იუნა შაფათავა: "არ ვარ ისეთი გარყვნილი და გათახსირებული, როგორც გარედან ჩანს"

ალ­ბათ არ არ­სე­ბობს სა­კითხი, სფე­რო, თე­მა, რო­მელ­ზეც "სკან­და­ლურ" იუნა შა­ფა­თა­ვას ინ­ტერ­ვიუ ვთხო­ვო და მის­გან სა­ინ­ტე­რე­სო და ამომ­წუ­რა­ვი პა­სუ­ხე­ბი ვერ მი­ვი­ღო. რო­ცა მას ჩვე­ნი ახა­ლი რუბ­რი­კის­თ­ვის - "საქ­მი­ა­ნი ქა­ლი დი­ა­სახ­ლი­სის ამ­პ­ლუ­ა­ში" და­ვუ­კავ­შირ­დი, სი­მარ­თ­ლე გითხ­რათ, არ მე­გო­ნა, თუ იგი ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც საკ­მა­ოდ გათ­ვით­ც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ თურ­მე ვცდე­ბო­დი.

- იუნა, რა სი­ახ­ლე­ე­ბია შენ­თან?
- ახ­ლა არ­სად ვმუ­შა­ობ, თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ, ეს თან მომ­წონს. დი­დი სა­მუ­შაო გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს, ბევ­რი რამ შე­მიძ­ლია და ბევ­რი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაც მაქვს, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით ასე ჯო­ბია, რომ გა­დავ­წყ­ვი­ტო, სა­ბო­ლო­ოდ რას გა­ვა­კე­თებ. ჩე­მი ჩოგ­ბურ­თე­ლი დის - სო­ფი­კოს ამ­ბე­ბით ვარ აქ­ტი­უ­რად და­კა­ვე­ბუ­ლი, ვწერ, ვკითხუ­ლობ, სა­ინ­ტე­რე­სო ხალხს ვეც­ნო­ბი და ა.შ.

- შენი მეორე დის, დე­ას შვილის აღ­ზ­რ­და­ში თუ მო­ნა­წი­ლე­ობ?
- კი, აქ­ტი­უ­რად, ჩე­მი გაზ­რ­დი­ლია და დე­ას გუ­ლი უს­კ­დე­ბა, შენ­ნა­ი­რი იქ­ნე­ბაო (ი­ცი­ნის). მა­რუ­სა უკ­ვე ერ­თი წლი­საა, დეა ახალ ბი­ნა­ში რე­მონტს იკე­თებს და ალ­ბათ გა­დავ­ლენ. სო­ფი­კო რომ გაჩ­ნ­და, დე­და­ჩე­მი ჩვე­ნი ასა­კის იყო და სულ მე და დეა ვზრდი­დით. ვთვლი, რომ ბავშვს ბევ­რი უნ­და ელა­პა­რა­კო, ას­წავ­ლო, რომ სამ წლამ­დე პე­რი­ოდ­ში ბევ­რი რამ აით­ვი­სოს, ახ­ლა ღრუ­ბე­ლი­ვით ის­რუ­ტავს. ჯერ მულ­ტ­ფილ­მებს ვა­ყუ­რე­ბი­ნებთ, ჯერ­ჯე­რო­ბით ზღაპ­რებს ვერ აით­ვი­სებს, პა­ტა­რაა. ნელ-ნე­ლა, რაც უფ­რო გა­იზ­რ­დე­ბა, მი­სი გა­ნათ­ლე­ბით მით უფ­რო დავ­კავ­დე­ბით. ჩემ­თ­ვის ბავ­შ­ვის­თ­ვის გა­ნათ­ლე­ბის მი­ცე­მა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია.

- რო­გო­რი დი­ა­სახ­ლი­სი ხარ? ალ­ბათ ამის­თ­ვის ახ­ლა უფ­რო მე­ტი დროც გაქვს.
- სა­ში­ნე­ლი. სახ­ლის და­ლა­გე­ბა არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ რა ვქნა? მე­ცი­ნე­ბა ხოლ­მე, ერ­თო­თა­ხი­ან "ხრუშ­ჩოვ­კა­ში" და­სა­ლა­გებ­ლად სხვა ქა­ლი რო­ცა მიჰ­ყავთ. არ მეს­მის, სხვამ რა­ტომ უნ­და და­გი­ლა­გოს სახ­ლი? რაც უნ­და და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო, იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა ყო­ველ­თ­ვის გექ­ნე­ბა, შე­ნი ნივ­თე­ბი კვი­რა­ში ერ­თხელ მა­ინც მო­ა­წეს­რი­გო. ბე­ბი­ა­ჩე­მი ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ქა­ლი იყო, საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი სახ­ლი ჰქონ­და, მე და დეა რომ ვუ­ყუ­რებ­დით, ვგიჟ­დე­ბო­დით. მა­შინ­დე­ლი­დან გვაქვს ჩა­ნერ­გი­ლი, რომ ქა­ლი სახ­ლ­ში კომ­ფორტს უნ­და ქმნი­დეს. რო­ცა გათხო­ვი­ლი ვი­ყა­ვი, ჩე­მი ქმა­რი სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, სახლს შენ რა­ტომ ალა­გებ, ვინ­მეს მო­ვიყ­ვა­ნო. ერ­თხელ მო­მიყ­ვა­ნა კი­დეც და მე­რე გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ნივ­თებს რომ ვერ ვპო­უ­ლობ­დი და ისე არ იყო და­ლა­გე­ბუ­ლი, რო­გორც მე მინ­დო­და. თუ სა­სახ­ლე გაქვს და ვერ აუდი­ხარ, მა­შინ სხვა საქ­მეა. ჩვენ ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლი გვაქვს, მან­სარ­დით.

- საჭ­მელს თუ აკე­თებ ხოლ­მე?
- კი, რაც ქალს ევა­ლე­ბა, ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი - ოჯახ­ში კაცს მში­ერს არ დავ­ტო­ვებ. ტორ­ტის ცხო­ბით დაწყე­ბუ­ლი, ხა­ჭა­პუ­რით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ცი. მზა­დე­ბა მიყ­ვარს და ერ­თ­მა­ნეთს იმა­ში ვე­ჯიბ­რე­ბით, ვინ უფ­რო კარ­გად მო­ამ­ზა­დებს. უბ­რა­ლოდ, ბო­ლო დროს, პრო­დუქ­ტე­ბის ხა­რის­ხი სა­შინ­ლად არ მომ­წონს, კა­ტას­ტ­რო­ფაა. ბა­ზარ­ზე ვერ იპო­ვი ნა­ტუ­რა­ლურ რძის პრო­დუქტს, ბოს­ტ­ნე­ულს, ხორცს და სოფ­ლის პრო­დუქ­ტებ­ზე გა­და­ვე­დით. სხვა­თა შო­რის, ბა­ზარ­ში სი­ა­რუ­ლიც მიყ­ვარს, მაგ­რამ გლე­ხე­ბი რომ აღარ დგა­ნან, ეს არ მომ­წონს, გა­დამ­ყიდ­ვე­ლე­ბის მიდ­გო­მა პრო­დუქ­ტი­სად­მი, ცო­ტა სხვა­ნა­ი­რია. ლა­მა­ზი პრო­დუქ­ტი კი არ მინ­და, გემ­რი­ე­ლი და ხა­რის­ხი­ა­ნი. სხვა­თა შო­რის, კერ­ვა და ქსო­ვაც ვი­ცი, სტუ­დენ­ტო­ბის დროს, მე და დე­ამ სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნე­ბი გა­ვა­ფუ­ჭეთ და მას შემ­დეგ, არ გვა­კა­რებ­დ­ნენ.

- მა­გა­ლი­თად, ის თუ იცი, რამ­დენ გრა­დუს­ზე ირეცხე­ბა
შა­ლის სა­მო­სი, რომ არ და­პა­ტა­რავ­დეს?
- არც ძა­ლი­ან ცივ­ში და არც - ცხელ­ში, ნელთბილ­ში. ასეთ რა­ღა­ცებს, ან­გო­რას, აბ­რე­შუმ­ნა­რევ ქსო­ვი­ლებს, ყო­ველ­თ­ვის ხე­ლით ვრეცხავ. ინ­ს­ტ­რუქ­ცია ყვე­ლას მოჰ­ყ­ვე­ბა. ძი­რი­თა­დად, ქიმ­წ­მენ­და აწე­რია, მაგ­რამ მშვე­ნივ­რა­დაც ირეცხე­ბა, მე­რე ლა­მა­ზად გავ­შ­ლი და შრე­ბა.

