"ბედის უკუღმა ტრიალი წაღმა შემომიბრუნდა"

წინასწარ ვერავინ გათვლის ცხოვრებას, არავინ იცის, სად არის ჩასაფრებული ბედი თუ უბედობა. შეიძლება იმედები გაწბილებად იქცეს, პრობლემა კი იღბლიანად შემოტრიალდეს.
ჩვენი რესპონდენტი, საშუალო ასაკის ქალი, ირმა, ახალგაზრდობაში დაქვრივდა და სამი შვილით მარტო დარჩა. მისთვის ერთადერთი შემოსავლის წყარო ბინა იყო, რომელსაც აქირავებდა. მდგმურები ერთმანეთს ცვლიდნენ, მაგრამ ირმასთვის ეს საქმე ხეირის მომტანი არ აღმოჩნდა, ადამიანების უპასუხისმგებლობამ და არაკეთილსინდისიერებამ გული გაუტეხა, ბევრი თავსატეხი გაუჩინა, მაგრამ ერთ დღესაც სწორედ ასეთმა პრობლემამ ითამაშა მის ცხოვრებაში დადებითი როლი და სასურველ მამაკაცს შეახვედრა.
ირმა:
– ქმარი ახალგაზრდობაში გარდამეცვალა. მიუხედავად იმისა, რომ დედამთილი მეხმარებოდა, სამი შვილის გაზრდას და მუშაობას ერთად ვერ ვახერხებდი. ერთი ბინა ცალკე მქონდა, რომელსაც სულისმოსათქმელად ვაქირავებდი და ოჯახს ამით ვარჩენდი. ამის გამო სულ სანერვიულო მხვდებოდა, მდგმურები ცუდ დღეში მაგდებდნენ. მათი გადამკიდე, სულ თავგადასავლებში ვიყავი. ამას ძალიან განვიცდიდი და ზოგჯერ ცხარედაც ვტიროდი, კაცი რომ არ მადგას თავზე, ამდენს ამიტომ მიბედავენ, დაბალ ღობედ მთვლიან–მეთქი. ერთი მეგობარი ხუმრობით მეუბნებოდა, შენი მდგმურები უფერულ ყოფას "გიფერადებენ", შენ კიდევ ბედს უჩივიო. მეორე მეგობარი კი მიტევდა, ზოგს ეგეც არ აქვს, ღმერთს მადლობა შესწირე, ცალკე ბინა და შემოსავლის წყარო რომ გაქვსო.
– მდგმურები რა პრობლემებს გიქმნიდნენ, ბინის ქირასთან დაკავშირებით თუ?..
– იშვიათად თუ შეგხვდება კეთილსინდისიერი მდგმური. ჰგონიათ, რომ მხოლოდ მათ აქვთ ფინანსური პრობლემა და სულ შენ უნდა გაუგო. ერთმა ქალმა, ჩემთან მდგმურად რომ დადგა, ყოფილი მეპატრონე ლანძღა, სულ ბინის ქირას მთხოვდა, იმას არ კითხულობდა, იქნებ შიმშილით ვკვდებოდიო. მეც მერიდებოდა, მისთვის ქირა მომეთხოვა, ამით ისარგებლა და ქირის გადახდას თვეობით მიგვიანებდა. გაუთავებელ პრობლემებში იყო, თანავუგრძნობდი, მაგრამ მე რა მექნა? რით გამოვკვებავდი შვილებს, იმას არ ფიქრობდა. დიდი ბოდიშის მოხდით ბინის დაცლა მოვთხოვე და მიპასუხა, ბინიდან რომ მაგდებ, ღმერთის არ გეშინია, მაგ საქმეს ბოდიში არ უშველისო... ძლივს დავითხოვე.
მორიგი მდგმური მამაკაცი იყო, ოჯახის სარჩენად თბილისში საშოვარზე ჩამოსული. ქირის გადახდაში კეთილსინდისიერი აღმოჩნდა, სამაგიეროდ მეზობლები ამიწიოკა. შაბათ–კვირას "განტვირთვის" დღეებს იწყობდა. რომ დალევდა, სავარძელზე ეძინებოდა, ონკანი მოშვებული რჩებოდა და სართულებს ჩარეცხავდა ხოლმე. ქვედა სართულის მეზობელმა შემომჩივლა, ბრახუნით ძლივს გავაღვიძე, კოჭებამდე წყალში იდგა და მაინც მიმტკიცებდა, რა წყალი, რის წყალი, მე არაფერი ვიციო. მეზობლის რემონტიც ჩემი შესაკეთებელი შეიქნა. იძულებული გავხდი, ეს მდგმურიც დამეთხოვა.
