"საყვარელი მამაკაცი რომ დავკარგე, ცხოვრებასაც დავემშვიდობე"

წარსულის მძიმე გამოცდილება, საყვარელი მამაკაცის ღალატი ქალის ცხოვრებას მძიმე დაღს ასვამს. ჩნდება კომპლექსები, უნდობლობა, არასრულფასოვნების შეგრძნება, ახალი ცხოვრების დაწყების შიში, დეპრესიისკენ და მარტოობისკენ მიდრეკილება და ა.შ. ჩვენი რესპონდენტის, ქალბატონი მარის ცხოვრებაში იყო დიდი სიყვარული, რომელიც დიდი ტკივილით დასრულდა. გავიდა დრო და გამოჩნდა სხვა მამაკაცი, რომელიც ძალიან შეუყვარდა, მაგრამ უკვე აღარ იცის, გულს მიენდოს თუ არა.
მარი:
– არ მეგონა, სიყვარულში ასე თუ გავწბილდებოდი. დათო ყოველმხრივ დადებითი პიროვნება იყო, ჩემს თვალში – არაჩვეულებრივიც. მასთან თავს საოცრად მშვიდად, დაცულად ვგრძნობდი. მისი დანახვისას ყოველგვარი დარდი მავიწყდებოდა. ვერ წარმოვიდგენდი, ბედი უერთმანეთოდ ცხოვრებისთვის თუ გაგვიმეტებდა.
– მოდით, ამ სიყვარულზე უფრო დაწვრილებით ვისაუბროთ.
– ტრაბახში ნუ ჩამომართმევთ, თუ ვიტყვი, რომ ბედნიერი ბავშვობა მქონდა – სკოლაში კარგ მოსწავლედ ვითვლებოდი და ერთ ცნობილ ანსამბლშიც ვმღეროდი, სოლისტი ვიყავი. შეიძლება ითქვას, ახლობლები და ოჯახის წევრები ჩემით ამაყობდნენ, ეგონათ, ცხოვრებაში ბევრს მივაღწევდი, ვარსკვლავებს მოვწყვეტდი...
დათო ჩემი ბავშვობის მეგობრის ოჯახში გავიცანი, მისი მამიდაშვილია. მისგან თავიდანვე ვგრძნობდი ყურადღებას, მაგრამ ამას მნიშვნელობას არ ვანიჭებდი, რადგან თაყვანისმცემლები არ მაკლდა. უნივერსიტეტში სწავლისას სტუდენტურ დღეებში ვმონაწილეობდი, ასევე – დათოც, თუმცა ის სხვა ფაკულტეტზე სწავლობდა. სააქტო დარბაზში რეპეტიციებზე ვხვდებოდით. ერთ დღეს ერთმანეთს სხვა თვალით შევხედეთ (თითქოს იმ წუთას ამურის ისარმა დაგვჭრა) და ჩვენი სიყვარულიც ჩაისახა. უამრავი ტკბილი, თბილი, ლამაზი და ბედნიერი დღე გვქონდა. ისეთი ლაღი და გაბრწყინებული დავდიოდი, გოგოებს თეთრი შურით შურდათ ჩემი. სადღაც სხვაგან ვიყავი, სხვა განზომილებაში.
– თქვენი სიყვარული დიდხანს გაგრძელდა?
– რამდენიმე წელი. უნივერსიტეტის დამთავრებამდე შეუღლებას არ ვგეგმავდით (გვინდოდა, საკუთარი შემოსავალი გვქონოდა და დამოუკიდებლად გვეცხოვრა), არ ვჩქარობდით, თუმცა თითოეულ წამს ხარბად ვეწაფებოდით. იქნებ ვგრძნობდით, რომ ყველაფერი დამთავრდებოდა.
– რა მოხდა, ასეთი მშვენიერი ურთიერთობა რამ დაარღვია?
– მერე ორივემ დავიწყეთ მუშაობა და თითქმის ყოველ საღამოს ვხვდებოდით ერთმანეთს. ისეთი სიახლოვე გვქონდა, გოგოებს არ სჯეროდათ, მასთან თუ ინტიმური ურთიერთობა არ მექნებოდა. დათოს ჩემდამი სუფთა, ფაქიზი, ამაღლებული დამოკიდებულება ჰქონდა, ბევრ რამეს არ მაკადრებდა. მეც საკმაოდ თავდაჭერილი ვიყავი, ბევრის უფლებას არც მივცემდი. ამგვარი ურთიერთობით თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი. მაგრამ თურმე რაღაც მომენტში ყველა კაცი ერთნაირია. მიუხედავად დიდი გრძნობისა, დათოსთვის ასეთი ურთიერთობა დამაკმაყოფილებელი არ აღმოჩნდა – მე ვუყვარდი, წრფელი გრძნობით ჩემთან იყო, მაგრამ ამავე დროს სხვასაც ხვდებოდა, სქესობრივი კავშირი ჰქონდა ერთ გოგოსთან. ამის შესახებ გვიან გავიგე.
– როგორ შეიტყვეთ?
– საბოლოოდ ყველაფერი მჟღავნდება, როგორც უნდა შეფუთო, არაფერი იმალება. ის გოგო დაფეხმძიმდა და ბავშვის გაჩენა გადაწყვიტა. დათოს სულიერმა მდგომარეობამ ეჭვებში ჩამაგდო, ძალიან შეიცვალა, სევდამ მოიცვა, სულ გაღიზიანებული იყო, ნერვები დაჭიმული სიმებივით ჰქონდა.
– დარდობდა, რაც დაემართა?
– ნერვიულობდა, რომ გამაწბილა, მოტყუებული დამტოვა. ვერ მიმხელდა, რაც დაემართა. ორმაგი ცხოვრება ჰქონდა. მასთან ვალდებულება აკავშირებდა, ჩემთან – სიყვარული. იმ გოგომ ტყუპები (ქალ–ვაჟი) რომ გაუჩინა, უკვე ვეღარ დამალავდა, იძულებული გახდა, ჩემთვის ეთქვა. იმ დღეს მთელი ჩემი ოცნებები ბედნიერ და ლამაზ ცხოვრებასთან დაკავშირებით ერთი ხელისმოსმით გაქრა, გაცამტვერდა. საშინელ სიცარიელეში აღმოვჩნდი, თითქოს ყველაფერი ილუზია იყო და არც მიცხოვრია. როცა ადამიანს მეორე ნახევრად აღიქვამ (თუნდაც სულიერად) და მერე კარგავ, მასთან ერთად თითქოს მთელ ცხოვრებას კარგავ, სამყაროს ემშვიდობები...
– ვერ აპატიეთ?
– ვერ შევძელი. მასთან მისასვლელი გზა ჩამოიშალა, ყველაფერი დამთავრდა. გულში დარჩა დიდი გაწბილება და ტკივილი, დაფერფლილი სიყვარული დარჩა. დათოსთან გატარებულმა ბედნიერმა დღეებმა და წლებმა თანდათანობით მოგონებებში გადაინაცვლა, ამ ყველაფრის დავიწყებას ვცდილობდი.
– შეძელით?
– მხოლოდ მაშინ, როცა ჩემს ცხოვრებაში სხვა მამაკაცი გამოჩნდა. მამუკა ჰქვია... მანამდე კი იყო ხანგრძლივი დეპრესია, ჩაკეტილობა, უკუსვლები.
– დათოს ცხოვრება როგორ აეწყო?
– ის ქალი შეირთო ცოლად, ვინც შვილები გაუჩინა. პასუხისმგებლობას არ გაექცა. რაღაც ჭორები მოდიოდა ჩემამდე, თითქოს ისევ ვუყვარდი და დარდობდა ჩემზე, მაგრამ ყურის მიღმა ვუშვებდი. ზოგჯერ მოსმენაც არ მინდოდა, არც მჯეროდა და ძალიან მაღიზიანებდა.
– იმ მამაკაცზე ვისაუბროთ, ვინც თქვენს ჩამქრალ ცხოვრებაში სხივი შემოიტანა.
– თავიდან დავიწყებ. დათოსთან ერთად დასამარდა ჩემი იმედებიც და კარიერაც. სამსახურიდან წამოვედი. დიდხანს უუნარო ვიყავი, ეს ნევროზისთვის ყოფილა დამახასიათებელი... სიმღერა დავივიწყე, მუსიკის მოსმენაც კი მაღიზიანებდა. ბავშვებს ხომ საერთოდ ვეღარ ვიტანდი. ძმისშვილი რომ შემეძინა, ვერ ვეკარებოდი. მერე მირჩიეს, ის მოგარჩენს, რამაც მოგკლაო. ზოგმა მითხრა, შვილი გააჩინე და მოგეშვებაო... მაგრამ ტრადიციული ზნეობრივი პრინციპებით გაზრდილი, ამას როგორ ვიზამდი?
საკუთარ თავზე ბევრი ვიმუშავე, შინაგანი დაბრკოლებები რომ გადამელახა და ჩიხიდან გამოვსულიყავი. ბოლოს, ახლობლის ჩარევით და დახმარებით, მუშაობა დავიწყე საბავშვო ბაღში აღმზრდელ–პედაგოგად. მეგონა, ჩემი ფსიქიკით გამიჭირდებოდა, მაგრამ პირიქით მოხდა. ამ საქმეს ხალისიანად მოვეკიდე და, რაც მთავარია, ბავშვები შევიყვარე. პატარების აღზრდაში მთელი სულით და გულით ჩავერთე. მალე ბაღში საუკეთესო მასწავლებლად მაღიარეს.
– მამუკას გაცნობა თქვენს ახალ სამსახურს, საბავშვო ბაღს უკავშირდება?
– გამოიცანით. საახალწლო ზეიმისთვის საგანგებოდ ვემზადებოდით, საშობაო სპექტაკლს ვდგამდით. ბავშვები ამ დღეს მოუთმენლად ელოდნენ. დარბაზი მოვრთეთ, საახალწლო საჩუქრები შევიძინეთ თოვლის ბაბუასთვის, რეპეტიციებიც გავიარეთ. საპატიო სტუმრებსაც ველოდით, მათ შორის პოეტიც გვყავდა მოწვეული – მარიამ წიკლაური. დაგვირეკეს, რომ ჩვენმა თოვლის ბაბუამ, რომელიც ტრადიციულად ჩვენს საახალწლო ზეიმებზე მონაწილეობდა, იმ დილით ფეხი მოიტეხა და მოსვლას ვერ შეძლებდა. საშინელ დღეში ჩავვარდი. ისედაც ძალიან ვნერვიულობდი ყველაფერზე, თითქოს გამოცდას ვაბარებდი.
მდგომარეობიდან ერთმა უცნობმა გოგონამ გამომიყვანა, რომელიც ჩემი ჯგუფის მშობელს ახლდა. ერთ ახალგაზრდა კაცს ვიცნობ, სამსახიობო აქვს დამთავრებული, ბავშვები ძალიან უყვარს, თოვლის ბაბუას როლს ხალისით შეასრულებს, თუ სცალია, უარს არ იტყვისო. დაურეკა და დაითანხმა. ფორმა იმ ფეხმოტეხილი "თოვლის ბაბუასგან" ვინათხოვრეთ და ზეიმიც ჩატარდა.
თოვლის ბაბუა, როგორც მსახიობთა უმეტესობა, იუმორის ნიჭით იყო დაჯილდოებული და არამხოლოდ პატარები, დიდებიც კარგად გაგვახალისა. თავის მოვალეობას ჩინებულად გაუძღვა, თითქოს ამისთვის იყო დაბადებული. ჩემს როლში ისე ვიყავი ჩართული და იმდენად ვღელავდი, რომ წასვლის წინ ნორმალურად მადლობაც ვერ გადავუხადე. ფორმა რომ გამოიცვალა, არც შემიხედავს.
– ანუ იმ დღეს ვერ გაიცანით?
– ვერა. არდადეგების შემდეგ ჯგუფში ახალი ბავშვი დამხვდა, ნინი ერქვა. მამამ მოიყვანაო, მითხრა ძიძამ. გოგონა ასაკით და ტანითაც პატარა იყო, სხვა ბავშვებს ბევრად ჩამოუვარდებოდა. თანაც სულ იბუტებოდა, ტიროდა. მივეფერე, დავუყვავე. სადილი ჩემი ხელით ვაჭამე. რაღაცნაირად მომყვა და მომეტმასნა. პატარებმა უცებ იციან შეყვარება, მთავარია, გული და სითბო უჩვენო. საღამოს უფროსკლასელმა გოგონამ წაიყვანა, ნინის მამიდაშვილად გამეცნო. რამდენიმე ხანს იმ გოგოს მოჰყავდა და მეუბნებოდა, ნინის მამამ დიდი მადლობა შემოგითვალათ, რომელ ბაღშიც მიიყვანეს, არსად გაჩერდა, არც ჭამდა და არც ხმას იღებდა, ეტყობა, თქვენგან დედობრივი სითბო იგრძნოო.
– ბავშვს დედა არ ჰყავდა?
– ეს კითხვა მეც გამიჩნდა, მაგრამ ბავშვს ამას ვერ ვკითხავდი, ვერც იმ უფროსკლასელ გოგონას. ეს მშობლისგან უნდა გამეგო. მშობელი კი არ ჩანდა. მერე სარვამარტო ზეიმისთვის მზადება დავიწყეთ და ბავშვებს ლექსები დავურიგე დედაზე. შევამჩნიე, რომ ნინი თავჩაღუნული იჯდა, თავის რიგს ელოდა. ულამაზესი ლექსი მივეცი გაზაფხულზე, წავუკითხე და ვკითხე, ხომ მოგწონს–მეთქი. ასე მიპასუხა: მე რატომ არ მომეცით ლექსი დედაზე, ალბათ იცით, რომ დედაჩემი ცაშიაო. გულში ჩავიკარი და მივეფერე. ახალი ლექსიც დავუმატე ანგელოზებზე...
– მამა როდის გამოჩნდა?
– ორი კვირის შემდეგ. ნინის ხელით ყვავილების თაიგული მომართვა. ხელი ჩამომართვა და გამეცნო, მამუკა მქვიაო. ნათელი და ღიმილიანი სახე ჰქონდა. მისი ხმა და თვალები მეცნაურა, მაგრამ ვერ მივხვდი, საიდან. მერე მთელი დღე ამაზე ფიქრი ამეკვიატა, საიდან მეცნობოდა. საღამოს რომ მოვიდა, ნინი აღარ მიჰყვებოდა, პაწაწინა ხელებით ფეხებზე მეხვეოდა და მამას ეხვეწებოდა, მარი მასწავლებელიც თან წავიყვანოთო. მამუკამ ხუმრობა დაიწყო და ამით მივხვდი – ეს ის თოვლის ბაბუა იყო, ზეიმი რომ გაგვილამაზა...
– მასწავლებელსა და ბავშვის მშობელს შორის გრძნობა როდის გაჩნდა?
– მას შემდეგ ნინის წასაყვანად სულ მამუკა მოდიოდა. იმ დროს აკითხავდა, როცა სხვა ბავშვები მშობლებს უკვე წაყვანილი ჰყავდათ. ჯგუფში მე და ნინი მამამისს ველოდებოდით. მერე მამუკა მოვიდოდა, მელოდებოდა, სანამ თავს მოვიწესრიგებდი, კარს დავკეტავდი და მანქანით სახლამდე მაცილებდა. ნინი მთელი გზა ტიტინებდა, უბედნიერესი იყო. მამუკაც ოხუნჯობდა და მამხიარულებდა. მისი თუნდაც ერთი ხუმრობა ბევრ რამედ ღირდა.
თანდათან ჩემს თავს შევატყვე, რომ ყოველ საღამოს, სამუშაო დღის ბოლოს, მის მოსვლას ველოდი, კიბეზე რომ ამოდიოდა, მის ნაბიჯებს ვცნობდი, მერე გული საგულეში აღარ მქონდა, ცოტა ვიძაბებოდი, მაგრამ როგორც კი შემოანათებდა და ხუმრობას დაიწყებდა, ყველაფერი მავიწყდებოდა – ჩემი გულისფეთქვა და დაძაბულობაც. შინმისულს ამაღლებული განწყობა მიმყვებოდა, მთელი საღამო თავს ბედნიერად ვგრძნობდი. ამ ჩემს გამონათებას ოჯახის წევრებიც ხედავდნენ, ოღონდ ზედმეტ კითხვებს არ მისვამდნენ. მამუკას ყოველ ჯერზე ეტყობოდა განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჩემდამი, მაგრამ არაფერს მეუბნებოდა.
– ასე რამდენ ხანს გაგრძელდა?
– ორი წელი, სანამ ნინიმ საბავშვო ბაღიდან სკოლაში არ გადაინაცვლა. მაშინ კი ძალიან დამაკლდნენ მამა–შვილი. ეტყობა, მამუკასაც იგივე განცდა დაეუფლა. ერთ საღამოს, ჩვეულებისამებრ, მომაკითხა ბაღში და "მომიტაცა", მითხრა, სახლამდე გაგაცილებთო და ქალაქგარეთ გაუყვა...
– სად წაგიყვანათ?
– მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია, თითქოს რაღაცის გვეშინოდა. მხოლოდ ერთმანეთის გულისფეთქვას ვგრძნობდით. თბილისთან ახლოს აგარაკზე ამიყვანა. მარტო ჩვენ ორნი ვიყავით. რომანტიკული სუფრა გაეშალა, თეთრი ვარდებით და სანთლებით... მერე ჩემი ხელი თავის მკერდთან მიიტანა და მითხრა, მინდა, ჩემთან დარჩეო.
– რა უპასუხეთ?
– აი, ეგ კი "საინტერესოა". ძალიან დაბნეული და აღელვებული ვიყავი. რაღაცნაირად არ მჯეროდა, რომ ჩემი ბედი შეიძლებოდა იქ გადაწყვეტილიყო, იმ წუთას, იმ ოთახში. ვიფიქრე, ოღონდ ახლა არა–მეთქი და საუბარი სხვა თემაზე გადავუტანე. მეუღლეზე დავუსვი შეკითხვები, უყვარდათ თუ არა ერთმანეთი, რა ვითარებაში გარდაიცვალა და ა.შ. მოკლედ, იმედი გავუცრუე. ისე მოვიქეცი, რომელსაც არც შეყვარებული ჰყოლია არასდროს და არც კაცი უნახავს ცხოვრებაში. ერთ საათში წამოვედით.
– არადა მასთან გინდოდათ. ასე რატომ მოიქეცით?
– შემეშინდა. მწარე გამოცდილებამ და ახალი ცხოვრების დაწყების შიშმა დამაბრკოლა. თან არ ვიცი, როგორ განვითარდება ეს ურთიერთობა. ვგრძნობ, რომ მამუკას სერიოზული განზრახვა აქვს, მაგრამ იქნებ ჩემი სახით ოჯახის დიასახლისი უფრო უნდა, ვიდრე სიყვარული? თანაც, ნინის გარდა, კიდევ ერთი შვილი ჰყავს, 9 წლის გუგა, რომელსაც სიდედრი უზრდის. ნინის კი ვუყვარვარ, მაგრამ არ ვიცი, გუგა რამდენად მიმიღებს. სიდედრი ხანდაზმული ქალია, ჯანმრთელობის პრობლემებით. ღმერთმა ჯანი მისცეს, მაგრამ რამე რომ დაემართოს, გუგაც მამუკას საზრუნავი გახდება. არ ვიცი, როგორი დიასახლისი ვიქნები ორშვილიან ოჯახში. დიდი რისკია, მეშინია. ხან ვფიქრობ, იქნებ მამუკა არც მიყვარს და უბრალოდ მომწონს. არადა მასზე სულ ვფიქრობ. არ ვიცი, როგორ გადავწყვიტო ჩემი ბედი, ან საერთოდ შევეხმიანო თუ არა. თანაც მას შემდეგ კვირა გავიდა და არ გამოჩენილა. იქნებ წყენა გულში დარჩა და აღარც მოისურვოს ჩემთან ურთიერთობა?
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე