ლევან ხურციამ 10 კილო დაიკლო

რუსთაველის თეატრის მსახიობი ლევან ხურცია რამდენიმე თვეა, ''იმედზე'' ყოველ ორშაბათს გადაცემა ''ემერჯენსს'' უძღვება. თეატრში ''სტუმარ-მასპინძლის'' მორიგი წარმოდგენის შემდეგ შევხვდით, სპექტაკლში ის ზვიადაურის როლს განასახიერებს. საგრიმიოროში მაგიდაზე პიტერ ბრუკის წიგნი დევს სახელად ''ცარიელი სივრცე''. მისი კითხვა ახალი დაწყებული აქვს და ამბობს, რომ წიგნში მსახიობისთვის ძალიან საინტერესო ნიუანსებზეა აქცენტი გაკეთებული. ეს რაც შეეხება პროფესიულ ლიტერატურას, იმავდროულად, ბოლო პერიოდში მსახიობი ისტორიული თემებით არის დაინტერესებული და სიამოვნებით შეასრულებდა რაიმე როლს ამავე ჟანრის ფილმში...

- ''ემერჯენსის'' ახალი სეზონი ახლახან, 20 იანვარს დაიწყო. ამ გადაცემას აქვს კიდევ რამდენიმე პროექტი, რომელიც უახლოეს მომავალში უნდა განხორციელდეს. წამყვანობას იმიტომ დავთანხმდი, რომ ეს გადაცემა არ ჰგავს შოუს. ერთი პერიოდი ძალიან ვიყავი ჩართული შოუებში და ამ ეტაპზე ვცდილობ, მათ თავი ავარიდო. გადაცემა თემატურად ძალიან საინტერესოა. სამედიცინო სფერო ყოველთვის მიზიდავდა, სკოლის პერიოდში ვაპირებდი, ჩემი ცხოვრება სამედიცინო ხაზით გამეგრძელებინა. სამედიცინო სფერო ჩვენს ოჯახში ძალიან აქტუალური იყო. ჩემი და მიკრობიოლოგია, ის ახლა ლონდონში ცხოვრობს და თავის საქმიანობას ეწევა. თან, იმ ადამიანებთან მუშაობაც მსიამოვნებს, რომლებიც გადაცემას ამზადებენ. ერთი სიტყვით, მომწონს ის საქმე, რომელსაც ახლა ამ გადაცემაში ვაკეთებ.
- რატომ აღარ გინდა შოუების წაყვანა?
- ასე ''აღარ მინდა'' არაა. უბრალოდ, მინდა, რასაც წავიყვან, ჩემთვის საინტერესო იყოს. თან ერთფეროვნებას გავურბივარ და არც მე მინდა, ასეთი გავხდე. მსურს, უფრო მეტი დრო დავუთმო თეატრს, ასევე კინოს.
- საქართველოში ხშირად არ გვაქვს კინოს გადაღების ფუფუნება...
- სამწუხაროდ, ასეა, მაგრამ რასაც იღებენ, კასტინგის, ანუ შერჩევის სისტემაც ცოტა გაუგებარია ჩემთვის. მიხვალ ერთხელ, გადაგიღებენ ორ ფოტოს, გათქმევინებენ რაღაცას, გაყვირებენ და დამთავრდა. იმ დროს შეიძლება, არც ფოტოზე არ გამოხვიდე კარგად და ვერც ვერაფერი გააკეთო. ერთ მაგალითს გეტყვით, გადაცემა ''სუპერსტარის'' გახმოვანების დროს ერთი მსახიობი ამბობდა, ფილმზე დამიძახეს, ზუსტად სამი თვის განმავლობაში ყოველ კვირა გავდიოდი კასტინგს, შემდეგ როლზე დამამტკიცეს და მომცეს ერთი წელი იმისათვის, რომ ახალი როლისა და ფილმისთვის მოვმზადებულიყავიო. საქართველოში ასეთი რამ წარმოუდგენელია. ჩემზე ბევრჯერ უთქვამთ, ცოტა მძიმეაო, მე ასე არ მივიჩნევ. თუ რაღაცაზე ობიექტური პრეტენზია გიჩნდება, მაშინ გამოდის, რომ მძიმე ხარ.
ერთ-ერთ კასტინგზე ვიყავი მისული. არ ვიცი, ვინ იყო პერსონაჟი, არც გმირის ხასიათზე მითხრეს რამე, რაღაცა რეკლამას ვიღებთ და ახლა გვინდა, რომ გადაიხარხაროო. ვკითხულობ, ეს როგორ, როგორც ლევანი გადაიხარხარებს, თუ როგორც პერსონაჟი, რომელიც არ ვიცი, ვინ არის. პასუხი ვერ მივიღე. გადაიხარხარე! აი, ასეთია რეკლამის კასტინგი. მე ვერ გადავიხარხარე, ავდექი და წამოვედი. გადაეცით მას, ვინც რეკლამის კასტინგს აკეთებს, რომ არ გადავიხარხარებ, რადგან ეს ასე არ ხდება-მეთქი. ეს ერთი გითხარით, თორემ ასეთი შემთხვევა მილიონია. ეს ვიღაცას აღიზიანებს, ვიღაცას - არა, მე კი ჩემი შეხედულება და ცხოვრება მაქვს. ამბიციური არ ვარ, მაგრამ ერთი რამის ამბიცია მაქვს: მინდა, ყველაფერი იყოს პროფესიულ დონეზე, სადაც ბოლომდე დავიხარჯები. კონკრეტულად არავის ვგულისხმობ, მაგრამ როცა არაპროფესიონალიზმი გხვდება, შენი პროფესიონალიზმი თეთრი ყვავივით მოჩანს. ასეთი დამოკიდებულება არ შეიძლება: ფილმის გადაღება მინდა და მერე რა, რომ ოპერატორი ვარ, ან მერე რა, რომ ექიმი ვარ. აბა, მე რაღატომ ვისწავლე წლები, რატომ ვიმუშავე მეტყველებაზე, სცენაზე მიხვრა-მოხვრაზე. როგორ გამომდის, ეს სხვა თემაა, მაგრამ თეორიულად ხომ ვიცი?! იმან თეორიაც არ იცის, მაგრამ მიაჩნია, რომ არც არის საჭირო. ამიტომ არის, რომ ვფიქრობ, უფრო მეტი ენერგია ჩავდო რუსთაველის თეატრში. ხელოვნების სფეროში ამაზე ძვირფასი საჩუქარი, რომელიც, პირველ რიგში, უფლისგან მაქვს და შემდეგ - რობერტ სტურუასგან, ჯერჯერობით არ მქონია.
- წარმატებული მსახიობი ხარ, სხვადასხვა პროექტში გიწვევენ. შენი აზრით, ეს შენი ნიჭის, გარეგნობის თუ ხმის ტემბრის დამსახურებაა?
- გარეგნობის თემას მინდა, კიდევ ერთხელ შევეხო. ამას წინათ იყო ჩემზე საუბარი, სიმპათიური მამაკაციო, მანამდე კიდევ - წლის სექსუალურიო... მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ ეს ყველაფერი ბუნებამ მომცა, ასეთი გავჩნდი. როგორიც ვარ, ისეთი ვარ. ვიღაცამ შეიძლება, არასწორად გაიგოს, ახლა რასაც ვიტყვი, მაგრამ კი, მაღალი ვარ, აწყობილი და ამიტომ ვარ სიმპათიური? არ ვიცი. ხანდახან არც მგონია, რომ სიმპათიური ვარ.
- წონაში საგრძნობლად დაგიკლია...
- დიახ, წონაში ათი კილო დავიკელი. მსახიობის პასუხისმგებლობაა, საკუთარ თავს უნდა მოუაროს, უნდა იყოს ფორმაში და ისე წარდგეს სცენაზე მაყურებლის წინაშე. მსახიობი კარგი ''საძერწი'' უნდა იყოს და ამისათვის ვცდილობ, მზად ვიყო. ცურვაზე დავდივარ და ვვარჯიშობ. ბევრს ვსვამდი, ვქეიფობდი, მიყვარს ქეიფი, როგორც ყველა კაცს და ქართველს განსაკუთრებით და რა გავაკეთო?! მაგრამ ახლა ცოტა მოვუკელი ამ ყველაფერს და თავისი შედეგიც გამოიღო.
