ქეთი ხატიაშვილი: "მოგებულ ბინას არ გავყიდი, ჩემი თილისმა იქნება"

პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" ხალხის რჩეული, მე–13 მონაწილე, ყოფილი ტანმოვარჯიშე ქეთი ხატიაშვილი, ფინალის დღეს ნერვიულობისგან ტირილს ვერ იკავებდა. როცა გამარჯვებულად გამოაცხადეს, საოცარი აღელვება დაეუფლა და ის ემოციები დღემდე არ განელებია. მას ინტერვიუსთვის იმ სტუდიაში შევხვდით, სადაც ადრე თავად დადიოდა მხატვრულ ტანვარჯიშზე, ახლა კი იქ შვილი, პატარა ანასტასია დაჰყავს. როგორც გვითხრა, მისმა შვილმა სიმღერასა და ტანვარჯიშს შორის არჩევანი თავად გააკეთა უკანასკნელის სასარგებლოდ, რითიც დედა სასიამოვნოდ გააოცა.
– ქეთი, ჩვენი ჟურნალის სახელით გილოცავთ პროექტში გამარჯვებას! საკმაოდ ძლიერი კონკურენტები გყავდათ. როგორ აფასებთ იმ გზას, რომელიც ფინალამდე გაიარეთ?
– ადვილი ნამდვილად არ იყო. წელს ისეთი ძლიერი შემადგენლობა იყო, გამარჯვებაზე არც მიფიქრია. ჩემი მიზანი პროექტში მოხვედრა იყო, გამიმართლა და ეს ჩემთვის უკვე ნიშნავდა გამარჯვებას. სამწუხაროდ, ძალიან ძლიერ კონკურსანტს, სოფო ნიჟარაძეს, მამა გარდაეცვალა, იულია ქავთარაძეც ადრე წავიდა პროექტიდან, მაგრამ რატომღაც გამარჯვებაზე მაინც არ ვფიქრობდი. ყოველი მომდევნო შოუსთვის ვცდილობდი, ჩვენი დონე არ დაცემულიყო, უფრო და უფრო კარგად წარმოგვეჩინა თავი.
ბოლო ოთხი ტური ძალიან გამიჭირდა, მართლა ჩემი შესაძლებლობების მაქსიმუმს ვაკეთებდი და საკუთარ თავში ახალ ძალებს ვეძებდი, რომ ხალხს არ ეთქვა, რატომღაც ამჯერად კარგად არ გამოუვიდათო. 15 წელი ტანვარჯიშზე დავდიოდი და როცა ვადარებ, ვთვლი, რომ ტანვარჯიშში ისე არ გამიმართლა, როგორც ამ პროექტში.

– რა იყო თქვენთვის სტიმული, რა გაძლევდათ ძალას, რომ ბოლომდე დახარჯულიყავით და პირველობისთვის გებრძოლათ?
– როცა ჟიური სულ ათიანებს გვიწერდა, შეიძლება იმ დღის ლიდერი ვხდებოდი, მაგრამ, როგორც კი შოუ მთავრდებოდა, ყველაფერი ნულიდან იწყებოდა. იმ ღამიდანვე ვფიქრობდი, თუ რა გამეკეთებინა შემდეგ ტურში, რომ საუკეთესო ვყოფილიყავი. როცა ჟიურისგან ქებას ვისმენდი, უფრო მემატებოდა ძალა, შემდეგი ტურისთვის გაცილებით მეტი გამეკეთებინა. ამას გარდა, ხალხის სიყვარულიც ძალიან დიდი სტიმული იყო ჩემთვის. ამხელა აღიარების მოპოვება ადვილი ნამდვილად არ არის. თანდათან ვიგრძენი პასუხისმგებლობა, თუ რა რთულია, როცა ხალხის რჩეულს გეძახიან. როცა მეუბნებოდნენ, შენ ხალხის რჩეული ხარო, ცოტა ვიძაბებოდი. ალბათ შემდეგ სეზონშიც იქნება მეცამეტე მონაწილე და როცა ჩემს ადგილზე დადგება, კარგად მიხვდება, რა რთულია ამ სტატუსის ტარება.
– თქვენთან ერთად ოჯახის წევრებიც ძალიან ნერვიულობდნენ?
– პროექტში ბედის ცდა ჩემი და ჩემი ოჯახის ერთობლივი გადაწყვეტილება იყო. ვუთხარი, თუ თქვენ თანახმა ხართ, მონაწილეობას მივიღებ–მეთქი. პირველი ჩემი გულშემატკივარი ჩემი მეუღლე, ლევან ვადაჭკორია გახლდათ, რომელიც სულ გვერდით მიდგას. არ უნდოდა, ზედმეტად გადავღლილიყავი, მაქსიმალურად ხელს მიწყობდა.
ბოლო ტურში ნერვიულობისგან დილიდან ვტიროდი, ვერ ვჩერდებოდი. საკუთარ თავს ვეუბნებოდი, არა, სულაც არ ნერვიულობ, არ გეშინია–მეთქი, მაგრამ ვერ ვჩერდებოდი. გენერალურ რეპეტიციაზე დაძაბულობა უფრო მომემატა, მაგრამ შოუ რომ დაიწყო, ცოტა მოვეშვი. თაკოს გამარჯვებაც ძალიან გამიხარდებოდა. ვთვლი, რომ ორივე გამარჯვებულები ვართ. კონკრეტულად იმაზე არ ვფიქრობდი, ბინას მოვიგებდი თუ მანქანას. დამიჯერეთ, როცა ოთხთვიან მარათონში ხარ ჩართული, ეს უკვე მეორეხარისხოვანი ხდება. ჩემთვის მთავარი იყო, კარგად მეცეკვა, ჩემი ბოლო ცეკვა ხალხს მოსწონებოდა, მათთვის თავი კარგად დამემახსოვრებინა და, ბოლო–ბოლო, მე ვყოფილიყავი კმაყოფილი, თან ახალი წელიც მოდიოდა.

– რას უპირებთ იმ ბინას, რომელიც პრიზად გერგოთ, საცხოვრებლად იქ გადახვალთ?
– ჯერ არ ვიცი, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში არ გავყიდი. ეს ბინა იქნება ჩემი თილისმა, რადგან ამ პროექტმა ჩემი ცხოვრება სრულიად ამოატრიალა.
– თქვენს მეწყვილეს, გიორგი ბარბაქაძეს, არანაირი პრიზი არ შეხვდა, ისევე როგორც მეორე ფინალისტის, თაკო ჩორგოლაშვილის მეწყვილე გაგა თოდუას. როგორ ფიქრობთ, ეს სამართლიანია ან თავად ბიჭები რას ამბობენ ამის შესახებ?
– საუბარი არ გვქონია, მაგრამ ყველამ დაინახა, რომ მოცეკვავეებისთვის საჩუქარი არ ყოფილა. როგორც ვიცი, სპონსორებმა, რომლებიც რაღაცეებს იყვნენ დაპირებული, საჩუქრები არ გადასცეს. იმედი მაქვს, ეს გამოსწორდება და ცოტა მოგვიანებით მაინც გადასცემენ პრიზებს.
– გამარჯვება როგორ აღნიშნეთ?
– ახალ წელს მანქანაში შევხვდი. ისეთ ემოციებში ვიყავი, რომ... თან ტელეფონი გამიფუჭდა, ზარებს ვერ ვპასუხობდი, ახალ წელს ვერავის ვულოცავდი. ძალიან გამოფიტული ვიყავი, ემოციებისგან ვერც კი დავიძინე. ადრე ლიკა ლაბაძე მეუბნებოდა, ჯერ სად ხარ, პროექტი რომ დამთავრდება, მერე ნახე, რას იგრძნობო. ახლა ვხვდები, რას გულისხმობდა. სახლიდან რომ გავდივარ, შეიძლება ოთხჯერ მაინც მომიწიოს უკან მიბრუნება – ხან გასაღები მრჩება, ხან ტელეფონი და ხანაც საფულე. ჯერ კიდევ ეიფორიაში ვარ და პატარა შოკი მაქვს შემორჩენილი.
– რა გასწავლათ პროექტმა, რაზე დაგაფიქრათ?
– პირველ რიგში, პიროვნულად გავიზარდე და ამას ჩემ გარშემო ყველა ამჩნევს. ბევრად თავდაჯერებული გავხდი. ადრე თუ გადაწყვეტილების მიღების დროს რჩევები მჭირდებოდა, ახლა სრულიად დამოუკიდებლად შემიძლია ჩემით გადავწყვიტო, რა გავაკეთო. ძალიან დიდი გამოცდილება შემძინა, საკუთარი თავის მობილიზება ვისწავლე და ეს სამ დღეში გაკეთებულმა ცეკვებმა მასწავლა. მჯერა, რომ ადამიანის შესაძლებლობებს საზღვარი არ აქვს.
– ქუჩაში გამოსულს ალბათ ყველა გცნობთ. როგორ შეეჩვიეთ ყურადღების ცენტრში ყოფნას?
– თავს ცოტა უხერხულად ვგრძნობ. ძალიან სასიამოვნოა, როცა ხალხი გეუბნება, შენი ცეკვით დიდ სიამოვნებას ვიღებდითო. რამდენიმე დღის წინ, ღამით, ჩემს შვილთან ერთად ქუჩაში ვსეირნობდი და ყველა სითბოს გამოხატავდა ჩემ მიმართ. ამ სიყვარულსაც გაფრთხილება სჭირდება.
– პროექტმა მეგობრები შეგძინათ?
– კი, ყველა მონაწილესთან კარგი დამოკიდებულება მაქვს. დავმეგობრდით და ამ მეგობრობას აუცილებლად შევინარჩუნებთ.
– ახლა რას აპირებთ, როგორ გაგრძელდება თქვენი ცხოვრება?
– მაქვს შემოთავაზებები, მაგრამ არ მინდა, წინასწარ ვილაპარაკო. მგონი, ყველაფერი კარგად წავა, თუ არა და, ჩემს ძველ სამსახურს დავუბრუნდები. იქაც მაქვს ახალი შემოთავაზებები. ცხოვრების ძალიან კარგ ეტაპზე ვარ.
ჯერჯერობით ვისვენებ. ანასტასია საბავშვო ბაღში დადის. ჩემი სამსახურიც დიდ დროს არ მოითხოვს, დღეში 4–5 საათი თუ ვარ სახლიდან გასული. დროის განაწილება ნამდვილად არ მიჭირს. მე, ჩემი ქმარი და ანასტასია მარტო ვცხოვრობთ, ამიტომ ბევრი საქმე არ გროვდება. არის პერიოდები, როდესაც დამხმარე ქალი მეხმარება საოჯახო საქმეებში, მაგრამ ძირითადად ყველაფერი საკუთარ თავზე მაქვს აღებული.

– როგორი დიასახლისი ხართ?
– საჭმელების კეთება ვიცი, მაგრამ ჭურჭლის რეცხვა არ მიყვარს. ლევანს და არამხოლოდ მას განსაკუთრებულად უყვარს ჩემი მომზადებული პიცა. სუპები ძალიან კარგად გამომდის, ალბათ იმიტომ, რომ ძალიან მიყვარს წვნიანი კერძები.
– რამდენი წლისაა თქვენი ოჯახი?
– 4 წელია, რაც მე და ლევანი ერთად ვცხოვრობთ. ჩემი მეუღლე 28 წლის არის, თავისი ბიზნესი აქვს, საქმით აქტიურადაა დაკავებული.
– როგორია თქვენი სიყვარულის ისტორია?
– 20 წლის ვიყავი, ლევანი რომ გავიცანი და ერთ წელში შევუღლდით. დიდი ხანი არ დაგვჭირდა ერთმანეთის გასაცნობად. ჯვრისწერა და ქორწილი გვქონდა. ხელი ჩემს დაბადების დღეზე მოვაწერეთ. მაშინ ფეხმძიმედ ვიყავი და არ ვიცოდით, იმ დღეს რა გაგვეკეთებინა. სტუმრიანობა არ მინდოდა, ამიტომ გადავწყვიტეთ, არავისთვის გვეთქვა და სიღნაღში წავედით ხელის მოსაწერად. იქ ფაქტის წინაშე აღმოვჩნდით, რომ თურმე აუცილებლად ორი მოწმე გვჭირდებოდა, ვისაც პირადობის მოწმობა თან ექნებოდა. ერთი მოწმე სიღნაღის ქორწინების სახლის დამლაგებელი იყო, მეორე მოწმე კი ქუჩაში გამოვიჭირეთ.

– ლევანს და თქვენ ბევრი საერთო თვისება გაქვთ?
– ვერ ვიტყვი, რომ მე და ლევანს ბევრი საერთო თვისება გვაქვს. როგორც ამბობენ, ორი პლუსი ერთმანეთს არ უხდება, უფრო საინტერესო პლუსის და მინუსის ერთობლივი ცხოვრება გამოდის. მე და ლევანი ნაწილობრივ ვეთანხმებით ერთმანეთს, ნაწილობრივ – არა.

– თავიდანვე ცალკე დაიწყეთ ცხოვრება?
– დიახ. ძალიან კარგია, როცა წყვილი ცალკე ცხოვრობს. მშობლებთან ერთად ცხოვრებაშიც არანაირი პრობლემა არ არის, მაგრამ დამოუკიდებლობა ბევრად უკეთესია. ჩვენს მეგობრებთან ერთად ხშირად დავდივართ გასართობად. მე და ლევანს ძალიან გვიყვარს კინოში სიარული. საყვარელ ადამიანებთან ერთად ყველაფერი სასიამოვნოა, თუნდაც უბრალოდ ერთად ყოფნა ან ქუჩაში სეირნობა.
ამბობენ, ყველა ოჯახი ცალკე სახელმწიფოაო და ასეცაა. რაც მე მომწონს, შეიძლება სხვისთვის გასაკვირი იყოს ან პირიქით. იდეალური ოჯახი არ არსებობს, ამაზე შევთანხმდეთ. მე და ლევანი ვცდილობთ, ყველაფერი ისე გავაკეთოთ, როგორც ჩვენთვის იქნება უკეთესი. ლევანი ჩემი პირველი მრჩეველია. არა მარტო ცოლქმრული, მეგობრული ურთიერთობაც გვაქვს. შემიძლია ნებისმიერ თემაზე რჩევა ვკითხო. რა თქმა უნდა, მის პროფესიულ საქმეებში მეც ჩახედული ვარ. ბოლომდე ვენდობით ერთმანეთს. ლევანი ჩემზე ბევრად გამოცდილია და ამიტომ მისი ყოველი რჩევა დადებითად აისახება ჩემს კარიერაზე თუ სხვა ნებისმიერ საკითხზე.
– ანასტასია რა თვისებებს ამჟღავნებს?
– მალე 3 წლის გახდება. ძალიან უყვარს ტანვარჯიშზე სიარული. ერთხელ ჩემი მწვრთნელების სანახავად რომ მოვედი, ანასტასია გამოვიყოლე და ისე მოეწონა აქ ყოფნა და ვარჯიში, მეც გამიკვირდა, სულ არ ველოდი. ჩემი მეუღლე ყოფილი ჩოგბურთელია და ამბობს, ჩოგბურთზე შევიყვანოთო. ჩემს შვილს არაფერს დავაძალებ, რასაც აირჩევს, იმას მიჰყვეს.

– ანასტასია გარეგნობით მამისკენ არის.
– კი, მამას ჰგავს ძალიან, ხასიათით კი მე მგავს. ჩემსავით ბევრს იცინის, თამაში უყვარს, დადებითი მუხტის მატარებელი ბავშვია.
– ბიჭის გაჩენაზე არ ფიქრობთ?
– ჩემს ქმარს ისე უყვარს ანასტასია, მეორეც გოგო უნდა და მერე, რა თქმა უნდა, ბიჭსაც აუცილებლად ვიყოლიებთ. ძალიან მინდა, სამი ან ოთხი შვილი გვყავდეს. მეორე შვილზე ამ პროექტის გამო თავს ვიკავებდი, ახლა კი ამაზეც ვიფიქრებთ. ამასობაში ანასტასია წამოიზრდება და ისიც დამეხმარება ბავშვის გაზრდაში.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე