დღეს სევდის დღეა,უსაზღვრო სევდის...
2 086 ნახვა
დღეს სევდის დღეა,უსაზღვრო სევდის...
შენი თვალები წინ მიდგას და ვხვდები,რომ ტირილი მინდა,მინდა ვიყვირო,მინდა ვიკივლო,რათა ქვეყანას გავაგებინო ჩემი ტკივილი..
მაგრამ არა!!!
არ მინდა ყველამ გაიგოს ის უაზრო სევდა,რასაც ამდენი ხანია გულით ვატარებ...თითქოს ბალღამად გროვდება და არ ვიცი,როდის ამოასხამს...
ამოახამს და მეც დავისვენებ...
ვითომ?
რატომღაც არა მგონია..
იმ ყოველი წუთის გახსენებაზე გული საოცრად მეკუმშება,ვგრძნობ,რომ ვცარიელდები...
ვიცი,ჩემთვის არ გცალია,არც მოიცლი...არც კი არა ვერ...როგორ შეიძლება იმ ადამიანისთვის მოიცალო,რომელიც შენთვის უცხოა...
თუმცა უცხოა რატომ?
რამდენი ხანია გიცნობ,შენ კი, იმედია, ვერაფრს ხვდები...
გუშინ გნახე...ჩემი დანახვისას ჩვეულებრივი მოკრძალებითი კილო გამოიყენე,როგორც ნებისმიერთან...იმ წუთში სიხარულით მეცხრე ცაზე ვიყავი,რა არ ვიფიქრე,ასე რატომ გააკეთა–მეთქი...
რატომ გამიღიმე?
იმიტომ,რომ უბრალოდ ფორმალობა მოითხოვდა...
რატომ გადამკოცნე?
უბრალოდ იმიტომ,რომ კვლავ ფორმალობა მოითხოვდა...
ჩემი თავი მინდა დავარწმუნო, თითქოს უჩვეულო დღე იყო,მაგრამ არა...შენთვის ჩვეულებრივი,ჩემთვის კი უსაზღვროდ მრავლისმომცველი...
დღეს სევდის დღეა,უსაზღვრო სევდი...
ჩემი გული ვეღარ იტევს ამდენ სიმწარეს,ტკივილს,მას სურს დაუამდეს,შეეკრას ჭრილობა,მაგრამ არა და არ იქნა მისი შველა...
ვერაფრით ვეხმარები,ის კი მემუდარება,მთხოვს დავამშვიდო...
საშველი არსაიდანაა...
ვიცი,ჩემთან ვერასდროს იქნები...
ძალიან შორს ხარ,ძალიან შორს!
როგორ ბანალურად მეჩვენებოდა სიტყვები:"რა ახლოსა ხარ და რა ძალიან შორს!"
თურმე ყველაფერი სიმართლე ყოფილა....არასდროს ყოფილხარ ახლოს და ვერც ვერასდროს იქნები.ეს ვიცი,ვიცი და ვტირი...ცრემლით ვალტობ ღამ–ღამობით ბალიშს...
არ ვიცი უნდა გემონებოდნენ თუ არა ცა,ხმელეთი,მთელი დედამიწა...
იქნებ არ ხარ ღირსი?
შენ არა! მე არ ვარ ღირსი,სრულიად არ მაქვს უფლება ია და ვარდი მეალერსებოდეს ფეხებზე...
არ ვიცი ხარ თუ არა ჩემი ცრემლების ღირსი?!
მაგრამ როგორ არა!!!
შენ თუ არა სხვა ვინ?
მე არაფერი არ ვიცი,თუმცა ერთი რამ დანამდვილებით...მინდა ჩემ გვერდით იყო,მხოლოდ მე მომმართო სახელით თბილად,მცემდე პატივს და ....
შენ ჩემი ოცნება ხარ,სევდისფერ მანტიაში გახვეული ოცნება...
რამდენჯერ დამსიზმრებიხარ და მინატრია,ნეტავ არასდროს დასრულდებოდეს–მეთქი,მინდოდა სამუდამოდ დავრჩენილიყავი ოცნებად,სიზმრად,ოღონდ კი შენთან...ყველაფერს გავწირავდი:დავთმობდი ქვეყნიერებას,ბედკრულ სიცოცხლეს–უფლისგან წყალობით მიღებულს...დავთმობდი ოჯახს,ოღონდ კი შენ ვერა,ვერა და ვერ შეგელეოდი.....
ჩემი სოცოცხლე ზედმეტადაა გადაჯაჭვული შენსაზე,არ მინდა სხვაგან იყო,მინდა ჩემთან,მხოლოდ ჩემთან...
შენ ჩემზე ვერაფერს გაიგებ,რადგან ძალიან,ძალიან...
იცი?
ძალიან მიჭირს ამ სიტყვის თქმა,არ შემიძლია,უბრალოდ არა...თუ მეცოდინებოდა,რომ შენი ცხოვრებაც ასევე უხილავი ძაფითაა დაკავშირებული ჩემთან,მხოლოდ მაშინ შევძლებდი და უფრო გავბედავდი ამ სიტყვის თქმას და გეტყოდი,რომ უსაზღვროდ,უსაზღვროდ მიყვარხარ.......
ახლა კი ამის დრო არაა,არაა საჭირო აბსურდული სიტყვები,ჩემი ცხოვრება ისედაც აბსურდულია,ჩემთვის პარადოქსი...
შენთვის?
არ ვიციი....
მგონი შენ უნდა გიყვარდეს ცხოვრება,უნდა ცდილობდე მისი სიტკბოება შეიგრძნო,მე კი ასე არ შემიძლია...განა შეუძლია ამ პატარა გულს ერთნაირად დაიტიოს სევდა და სიხარული?
როცა ვიცი,მე შენზე ვფიქრობ,ამ დროს სადღაც მეგობრებთან ერთად ერთობი...თან ბედნიერი ვარ,რადგან შენი სიცოცხლე ჩემი სოცოცხლეა,შენი სილაღე ჩემი სილაღეა,შენ სუნთქვა ჩემი სუნთქვაა...ვგრძნობ შენს ყოველ ნაბიჯს,ყოველ ამოოხვრას,ყოველ ტკივილს...არ შეიძლება შენზე ვიფიქრო და სიხარულთან ერთად ღრმა იარამაც ჭრილობის კვალი არ გამოსჩიჩქნოს...
დღეს სევდის დღეა,უსაზღვრო სევდის...
ჩემი ცხოვრება უკვე შენ გეკუთვნის ...სანამ შენი გული გაჩერდება,ჩემიც იცოცხლებს...სანამ შენი იარსებეს ჩემსას არ ძალუძს დაფერფვლა,რადგან მე შენ ვარ..
მაგრამ შენ თუ ხარ მე?
რატომრაც არა მგონია...
ამიტომ ვტირი...არ მინდა შენ გაიგო ჩემი ტანჯვა,"რადგან ზოგჯერ ჩუმ ტანჯვაშიც არის დიდი ნეტარება..." არც შენ და არც სხვამ...არავინ, არაფერმა,მხოლოდ მე,რადგან ამ ტკივილს ვერავის გავუზიარებ,ზედმეტად მძიმეა...ჩემთვის თითქოს სანატრელიც.....
დღეს სევდის დღეა......უსაზღვროდ მტანჯველი სევდის...........
შენი თვალები წინ მიდგას და ვხვდები,რომ ტირილი მინდა,მინდა ვიყვირო,მინდა ვიკივლო,რათა ქვეყანას გავაგებინო ჩემი ტკივილი..
მაგრამ არა!!!
არ მინდა ყველამ გაიგოს ის უაზრო სევდა,რასაც ამდენი ხანია გულით ვატარებ...თითქოს ბალღამად გროვდება და არ ვიცი,როდის ამოასხამს...
ამოახამს და მეც დავისვენებ...
ვითომ?
რატომღაც არა მგონია..
იმ ყოველი წუთის გახსენებაზე გული საოცრად მეკუმშება,ვგრძნობ,რომ ვცარიელდები...
ვიცი,ჩემთვის არ გცალია,არც მოიცლი...არც კი არა ვერ...როგორ შეიძლება იმ ადამიანისთვის მოიცალო,რომელიც შენთვის უცხოა...
თუმცა უცხოა რატომ?
რამდენი ხანია გიცნობ,შენ კი, იმედია, ვერაფრს ხვდები...
გუშინ გნახე...ჩემი დანახვისას ჩვეულებრივი მოკრძალებითი კილო გამოიყენე,როგორც ნებისმიერთან...იმ წუთში სიხარულით მეცხრე ცაზე ვიყავი,რა არ ვიფიქრე,ასე რატომ გააკეთა–მეთქი...
რატომ გამიღიმე?
იმიტომ,რომ უბრალოდ ფორმალობა მოითხოვდა...
რატომ გადამკოცნე?
უბრალოდ იმიტომ,რომ კვლავ ფორმალობა მოითხოვდა...
ჩემი თავი მინდა დავარწმუნო, თითქოს უჩვეულო დღე იყო,მაგრამ არა...შენთვის ჩვეულებრივი,ჩემთვის კი უსაზღვროდ მრავლისმომცველი...
დღეს სევდის დღეა,უსაზღვრო სევდი...
ჩემი გული ვეღარ იტევს ამდენ სიმწარეს,ტკივილს,მას სურს დაუამდეს,შეეკრას ჭრილობა,მაგრამ არა და არ იქნა მისი შველა...
ვერაფრით ვეხმარები,ის კი მემუდარება,მთხოვს დავამშვიდო...
საშველი არსაიდანაა...
ვიცი,ჩემთან ვერასდროს იქნები...
ძალიან შორს ხარ,ძალიან შორს!
როგორ ბანალურად მეჩვენებოდა სიტყვები:"რა ახლოსა ხარ და რა ძალიან შორს!"
თურმე ყველაფერი სიმართლე ყოფილა....არასდროს ყოფილხარ ახლოს და ვერც ვერასდროს იქნები.ეს ვიცი,ვიცი და ვტირი...ცრემლით ვალტობ ღამ–ღამობით ბალიშს...
არ ვიცი უნდა გემონებოდნენ თუ არა ცა,ხმელეთი,მთელი დედამიწა...
იქნებ არ ხარ ღირსი?
შენ არა! მე არ ვარ ღირსი,სრულიად არ მაქვს უფლება ია და ვარდი მეალერსებოდეს ფეხებზე...
არ ვიცი ხარ თუ არა ჩემი ცრემლების ღირსი?!
მაგრამ როგორ არა!!!
შენ თუ არა სხვა ვინ?
მე არაფერი არ ვიცი,თუმცა ერთი რამ დანამდვილებით...მინდა ჩემ გვერდით იყო,მხოლოდ მე მომმართო სახელით თბილად,მცემდე პატივს და ....
შენ ჩემი ოცნება ხარ,სევდისფერ მანტიაში გახვეული ოცნება...
რამდენჯერ დამსიზმრებიხარ და მინატრია,ნეტავ არასდროს დასრულდებოდეს–მეთქი,მინდოდა სამუდამოდ დავრჩენილიყავი ოცნებად,სიზმრად,ოღონდ კი შენთან...ყველაფერს გავწირავდი:დავთმობდი ქვეყნიერებას,ბედკრულ სიცოცხლეს–უფლისგან წყალობით მიღებულს...დავთმობდი ოჯახს,ოღონდ კი შენ ვერა,ვერა და ვერ შეგელეოდი.....
ჩემი სოცოცხლე ზედმეტადაა გადაჯაჭვული შენსაზე,არ მინდა სხვაგან იყო,მინდა ჩემთან,მხოლოდ ჩემთან...
შენ ჩემზე ვერაფერს გაიგებ,რადგან ძალიან,ძალიან...
იცი?
ძალიან მიჭირს ამ სიტყვის თქმა,არ შემიძლია,უბრალოდ არა...თუ მეცოდინებოდა,რომ შენი ცხოვრებაც ასევე უხილავი ძაფითაა დაკავშირებული ჩემთან,მხოლოდ მაშინ შევძლებდი და უფრო გავბედავდი ამ სიტყვის თქმას და გეტყოდი,რომ უსაზღვროდ,უსაზღვროდ მიყვარხარ.......
ახლა კი ამის დრო არაა,არაა საჭირო აბსურდული სიტყვები,ჩემი ცხოვრება ისედაც აბსურდულია,ჩემთვის პარადოქსი...
შენთვის?
არ ვიციი....
მგონი შენ უნდა გიყვარდეს ცხოვრება,უნდა ცდილობდე მისი სიტკბოება შეიგრძნო,მე კი ასე არ შემიძლია...განა შეუძლია ამ პატარა გულს ერთნაირად დაიტიოს სევდა და სიხარული?
როცა ვიცი,მე შენზე ვფიქრობ,ამ დროს სადღაც მეგობრებთან ერთად ერთობი...თან ბედნიერი ვარ,რადგან შენი სიცოცხლე ჩემი სოცოცხლეა,შენი სილაღე ჩემი სილაღეა,შენ სუნთქვა ჩემი სუნთქვაა...ვგრძნობ შენს ყოველ ნაბიჯს,ყოველ ამოოხვრას,ყოველ ტკივილს...არ შეიძლება შენზე ვიფიქრო და სიხარულთან ერთად ღრმა იარამაც ჭრილობის კვალი არ გამოსჩიჩქნოს...
დღეს სევდის დღეა,უსაზღვრო სევდის...
ჩემი ცხოვრება უკვე შენ გეკუთვნის ...სანამ შენი გული გაჩერდება,ჩემიც იცოცხლებს...სანამ შენი იარსებეს ჩემსას არ ძალუძს დაფერფვლა,რადგან მე შენ ვარ..
მაგრამ შენ თუ ხარ მე?
რატომრაც არა მგონია...
ამიტომ ვტირი...არ მინდა შენ გაიგო ჩემი ტანჯვა,"რადგან ზოგჯერ ჩუმ ტანჯვაშიც არის დიდი ნეტარება..." არც შენ და არც სხვამ...არავინ, არაფერმა,მხოლოდ მე,რადგან ამ ტკივილს ვერავის გავუზიარებ,ზედმეტად მძიმეა...ჩემთვის თითქოს სანატრელიც.....
დღეს სევდის დღეა......უსაზღვროდ მტანჯველი სევდის...........
