ოცდამეხუთეს ეფექტი - ის, რაც არ უნდა იცოდე! (ეპიზოდი XIV)

ჩემს ემოციებს და გრძნობებს, ბავშვობიდან მოყოლებული, ყოველთვის გულში ვინახავდი და გარეგნულად არაფერს ვიმჩნევდი ხოლმე. როცა დედა სადმე სტუმრად წამიყვანდა, ერთ ადგილზე რომ დავჯდებოდი, შემეძლო, მთელი დღე ასე ვყოფილიყავი. ჩემმა მშობლებმა დღემდე არ იციან, როგორ რთულად გადავიტანე მათი განქორწინება.
ორივე საკუთარი პრობლემებით იყო დაკავებული და ჩემი გრძნობებისთვის არ ეცალათ... მიუხედავად იმისა, რომ ორივე შეძლებისდაგვარად ცდილობდა, ჩემთვის სითბო და ყურადღება არ მოეკლო, ეს მაინც არ აღმოჩნდა საკმარისი...

დედასთან ერთად მხოლოდ 18 წელი ვიცხოვრე. მისგან ბევრი რამ ვისწავლე, მაგალითად, ის, რომ არასოდეს არ უნდა უყურო ცხოვრებას ვარდისფერი სათვალით. კიდევ ის, რომ შეიძლება მრავალი წლის მანძილზე ცხოვრობდე ადამიანთან და ერთ მშვენიერ დღეს აღმოაჩინო, რომ თურმე სინამდვილეში მხოლოდ გეგონა, რომ იცნობდი...

და კიდევ, დედა ხშირად მიმეორებდა, - არასოდეს არაფერს და განსაკუთრებით, არავის შეეჩვიო, რადგან რაც უფრო ეჩვევი რაიმეს, მით უფრო გიჭირს მისი დაკარგვა. ეს კი, ადრე თუ გვიან, აუცილებლად მოხდებაო...

"ნამდვილი" გიორგი ანდრიაძე ჩემს წინ იდგა და გაოცებული მიყურებდა. ჩემი გამომეტყველების შემხედვარეს, ალბათ, სულელი ვეგონე...

- მაპატიეთ, მე დირექტორი გიორგი ანდრიაძე სხვა პიროვნება მეგონა... - ვუთხარი დაბნეულმა.

- მაგიდასთან დაბრძანდით! - მითხრა და თავისი სავარძლისაკენ გაემართა. მექანიკურად დავჯექი. - ალბათ, იცით უკვე, რომ რეკლამის შეკვეთა გვინდა!

- დიახ... - ვუპასუხე და მაქსიმალურად ვეცადე, რომ მთელი ყურადღება მისკენ მიმემართა.

- მინდა, რომ კარგად გაგარკვიოთ ყველაფერში! მალე ახალ ღვინოს გამოვუშვებთ, რომელსაც # 25 ერქმევა. მოკლედ, ჩვენ გვინდა ბუკლეტი, პოსტერი, ეტიკეტის დიზაინი და სარეკლამო ვიდეორგოლი.

თქვენ ბუკლეტისთვის გადაიღებთ ფოტოებს. მთავარია, რომ მხატვრულად წარმოაჩინოთ მთელი პროცესი. რაც შეეხება ვიდეორგოლს, ნაწილი გვინდა, რომ გადავიღოთ იტალიაში. #25 საექსპორტო იქნება, ამიტომ რეკლამაც ევროპულ სტანდარტებს უნდა შეესაბამებოდეს.

პოსტერზეც ვიფიქრეთ, რომ იქ გადაგვეღო. კომპანიის ერთ-ერთი მეწილე ამჟამად იქ ცხოვრობს და მოლაპარაკებებს აწარმოებს სასმელების კომპანიებთან. ასე რომ, დასაწყისისთვის იტალიის სასმელების ბაზარზე გავიტანთ # 25-ს. თქვენ რა აზრის ხართ, გადამღებ ჯგუფს რომ გაგაყოლოთ რამოდენიმე დღით?

- საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს!

- ძალიან კარგი!

- კომპანია დავით კვეზერელს არ ეკუთვნის?

- დავითს და თამაზ გელაშვილს, ერთად დააარსეს კომპანია, მაგრამ 90% დავითმა იშრომა. თამაზი იტალიაში ცხოვრობს და იშვიათად ჩამოდის აქ. ფაქტობრივად, ყველაფერს დავითი უძღვება.

გიორგი წამოდგა, ბართან მივიდა, რომელიც მე რატომღაც ახლაღა შევამჩნიე. უეტიკეტო ბოთლი გადმოიღო, გახსნა, ბოკალში დაასხა და მომაწოდა.

- მინდა, რომ დააგემოვნოთ. დააკვირდით ფერს... თუ ღვინოს საკმაოდ მკრთალი და ერთგვაროვანი ფერი აქვს, ანუ სითხე ბოკალის ცენტრში და კიდეებზე დაახლოებით ერთი და იმავე ფერისაა, თქვენს წინაშე ერთი ჩვეულებრივი პროდუქტია. კარგი ღვინოების უმრავლესობა სინამდვილეში ძალზე საინტერესოდ გამოიყურება. მათ ერთმანეთისაგან სრულიად განსხვავებული შეფერილობა აქვთ.

ცენტრში უფრო მუქი, ნაპირთან კი - შედარებით ნათელი. რაც უფრო ძველია ღვინო, მით მეტად საგრძნობია განსხვავება ცენტრში გაჯერებულ ფერსა და კიდეებთან თავმოყრილი სითხის თითქმის სრულიად გამჭვირვალე ფერს შორის.

- საინტერესოა...

ბოკალი შევანჯღრიე, დავყნოსე და მოვსვი.

- არაჩვეულებრივია! უგემრიელესი...

- ეს არის #25, ორწლიანი დაძველებისაა. გამოირჩევა ციტრუსის, ნაზი ყვავილების, თამბაქოსა და ხის ტონებით... თუ წინააღმდეგი არ ხართ, მინდა პატარა ექსკურსიაც მოგიწყოთ საწარმოში. თან ვისაუბროთ...

- როგორც იტყვით. - ვუპასუხე და ფეხზე ავდექი. ორივე კაბინეტიდან გამოვედით. უკან მივყვებოდი და თავიდან არ ამომდიოდა იმაზე ფიქრი... რა კარგად დაირქვა, - ალტერ ეგო... კაცმა არ იცის, ვისი "ალტერნატიული მეა" სინამდვილეში...

გზადაგზა მახსენდებოდა ფრაგმენტები... როგორ გამეცნო პირველად მისივე სახლში, - "დავუშვათ გიორგი"... გამახსენდა, რომ მე დავუსვი კითხვა ვინაობის შესახებ. მე თვითონ ვკითხე, კომპანიის დირექტორი ხარ-მეთქი?.. უცნაურად გაეღიმა და დამიდასტურა, - ასეაო!

გიორგიმ საწარმო დამათვალიერებინა. ვნახე, როგორ იწურება ღვინო იტალიურ დანადგარებში. ბოლოს ლიფტით ნულ სართულზე ჩავედით, რომელსაც მარნის დანიშნულება ჰქონდა. კორიდორი ვიწრო და ლაბირინთივით დაკლაკნილი იყო. რამოდენიმე ხის კარს ჩავუარეთ. როგორც გიორგიმ მითხრა, ამ სათავსოებში ინახება ყველა ის სასმელი, რასაც კომპანია უშვებს.

ერთ-ერთ კართან შევჩერდით. გიორგიმ კარი გააღო და დიდ მარანში შემიყვანა. ირგვლივ სულ ხის თაროები იყო, რომელზეც ღვინის ბოთლები ეწყო. ძირს ხის კასრები ელაგა.

- ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფაქტორი ტემპერატურაა. ზოგიერთ მწარმოებელს მზა პროდუქციისთვის განკუთვნილი სარდაფი საერთოდ არ გააჩნია და კლიმატ-კონტროლს არ იცავს. - დღისით სიცხე, ღამით სიცივე. ცალკე თემაა ღვინო, რომელიც მზად არის, მაგრამ ჯერ არ ჩამოუსხამთ. უზარმაზარ ცისტერნებში ინახება, მაგრამ სად დგას ის ცისტერნები?

- ალბათ, ღვინის წარმოებაში ყოველდღიური ყურადღებაა საჭირო.

- რა თქმა უნდა! თუ მეწარმე განუწყვეტლივ სრულყოფისკენ არ ისწრაფვის, აუცილებლად წააგებს! კარგი ღვინის დაყენება უკვე ბევრმა ისწავლა, ამიტომ მაქსიმალურად უნდა ეცადო, რომ კონკრეტული ტერიტორიის თავისებურებები გამოხატო ღვინოში.

- ღვინოს სად აძველებთ? ქვევრებში?

- გაგიკვირდებათ და არა! ქართველები ძალიან ვამაყობთ ჩვენი ქვევრით და გვგონია, რომ მარტო მანდ შეიძლება კარგი ღვინის დაყენება, თუმცა ამ მეთოდს რამოდენიმე მნიშვნელოვანი ნაკლი აქვს. მიუხედავად იმისა, რომ ქვევრი ღვინოს გარკვეულ უნიკალურ თვისებებს აძლევს, სინამდვილეში ძალიან რთულია სანიტარულ-ჰიგიენური მოთხოვნების დაცვა.

ნებისმიერ თიხის ნაკეთობას უმცირესი ფორები აქვს, რაც მიკროორგანიზმების დაგროვებას განაპირობებს. მათი მოცილება რეცხვის პროცესში თითქმის შეუძლებელია და დროთა განმავლობაში ისინი მრავლდება. გარდა ამისა, მიწა, რომელშიც ქვევრია ჩაფლული, კარგი თერმოიზოლატორია, რაც აფერხებს მაღალხარისხიანი ღვინის მიღებას.

- რამდენი რამე არ მცოდნია ღვინის შესახებ...

სარდაფში გრილოდა და შემცივდა. ისევ კორიდორში გამოვედით. გიორგი ლიფტისკენ წავიდა.

- ამის ქვემოთ არის კიდევ რამე?

- ამის ქვემოთ არაფერი... მაპატიეთ, ბევრს ვლაპარაკობ, მაგრამ მინდა ცოტა მეტი გითხრათ ღვინის შესახებ... საერთოდ, ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ვენახის მოვლას, ყურძნის ტრანსპორტირებას, დაწურვას და შენახვას...

სამწუხაროდ, ჩვენთან, ღვინის ქარხნების უმეტესობაში არ არის დაცული ის წესები, რაც ღვინის დამზადებისთვის აუცილებელია! რომ შემეძლოს, შევკრებდი ქარხნებში მომუშავე მეღვინეებს და თითო კვირით იტალიასა და საფრანგეთში წავიყვანდი.

პარადოქსია, მაგრამ ძველისძველი ქართული მეღვინეობის კულტურა ხელს გვიშლის იმის გააზრებაში, რომ უცხოელი მეღვინეებისგან ჩვენც ბევრი რამ გვაქვს სასწავლი. პირველ რიგში კი გადასახედია ღვინის ხარისხთან არასწორი დამოკიდებულება, რაც დაკავშირებულია ღვინის სმის გადაგვარებულ კულტურასთან.

ისევ მის კაბინეტში დავბრუნდით და დაახლოებით ერთი საათი კიდევ ვილაპარაკეთ. იტალიაში გასამგზავრებლად 22 ნოემბრისთვის უნდა მოვემზადო, ზუსტად ჩემს დაბადების დღეზე. ესეც კიდევ ერთი დამთხვევა. ჩემი ოცნება ჩემს დაბადების დღეზე ამიხდება...

გიორგიმ მითხრა, რომ იტალიაში თამაზ გელაშვილი დაგვხვდება და ის გაგვიწევს მასპინძლობას. ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და მისი კაბინეტი დავტოვე.

კორიდორში რომ გამოვედი, მხარი მეცვალა და სხვა მიმართულებით წავედი. იქ, სადაც კიბე მეგულებოდა, ოთახი დამხვდა. ჟალუზები გახსნილი იყო და მინის კედლიდან კარგად ჩანდა მთელი კაბინეტი.

კაბინეტში ძალიან ძვირფასი ავეჯი იდგა. ახლაღა შევამჩნიე კართან ლითონის ფირფიტა, რომელზეც ამოტვიფრული იყო, - დავით კვეზერელი.

ის იყო, უკან გამოტრიალება დავაპირე, რომ კედელზე დაკიდებული სურათი შევნიშნე... მეტალის ლამაზ ჩარჩოში და მინაში იმის სურათი იყო ჩასმული...

- ვინმეს ეძებთ?

შევბრუნდი და დამლაგებელი ქალი დავინახე.

- არა, გასასვლელი შემეშალა... ვერ მეტყვით, იმ კედელზე ვისი სურათია?..

ვკითხე გაუბედავად და ნერწყვი გადავყლაპე. დამლაგებელმა ქალმა სურათს გახედა და ამოიოხრა.

- ეს ჩვენი გიოა! ბატონი დავითის შვილი... ექვსი თვის წინ გარდაიცვალა...

მუხლები მომეკვეცა და თავი ძლივს შევიმაგრე, რომ არ წავქცეულიყავი.

- შეუძლებელია!.. - მტკიცედ წამოვიძახე. დამლაგებელი გაკვირვებული მიყურებდა.

- თქვენ იცნობდით გიოს?

- კიი, ვიცნობდი...

თვალები ამიჭრელდა და ვიგრძენი, რომ გონებას ვკარგავდი.

- ცუდად ხომ არ ხარ, შვილო? სულ გაფითრდი... ახლავე წყალს მოგიტან...

იატაკის საწმენდი ჯოხი იქვე დააგდო და სადღაც გავარდა. მე კედელს ზურგით მივეყრდენი და ნელ-ნელა ჩავსრიალდი. პირდაპირ იატაკზე დავჯექი. დამლაგებელი ორ წუთში უკან მობრუნდა და პირთან წყლის ჭიქა მომიტანა. დავლიე... ცოტა გამოვფხიზლდი... ერთი სული მქონდა, აქაურობას გავცლოდი...

- მაპატიეთ, ქალბატონო, რომ შეგაწუხეთ...

- რას ამბობ, გენაცვალე... რომ იცნობდი, იმიტომ დაგემართა ეგრე... ვინც გიოს იცნობდა, ყველამ ძალიან მძიმედ გადაიტანა ეს ამბავი. მამამისი მას მერე სულ რამოდენიმეჯერ მოვიდა აქ...

- როგორ მოხდა ეს?

- უი, რა ვიცი, შვილო, ეგვიპტეში იყო წასული სამოგზაუროდ თავის საცოლესთან ერთად და იქაურებს გაუტაციათ ორივე... იმათ არ გაიხარონ...

- საცოლესთან?.. - ძლივს ამოვთქვი.

- ჰო, საცოლესთან. ისიც კარგი გოგონა იყო, ორივე ახალგაზრდები...

- რა ერქვა?

- ანა ერქვა, ანა იაშვილი...

- შეგიძლიათ მითხრათ, სად დაასაფლავეს?.. იქ მაინც მივალ... - ესღა მოვიფიქრე.

- ვაკის სასაფლაოზეა, შვილო... მაგრამ ზუსტად არ ვიცი, რა ადგილზე...

- მადლობა და მაპატიეთ, გაგანერვიულეთ...

არ მახსოვს, როგორ გამოვედი კომპანიიდან და მანქანამდე როგორ მივაღწიე. შოკში ვიყავი. კარგა ხანს ვიჯექი და ვცდილობდი, აზრებისთვის თავი მომეყარა. ალტერ ეგო - გიორგი კვეზერელია... არა, შეუძლებელია, ეს სიმართლე იყოს! ისე რეალურად აღვიქვამდი ყოველ მის შეხებას, სიახლოვეს...

"რამოდენიმე წლის წინ ქვეყნიდან გავემგზავრე... ეგვიპტეში. იქ რაღაც მოხდა, რაღაც ცუდი... მე და ჩემს მეგობარს თავს დაგვესხნენ..." - მისი სიტყვები გამახსენდა. მისი მეგობარი მე ბიჭი მეგონა...

როგორც იქნა, ხელის კანკალით დავქოქე მანქანა და წამოვედი. ერთადერთი ადგილი, სადაც შეიძლებოდა რამე სიმართლე გამერკვია, ამერიკული სოფელი იყო.

სახლის ნომერი მახსოვდა. მთავარია, დაცვას შიგნით შევეშვი, რაც ძალიან მეეჭვებოდა.
გზაში ვფიქრობდი, რომ ან გავგიჟდი, ან რაღაც ზებუნებრივი ძალის მეშვეობით მკვდარს ვხედავ... ან საქმე ძალიან ჩახლართულია და გიორგი კვეზერელი სულაც არ არის მკვდარი...

დიდ დიღომში გადავუხვიე და მანქანა ჭიშკართან ცოტა მოშორებით გავაჩერე. გადმოვედი და შესასვლელისკენ გავემართე. ამჯერად სხვა დაცვის თანამშრომელი იდგა. მივესალმე და ვუთხარი, რომ ამა და ამ ნომერში სტუმრად მივდიოდი.

ეჭვის თვალით შემათვალიერა და მაცნობა, რომ იმ სახლში არავინ ცხოვრობს... თან დაამატა, რომ დარეკვის გარეშე ვერავის ვერ შეუშვებდა.

გამოვტრიალდი. გადავწყვიტე, გალავნისთვის წრე შემომევლო და საიდანმე გადავმძვრალიყავი. თუმცა ამის ალბათობაც ძალიან მცირე იყო. ჭიშკარს რომ მოვშორდი, პიცის სადისტრიბუციო წითელი ფურგონი დავინახე, რომელიც ნელი სვლით მოდიოდა.

საჭესთან ახალგაზრდა ბიჭი იჯდა, თავზე წითელი კეპით და გალავანს უყურებდა. როგორც ჩანს, შესასვლელს ეძებდა. ჩემს დანახვაზე მანქანა გააჩერა, ფანჯარა ჩამოსწია და შესასვლელი მკითხა.

- შესასვლელი აქვეა! როგორც კი მოუხვევ...

მანქანის კარი გამოვაღე და დაუკითხავად ჩავჯექი.

- სახლში მივდივარ და ბარემ გამოგყვები! თან, მიგასწავლი...

- კარგი... - ამოილუღლუღა გალენჩებული სახით. ჭიშკარს რომ მივუახლოვდით, ძირს დავიხარე და ისედაც შეკრული თასმის შეკვრა დავიწყე. საბედნიეროდ, დაცვის თანამშრომელი გარეთ აღარ გამოსულა. შევედით და როგორც კი დაცვის ჯიხური თვალს მოეფარა, მანქანა გავაჩერებინე, დავემშვიდობე, გადმოვედი და პიცის დამტარებლის გამოლენჩებული მზერა მეორედ დავიმსახურე. გზა ფეხით განვაგრძე. აქაურობა დღისით სულ სხვანაირად გამოიყურება.

როგორც იქნა, იმ სახლთან მივაღწიე. ჯერ უკნიდან შემოვუარე და ერთ-ერთ ფანჯარაში შევიხედე. ყველაფერი ისე იყო, როგორც მახსოვდა. - ბუხარი, თეთრი ხალიჩა... შიგნით არავინ ჩანდა. ბოლოს კართან მივედი და დავაბრახუნე. როგორც ჩანს, სახლში არავინ იყო. ავტოფარეხისკენ გავემართე, რომელიც სახლის გვერდით, ეზოში იყო. რკინის დიდი ჩამოსაწევი კარი რატომღაც ღია იყო, - ფარეხი ცარიელი. სიღრმეში კარი დავინახე და მისკენ გავემართე. ისიც ღია აღმოჩნდა. ფრთხილად შევაღე და შევედი.

ეს პატარა ოთახი, ალბათ, საწყობისთვის იყო განკუთვნილი. კუთხეში ხის ძველი მაგიდა იდგა, რომელზეც ცარიელი შავი ღვინის ბოთლი იდგა. ოქროსფერ ეტიკეტზე შენობა იყო გამოსახული და ინგლისური ასოებით ეწერა: - Alter Ego - De Palmer. ბოთლის ქვეშ ფურცელი იდო, რომელზეც ვიღაცას ფანქრით მიეწერა:

- "ერიდე ყველაფერს, რაც შენს სინდისს არ მოსწონს"...
თეა ინასარიძე

გაგრძელება იქნება