- გასული წლის ბოლოს ''ჰარირას'' პრემიერა გქონდათ, სადაც ცეკვა გიწევს, ეს ხომ არ გახდა მიზეზი?
- ''ჰარირამ'' გადამაწყვეტინა ფორმაში მოსვლა. თან, ცეკვა სიგიჟემდე მიყვარს და... ამ სპექტაკლში ბალეტის მსახიობებთან მოგვიწია ცეკვამ. ზაფხულში რამდენიმე რეპეტიცია რომ გავიარეთ, მივხვდი, არ ვიყავი ფორმაში და მას შემდეგ დღემდე ათი კილო მაქვს დაკლებული.
რეზიუმეს სახით გეტყვი, რომ გარეგნობა ჩემთვის ბოლო პლანზეა, ვერ ვიტყვი, რომ არ არის საჭირო, მაგრამ არ არის მთავარი. ძალიან ბევრი ადამიანი ჩემზე ფიქრობს, ნარცისიაო. არ ვიცი, ეს რას ნიშნავს. ახლა ფოტოსესია გვქონდა და შენც ნახე, რომ სარკეში არ ჩამიხედავს, აბურდული თმით ვიდექი. მე ვერავის გავკიცხავ, ვისაც როგორც უნდა, ისე დამინახოს, ეს მისი უფლებაა, მაგრამ ნარცისი რომ არ ვარ, ეს მათ იციან, ვინც კარგად მიცნობს. და რატომ მიწვევენ?! ვიტყვი: ალბათ, გარეგნობა თავისას შვრება, ალბათ - ხმაც. რაც შეეხება ნიჭს, ალბათ, ამ თვალსაზრისითაც ხედავენ ჩემში რაღაცას და ამიტომ მენდობიან. კარგია, ეს კითხვა რომ დამისვი, მაგრამ ობიექტური პასუხი ვერ მექნება. მოკლედ რომ ვთქვა, ალბათ, სამივე ერთად.
- ''მსახიობია, რა'' - ალბათ, გსმენია ასეთი შეფასება შენს რომელიმე გულწრფელ ემოციაზე საზოგადოებაში და გაღიზიანებულხარ...
- კი, ცოტა მაღიზიანებს, მაგრამ როცა ვინმესგან კონკრეტული გულწრფელი ემოცია მოდის, მეეჭვება, ადამიანმა ის ამ რეპლიკით შეაფასოს. ალბათ, ბევრი სხვა პროფესიის ადამიანი სცენის მსგავსად ცხოვრებაშიც თამაშობს და ასეთ დროს, ''მსახიობია, რა'' მათაც და ყველას ეხება.
- ახალ წელს პირველად შეხვდი საზღვარგარეთ...
- კი, ყველაზე ბედნიერი და ძვირფასი ახალი წელი მქონდა. ლონდონში ვიყავი ჩემს დასა და დისშვილებთან: თიკოსა და ილიასთან. 25-ში უკვე იქ გახლდით, 12 დღე დავრჩი და მერე თბილიში ჩამოსული, აეროპორტიდან პირდაპირ თეატრში მოვედი - სპექტაკლი მქონდა. ახალი წლის დღეებში თეატრში წარმოდგენილი იყო ''პატარა უფლისწული''. როლზე გამანაწილეს, ამის გამო დიდი მადლობა რეჟისორს, მაგრამ დროის უქონლობის გამო უარი ვთქვი და გული დამწყდა, რომ ამ ზღაპარში ვერ ვითამაშე. საერთოდ, ახალი წელი ბავშვობაში მიხაროდა, ახლა - ნაკლებად. რელიგიური დღესასწაულები მიყვარს - შობა და აღდგომა. ახლა ახალ წელს ბედნიერი იმით გახლდით, რომ დასთან ერთად ვიყავი, რომელზე ძვირფასი არავინ მყავს. ნანა ჩემზე 9 წლით უფროსია და ჩემი გამზრდელი დაა.
- პირადზე ლაპარაკი არ გიყვარს, მაგრამ შენს რომანებზე წერა უყვარს მედიას...
- აღარ უყვარს უკვე. მიხარია, რომ აღარ წერენ.
- ისე, ბოლო რამდენიმე თვეა, ამ თემაზე ახალი არაფერი თქმულა...
- კარგად ვცხოვრობ ალბათ და ჭკვიანად ვიქცევი (იცინის). პირადი, პირადი. რა გითხრა?! არაფერი განსაკუთრებული, რომ სალაპარაკოდ ღირდეს. ისევე ვცხოვრობ, როგორც ნებისმიერი ჯანსაღი მამაკაცი.
- საჯაროდ საუბარი შენს სიყვარულზე წარმოგიდგენია?
- არა, დედას ვფიცავარ, მართლა ვერ წარმომიდგენია. რა უნდა ვილაპარაკო, ან როგორ, არ ვიცი. ვერ ვიტყვი ვერაფერს იმ სიგიჟეებზე, რასაც ვაკეთებ. არ მსიამოვნებს ინტიმურ დეტალებზე ღიად ლაპარაკი. ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ და ასევე ვიქცევი, სხვა რა უნდა ვთქვა.
- გყავს ადამიანი, რომელსაც შენს განცდებზე, სიყვარულზე, პრობლემებზე უყვები?
- მაგაზეც მინდოდა მეთქვა. ჩემმა მეგობრებმა და ძმაკაცებმა ჩემს პირად ცხოვრებაზე ძალიან ცოტა რამ იციან. ვინ, როგორ, რანაირად, ასეთი დეტალები არ არის მათთვის ცნობილი და არც სახელები, რადგან ზოგადად სახელებით ლაპარაკი არ მიყვარს. ძმაკაცებიც ასეთივე მყავს. კი, გვისაუბრია ქალებზე, მაგრამ მათი განხილვა არ მახსოვს! ჩემი თავი ვერ წარმომიდგენია ამ დროს, ჩემს ძმაკაცებთან რატომ უნდა ვილაპარაკო ჩემს სიყვარულზე?! კი, ვყოფილვარ დაღვრემილი, უკითხავთ მიზეზი და მითქვამს, პრობლემებია რაღაც, გავერკვევი-მეთქი და იქ მთავრდება.
- ყველაფრის საკუთარ თავში გადახარშვა შენთვის რთული არ არის?
- არა, რადგან პირადი პირადია და როცა ორ ადამიანს ერთმანეთი მოსწონს, ფლირტია ან უყვართ, მათზე უკეთ მათ პრობლემებს ვერავინ გადაწყვეტს. ვერც ოჯახის წევრები და ვერც სხვა უახლოესი ადამიანები. ორი ადამიანი, რომელთაც რაღაც აკავშირებს ერთმანეთთან, თუნდაც ელემენტარულად სექსი, ერთმანეთს გულწრფელად უნდა დაელაპარაკოს. რაღა დაქალებმა და ძმაკაცებმა უნდა არჩიონ ჩვენი საქმე?! უნდა ვილაპარაკოთ მე და მან, თუ კონსენსუსს მივაღწევთ, გავაგრძელებთ ურთიერთობას და თუ არადა, არა.
- თუ დაგითვლია და გიფიქრია, დღემდე რამდენჯერ გქონია ''ნამდვილი'' გრძნობა?
- ეს ძალიან რთული კითხვაა... სხვადასხვა დროს, როცა ამა თუ იმ ადამიანთან ვიყავი, თავს ვგრძნობდი ძალიან კარგად, თითოეულისგან რაღაც კარგი მოსაგონარი დამრჩა. ვცდილობ, სანამ კარგად ვარ, მასთან ვიყო, ასევე უნდა იყოს ისიც. ეს არის ურთიერთობა. არ ვიცი, რას დავარქვა სიყვარული, მხოლოდ ის ხომ არ არის, ''უშენოდ არ შემიძლია?!'', ასე არ არის, ყველას ყველაფერი შეუძლია. ამიტომ, თითოეულ მათგანს, ვისთანაც სერიოზული ურთიერთობა ან სხვადასხვა სახის გრძნობა მქონია, დიდ პატივს ვცემ. ხუთი დღე, ან ერთი საათი ხომ ვიყავით ერთად ბედნიერი?! ამისთვის მგონია, რომ ადამიანს დიდი პატივი უნდა სცე.

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''