- სა­რეცხი თუ გა­მო­გი­ხარ­შავს?
- ოჰ... კი, ოღონდ შო­რე­უ­ლი ბავ­შ­ვო­ბი­სას, ვი­თომ დე­დას რომ ვეხ­მა­რე­ბო­დით, მაგ­რამ ვაი, იმ მიხ­მა­რე­ბას (ი­ცი­ნის). ერ­თხელ, დე­და­ჩე­მის ბე­ბი­ამ დამ­ცი­ნა, - კი არ ხარ­შავ, უბ­რა­ლოდ წყალ­ში აგ­დებ და მე­რე იღე­ბო.

- ტან­საც­მ­ლი­დან ლა­ქე­ბის ამოყ­ვა­ნა თუ შე­გიძ­ლია? მა­გა­ლი­თად, რა უნ­და გა­ვა­კე­თოთ, თუ შა­ვი ღვი­ნო, ალუბ­ლის წვე­ნი ან მსგავ­სი ფე­რის სითხე დაგ­ვეღ­ვა­რა?
- ლა­ქე­ბის ამოყ­ვა­ნის ათას­ნა­ი­რი სა­შუ­ა­ლე­ბაა, ამი­ტომ ახ­ლა ამის აღარ მე­ში­ნია, ეს ად­რე იყო დი­დი პრობ­ლე­მა. მა­რი­ლი უნ­და და­ვა­ყა­რო­თო, მაგ­რამ რა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს, გა­რეცხ­ვი­სას მა­ინც მო­შორ­დე­ბა ლა­ქე­ბის ამომ­ყ­ვა­ნით.

- მა­გა­ლი­თად, ჭურ­ჭელს მიმ­წ­ვა­რი საჭ­მე­ლი რო­გორ უნ­და მო­ვა­შო­როთ?
- ვა­ი­მე, რო­გორ არ მიყ­ვარს ჭურ­ჭ­ლის რეცხ­ვა (ი­ცი­ნის). თუმ­ცა, მთად დამ­დ­გა­რი ჭუჭყი­ა­ნი ჭურ­ჭე­ლი უფ­რო არ მიყ­ვარს, ამი­ტომ ყა­ვის ჭი­ქაც რომ იყოს, ნი­ჟა­რა­ში გა­სა­რეცხს არ ვტო­ვებთ ხოლ­მე. ასე რომ, არც ახ­მე­ბა, მაგ­რამ ვი­ცი, რომ თბი­ლი წყა­ლი უნ­და და­ას­ხა, ცო­ტა ხანს გა­ა­ჩე­რო და სა­ში­ნე­ლი სა­ხე­ხი რკი­ნე­ბი რომ არის, იმით გა­ხე­ხო.

- ეს მიმ­წ­ვა­რი ჭურ­ჭე­ლი უნ­და და­ვას­ვე­ლოთ, მთლი­ა­ნად სო­დით დავ­ფა­როთ, რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თის შემ­დეგ, ცო­ტა წყა­ლი და­ვა­მა­ტოთ და ნელ ცეცხ­ლ­ზე წა­მო­ვა­დუ­ღოთ, მე­რე კი მავ­თუ­ლის ჭურ­ჭ­ლის სა­ხე­ხით გავ­ხე­ხოთ. თუ ჭუჭყი კი­დევ დარ­ჩე­ბა, სო­და ისევ და­ვა­ყა­როთ, სა­ნამ ბო­ლომ­დე არ ამო­ვა.
- ერ­თხელ მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ვე­დი, სა­პირ­ფა­რე­შოს სა­ხე­ხი სა­შუ­ა­ლე­ბა მინ­დო­და და გამ­ყიდ­ველ­მა გაკ­ვირ­ვე­ბულ­მა მკითხა, - რად გინ­დათ? უნი­ტა­ზი თქვენ უნ­და გა­ხე­ხო­თო? ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ, ყვე­ლა­ფე­რი უნ­და გა­ვა­კე­თოთ, ხომ? სა­სა­ცი­ლო არ არის? მტვ­რის გა­დაწ­მენ­და­სა და უნი­ტა­ზის გა­ხეხ­ვას რა უნ­და?

- ფან­ჯ­რე­ბი თუ გა­გიწ­მენ­დავს?
- არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ ახალ წლამ­დე, დე­და­ჩე­მი გა­ვა­ო­ცე, რო­ცა 30 დე­კემ­ბერს ღა­მე ფან­ჯ­რე­ბი გავ­წ­მინ­დე. სო­ფი­კო თა­ვის ოთახ­ში რე­მონტს იკე­თებ­და, გა­ჯი ეყა­რა და მა­ნამ­დე ვერ მო­ვა­ხერ­ხე.

- ფან­ჯა­რა რო­გორ უნ­და გავ­წ­მინ­დოთ, რომ იპ­რი­ა­ლოს?
- ად­რე, სკო­ლა­ში, "შა­ბა­თო­ბე­ბი" გვქონ­და ხოლ­მე და იქ გა­ზე­თე­ბით და ასე­თი რა­ღა­ცე­ბით ვწმენ­დ­დით, ძმა­რი კარ­გად აპ­რი­ა­ლებ­და. ვი­ცი ეს მე­თო­დე­ბი, მაგ­რამ დე­და­ჩემ­მა რომ ნა­ხა, ისე შე­ვე­ცო­დე, ტი­ლო­ე­ბი მომ­ცა. მოკ­ლედ, ჯერ იმ ძვე­ლი მე­თო­დით გავ­წ­მინ­დე, მე­რე კი "პულ­ვე­რი­ზა­ტო­რი­ა­ნი" საწ­მენ­დით. მგო­ნია, რომ გა­ზე­თი უფ­რო აპ­რი­ა­ლებს და რაც უფ­რო მე­ტი შრო­მაა ჩა­დე­ბუ­ლი, მით უფ­რო კარ­გია. თამ­თა, ახ­ლა გა­მახ­სენ­და, იცი, მე რა ვი­ცი? მატყ­ლის ჩეჩა (ი­ცი­ნის).

- სად ის­წავ­ლე?
- ჩვენ ხომ ერ­თი ბე­ბია პლე­ხა­ნოვ­ზე გვყავ­და, მე­ო­რე - ავ­ლა­ბარ­ში. ად­რე, რო­ცა ქა­ლი თხოვ­დე­ბო­და, მზით­ვ­ში ლო­გინს ატან­დ­ნენ და აუცი­ლებ­ლად უკე­რავ­დ­ნენ. ბე­ბი­ა­ჩე­მი მე და დე­ას სულ მატყ­ლის ლო­გინ­ში გვა­ძი­ნებ­და და დე­და­ჩემს ამას წი­ნათ ვახ­სე­ნებ­დი, არ გახ­სოვს, 15 წლის რომ ვი­ყა­ვი, მატყლს რომ გი­ჩე­ჩავ­დი-მეთ­ქი? კარ­გად გა­მომ­დი­ო­და და ძა­ლი­ან მომ­წონ­და, უბ­ნის ბი­ჭე­ბი კი ის­ხ­დ­ნენ და მი­ყუ­რებ­დ­ნენ (ი­ცი­ნის). სო­ფი­კო პა­ტა­რა იყო და სულ კითხუ­ლობ­დ­ნენ, დე­ას შვი­ლი იყო თუ ჩე­მი. საბ­ნის შე­კერ­ვას არ მან­დობ­დ­ნენ, თუმ­ცა ვი­ცი, გა­მო­მი­ვი­დო­და. ხა­ლი­ჩე­ბის რეცხ­ვაც კი ვი­ცი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ვარ (ი­ცი­ნის). "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ში" რომ რეცხავს ვარ­დო, ქუ­ჩებ­ში ვრეცხავ­დით, ბე­ბი­ას ტახ­ტი­ვით რა­ღაც ჰქონ­და, ხა­ლი­ჩას მას­ზე ვდებ­დით, სა­რეცხის ფხვნილს ვაყ­რი­დით და ვრეცხავ­დით. - შენ ძა­ლა არ გაქ­ვ­სო, მე­ბუზღუ­ნე­ბო­და ხოლ­მე და მარ­ტო გავ­რეცხა­ვო, მაგ­რამ ისე­თი მონ­დო­მე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი ხოლ­მე, არ ვშორ­დე­ბო­დი. ვფიქ­რობ, ქალ­მა ყვე­ლა­ფე­რი უნ­და იცო­დეს. არც ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში ყოფ­ნა მაკ­ლ­და, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რიც ვი­ცი. ჩემს თავს ამ ნიჭს ვერ და­ვუ­კარ­გავ (ი­ცი­ნის).

- რა უნ­და გა­ვა­კე­თოთ, რომ ოთახ­ში კარ­მა არ იჭ­რი­ა­ლოს?
- ო, ეს ხომ ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია - ან­ჯა­მებ­ში ზე­თი უნ­და ჩა­ვას­ხათ და სუ­ლერ­თია, რი­სი ზე­თი იქ­ნე­ბა. სხვა­თა შო­რის, კედ­ლე­ბის შე­ღებ­ვაც ვი­ცი.

- რო­გორ უნ­და მო­ვა­შო­როთ ავეჯს ცხე­ლი საგ­ნის დად­გ­მით წარ­მოქ­მ­ნი­ლი თეთ­რი ლა­ქა?
- ჯო­ბია, ეს სა­ერ­თოდ არ გა­ვა­კე­თოთ, გი­ჟი უნ­და იყო, ახა­ლი ავე­ჯი ამით გა­ა­ფუ­ჭო. თუმ­ცა, სპე­ცი­ა­ლუ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი არ­სე­ბობს, მა­გა­ლი­თად, მე რა­ი­მე ზე­თო­ვა­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბა გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია, მაგ­რამ მა­ინც არ შორ­დე­ბა, რთუ­ლია. რო­ცა ახალ ავეჯს შე­ვი­ძენ, შე­ვეც­დე­ბი, მსგავ­სი პრობ­ლე­მე­ბი არ შე­მექ­მ­ნას.

- ასეთ დროს, სპირ­ტი­სა და მზე­სუმ­ზი­რის ზეთ­ში (თა­ნა­ბა­რი რა­ო­დე­ნო­ბით) შა­ლის ნა­ჭე­რი უნ­და და­ვას­ვე­ლოთ და გა­და­ვუს­ვათ. სარ­კე რი­თი უნ­და გავ­წ­მინ­დოთ, რომ კარ­გად იპ­რი­ა­ლოს?
- იმა­ვე­ნა­ი­რად, ად­რე ფა­ნე­ლის ნაჭ­რი­თა და სარ­კის საწ­მენ­დი სა­შუ­ა­ლე­ბით ვწმენ­დ­დით. ე.წ. ვაფ­ლის პირ­სა­ხო­ცე­ბი იყო, კარ­გი ხა­რის­ხის და მშვე­ნივ­რად იწ­მინ­დე­ბო­და. ხე­ლის­თ­ვი­საც სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო, კანს არ აზი­ა­ნებ­და, ახ­ლა კი ყვე­ლა­ფე­რი უხა­რის­ხოა, ძვი­რიც კი. მე­რე კი კა­ნის მოვ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი უნ­და გა­მო­ი­ყე­ნო.

- რით უნ­და გავ­წ­მინ­დოთ ვერ­ცხ­ლის სამ­კა­უ­ლი და სხვა ნივ­თე­ბი, რომ შა­ვი ფე­ნა მოს­ცილ­დეს და იპ­რი­ა­ლოს?
- სო­დით, ოღონდ თუ მო­ოქ­რუ­ლია, სო­და არ მი­ა­კა­როთ. ბე­ბი­ა­ჩე­მი იღებ­და ხოლ­მე ჯეზ­ვეს, შიგ­ნით ყრი­და სო­დას, ცო­ტა ნი­შა­დუ­რის სპირტს და ხარ­შავ­და. სხვა­თა შო­რის, ბრი­ლი­ან­ტის­თ­ვ­ლი­ან ბეჭ­დებ­საც. თუმ­ცა, ძი­რი­თა­დად, ჯო­ბია, ეს ხე­ლო­სან­მა გა­ა­კე­თოს. ასეც აკე­თებ­და ბე­ბია, ოღონდ, თავ­ზე და­ად­გე­ბო­და ხოლ­მე, რომ რა­მე არ ემა­ი­მუ­ნათ. მე ზოგ­ჯერ ცხელ წყალს ვა­დუ­ღებ, შიგ­ნით სო­დას ვყრი და ასან­თის ღე­რით ვწმენდ. სხვა­თა შო­რის, კბი­ლის პას­ტი­თაც გა­მიწ­მენ­დია. ად­რე "ზუბ­ნოი პა­რა­შო­კი" იყო და რა­ღა­ცას იმი­თაც წმენდ­­დნენ, ოღონდ არ მახ­სოვს, რას...

- კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი ვა­რო, აღ­ნიშ­ნე. ბო­ლოს, რა­ი­მე გემ­რი­ე­ლი რე­ცეპ­ტიც შე­მოგ­ვ­თა­ვა­ზე.
- კი, ბა­ტო­ნო. მა­გა­ლი­თად, თხელ ბლი­ნებს ვა­კე­თებ ხოლ­მე, სხვა­დას­ხ­ვა სა­ხის შიგ­თავ­სით, სო­კო­თი დაწყე­ბუ­ლი, ხი­ზი­ლა­ლი­თა და მუ­რა­ბე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ჩვენს მე­გობ­რებ­ში ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია ჩე­მი შემ­წ­ვა­რი გოგ­რა.

გოგ­რა ტკბი­ლი ფლა­ვით:
- გოგ­რას თა­ვი მო­ა­ჭე­რით, გა­მო­შიგ­ნეთ, ცალ­კე მო­ხარ­შეთ ბრინ­ჯი, და­უ­მა­ტეთ ქიშ­მი­ში, ნი­გო­ზი, კუ­რა­გა, ცო­ტა და­რი­ჩი­ნი, დაფ­ქ­ვი­ლი მი­ხა­კიც შე­იძ­ლე­ბა და თაფ­ლი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი გოგ­რა­ში ფე­ნა-ფე­ნა ჩა­ვაწყოთ, ზე­მო­დან ცო­ტა კა­რა­ქიც და­ვაგ­დოთ, თავ­ზე და­ვა­ხუ­როთ მოჭ­რი­ლი ნა­წი­ლი და ღუ­მელ­ში შევ­დ­გათ. ისე­თი გემ­რი­ე­ლია და ისე ლა­მა­ზად იჭ­რე­ბა, სადღე­სას­წა­უ­ლო სუფ­რა­ზეც შეგ­ვიძ­ლია მი­ტა­ნა. ღმერ­თო ჩე­მო, რამ­დე­ნი რამ მცოდ­ნია და მა­ინც ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, უწე­სოაო (ი­ცი­ნის). ზო­გი კი გათხოვ­დე­ბა, გა­და­ი­დებს ფეხს ფეხ­ზე და სი­გა­რე­ტის გა­ბო­ლე­ბის მეტს არა­ფერს აკე­თებს. რაც ადა­მი­ანს ოჯა­ხუ­რი სიმ­ყუდ­რო­ვის­თ­ვის სჭირ­დე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ცი (ი­ცი­ნის). მა­მა­კა­ცე­ბი რომ მიხ­ვ­დ­ნენ, სუ­ლაც არ ვარ ისე­თი გარ­ყ­ვ­ნილ-გა­თახ­სი­რე­ბუ­ლი, რო­გორც გა­რე­დან ჩანს, ბევ­რი მთხოვს, - ცო­ლად გა­მომ­ყე­ვი, ბავ­შ­ვი გა­მი­ჩი­ნეო. მიხ­ვ­დ­ნენ, რომ სა­სურ­ვე­ლი ცო­ლი ვიქ­ნე­ბი.

თამ­თა და­დე­შე­ლი
ჟურნალი ”გზა”