად რესტორანში ვქეიფობდი და ღამის 11 საათზე ნოე სულაბერიძემ დამირეკა, ძალიან გთხოვ, საქართველოში ჩამოდიო.
კასტინგი კი გადავლახე, მაგრამ პოლონეთში ვსწავლობ და აკადემურის აღებას არც კი ვფიქრობდი. მოკლედ რომ გითხრათ, თავიდან ამ პროექტის გამო საქართველოში ჩამოსვლა არ მინდოდა. ყველაფერი უნდა მიმეტოვებინა, უკრაინაში – სამსახური, ცეკვა, პოლონეთში – სწავლა. კიევში ყველაზე პოპულარულ ცეკვის სტუდიაში ვმუშაობ ქორეოგრაფად. ნოეს ვთხოვე, მოსაფიქრებლად ერთი საათი მაინც მოეცა. ჩემი ოჯახის წევრები სათითაოდ მირეკავდნენ და მეუბნეოდნენ, რომ საქართველოში უნდა წამოვსულიყავი. ნოემ ერთ საათს არც ერთი წუთი არ გადააცილა და დამირეკა. იმ ღამესვე ჩავალაგე ბარგი და საქართველოში ჩამოვედი.
– თქვენმა ამ ნაბიჯმა გაამართლა, პოპულარული გახდით. ალბათ თაყვანისმცემელი გოგონების ყურადღებასაც გრძნობთ.
– ნათესავების გარდა საქართველოში ვისაც ვიცნობ, პროექტის მონაწილეები არიან. სიმართლე გითხრათ, ჩემი თაყვანისმცემელი გოგოები მხოლოდ "ფეისბუქზე" გამოჩნდნენ. "მიყვარხარ", "მომწონხარ", "ძალიან სიმპათიური ხარ", "ვგიჟდები შენზე", "მაგრად ცეკვავ!" – ძირითადად ამ შინაარსის შეტყობინებები მომდის გოგოებისგან. ხანდახან თაკოზეც მწერენ, ძალიან ლამაზი წყვილი ხართო. ყველა გოგოს ვპასუხობ, შეხვედრასაც მთხოვენ, მაგრამ ამის დრო არ მაქვს.
– გოგონებთან ურთიერთობაში ცეკვა დაგეხმარათ?
– კი, სწორედ ცეკვამ მასწავლა გოგონებთან ურთიერთობა.
– შეყვარებული ხომ არ ხართ?
– არა, ისე არასოდეს მყვარებია, რომ ამ გრძნობისთვის სიყვარული დამერქმია. ასე რომ, ჯერ არ ვიცი, სიყვარული რა არის. გატაცება და სიმპათია კი არაერთხელ მქონია.
– როგორი გოგონები იქცევენ თქვენს ყურადღებას?
– ცისფერთვალება, ქერათმიანი, სწორფეხება და ლამაზი სახის გოგოები მომწონს, ოღონდ მხოლოდ ეს არ განსაზღვრავს ჩემთვის ქალის სილამაზეს. გოგო მიზანდასახული და თავდაჯერებული უნდა იყოს, ყველაფერზე თავისი აზრი უნდა ჰქონდეს. ვისაც საკუთარი შეხედულებები არ გააჩნია ამა თუ იმ საკითხზე, მას პიროვნებად არ ვთვლი. გოგოს თავისი აზრი უნდა გააჩნდეს, მაგრამ ჩემი შეხედულებების პატივისცემაც უნდა იცოდეს და ეჭვიანი არ უნდა იყოს.
– თქვენ არ ხართ ეჭვიანი?
– მე ეჭვიანი ვარ, მაგრამ ჩემს შეყვარებულს თუ ეცოდინება, რომ რამეზე ან ვინმეზე ვეჭვიანობ, იმ გარემოში აღარ იტრიალებს და აღარც ეჭვიანობა მომიწევს.
– უკრაინელი და ქართველი გოგონები ბევრად განსხვავდებიან ერთმანეთისგან?
– უკრაინელები ქართველებთან შედარებით ბევრად უკომპლექსოები არიან. სხვისი აზრი არ აინტერესებთ, როგორც უნდათ, ისე ცხოვრობენ, რაც მე ძალიან მომწონს. ქართველ ხალხში ყველაზე მეტად სხვისი აზრის მიმართ დამოკიდებულება არ მომწონს. ხშირად იმეორებენ, ამას რომ გავაკეთებ, ხალხი რას იტყვისო. მიუხედავად იმისა, რომ ქართველი ვარ, ასეთი კომპლექსები არ მაქვს. რასაც მინდა, იმას ვაკეთებ, თუ მსურს, ქუჩაში შიშველი გავივლი, სხვისი აზრი არ მაინტერესებს.
ქართველ გოგოსთან ურთიერთობა ჯერ არ მქონია, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ისინი ბიჭთან ურთიერთობაშიც კომპლექსიანები არიან. იმას არ ვამბობ, რომ სიყვარული პირველად თვითონ უნდა აუხსნან ბიჭს, თუმცა ისეც ხდება, როცა გოგო დგამს პირველ ნაბიჯს და ამაში ცუდს ვერაფერს ვხედავ. ჩემთვისაც აუხსნია გოგოს სიყვარული, კიევშიც და აქაც, ოღონდ საქართველოში ეს მხოლოდ "ფეისბუქის" საშუალებით ხდება.
– კიდევ რა არ მოგწონთ თქვენი თანატოლი გოგონების საქციელიდან?
– არ მომწონს, როცა გოგო მშობლებს არ უჯერებს. სხვა რას იტყვის, ის აინტერესებთ და დედა ან მამა რას ფიქრობს მათ ამა თუ იმ საქციელზე, ამას არ ითვალისწინებენ. ეს კი, არ მგონია, რომელიმე ბიჭს მოსწონდეს. სანამ დამოუკიდებელი გახდები, მშობლის აზრი ყოველთვის უნდა გაითვალისწინო. არ მიყვარს თავქარიანი, ცანცარა გოგოები. ქალმა საკუთარი თავის ფასი უნდა იცოდეს და ისიც კარგად უნდა განსაზღვროს, რა სიტუაციაში როგორ მოიქცეს.
– უცხო ქვეყანაში გაზრდილი ბიჭი ქართულ ტრადიციებს რამდენად იცავთ?
– ჩემს ოჯახში ყოველთვის პატრიარქატია, კაცი უმთავრეს როლს თამაშობს. მამა ცოლის აზრს ყოველთვის ისმენს, მაგრამ ბოლო სიტყვა მაინც მას ეკუთვნის. ისიც ხშირად ხდება, როცა მამა დედაჩემის აზრს არ ითვალისწინებს და ბოლოს დედა აღმოჩნდება ხოლმე მართალი. ჩემი ძმა 17 წლისაა და ჩვენს აზრსაც დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ. ჩვენ 4 წლის დაიკოც გვყავს.
– როგორც ჩანს, ცოლს რომ მოიყვანთ, ოჯახში პატრიარქატს დაამყარებთ.
– კი, ოჯახში გადამწყვეტი სიტყვა აუცილებლად ჩემი იქნება, თუმცა ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ქალის უფლებები დაირღვევა.
– გოგოს ეკითხებით ხოლმე რჩევას?
– კი, ოღონდ ამისთვის კიევში ერთი მეგობარი მყავს. 11 წელია ერთმანეთს ვიცნობთ და მართლა და–ძმასავით ვართ. ერთმანეთს სხვადასხვა საკითხზე ხშირად ვუზიარებთ შეხედულებებს. მას ბიჭებთან დაკავშირებით ვუზიარებ ხოლმე ჩემს მოსაზრებებს, ის კი გოგონებთან მიმართებაში გამოთქვამს თავის აზრს. გოგომ გოგოს ფსიქოლოგია ხომ ბიჭზე კარგად იცის? ჰოდა, ანას ამიტომაც ვეკითხები რჩევებს.
– პროექტის მონაწილე გოგონებთან როგორი ურთიერთობა გქონდათ?
– ყველა მონაწილესთან ძალიან მაგარი ურთიერთობა ჩამომიყალიბდა. ჩემი მეწყვილე თაკო ჩორგოლაშვილი ზუსტად ჩემნაირია. ზოდიაქოს ნიშნით ორივე მერწყული ვართ და ხასიათითაც ერთმანეთს ძალიან ვგავართ. მასთან მუშაობა არ გამჭირვებია, ყველაფერი სწრაფად გამოსდიოდა. შეიძლება მე ვუხსნიდი კარგად, მაგრამ უფრო მგონია, რომ ეს მისი ნიჭის დამსახურება იყო. თაკოსთან ურთიერთობა არც დარბაზში მიჭირდა და არც დარბაზის გარეთ.
პროექტის მსვლელობის პერიოდში საჭმელად სულ ერთად გავდიოდით. სანამ დანიშნულების ადგილამდე მივიდოდით, საუბრისთვის დრო მანქანაშიც გვქონდა. რაც საქართველოში ვარ, ერთადერთი გოგო, ვისთვისაც კომპლიმენტი მითქვამს, თაკო ჩორგოლაშვილია. "რა ლამაზად გამოიყურები"! – ეს სიტყვები საქართველოში მხოლოდ მისთვის მაქვს ნათქვამი. თაკოსთან ძალიან დავმეგობრდი და არა მგონია, პროექტის დასრულებამ ჩვენს მეგობრობას ხელი შეუშალოს.
ქეთი ხატიაშვილთანაც გადასარევი ურთიერთობა მაქვს, ძალიან თავმდაბალი და საყვარელი ბავშვია. ისეთი საყვარელია, ბავშვად მოვიხსენიებ. სოფო ნიჟარაძესთან, მისალმების გარდა, სხვა ურთიერთობა არ მქონია. არ ვიცი, როგორი ხასიათისაა და ვერც გავუგე, ამიტომ მასზე ვერაფერს გეტყვით. როცა პროექტი ფინალისკენ წავიდა, სიტუაცია რომ არ დაძაბულიყო, ბევრს ვხუმრობდი. თაკოს ჩემი იუმორი ძალიან მოსწონდა.
– რაზე ხალისობდით ყველაზე ხშირად?
– აქცენტით რომ ვლაპარაკობ, თაკო ამაზე ბევრს იცინოდა. მე ვიცნობ ქართველებს, რომლებმაც მესამე კლასამდე საქართველოში ისწავლეს, შემდეგ უკრაინაში გადმოვიდნენ საცხოვრებლად და ერთი ქართული სიტყვაც არ იციან. მე კი სულ ვცდილობ, ქართულად ვილაპარაკო, ამის კომპლექსი არ მაქვს. არც იმაზე ვბრაზდები, როცა გოგონებს ჩემს აქცენტზე ეცინებათ. დედაჩემი სულ ქართულად მელაპარაკება, მე კი რუსულად ვპასუხობ. 4 წლიანი პაუზის შემდეგ საქართველოში რომ დავბრუნდი, ქართულად ორ სიტყვასაც ვერ ვაბამდი ერთმანეთზე, ძალიან მრცხვენოდა, მაგრამ ნელ–ნელა გავიწაფე.
– ახლა რა გეგმები გაქვთ?
– იანვრის შუა რიცხვებში უკრაინაში წავალ, მშობლები მომენატრნენ. ცოტა ხნის მერე კი ისევ საქართველოში დავბრუნდები. აქ დიდი გეგმები მაქვს, მაგრამ ჯერჯერობით არაფერს ვიტყვი. ჩემს სწავლას რა ბედი ეწევა, ამაზე ჯერ არ მიფიქრია.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე