ოცდამეხუთეს ეფექტი - გზავნილი (ეპიზოდი XV)

არ ვიცი, რამდენი ხანი დავყავი აქ... ფურცელზე დაწერილ სიტყვებს თვალი ვერ მოვაცილე... ვფიქრობდი, - ეს მესიჯი ჩემთვის იყო თუ არა განკუთვნილი... არ ვიცი, რამდენად სწორად აღვიქვი, მაგრამ ასე მგონია, რომ ამ სიტყვების ადრესატი სწორედ მე ვარ.
ხელმოწერის ნაცვლად, ეს ბოთლი დატოვა? რომ ამით მიმანიშნოს წერილის ავტორის ვინაობა... მიმახვედროს, რომ ეს შეტყობინებაც ალტერ ეგოსგანაა...

ნოემბრის შუა რიცხვები იყო და უკვე საგრძნობლად ციოდა. ეზოში გამოვედი და კიდევ ერთხელ შევიხედე ფანჯარაში. ბუხარი პირდაპირ ჩანდა. ისე გამოესუფთავებინათ, რომ ნაცრის კვალიც აღარსად იყო. თითქოს არც ანთებულა არასდროს...

ჯიბეები მოვისინჯე. მობილური ჩანთაში დამრჩენია, რომელიც მანქანაში დავტოვე. მაინტერესებდა, რა დრო იყო. თუ ეს წერილი მე დამიტოვა, მაშინ აქ აღარ მოვა, ყოველ შემთხვევაში, დღეს...

ამ წერილის ნახვის მერე საბოლოოდ გამოვრიცხე ვერსია, რომ შეიძლება მკვდარი მეჩვენებოდა.

ჯერ ერთი, მკვდრები წერილებს არ წერენ! არც ინტერნეტში დაძვრებიან და მით უმეტეს, არც სიმღერებს მღერიან...

მაშინ, თუ ცოცხალია, რატომ არის ოფიციალურად მკვდარი? თუ იმალება, რისთვის?.. ან რატომ გარისკა ჩემთან ურთიერთობით? დავიჯერო, ვერ გათვალა, რომ მე ადრე თუ გვიან გავიგებდი ამას?.. იქნებ ამის იმედიც ჰქონდა?.. იქნებ ყოველი მისი ნაბიჯი წინასწარ გათვლილი იყო... ან იქნებ სულაც არ შემხვდა კლუბში შემთხვევით...

დაბნელდა. გარეთ ლამპიონები აინთო. ჩემს კითხვებზე პასუხი ვერც აქ მივიღე... გადავწყვიტე, სახლში დავბრუნებულიყავი. ისევ იგივე გზა გამოვიარე ფეხით. ჭიშკარს მივუახლოვდი. დაცვა შეცვლილა. გარეთ ისევე გამოვედი, როგორც მაშინ.

მანქანაში ჩავჯექი. ხელს მაგრად ვუჭერდი ფურცელს, რომელიც მისი ფარეხიდან გამოვიყოლე.

"ერიდე ყველაფერს, რაც შენს სინდისს არ მოსწონს"... - რას უნდა ნიშნავდეს ნეტავ... რა არ მოსწონს ჩემს სინდისს?..

მობილურის ეკრანს დავხედე, რომ საათი გამეგო. ექვსი შემოსული ზარი იყო. აქედან - ორი თათიასი და ოთხი ლაშასი. პირველად ლაშას გადავურეკე. პირველივე ზარზე მიპასუხა.

- სად იყავი, ლუ? სახლშიც გირეკავდი და მობილურზეც... ვინერვიულე. ხომ მშვიდობაა?

- კიი ლაშა, მშვიდობაა! რაღაც საქმეზე ვიყავი და მობილური მანქანაში დამრჩენია...

- მაინტერესებდა, რაზე ილაპარაკეთ შენ და გიორგიმ...

- ღვინის შესახებ მიყვებოდა საინტერესო რაღაცეებს. აინტერესებდა, იტალიაში წასვლაზე რა აზრის ვიყავი...

- მერე? რა უთხარი?

- ვუთხარი, რომ არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო...

- ძალიან არ მომწონს ეგ იდეა...

- მე მგონი, საშიში არაფერია, საინტერესო სამუშაოა. თან, ძალიან მინდა იტალიის ნახვა...

- არ ვიცი... დრო რომ გექნება, შემეხმიანე და შევხვდეთ, კარგი?

- აუცილებლად...

რაღაცნაირი ხმით მელაპარაკა. ვიცი, ძალიან არ უნდა ჩემი იქ წასვლა. სახლში მშვიდობით მივედი. სკაიპით დედას ველაპარაკე. უხასიათობა შემატყო, მაგრამ მისთვის არაფერი მითქვამს. მერე თათიას დავურეკე და მოვუყევი, რაც კომპანიაში გადამხდა...

ამერიკულ სოფელზე კრინტი არ დამიძრავს, - მომკლავდა. კინაღამ ყურმილში გამოძვრა. თუ კარგი ბიჭია, თავს რატომ მოიმკვდარუნებდაო?.. რაღაც შარშია გახვეული და უნდა, რომ შენც ჩაგითრიოსო. მოკლედ, "თათიასეული" რჩევა-დარიგება მოვისმინე.

მერე ინტერნეტში ანა იაშვილის და გიორგი კვეზერელის სახელებით რამოდენიმე სტატია მოვიძიე, სადაც გატაცების ამბავზე ეწერა.

როგორც ჩანს, გამოსასყიდის მოთხოვნით დავით კვეზერელს დაუკავშირდნენ. მან პოლიციას მიმართა და პარალელურად გამტაცებლებთან მოლაპარაკებებს აწარმოებდა. საქმეში ინტერპოლი ჩაერთო. მიაკვლიეს შენობას, სადაც გატაცებულებს მალავდნენ. როგორც ჩანს, სპეცოპერაციამდე რამოდენიმე საათით ადრე ისინი ვიღაცამ გააფრთხილა, რადგან სპეცრაზმის მისვლამდე გაქცევა მოასწრეს და ცეცხლი წაუკიდეს ფარდულს, სადაც იმყოფებოდნენ გიორგი და ანა. მათ ყველანაირი კვალი მოსპეს.

- თუ ეს უბედური შემთხვევა იყო, რატომ იმალება? ეშინია, რომ გამტაცებლები მიაგნებენ და მოკლავენ?.. მაგრამ ეს რაში სჭირდებათ ვიღაც ადგილობრივ ეგვიპტის მცხოვრებლებს? ვფიქრობ, რომ გამტაცებელი იცნობდა გიორგის და მისი გამგზავრების შესახებაც იცოდა... ის ეგვიპტელები მხოლოდ შემსრულებლები იყვნენ...

ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე, ლაშასთვის დამერეკა. ტელეფონით არ მინდოდა ამ თემაზე ლაპარაკი. ამიტომ ვთხოვე, რომ დილით სამსახურში მისვლამდე შემხვედროდა კაფე "ნოსტალგიაში". იქნებ შეძლოს და რამე ინფორმაცია ამოქექოს ამ საქმეზე...

ცხელმა შხაპმა ცოტა გამომაცოცხლა. ფუმფულა, თბილ ხალათში გავეხვიე, ლიმონიანი ჩაი დავისხი და დავწექი. ტელევიზორი ჩავრთე, რადგან აღარ შემეძლო ამაზე ფიქრი...

დილით კაფე "ნოსტალგიაში" ლაშას შევხვდი. მიმტანმა ყავა მოგვიტანა.

- დავითის შვილი რომ ეგვიპტეში მოუკლავთ, იცოდი? - ვკითხე და ყავა მოვსვი.

- კი, გავეცანი მე მაგ საქმეს, სარჩელი რომ შეიტანეს, მაშინ. გამოძიება არ დასრულებულა, ვერ გახსნეს საქმე. ბევრი საეჭვო ფაქტორია... არც ნივთმტკიცება არსებობს...

- მე რატომ არ მითხარი აქამდე?

- რაც ნაკლები გეცოდინება, მით უკეთესია შენთვის. არ გინდა ამ სიბინძურეში გარევა!

- რა მოგეჩვენა საეჭვოდ?

- საეჭვოდ მომეჩვენა მაგალითად ის, რომ საიდან უნდა სცოდნოდათ იმ ეგვიპტელებს, რომ ეს ბიჭი მილიონერის შვილი იყო?

- და რატომ გგონია, რომ იცოდნენ?

- პირდაპირ ორი მილიონი მოითხოვეს... საიდან უნდა ჰქონოდა ამდენი ფული უბრალო ტურისტს? გარდა მაგისა, წესით, ვერანაირად ვერ უნდა გაეგოთ, სპეცრაზმი რომ აპირებდა ოპერაციის ჩატარებას. ინფორმაციამ აშკარად შიგნიდან გაჟონა... მაგრამ საქმე იმაშია, რომ ეს ამბავი მხოლოდ ოჯახის წევრებმა იცოდნენ.

- ორივეს სხეული ნახეს? - ვკითხე და პასუხის მოლოდინში დავიძაბე.

- ფარდული მთლიანად დაიწვა. მხოლოდ დანახშირებული ძვლები ნახეს, ორი ადამიანის...

- იქნებ სხვები იყვნენ?

- თავისიანებს ხომ არ წაუკიდებდნენ ცეცხლს? სადმე სხვაგან რომ წაეყვანათ, მაშინ ისევ დაურეკავდნენ მამამისს და სავარაუდოდ, თანხასაც გაზრდიდნენ... გარდა ამისა, საქმეში ექსპერტიზის დასკვნაც იდო, სადაც დადასტურებულია გიორგის სიკვდილი, მაგრამ ის გოგო, როგორც ჩანს, საქართველოში არ ცხოვრობდა. რუსეთიდან ჩამოვიდა, აქ გაიცნო გიორგი და გარკვეული ურთიერთობა ჰქონდათ.

- ჰო, ალბათ, ის "მუსტანგი" გიორგიმ აჩუქა ანას...

- რა "მუსტანგი"? - ჩამეკითხა ლაშა. ენაზე ვიკბინე. მივხვდი, რომ ზედმეტი წამოვროშე.

- მოიცა, ახლა გამახსენდა... ადრე რომ მთხოვე ნომრის პატრონის ვინაობის დადგენა... ანა იაშვილი...

ლაშამ ისეთი სახით შემომხედა, თითქოს მოღალატე ვიყავი, რომელიც ეს-ესაა, დანაშაულში ამხილეს...

- შენ ისეთი რამე იცი, რაც მე არ ვიცი, ხომ? - მკითხა და გამომცდელად დამაკვირდა.

- არაფერი... უბრალოდ, უგოს რომ ვიღებდი რეკლამაში, გადაღებებზე რამოდენიმეჯერ დავინახე ეგ მანქანა, მოშორებით იდგა ხოლმე... ალბათ, კომპანიის რომელიმე თანამშრომელი დადის მაგ მანქანით... უბრალოდ, იმდენად უცნაური ნომერი ჰქონდა, რომ დამაინტერესა...

ჩემი თავის გამიკვირდა, როგორ მოვიფიქრე უცებ ეს ტყუილი.

- ალბათ, პროცესს აკონტროლებდნენ... გეგმები რომ არ ჩაშლოდათ, ან უგოს რომ არ გადაეფიქრებინა... ვინ უნდა დადიოდეს მაგ მანქანით?.. ვეცდები, გავარკვიო.

- მეც მითხარი, თუ რამეს გაიგებ, მაინტერესებს...

- გეტყვი! ისე, უცნაურია, რომ მაგ გოგონას პატრონი არავინ გამოუჩნდა. რუსეთში მარტო ცხოვრობდა. არავინ იცის, სად არიან მისი ოჯახის წევრები... უცნაურია...

- ჰო, მართლა უცნაურია... შემეცოდა თან... ვინ იცის, იქნებ დღემდე ეძებენ. შენი აზრით, ვის აძლევდა ხელს მაგის გაკეთება? ვის უნდა მოეწყო ეს გატაცება?

- ვიღაცას, ვინც მათ ოჯახს კარგად იცნობს და იცის მათი ქონება. ვიღაცას მათი ჩაძირვა უნდა, მათი ქონების ხელში ჩაგდება. - შენ რატომ დაინტერესდი ამ ამბით, ლუ?

- გუშინ რომ ვიყავი კომპანიაში, შემთხვევით გავიარე კვეზერელის კაბინეტის წინ... იმ ბიჭის სურათი იყო კედელზე. დამლაგებელს ვკითხე, - ვინ არის-მეთქი და იმან მითხრა... ჰოდა, ვიფიქრე, ამ სასამართლო დავის და რეკლამის დაკვეთის ფონზე, ღირს გადამოწმება, რამე შარში ხომ არ არიან კიდევ გახვეულები...

- ახლა ხომ მიხვდი, რატომ არ მინდა შენი იქ გაშვება?

- იქ რა საფრთხე უნდა არსებობდეს? თან, მარტო არ ვიქნები... გადამღებ ჯგუფს გამაყოლებენ.

- რა ვიცი, ლუ, რა ვიცი... ჩემი აზრი უკვე გითხარი. მე ვერაფერს აგიკრძალავ, მხოლოდ შემიძლია, გირჩიო. დანარჩენი შენი გადასაწყვეტია!

მე და ლაშა კომპანიაში ცალ-ცალკე წავედით, რადგან ორივე მანქანით ვიყავით. გზაში ისევ დეტალებზე ვფიქრობდი. ვცდილობდი, მისი ყოველი ფრაზა და მოქმედება გამეხსენებინა. უცებ ის ტუბუსი გამახსენდა.

იქნებ სპეციალურად დამტოვა მარტო, რომ მისი ძებნა დამეწყო და ის ტუბუსი მეპოვნა? მერე სახლშიც მოვიდა ჩემთან და მკითხა, ვნახე თუ არა ტუბუსი... ამით ხომ არ ეცადა, რომ ჩემი ყურადღება იმ გეგმაზე გაემახვილებინა?..

მობილური ამოვიღე და ის სურათები ვნახე, მაშინ რომ გადავიღე. - "მეცხრე ფლიგელი"... სად შეიძლება იყოს?.. საწარმოს სარდაფი არ ჰგავს ამას, თავისი აგებულებით. თან, საწარმოს ფართი გაცილებით დიდია... ეს კი, როგორც მამამ გამოიანგარიშა, დაახლოებით 150-200 კვადრატული მეტრი უნდა იყოს...

იქნებ ეს უნდა ვიპოვო?.. იქნებ ეს არის მისი თავშესაფარი...

ბავშვობიდან მოყოლებული, თავგადასავალზე ვოცნებობდი. ახლა კი ჩემი ცხოვრება თამაშს დაემსგავსა.

მომდევნო დღეებმა ჩვეულებრივად ჩაიარა. აღარც შეტყობინება მიმიღია და უცნაური არაფერი მომხდარა. საბუთები მოვაწესრიგე, გავემზადე და 22 ნოემბერს, საკუთარ დაბადების დღეს, თვითმფრინავში შევხვდი. თათიამ წასვლამდე მომილოცა.

თვითმფრინავში გადამღებ ჯგუფთან ერთად ავედი. სულ ოთხნი ვიყავით: რეჟისორი - მერაბი დაახლოებით 40-45 წლის კაცია; ოპერატორი - ლევანი, 30 წლამდე ასაკის და ასისტენტი (რომელიც მეც გამიწევს ასისტენტობას, სურათების გადაღების პროცესში) გვანცა, რომელიც ჩემხელა აღმოჩნდა. მე და გვანცა გვერდიგვერდ ვისხედით და მთელი გზა ვლაპარაკობდით. ისიც ჩემსავით პირველად მიფრინავს იტალიაში.

თვითმფრინავიდან ფეხი რომ ჩამოვდგი, სრულიად სხვა სამყაროში მოვხვდი. "ლეონარდო და ვინჩის" აეროპორტიდან ტაქსით იმ სასტუმროში წავედით, რომელიც ჩვენთვის იყო დაჯავშნული. დღევანდელი დღე აქ უნდა გაგვეტარებინა. დილით თამაზის მძღოლი მოგვაკითხავდა და წაგვიყვანდა.

ჩვენი ოპერატორი ლევანი იტალიაში ნამყოფი ყოფილა და გზაში საინტერესო რაღაცეებს გვიყვებოდა.

- ახლა რომ მივდივართ, ეს პირველი რომაული სამხედრო გზაა, - ვია აპია! ძალიან დიდი ხნის წინათ, ჯერ კიდევ ადრეულ ეპოქაში ააშენეს, 312 წელს... ძველი რომაელები ხომ ძალიან მაღალი დონის არქიტექტორები იყვნენ? ნუ, გენიოსი მშენებლები... სწორედ ამ ქუჩაზე აცვეს ჯვარს, სპარტაკის აჯანყების ჩახშობის შემდეგ, ყველა მონაწილე...

რომი მართლაც შეუდარებელი ყოფილა... მანქანიდან ხარბად ვათვალიერებდი ყველაფერს: ქუჩებს, სახლებს, ადამიანებს... კიდევ ვერ დამეჯერებინა, რომ იქ ვიყავი და ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა...

როგორც იქნა, დანიშნულების ადგილზეც მივედით. მე და გვანცა ერთ ნომერში შევედით. ცოტა დავისვენეთ და ოთხივე სასტუმროს რესტორანში ჩავედით საჭმელად. მერე მიმდებარე ტერიტორია დავათვალიერეთ, შორს არ წავსულვართ. ბოლოს ისევ სასტუმროში დავბრუნდით. ჩვენი ნომრის აივნიდან ულამაზესი ხედი იშლებოდა ქალაქზე.

მეც და გვანცაც ძალიან ვიყავით დაღლილები. გვანცას ტანსაცმლიანად ჩაეძინა. მე აივნიდან სურათებს ვიღებდი, როცა კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა.

კარი გავაღე. ის მიმტანი იყო, რომელიც რესტორანში მოგვემსახურა. ხელში ლანგარი ეჭირა, ზედ რაღაცეები ელაგა... რაღაც მითხრა იტალიურად, ვერაფერი გავიგე. თავაზიანი ღიმილით ლანგარი გამომიწოდა და წავიდა.

ლანგარი შემოვიტანე, მაგიდაზე დავდგი და წითელი ნაჭერი გადავაძრე. ტირამისუ, ერთი ცალი რაღაც უცხო ყვავილი და პატარა კონვერტი იდო. - "ალბათ, თამაზმა შეუკვეთა ყურადღების ნიშნად", - გავიფიქრე და კონვერტიდან ბარათი ამოვაცურე.

- "იყავი ფხიზლად! მოძებნე "ალბა", გადაკვეთის დრო იგივე. იმოქმედე შეუმჩნევლად, რადგან ჩემი დახმარება მხოლოდ შენ შეგიძლია! ვიცი, შენ შეძლებ...

P.S. გილოცავ დაბადების დღეს..."

გაგრძელება იქნება
თეა ინასარიძე
ოცდამეხუთეს ეფექტი - ის, რაც არ უნდა იცოდე! (ეპიზოდი XIV)