რატომ „ცხოვრობდა“ გიორგი ცაავა ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში

მსახიობი გიორგი ცაავა თავის პროფესიაზე უზომოდ შეყვარებული ადამიანია. მისთვის ასევე მნიშვნელოვანია მუსიკა და როგორც აღმოჩნდა, თავადაც წერს და მღერის...

- სლავური გარეგნობა გაქვთ, ქართველს არ ჰგავხართ...
- ჩემში რამდენიმე სისხლია: მეგრული, კაზაკური და ებრაული. დედა გვარად ანისიმოვაა. მამამისი დაღესტნელი იყო, მაგრამ დედა თბილისშია დაბადებული და გაზრდილი. მისი მხრიდან, თელავივში ნათესავები გვყავს, ჩემი ბიძაშვილები და-ღესტნელი ებრაელები არიან და 20 წელია, იქ ცხოვრობენ.
- პროფესიული არჩევანი - მსახიობობა, ბავშვობიდან მოდის?
- ბავშვობიდან მსახიობობა მინდოდა. ოჯახში ხელოვნებასთან დაკავშირებული არავინ მყოლია, მხოლოდ ბაბუა იყო მეტ-ნაკლებად ახლოს ამ სფეროსთან, ის სამხედრო ექიმი გახლდათ და იმავდროულად, მუსიკოსიც. „გეპეიში“ ენერგეტიკის ფაკულტეტზე სწავლას ვგეგმავდი. მამა ენერგეტიკოსია და მთელი ცხოვრება ამ სფეროში გაატარა, მაგრამ შემდეგ მეგობრის რჩევით, უცებ გადავწყვიტე, მსახიობი გავმხდარიყავი და ხელოვნების ინსტიტუტში ჩავაბარე. სკოლაში ძალიან აქტიურად ვიყავი ყველა ღონისძიებაში ჩართული. ჩემს თუ სხვის ბოლო ზარზე დაგეგმილ ღონისძიებებში ვმონაწილეობდი, ჯგუფი გვქონდა ჩამოყალიბებული და მე დრამზე ვუკრავდი. ჩემს უბანში, ეზოშიც სულ რაღაც სპექტაკლებს ვდგამდით, თან რეჟისორი ვიყავი და თან მსახიობიც.
- თეატრში მუშაობდით?
- ექვსი წელი ვმუშაობდი მოზარდ მაყურებელთა თეატრში. ინსტიტუტიდან საკურსო სპექტაკლი ვითამაშეთ ამ თეატრში, რომლის წარმოდგენის შემდეგ იქვე მუშაობა შემომთავაზეს და დავრჩი.
- რაც შეეხება ფილმებს, რამდენია თქვენს ანგარიშზე?
- ოცამდე ფილმია. პირველი იყო ერეკლე ბადურაშვილის ფილმი „კიდევ ერთი ქართული ისტორია“. მან თეატრიდან წამიყვანა ამ ფილმზე სამუშაოდ, სადაც ფსიქიკური პრობლემების მქონე პერსონაჟს ვასახიერებდი.
- მგონია, რომ ასეთი ადამიანის როლის შესრულება ძალიან საინტერესო უნდა იყოს, ასეა?
- კი, მაგრამ ცოტა ძნელია. იმდენად ერთვები, რომ მერე გიჭირს ისევ ნორმალური ადამიანის ამპლუაში ცხოვრება. ასათიანის ქუჩაზე, ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში ერთი ბლოკი იყო გადაკეტილი და გადაღებები იქ მიმდინარეობდა. დილას მივდიოდი, მთელ დღეს შენობაში ვატარებდი და სახლშიც ისეთივე ვბრუნდებოდი, რა როლიც მქონდა.
- რთულად გამოხვედით ამ როლის ზეგავლენიდან?
- ძალიან და ამას ყველა მატყობდა, თითქმის ერთი თვე დამჭირდა ჩემს ბუნებრივ მდგომარეობაში დასაბრუნებლად.
- ეს ის წლები იყო, როცა თანხების უქონლობის გამო, გადაღებები ძალიან იწელებოდა...
- კი, ამ ფილმს ერეკლე დაახლოებით 10 წლის განმავლობაში იღებდა. ფილმი კიდევ უფრო გვიან გახმოვანდა. მქონდა სცენები, სადაც ექვს კაცს ვახმოვანებდი. ტექსტები დაკარგული იყო, ამიტომ ვიჯექი კომპიუტერთან და პირის მოძრაობის მიხედვით ვარჩევდი, ვინ რას ამბობდა. ზოგის ფრაზები ზეპირად მახსოვდა და ესეც დამეხმარა გახმოვანების პროცესში.
- შემდეგი ფილმები და რეჟისორებიც გავიხსენოთ...
- ალეკო ცაბაძის „რენე მიდის ჰოლი-ვუდში“, „აგვისტოს ხუთი დღე“, ახლახან ვიმუშავე მიხეილ ჰაზანავიჩუსთან ფილმზე, რომელსაც თუ მოესწრება, „ოსკარზე“ წარადგენენ. ფილმის დასაწყისში ეპიზოდური როლი მაქვს. მოქმედება რუსეთში ხდება. მთავარი გმირი მეგობართან ერთად ეწევა მოსაწევს. მე პოლიციელს ვთამაშობ. ვაჩერებთ მთავარ გმირს, ვჩხრეკთ და თან მი-გვყავს. მართალია, პატარა როლია, მაგრამ ასეთ რეჟისორთან თამაში...
- ამ სფეროში წლების განმავლობაში შექმნილი რთული გარემოს გამო მსახიობობაზე უარის თქმა არ გიფიქრიათ?
- ათი წელი სხვა პროფესიით ვიმუშავე, ენერგეტიკა რომ ვახსენე, ხომ გახსოვთ? 2001 წელს მუშაობა დავიწყე „თბილგაზში“, ზეინკლად. ფაქტობრივად, ნულიდან დავიწყე და მას შემდეგ საკმაოდ კარგად დავეუფლე ამ პროფესიას. ბოლო სამი წელი უფროსის მოადგილე ვიყავი, ანუ მთავარი ინჟინერი. იმ დროს მამაჩემი უკვე აღარ მუშაობდა სისტემაში, ეს „ბლატებით“ არ მომხდარა. მამა „თბილგაზის“ გენერალური დირექტორი გახლდათ და შეეძლო, ნებისმიერი რაიონის უფროსად დავენიშნე, მაგრამ მახსოვს, როგორ მითხრა, თუ რამეს გინდა მიაღწიო, ნულიდან უნდა დაიწყოო და ასეც მოხდა. იმ წლებში, პარალელურად, მსახიობობასაც ვაგრძელებდი და ფილმებშიც მიღებდნენ...
- ახლა „ჯიდიესშიც“ მუშაობთ...
- დიახ, მეორე წელია. პროდიუსერი ვარ. ჯერ „დილის გადაცემის“ პროდიუსერი გახლდით, ახლა გადავედი „პროდაქშენში“, რეჟისორ ლევან დაბრუნდაშვილთან. ძალიან კარგი ხალხი მუშაობს. ბევრი მეგობარი შევიძინე. „ჯიდიესის დილის“ მომზადების დროს ყოველდღე 6-ის ნახევარზე მიწევდა ადგომა. ამ მხრივ, საკმაოდ მძიმე რეჟიმში ვიყავი, არავითარი პირადი ცხოვრება, არა მეგობარი, არა დაბადების დღეზე ან სადმე სიარული. თუმცა ამგვარი დაღლა სასიამოვნოც კია, როცა იმ საქმეს აკეთებ, რაც გიყვარს. ღვთის წყალობით, გამიმართლა და ჯერჯერობით ასე ვცხოვრობ.
- „ჩემი ცოლის დაქალებშიც“ გამოჩნდით, ბარათეონის, ანუ დათო დარ-ჩიას თანაშემწის როლში. მანამდე იცნობდით მას?
- დათოს დიდ პატივს ვცემ, ერთადაც გვითამაშია, უბრალოდ, მე არ ვუყურებდი ამ სერიალს და სიმართლე გითხრათ, არ ვიცოდი, რომ ასეთი რეიტინგული იყო. ჩემთვის შოკისმომგვრელი აღმოჩნდა, როცა ხალხი ქუჩაში მხვდება და მეუბნება, შენ ის არ ხარო და მაშინვე ბარათეონს ახსენებენ.
- თქვენ როგორ აღიქვამთ ბარათეონს?
- ძალიან კარგი ტიპია, ძალიან მიყვარს (იღიმის). მას სჯერა, რასაც აკეთებს. საერთოდ, როცა ადამიანი ასეთი თავდა ჯერებულია, ალბათ, მას ყველაფერი გამოუვა.
- ერთ-ერთი ფილმი, რომელშიც ბოლო პერიოდში მიიღეთ მონაწილეობა, „მანდარინებია“. ზაზა ურუშაძესთან პირველად მოგიწიათ მუშაობამ?
- არა, ზაზასთან სერიალებზეც მიმუშავია. ძალიან მიყვარს. მასზე ბევრს არ ვილაპარაკებ, კარგი ადამიანია და ნიჭიერი რომაა, ეს დიდი ხანია გამოჩნდა.
- „მანდარინების“ წარმატება რამ განაპირობა?
- ჯერ ერთი იმან, რომ სცენარია კარგი და ის ზაზას ეკუთვნის. მას კარგი გუნდი ჰყავდა და თან კარგად შეკრული. ვფიქრობ, ძალიან მაგარი ფილმი გამოვიდა... ახლახან კიდევ ერთხელ ვუყურე და მივხვდი, დიდი ხანია, ასეთი ფილმი არ მინახავს.
- ამ ეტაპზე რაზე მუშაობთ?
- ალბათ, ალეკო ცაბაძესთან მუშაობა მიმიწევს. ასევე, რეზო გიგინეიშვილისგან მაქვს შემოთავაზება.
- „აგვისტოს ხუთ დღეზეც“ ვთქვათ...
- რენი ჰარლინმა რუსი მაიორის როლზე რომ მიმიწვია, უბედნიერესი ვიყავი. თან, ისეთი სახელები გაჟღერდა... ენტონი ჰოპკინსის მეწყვილე უნდა ვყო-ფილიყავი, ის პოლკოვნიკი იქნებოდა, მე - მაიორი, მაგრამ მერე უარი თქვა, რადგან ის პროპაგანდისტულ ფილმებში მონაწილეობაზე არ თანხმდება. რა უნდა ვთქვა სხვა?! ჰოლივუდი ძალიან მაგრად მუშაობს, ჩვენებმაც ასეთ რეჟიმში გადა-ღება რომ შეძლონ და ისწავლონ, კარგი იქნებოდა.
- თქვენი მუსიკით გატაცება ბავშვობაში დარჩა?
- არა, არა. ვწერ სიმღერებს და რამდენიმე ჩაწერილიც მაქვს. სმენა მაქვს კარგად განვითარებული. ზოგჯერ იმდენად, რომ მაწუხებს, ისეთი რაღაცები მესმის. ვგიჟდები მუსიკაზე.
- რა ჟანრს მიეკუთვნება თქვენი მუსიკა?
- კონკრეტულ ჟანრს არასოდეს მივყვები, მაგრამ ბოლოს რაც ჩავწერე, რეგეია. სიმღერას „ჩემი ქვეყანა“ ჰქვია. სამი წლის წინ რუსთავში მიმიწვიეს და მონაწილეობა მივიღე „არტ-გენშიც“. ბენდთან ერთად კონცერტზე მოედანზე შეკრებილი დაახლოებით ექვსი ათასი მაყურებლის წინაშე გამოვედით. სიმღერა რომ დავიწყეთ, მისამღერზე ხალხი აგვყვა. ძალიან გამიხარდა.
- ოჯახი გაქვთ?
- დიახ, მყავს ორი ბიჭი - 17 წლის ნიკოლოზი და 9 წლის ალექსანდრე. მეუღლე, ეკა, პროფესიით რეჟისორი და მხატვარია. ძალიან ნიჭიერი ადამიანია, ძალიან მიყვარს. ის, პირველ რიგში, ჩემი მეგობარია.
- ნიკოლოზმა რა პროფესია აირჩია?
- წელს სკოლას ამთავრებს და სარეჟისოროზე აბარებს. სცენარებს წერს და ვნახოთ.

ანა კალანდაძე
ჟურნალი „რეიტინგი“