მაკა ზამბახიძე: "მე და რატი დურგლიშვილი მეორე შანსს ვეძებთ"

მომღერალმა მაკა ზამბახიძემ პასიური წელიწადი გადააგორა და ახლა უკეთესის მოლოდინშია. თავის მეწყვილე რატი დურგლიშვილთან ერთად სიმღერებს წერს, კონცერტებს მართავს, პარალელურად საკუთარ სტუდიაში ბავშვებთან მუშაობს. მაკას გოგონამ, 12 წლის სალომემ, წელს სცენაზე პირველად იმღერა და დედა ძალიან გაახარა. მომღერალი მკაცრი დედაა, სურს, შვილის ცხოვრებიდან ერთი დეტალიც არ გამოეპაროს და თავადაც მისთვის სამაგალითო იყოს.
– მაკა, ვიდრე 2014 წლის გეგმებზე გადავალთ, იმაზე ვისაუბროთ, რითი დაგამახსოვრათ თავი 2013–მა წელმა.
– ვერ ვიტყვი, რომ 2013 წელი საინტერესოდ დაიწყო. შარშანდელი ახალი წელი ძალიან უმნიშვნელოდ მახსოვს. პოლიტიკური პროცესები ჩვენს სფეროზეც აისახა და კონცერტი არ გვქონია. შარშანდელ ახალ წელს სახლში შევხვდი და ამით იყო კარგი. დავჯექი და სატელევიზიო გადაცემების ყურებით გავერთე. შარშან 2 სიმღერის ჩაწერა დავიწყეთ, მაგრამ სულ პრობლემები იქმნებოდა და გაჭიანურდა. ზაფხულში მე და რატი იურმალას კონკურსზე გავემგზავრეთ. ჩვენ ყოველ წელს გვიწვევდნენ იქ, მაგრამ რაღაც მიზეზების გამო ერთი–ორჯერ ვერ წავედით და ჩვენთვის ძალიან ახლობელი ადამიანები გავანაწყენეთ. ბოდიშის მოხდაც მოგვიწია მათთვის, რადგან ვერ ხვდებოდნენ ჩვენი არჩასვლის მიზეზებს. საბოლოოდ ჩვენი ურთიერთობები აღდგა.
– რუსულ შოუბიზნესში გავლენიანი მეგობრები გყავთ. მოსკოვში წასვლაზე და იქ დამკვიდრებაზე ფიქრობდით. ჩანაფიქრი რატომ ვერ განახორციელეთ?
– მართლაც, ჩვენი შემოქმედება იქ უფრო აქტიური იქნებოდა. ერთი პერიოდი წასვლას ვფიქრობდით, მაგრამ ის ერთი შანსი, რომელიც გვქონდა, ხელიდან გავუშვით. ახლა მათ უბრალოდ ძალიან ვუყვარვართ, პატივს გვცემენ, ჩვენც ცოტა მორიდებულები ვართ, რაღაცეების გადალახვა გვიჭირს. სხვანაირი შეფუთვა გვჭირდება. არ ვიცი, მე და რატი მარტონი რას შევძლებთ. ალბათ ყველაფერს თავისი დრო აქვს. რაღაც ახალი სიტყვა უნდა ვთქვათ, რომ მეორე შანსიც მოგვეცეს.
– რატისთვის ამ გადაწყვეტილების მიღება ალბათ უფრო მარტივი იქნება, რადგან საქორწინო ვალდებულებები არ აკისრია, მაგრამ თქვენთვის ოჯახის ფაქტორი არ არის დამაფიქრებელი?
– ბავშვობიდან ჩემი ოჯახის თითოეული წევრი თავგადაკლული იყო ჩემს კარიერაზე. ჩემს ქმარს, ვახოს, ნერვები ეშლება და გვეუბნება, აქ დროს რატომ კარგავთო. მე რომ იქ კარგად ვიქნები, შეიძლება ჩემი ოჯახის წევრებიც გვერდით მყავდნენ. მოსკოვში ხომ ვცხოვრობდი და ვიცი, რომ ხშირი გადაფრენ–გადმოფრენაც არ წარმოადგენს პრობლემას. შეიძლება სხვა ქვეყანაშიც ვცადოთ ბედი, მაგრამ რუსეთი უფრო მისაღებია ჩვენთვის, რადგან იქ ძალიან ვუყვარვართ.
– წლევანდელი წელი როგორ დაგეგმეთ, რა მოლოდინით შეხვდით 2014 წელს?
– 2014 წელი ძალიან აქტიურად დაიწყო. ბევრი კონცერტი გვქონდა, სულ გადარბენაზე ვიყავით. ჩვენი სტუდიის ბავშვების პირველი კონცერტი ჩატარდა მუსკომედიის თეატრში. ძალიან დიდი მადლობა დოის (რეჟისორი დათო დოიაშვილი), რომ მოგვცა საშუალება, ჩვენი პატარები ასეთ დამსახურებულ თეატრში გამოსულიყვნენ. ძალიან კარგი კონცერტი გამოვიდა. ამან სტიმული მოგვცა, რომ მეტი და მეტი გავაკეთოთ. ახლა ვისვენებთ, მალე კი რაღაცეების დაგეგმვას დავიწყებთ. დუეტ "ჯორჯიას" 5 წელი უსრულდება და გვინდა, მრგვალი თარიღი აღვნიშნოთ.
– წლების მატებასთან ერთად რა გადააფასეთ თქვენს ცხოვრებაში?
– ყოველთვის ძალიან ბავშვური და ალალი ვიყავი. ჩემთვის უცხო იყო, რაღაცას თუ ვიტყოდი, იმის იქით სხვა რამ მეგულისხმა. ჩემი ეს თვისებები დღესაც მიშლის ხელს. თურმე რაღაცეებზე მეტად უნდა დაფიქრდე, სხვანაირად შეხედო, გადახარშო. მე ვერასოდეს დავსერიოზულდები, რაც ვარ, ეს ვარ, მაგრამ ვხვდები, რომ ყველგან ზომიერებაა საჭირო, მათ შორის, ურთიერთობებშიც. ზოგჯერ ძალიან ღია ვარ და ეს თვისება ხანდახან ხელს მიშლის. რაც ასაკი მემატება, მით უფრო ვაწყდები სირთულეებს და ეს საშუალებას მაძლევს, ბევრი რამ გავაანალიზო, დავფიქრდე, როგორ დავალაგო ყველაფერი, როგორ მოვერიო პრობლემებს.
– გამოდის, რომ ძლიერი ქალი ხართ.
– მეუბნებიან, ძლიერი ხარო და რა ვიცი, აბა... დეპრესიები არ მახასიათებს. ყოველთვის ყველაფერს ხმამაღლა გამოვხატავ. ჩემთვის ძალიან საყვარელი ბავშვობის მეგობრები მყავს, რომლებთანაც ჩემს პრობლემებს განვიხილავ, მერე ისინი თავიანთ აზრებს მეუბნებიან და შეძლებისდაგვარად მარტივად ვაგვარებ პრობლემებს.
ჩემ ირგვლივ არის ხალხი, ვისთანაც თურმე საჭიროა, რომ გულგაშლილი არ ვიყო. შეიძლება რაღაცეებზე გული დაგწყდეს, მაგრამ ვერ ვიხსენებ, ვინმესთან ცუდად დამთავრებულიყო ურთიერთობა. ადამიანების ადვილად შეყვარება არ შემიძლია, ამიტომ ჩემ გვერდით ახალი მეგობარი რთულად ჩნდება. სიფრთხილე ძალიან საჭიროა. მშობლები ძალიან აკვირდებოდნენ ჩემს მეგობრებს, ბევრს მიწუნებდნენ, მე კი სულ ვტიროდი, როგორ არავინ მოგწონთ–მეთქი. ახლა კი ვხვდები, რაშიც იყო საქმე.
მეც მინდა, ჩემს შვილს კარგი წრე ჰყავდეს. მე და ჩემი მეგობრები ერთმანეთის გამო თავს დავდებთ. ძალიან მინდა, სალომესაც ჰყავდეს ასეთი მეგობრები. თავიდან ყველასთან კარგი ურთიერთობა აქვს, მერე რაღაცეები აღარ მოსწონს, ცოტა ცვალებადი ხასიათისაა. მთავარია, როცა ეს გადაივლის, მერე რა დარჩება. მე ყველანაირად ხელს შევუწყობ.
– სალომეს ამ ყველაფერზე ესაუბრებით თუ ჯერ შორიდან უყურებთ, თავად რა გადაწყვეტილებებს მიიღებს?
– სულ ამას არ ჩავჩიჩინებ. სალომე დედაჩემთან უფრო მეტ დროს ატარებს და ის ელაპარაკება ბევრად მეტს, ვიდრე მე. სალომემ იცის, რომ ყველასთან გავუშვებ, მთავარია, არ მომატყუოს. სულ ვეუბნები, ხომ ხედავ, მე როგორი მეგობრები მყავს–მეთქი. ეს მისთვის მაგალითი უნდა იყოს, ისე, როგორც დედაჩემის და მისი დაქალების ურთიერთობა იყო ჩემთვის სამაგალითო.
– თქვენი გოგონა სიმღერის ნიჭს ამჟღავნებს?
– გიტარაზე დაკვრის შესასწავლად შევიყვანე, ძალიან კარგად მღერის, ისე კარგად, რომ არ მეგონა. თავისით ძალიან დაიხვეწა. ჩვენი სტუდიის ბავშვების კონცერტზეც გამოვიყვანეთ. კარგი შთაბეჭდილება დატოვა. 24 საათი იმაზე მაქვს ჩხუბი, რომ სიმღერის იქით სკოლის საგნებშიც უნდა იმეცადინოს. ბავშვობაში მასწავლებელი მეტყოდა ხოლმე, ზამბახიძე, შენი გაკვეთილი არ მინდა, ადექი, რამე მიმღერეო. მეც მეტი რა მინდოდა! სალომეს უცხო ენების მიმართ აქვს მიდრეკილება, ინგლისურიც ჩემზე კარგად იცის და რუსულიც. მეც მაგასთან ერთად ვსწავლობდი, ტვინი დავასხით.
– ვახოც აძლევს შენიშვნებს თუ ცდილობს, არ აწყენინოს?
– სალომე ცოტა ჯიუტია და ამიტომ ვახო ძალიან იშვიათად აძლევს შენიშვნას. ერთი–ორჯერ რომ შენიშვნა მისცა, ეწყინა და მას შემდეგ ცოტა თავშეკავებულია. სალომე სულ მე შემომციცინებს თვალებში, გაიძახის, დედიკო როგორც იტყვისო.
– თქვენი აზრით, ცოლ–ქმარმა როგორ უნდა შეინარჩუნონ ისეთი ურთიერთობა, რომ წლების განმავლობაში სიყვარული არ გახუნდეს?
– ეს ძალიან რთულია. ამისთვის ორივე უნდა იყოს მონდომებული. როცა მარტო ერთი ცდილობს, არაფერი გამოვა. იმ ერთმა შეიძლება მხოლოდ ოჯახის შენარჩუნება მოახერხოს. მინახავს წყვილები, როცა მხოლოდ ერთი მათგანი ცდილობს ურთიერთობაში მრავალფეროვნების შეტანას და ამით უბრალოდ ერთად ყოფნის შენარჩუნება გამოდის. ძალიან იშვიათად, მაგრამ ისეთებიც მინახავს, წლების შემდეგაც სიგიჟემდე რომ არიან ერთმანეთზე შეყვარებული.
ჩემი და ვახოს შემთხვევაში ისეა, რომ მე მთელი დღე დაკავებული ვარ, ვახოც საღამოს ბრუნდება სახლში. ხშირ შემთხვევაში სახლში მელოდება. ცოტა აუტანელია ჩემი რეჟიმი.
– ქართველ კაცებს არ უყვართ, როცა ცოლს სახლში ელოდებიან და უკვე მიკვირს, გამონაკლისებს რომ ვხვდები.
– აბა, როგორ?! ვახომ კარგად იცოდა, ცოლად ვინ მოჰყავდა. ვახერხებთ, რომ მეგობრებთან ერთად სადმე გასართობად წავიდეთ. 2 იანვარს, ბედობადღესაც კარგად გავერთეთ, ვახომ თავზე დაიმხო ყველაფერი.

– ხასიათით ჰგავხართ ერთმანეთს?
– არა. მე ძალიან ცეცხლოვანი ვარ, ვახო კი მშვიდია. ხანდახან მინდა, რომ გაცეცხლდეს, ზოგჯერ მისი ზედმეტი სიმშვიდე ცოტა მაწუხებს. სულ ამის გამო ვეჩხუბები. მე და რატი, ორივე, ცეცხლოვანები ვართ, მაგრამ საქმის გამო სულ ვჩხუბობთ, რაღაცეებზე ვერ ვჯერდებით. ხან მე ვთმობ და ხან რატი. სხვა ყველაფერში ვგავართ ერთმანეთს.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე