"მგზავრობა ტაქსით"

მშვიდი საღამო იდგა. არც სიცხე იყო, არც სიცივე. ქუჩა სადაც ჯეიკობი მიაბიჯებდა სავსე იყო „ადამიანებით“. ყველას ერთნაირი სახე ჰქონდა. არც კმაყოფილი არც უკმაყოფილო. თითქოს ამინდის ნაირ შუალედს იჭერდა ადამიანთა განწყობა. ჯეიკობი უყურებდა თითოეულ შემხვედრს თვალებში და კითხულობდა მათ უაზრობას. „სამყარო ასეა მოწყობილი თითქოს მათ ყველაფერი აქვთ, მაგრამ ვერაფერს განიცდიან.“ გაიფიქრა მან. 25 წლის ჯეიკობი სულაც არ იყო ბრბოში გარეული. ის ყოველთვის გვერდიდან აკვირდებოდა მათ მდგომარეობას, რომელიც მუდამ უცვლელი იყო. მხოლოდ გარკვეული ელემენტები იცვლებოდა ადამიანთა აზროვნებაში, მაგრამ სისტემის არსი იგივე რჩებოდა. „დაწყევლილია ადამიანი ამ სამყაროში, წყევლის მოხსნა კი თვითონ ძალუძს, მაშინ როდესაც გასცდება, სხვების მიერ შექმნილ სისტემას.“ ფიქრობდა ახალგაზრდა ბიჭი. მისი პირადი ცხოვრებაც თითქოს „ერთფეროვანი“ იყო. მაგრამ არა იმგვარი როგორიც დანარჩენების. ჯეიკობს ძლიერ უყვარდა ადამიანები რომლებთანაც ყოფნა უჭირდა. პარადოქსია თუმცა უყვარდა ისინი ვისთანაც ვერასდროს იქნებოდა. არ ქონდა მნიშვნელობა ეს საყვარელ ქალს ეხებოდა თუ მეგობრებს, ყოველთვის უჭირდა იმ ადამიანების გულის მონადირება ვისთანაც მართლაც ბედნიერად იგრძნობდა თავს. აი სწორედ ასეთი იყო მისი სიყვარული. ის გარეული იყო ბინძურ საზოგადოებაში და სულაც არ მოსწონდა ეს, თუმცა იტანდა მათ, რადგან საზოგადოება მას აწრთობდა. ხედავდა ათასგვარ სიბინძურეს მაგრამ არ იღებდა მონაწილეობას მასში. ადამიანები რომლებიც მის გვერდით იდგნენ ყოველთვის ჯიუტად ცდილობდნენ თავისნაირი გაეხადათ იგი, თუმცა მისი შინაგანი არსება, მუდამ მყარად იდგა სიკეთის სადარაჯოზე. ახლა ჯეიკობი როგორც ზემოთ მოგახსენეთ უაზრო ხალხით გატენილ ქუჩას მიუყვება. ხედავს როგორ გაშხლართულან მათხოვრები მიწაზე და ითხოვენ შემწეობას. გვერდით რამდენიმე მეტრში ჩაუვლიან მას მდიდარი სასულიერო პირები და ყურადღებასაც არ აქცევენ მათ. „მდიდარი ისწრაფვის ისევ სიმდიდრისკენ, ღარიბს კი სურს იარსებოს“ ფიქრობდა იგი. ყოველთვის როდესაც თავის ნაცნობ ქუჩას მიუყვებოდა ჯიბეში დახურდავებული ფული ედო, ის დიდხანს უთმობდა დროს რომ ყველასთვის თანაბრად გაენაწილებინა თავის „გროშები.“ ჯეიკობმა მოულოდნელად გააჩერა ტაქსი, თითქოს მობეზრდა ფეხით სიარული და ამდენი უაზრო ადამიანის თვალებში ყურება.
–ხაკენშტრასეს ქუჩაზე გამიყვანეთ თუ შეიძლება, მიმართა მძღოლს.
ჯეიკობს მანქანა მოეწონა. E კლასის მერსედესის შიდა სალონი, ტყავით იყო გაწყობილი. კარგად მოკალათდა უკანა სავარძელზე და რამდენიმე წამით თვალებიც დახუჭა.
– გძინავთ ? მიმართა მძღოლმა. რომელსაც ერთობ აგრესიული ნაოჭები დატყობოდა სახეზე.
– არა, უბრალოდ მესიამოვნა ამ სავარძლებში მოკალათება და ნეტარებისგან თვალებიც კი დავხუჭე.
– საინტერესოა. გესიამოვნათ ის რაზეც შესაძლოა რამდენიმე წუთში ან საათში დაიღუპოთ.
– ვერ გაგიგეთ. შეეპასუხა ჯეიკობი.
– თქვენ უკანასკნელი მგზავრი ხართ ჩემი. და მე უკანასკნელი ადამიანი ვარ თქვენთვის ვისთანაც ლაპარაკი გიწევთ.
ჯეიკობი დაიბნა. მის ფიქრებში შემოაღწია სიტყვამ „უკანასკნელი“. მანქანაში ჩაჯდომამდე ამაზე არც კი უფიქრია. ან საერთოდ რატომ ჩაჯდა ტაქსიში ? არც ეს არ იცოდა, უბრალოდ გაჰყვა წამიერ ფიქრს და გააჩერა ტრანსპორტი.
– რამე გაქვთ განძრახული ? შეეკითხა მძღოლს.
– სიკვდილი. ჩვენ ერთად დავიხოცებით. მე დაგეხმარებით იპოვოთ ჭეშმარიტება, რომელიც ამ სამყაროში არ სუფევს. როდესაც მაჩერებდით, ერთობ ჩაფიქრებული მეჩვენეთ, მითხარით რაზე ფიქრობდით. გამანდეთ უკანასკნელი ფიქრი. გულში არ დაიტოვოთ, რადგან ის ძალიან მალე გაჩერდება.
ჯეიკობს შეეშინდა. გამომეტყველება შეეცვალა და მძღოლს მიმართა:
– არ ვარ მზად სიკვდილისთვის ! გიჟი ხარ? რატომ უნდა მოვკვდეთ.
– მითხარი რაზე ფიქრობდი სანამ გამაჩერებდი ! და პასუხსაც იპოვი შენ კითხვაზე. უპასუხა მძღოლმა. ოფლი მოიწმინდა და გაზს უმატა.
– ვფიქრობდი, რომ ადამიანთა ბინძური მოდგმა არსებობს და მათ ყოველთვის ისე ვეგებებით ვითომ ვერც ვხვდებოდეთ მათი არსებობის შინაარს. ვფიქრობდი მდიდარ ადამიანებზე, რომელებიც ისევ ფულისკენ მიისწრაფვიან და არ ეხმარებიან ღარიბებს.
– მიხვდი პასუხს ?
– მივხვდი. მაგრამ სიკვდილი გამოსავალი არ არის. რა შეიცვლება ამით ? ჩვენი სიკვდილით ცუდ ადამიანებს კიდევ უფრო გაეხსნებათ გზას. უპასუხა ჯეიკობმა. დიალოგმა ძლიერ ააღელვა ბიჭი. სიგარეტს გაუკიდა ძლიერი ნაპასი დაარტყა და დაელოდა რას იტყოდა „ტაქსისტი“.
– და შენ რა გინდა თქვა, რომ შეგვწევს ძალა მათთან ბრძოლის ? შეხედე, შვიდი წელიწადია ეს ბორბლებიანი კუბო დამყავს, და არაფერი იცვლება. დღეში ათამდე ადამიანი გადამყავს, რომელიც უბედურია, მაგრამ ბედნიერებით შეუნიღბავს თავი. ადამიანები ცდილობენ შექმნან სისტემა, დაადგინონ კანონები, შემოიღონ მორალი, კულტურა, მაგრამ თვითონ იმდენს ახერხებენ რომ ამ ყველაფერში მხოლოდ ღარიბ ადამიანს ჭყლეტენ.
– ვიცი, მესმის შენი, მეც იმას ვფიქრობ რასაც შენ. თუმცა არ მინდა სიკვდილი.
– მე გიცნობ შენ ყველაზე კარგად. ყოველდღე იმ ქუჩაზე სადაც შენ გამაჩერე გხედავ როგორ მიდიხარ სადღაც ჩაფიქრებული. სახე ყოველთვის ამბობს იმას რასაც განიცდი. როდესაც მარტო ხარ მაშინ მაინც. და ამიტომ ვფიქრობ, რომ აღარ უნდა იცხოვრო. რადგან ერთხელ შენც ჩაგითრევს ქვეყნის ჭაობი. უნდა მოგაშორო აქაურობას და მეც თან გამოგყვე.
– შენი სახელი მითხარი. ჰკითხა ჯეიკობმა და სიგარეტი ჩააქრო.
– ჯონი.
– ჯონ, ოჯახი გყაავს ?
– ცოლი და ორი შვილი. გოგოს ელეონორა ქვია, ბიჭს კი ჯორჯი. ტყუპები არიან, შვიდი წლისანი.
–
– რა ეშველებათ მათ, შენი სიკვდილის შემდეგ. გიფიქრია ამაზე.
– რა თქმა უნდა მიფიქრია. ისინი იტირებენ. შემდეგ ჩემი ცოლი ანუ მათი დედა ალერსს არ მოაკლებს რათა ადამიანებად გაზარდოს.
– მაგრამ მხოლოდ ალერსი არ იქნება საკმარისი ჯონ. თავდაჯერებით უპასუხა ჯეიკობმა. – ხომ იცი, მათ მამის ხელი დააკლდებათ.
– მე ვეღარ ვძლებ.
– შენ უნდა დაიბრუნო ზღვარი, რომელსაც გადასცდი. და აუცილებლად გაუძლებ, ისევე როგორც მე.
ჯონმა წინ ნელა მიმავალ ტრაილერს სახიფათოდ გადაუსწრო, საპირისპიროდ მომავალმა მანქანამ კინაღამ აუსრულა სურვილი.
– კი მაგრამ ზღვარი ბედნიერება არ არის. ცხოვრებაში ორი უმნიშვნელოვანესი უკიდურესობა არსებობს. ბედნიერება და უბედურება. უბედური ხარ ცხოვრების დასაწყისში, შემდეგ ბედნიერებისკენ ისწრაფვი, ვერ ეუფლები მას და ისევ უბედურებას უახლოვდები. მათ შუალედში ვერ ჩადგები.
– ჩადგები ჯონ. დააკვირდი ბოროტ ადამიანებს, შენ მათნაირი არ ხარ და მხოლოდ ამითაც რომ იყო ბედნიერი, ვფიქრობ საკმარისი იქნებოდა ცხოვრებისთვის, რომელშიც სხვა ბედნიერებაც გინდა იპოვო.
– კი მაგრამ…
– არანაირი მაგრამ. ჩვენ არ მოვკვდებით და გავაგრძელებთ ბრძოლას.
– ბრძოლას რომელსაც შედეგი არ აქვს. შენ აღარ მოგისმენ, გაჩუმდი.
ჯონმა სიჩქარეს უმატა. ახლოვდებოდა მოსახვევი, რომლის გვერდზეც მცირე ჯებირით შემოსაზღვრული ხევი იყო.
– ვიცი, ამ მოსახვევში არ გინდა შესვლა და პირდაპირ ხევში გადავარდნას აპირებ. უთხრა ჯეიკობმა. თან ცხვირსახოცით ოფლი მოიწმინდა.
– ხოდა გაჩუმდი და შეეგებე სიკვდილს.
რამდენიმე წამიანი დუმილი ტელოფონის ზარმა გაწყვიტა.
– ვინ არის ჯონ ? იქნებ შენი ცოლია ან შვილი ?
ჯონმა ტელეფონს დახედე, „ჯორჯ“ ეწერა ეკრანზე.
– ჩემი შვილია.
– საფიქრელად ერთი წუთიღა გრჩება მეგობარო. მგონი ღირს ფიქრად, როდესაც შვილი გირეკავს.
კვლავ უხრწნელ დუმილში, გაისმოდა ზარი, რომელსაც შეეძლო ბევრი რამ შეეცვალა. ჯეიკობი წინა სარკეში გაჰყურებდა ჯონის თვალებს. მასში ათასი ფიქრი ირეკლებოდა. სიკვდილი, სიცოცხლე, დანებება, ბრძოლა…
ჯონმა სვლას, უკლო და მანქანა ტროტუართან გააჩერა.
– ვერ დაველაპარაკები. ხმა მიკანკალებს. გთხოვ უპასუხე.
ჯეიკობმა ტელეფონი გამოართვა, ისიც აღელვებული იყო, თუმცა ბედნიერიც რადგან იგრძნო როგორ გადაურჩა სიკვდილს.
– გისმენთ.
– –
– მამა, მალე მოხვალ ?
– მამიკო ვერ დაგელაპარაკება. არ სცალია. რა გინდა მითხარი და გადავცემ. უთხრა ჯეიკობმა.
– ვინ ხარ ? სად არის მამაჩემი ? ახლავე დაუძახე.
ბავშვი ატირდა. მისი ხმა ჯონმაც გაიგონა. ჯეიკობმა ტელეფონი გათიშა და ჯონს მიმართა.
– გაიგონე ? შენ არ უპასუხე და იმ წამსვე აქვითინდა. წარმოგიდგენია …?
ჯონი აქვითინდა. გაიაზრა მთელი 30 წუთი რაც ჯეიკობი მანქანაში ჩაუჯდა. გაიაზრა სიკვდილი. არა მარტო მისი , არამედ ჯეიკობისაც, რომელშიც თვითონ სურდა მონაწილეობის მიღება.
– მაპატიე.
– მთავარია ცოცხლები ვართ. და მე შენი მგზავრი ვიყავი.
– სად მთხოვე წაყვანა ?
– ხაკენშტრასეს ქუჩაზე.
ჯონმა მანქანა მოაბრუნა და ამ ქუჩისკენ აიღო გეზი. თან თავის შვიდი წლის ჯორჯს დაურეკა, დაამშვიდა რომ ყველაფერი კარგად იყო და მალე მივიდოდა სახლში.
– შენი სახელი მითხარი. ჰკითხა ჯონმა
– ჯეიკობი. მეგობარო.
– ჯეიკობ, მადლობ.
– არაფერია.
– არა ეს ყველაფერია. მე ერთ რამეს მივხვდი, ცხოვრებაში ერთხელ გამოჩნდება ადამიანი რომელიც ახლიდან დაგბადებს. და ეს ადამიანი შენ ხარ ჯეიკობ. შენ შეგიძლია მთელი საზოგადოება დაბადო ახლიდან. მადლობ რომ ჩემი ტაქსი გააჩერე.
– კარგი, მაგრამ შენც მადლობ ჯონ.
– რისთვის ?
– ამ მგზავრობის დროს, შენ მაქციე ასეთ ადამიანად. მაგრამ ყველაფრის ბოლო შენი შვილი აღმოჩნდა, რომელმაც ჩემს ლაპარაკს დასკვნა გაუკეთა. იცი, როდესაც სიკვდილს თვალებში უყურებ სხვანაირი ხდები. კიდევ უფრო სხვანაირი ვიდრე იყავი…
ჯონმა მანქანა შეაჩერა. ჯეიკობმა ხელი ჩამოართვა მას. გადმოვიდა და კვლავ გაუყვა გზას, რომელიც უსაზღვროდ იყო გავსებული ხალხის, არაფრისმთქმელი თვალებით. თუმცა ჯეიკობს უკვე ჰქონდა ძალა ამ ხალხში ამაყად სიარულის.