ზოგიერთი მდგმური ისე ცლიდა სახლს და მიდიოდა, არც მატყობინებდა. ერთმა ინამუსა და კარის მეზობელთან დატოვა გასაღები, მეორემ ესეც არ გააკეთა. ქირა რომ უნდა მოეცა, წინადღით გაიპარა. იძულებული გავხდი, გასაღები შემეცვალა... საბოლოოდ კი ბედს სწორედ ამ ბინით ვეწიე.

– რომელიმე მდგმურთან დაკავშირებით მოხდა რაიმე საინტერესო?
– კიც და არაც, მთლად ჩემს მდგმურთან დაკავშირებით – არა. შარშან, დეკემბრის შუა რიცხვებში, მდგმურებმა, შუახნის ცოლ–ქმარმა, ისე დაცალეს ბინა, ანგარიშიც არ გამისწორეს. უფრო მეტიც, ჩემი ნივთებიც ხელს გააყოლეს. ძალიან ვინერვიულე. საახალწლოდ გაძარცვული დამტოვეს, არადა წესიერი ოჯახი ჩანდა, რას ვიფიქრებდი! სასწრაფოდ განცხადება განვათავსე გაზეთსა და ინტერნეტში, იქნებ საახალწლოდ ღმერთმა გადმომხედოს და ბინა გავაქირავო–მეთქი.
მართლაც, ბარბარობადღე იყო, როცა დამირეკეს. ახალგაზრდა კაცი იყო, მკითხა, მაკლერი ხარ თუ ბინის პატრონიო. როცა გაიგო, რომ მეპატრონე ვიყავი, საქმეზე გადავიდა, მეგობარი ჩამოდის მოსკოვიდან ცოლთან ერთად და მისთვის მინდა, დღესვე უნდა ვნახოო და ა.შ. ქალაქის მეორე ბოლოში ვიყავი, მაგრამ იძულებული გავხდი, სასწრაფოდ გამოვქცეულიყავი, კლიენტი რომ არ დამეკარგა. ჩემი მეგობარი თინაც წამომყვა, უცხო კაცთან მარტო რომ არ ვყოფილიყავი. კაცი მანქანით იყო. მთელი გზა "დოსიეს" ვადგენდი, ვინ იყვნენ და რას წარმოადგენდნენ დამქირავებლები, იყვნენ თუ არა ნამდვილად ცოლ–ქმარი, ქართველები, წესიერი და პატიოსანი ადამიანები, ჰქონდათ თუ არა სათანადო შემოსავალი ქირის გადასახდელად და რამდენ ხანს აპირებდნენ დარჩენას. ამ ყველაფერზე დადებით პასუხს ვიღებდი, ჩემს თავზე ვიღებ პასუხისმგებლობას, რომ ბინას კარგად მოუვლიან და გაუფრთხილდებიანო.
– იმ კაცმა ნდობა არ აღგიძრათ?
– იმ კაცს პირველად ვხედავდი, წარმოდგენა არ მქონდა, ვინ იყო. შიში რომ შემატყო, ნუგეშისცემას შეუდგა – ჩვენც გვაქვს ბინა გაქირავებული და ჩემი ცოლიც ასეთი სიფრთხილით არჩევდა მდგმურებს, თქვენი მესმის, გარნატიას გაძლევთ, რომ არ დაგაღალატებენ, ალბათ ერთი წლით მაინც დარჩებიან, ქირას არ დაგიგვიანებთო და ა.შ. ქირას როგორ გადამიხდიან, ერთი წლით სამუშაოს თუ მოწყდებიან–მეთქი, ვკითხე. მაგის პრობლემა არ არის, არ ინერვიულოთო, მიპასუხა. თავად რატომ არ მოდიან ბინის სანახავად, მათ მაგივრად თქვენ ხომ ვერ გადაწყვეტთ–მეთქი, არ ვისვენებდი. თვითონაც მოვლენ, ახლავე დავურეკავო, თქვა და გადარეკა, კორპუსთან დაიბარა.
მართლაც, მოვიდნენ მანქანით. წყვილს კიდევ სამი ახალგაზრდა კაცი ახლდა. რა ამბავია, მხოლოდ დამქირავებლები წამოვიდნენ ბინის სანახავად, სხვები აქ დარჩნენ–მეთქი, ვუთხარი იმ კაცს, მძღოლობა რომ გაგვიწია. მან კი გადასცა, მანქანაში დარჩითო, მაგრამ კაცები მაინც გამოჰყვნენ დაცვასავით. ბინა გაივსო, კუდის მოსაქნევი ადგილი აღარ დარჩა. ვინ რას ათვალიერებდა, ვერ გაიგებდი. უსაფრთხოების მიზნით თინა კართან დადგა, ხელში მობილური ეჭირა.
– საეჭვო ადამიანები შემოგიშვიათ სახლში.
– ის ტიპი, ვისთვისაც ბინას ქირაობდნენ, მართლაც საეჭვო ჩანდა, თავისი ქცევებით და მიმიკებით "ავტორიტეტს" ჰგავდა. თქვა, სხვაგანაც ვნახე ერთი "ბაითი" და თუ ვერ შევთანხმდებით, იქ წავალთო. ვიფიქრე, იქნებ რამე საბაბი მოვუძებნო, უარი ვუთხრა–მეთქი. ვკითხე, ბინა რამდენი ხნით უნდოდათ. რა ვიცი, შეიძლება, ერთი წლით დავრჩე, შეიძლება ხვალვე წავიდეო, განმიცხადა. ამით ვისარგებლე და ბოდიშის მოხდით გავუშვი, ხვალვე რომ წახვიდეთ, ჩემთვის არახელსაყრელი იქნება–მეთქი... კიბეებზე ისეთი ხმაურით დაეშვნენ, ქვედა სართულის მეზობელმა, ასაკოვანმა ქალმა, დეიდა კატომ თავი გამოყო, თუ ბინას ეძებთ, ჩემსას მოგაქირავებთო. თვალით ვანიშნებდი, შეეშვი, წავიდნენ–მეთქი, მაგრამ ვერ გავაგებინე, კაცები სახლში შეიყვანა. მერე, ეტყობა, მორიგდნენ და მისი ბინა იქირავეს.
მე კი კვლავ უფულოდ დავრჩი, ვწუწუნებდი, ბარბარობადღეს უბედობა დამებედა–მეთქი. თინა მსაყვედურობდა, მაგას ნუ ამბობ, ღმერთს მადლობა შესწირე, ვინ იცის, იმ დღეს რა განსაცდელს ასცდიო.
– მისი სიტყვები გამართლდა?
– რამდენიმე ხნის შემდეგ გაირკვა: ის კაცი, რუსეთიდან ჩამოსული, ნარკოდილერი აღმოჩნდა. დეიდა კატოს ბინაში ბუნაგი შექმნეს. ვინ შედიოდა და გადიოდა იქიდან, არავინ უწყის. ქალს ბინა გაუპარტახეს. როგორც ჩანს, ნარკოტიკებს იქვე იღებდნენ... ის კაცი თავის "ცოლთან" ერთად ათასგვარ მაქინაციას ეწეოდა.
– ეს ყველაფერი როგორ გაირკვა?
– ჩემი კარის მეზობლადაც იყო ერთი მდგმური, რომელიც პოლიციის თანამშრომელი აღმოჩნდა. ცოლს გაშორდა და ბინა იმიტომ ჰქონდა ნაქირავები. კობა ერქვა. ერთხელაც უსიამოვნება მოუვიდა მათთან. როგორც ჩანს, "კაიფში" იყვნენ და დანით დაემუქრნენ. კობა ნავარჯიშევი იყო და თავდამსხმელები მოიგერია. ერთი სიტყვით, საქმეში პოლიცია ჩაერია. დაიწყეს ძიება, საიდან აღმოჩნდნენ იმ კორპუსში და ბოლოს მეც მომადგნენ. კატო დეიდას უთქვამს ჩემზე, ირმამ მომიყვანაო...
პოლიციის განყოფილებაში დაკითხვაზე რომ დამიბარეს, შიშით კინაღამ გული წამივიდა. თინა წამომყვა, მარტო არ გამიშვა. რა თქმა უნდა, ყველაფერი გაირკვა და მოგვარდა, მაგრამ უკვალოდ არ ჩაუვლია. საქმე ისაა, რომ ეს ამბავი ბედმა ჩემ სასარგებლოდ მოაბრუნა.
– საინტერესოა, როგორ.
– ეს ინციდენტი გახდა საფუძველი, რომ კობა გავიცანი. მან კი ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა. თინა რომ არა, ალბათ ესეც არ მოხდებოდა. დაკითხვაზე რომ მივედით, გამომძიებელს თინა მოეწონა და მათი ურთიერთობა დაიწყო. თინა, ჩემთან შედარებით, რისკიანია და მარტივად აბამს ურთიერთობებს. თუ კაცი მოეწონა, თავის დაფასება და გაპრანჭვა არ სჭირდება. მოკლედ, თინა გახდა ჩემთვის სტიმული, კობასთვის საშუალება მიმეცა, დამლაპარაკებოდა.
საქმე სერიოზულ ურთიერთობამდე მივიდა და კობა ჩემს ბინაში გადმოვიდა საცხოვრებლად, თუმცა ჩვენ შორის ის არ არის, რაც ხალხს ჰგონია (ფიზიკურ სიახლოვეს ვგულისხმობ). საოცარი ისაა, რომ ამჯერად არავის აზრი მანაღვლებს, ადრე სხვაგვარად ვფიქრობდი – რადიკალურად შევიცვალე. კობა დიდ პატივს მცემს, მალე ამ ურთიერთობას ოფიციალურად გავაფორმებთ.

– შვილები თქვენს გათხოვებას როგორ მიიღებენ?
– ჩემი შვილებიდან ორი უკვე ზრდასრულია, უფროსი გოგონა გათხოვდა კიდეც, უმცროსი მერვე კლასშია. კობას სახით ისინი სანდო ადამიანს და უფროს მეგობარს შეიძენენ. ჩემი დედამთილი არაჩვეულებრივი ქალია, სულ გვერდში მედგა, თანამიგრძნობდა, ბავშვების მოვლაში მეხმარებოდა. მეუბნებოდა, თავს ნუ დაიჩაგრავ, პირადი ცხოვრება აიწყვეო. ახლა კი, საქმე საქმეზე რომ მიდგა, ვატყობ, გული სწყდება, მაგრამ არაფერს ამბობს. შესანიშნავი ადამიანია, როგორც უნდა შემეცვალოს ცხოვრება, არასდროს დავკარგავ, ვუპატრონებ, ყოველთვის ჩემი ოჯახის წევრად დარჩება.
ადრე ჩემთვის მნიშვნელობა ჰქონდა ხალხის აზრს, ყოველთვის ანგარიშს ვუწევდი. ვცდილობდი, შინ დროზე მივსულიყავი (არ დამღამებოდა), მამაკაცთან ერთად (თუ ოჯახის ახლობელი არ იყო) არსად გამევლო, თუნდაც დედამთილისგან თანხმობა მქონოდა, ახლა კი დამოკიდებულება შემეცვალა. არ მაინტერესებს, ვინ რას იფიქრებს. რაც მთავარია, ჩემი შვილები და ოჯახის წევრები კობას დადებითად აფასებენ.
– ვინმესგან გრძნობთ კობასადმი უარყოფით დამოკიდებულებას?
– ზოგი მეუბნება, შენი გამოყენება უნდა, ბინითაა დაინტერესებულიო, მაგრამ ეს ხომ აბსურდია. ფაქტი სახეზეა: რასაც ქირაში აძლევდა, იმაზე მეტს მე და ჩემს შვილებს გვახმარს, ძალიან ხელგაშლილია.
– ცოლთან ოფიციალურადაა განქორწინებული?
– დიახ და ეს ჩემ გამო არ მომხდარა. ოჯახიდან რომ წამოვიდა, ერთ თვეში განქორწინდნენ. მაშინ კობას არც ვიცნობდი. ასე რომ, მიზეზი მე არ ვარ, სხვა პრობლემა იყო (ამაზე ვერ ვისაუბრებ). მისმა ცოლმა ჩვენი ამბავი რომ გაიგო, კობას მოებღაუჭა, დაბრუნება სცადა, საქმეში შვილებიც ჩართო, მაგრამ კობამ ყველაფერი დაალაგა.
– მისი ცოლ–შვილის ამგვარი პოზიცია დაბრკოლებას არ გიქმნით?
– მათი გაყრის მიზეზი ცოლი იყო. როგორც ვიცი, კობას მაშინ ოჯახის დანგრევა არ სდომებია. შვილები თანდათან შეურიგდნენ ჩვენს ამბავს. კობამ ისინი გამაცნო კიდეც. ნორმალურად შემხვდნენ.
– მაშ, რაღა დაგვრჩენია, ბედნიერებას გისურვებთ!
– დიდი მადლობა! ყველა ქალს ვუსურვებ ბედნიერებას და სასურველი მამაკაცის გვერდით ყოფნას. ის ჩვენს ცხოვრებაში შეიძლება მაშინ გამოჩნდეს, როცა ყველაზე ნაკლებად ველით. ჩემს შემთხვევაში ასე მოხდა.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე