-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 8
6 717 ნახვა
თუ კომენტარები იქნება მაშინ , დღესვე დავდებ შემდეგ ნაწილს..
საშინელმა ხმაურმა გამაღვიძა! თვალები რომ გავახილე, უკვე საკმაოდ ბნელოდა! გარეთ საშინლად წვიმდა. საწოლიდან ავდექი და ფანჯარას მივუახლოვდი. გარეთ ბნელოდა,მაგრამ წვიმის წვეთებს, რომლებიც მინას ეხეთქებოდა და საშინელ ხმაურს აყენებდა, მაინც ვხედავდი. ქარის ზუზუნის ხმაც ისმოდა. ცაში გველივით რაღაც დაიკლაკნა და თვალები მომჭრა მისმა შუქმა. შემეშინდა და შემცივდა. ფანჯარას მოვშორდი. გადავწყვიტე ძირში ჩავსულიყავი, მგონი მარტო არ უნდა ვყოფილიყავი! ჩემი ,, ქმარიც,, სახლში უნდა ყოფილიყო! ნეტა სად ვარ? ეს ბიჭი ჩემს ოჯახს იცნობს. ესეიგი ვიღაც ნაცნობია, მაგრამ მე რომ არ მეცნობა! ისე მე საიდან შეიძლება მეცნოს, არც ერთ წვეულებაზე მე არ ვყოფილვარ და არც ვახშამზე! მაგრამ რამდენ ხანს დავრჩები აქ? სახლში მისვლა მართლა არ მინდა,მაგრამ არც არ მინდა დარჩენა, უცხო ადამიანთან ერთად!. მაშ სად წავიდე? ისე ნინისთან წავალ...მაგრამ მისი მშობლები!? არა ჯობია ისევ სახლში დავბრუნდე!. მაგრამ ჯერ უნდა გავთბე, თორემ გავიყინე!. კარი გამოვაღე და ბნელ დერეფანში გავედი. ერთ-ერთი ოთახის კარი ღია იყო, იქედან კი მკრთალი შუქი გამოდიოდა! ოთახს მივუახლოვდი და კარი ნელა შევაღე! შევედი. ეს იმ ბიჭის ოთახი აღმოჩნდა! საწოლზე იწვა და ეძინა. საწოლს მივუახლოვდი და დავაკვირდი. წელს ზემოთ შიშველი იყო და არც არაფერი ეფარა. ისე საყვარლად ეძინა, რომ მისი გაღვიძება ვერ შევძელი.დავაკვირდი მისი სახის ლამაზ ნაკვთებს და გამეღიმა! წამით მომინდა,რომ მოვხვეოდი და მის ტუჩებს დავწაფებოდი. თავი გავაქნიე, თითქოს ფიქრები განვდევნე! ,, ღმერთო, არიანა როდის მერე ფიქრობ ბიჭებზე, რომ ისინი საყვარლები არიან? სულ გაგიჟდი,,! შევუბღვირე თავს და საწოლს მოვშორდი! უცებ წვიმის წვეთები დამეცა სახეზე და ტანში გამაჟრჟოლა! გვერძე გავიხედე. ფარდას ქარი არხევდა, ხალიჩას კი წვიმის წვეთები ასველებდა! ფანჯარას მივვარდი და დავხურე! გარეთ გავიხედე, ისევ ისეთი საშინელი ამინდი იყო! ამ სიცივემ ჩემს სხეულშიც შეაღწია. ამაკანკალა. ფარდა გავასწორე და მინას მოვშორდი. საწოლს გვერდულად გავხედე, ის ცარიელი იყო! ჩქარა მოვტრიალდი და ლამის ვიკივლე, როცა ჩემს წინ სილუეტი დავინახე!
-აქ რას აკეთებ? გზა აგებნა?
-არა, გზა არ ამებნა, უბრალოდ, სახლს ვათვალიერებდი და ....-აღარ დავამთავრე, ფანჯარას მოვშორდი რადგან ცივი ჰაერი შემოდიოდა და ისეც გაყინულ სხეულს, გრძნობის უნარს სულ უკარგავდა.
-სახლის დათვალიერება ამ ღამით მოგინდა?-ეშმაკურად შემომხედა!
-აბა რის მოსმენა გინდა?-მეც ისევე ეშმაკურად მივუგე!
-კარგი, არაფრის მოსმენა არ მინდა!-აშკარად არ ესიამოვნა ჩემი კითხრა. მაგრამ რა ვთქვი ასეთი? არც არაფერი! ამაკანკალა. ეს ფაქტი არც მას გამოპარვია მხედევლობიდან!
-შეგცივდა?-მკითხა მზრუნველი ხმით, რაც ცოტა არ იყოს გამიკვირდა მისგან!
-კი.-მოკლედ მოვუჭერი.
კარადასთან მივიდა. რაღაც მოძებნა, მერე მე მომიახლოვდა. ხელში მისი კოფთა ეკავა. ისეთი დიდი და გრძელი იყო,რომ ლამის მუხლებამდე მიმწვდებოდა. თავი ვერ შევიკავე და გავიღიმე!. მანაც საპასუხოდ გამიღიმა! ,,ღმერთო რა ლამაზი ღიმილი აქვს,, -გავიფიქრე და უცებ დავსერიოზულდი!
-ნუ, რას იტყვი? პარატა ხომ არ გექნება?
-რავი, შეიძლება. -ისევ გამეღიმა.
-მოდი ჩაგაცვა-მითხრა და ხელზე ხელი მომკიდა-ღმერთო, შენ მთლად გაყინულხარ. რა ცივი ხარ..-გაოცებული და შეშინებული მიყურებდა. ამაზე გამეცინა!
-არაფერი არ მომივა!-ვუთხარი პირველად ნორმალური კილოთი! არავითარი დაცინვა და ცინიზმი! ეს მეც გამიკვირდა,.,, ეს ბიჭი რაღაც ზემოქმედაბას ახდენს ჩემზე, მალე უნდა გავეცალო აქაურობას, სანამ სულ არ მომარჯულა,,-მომეცი, მე თვითონ ჩავიცმევ!
ბიჭს გაეცინა და კოფთა გამომიწოდა! მეც ჩქარა გადავიცვი!.მართალი ავღმოჩნდი, მართლაც მუხლებამდე მქონდა!
-ხომ მიხდება?-გავიკეკლუცე და დავტრიალდე!
-დაგხატა!-მითხრა და სიცილი ატეხა! ამან გამაღიზიანა, ოთახიდან გამოვედი და კიბეებს დავუყევი. მისაღებში გავედი! მდიდრულად მოწყობილი სახლი ჩანდა! სრული სიჩუმე სუფევდა ირგვლივ! ამ მყოდროებას საათიც ტიკ-ტიკი არღვევდა. კედელზე ჩემოკიდულ საათს გავხედე. 11 სრულდებოდა. კიდეებზე ნაბიჯების ხმა გავიგონე. ,, ალბად ის იდიოტი ჩამოვიდა,,- მდივანზე მოვკალათდი და ფეხები მოვკეცე! ,,ნეტა ამ სახლში კიდევ ვინმე არის, თუ მარტო ის ცხოვრობს? ,,ის,, ო ღმერთო მე ხომ მისი სახელიც არ ვიცი!,,-გავიფიქრე და მდივანიდან წამოვფრინდი! სამზარეულოში გავედი, სადაც ,,ის,, ფანჯარათან იდგა და წვენს სვამდა, რომ დამინახა ჩემსკენ შემობრუნდა!
-რამე მოხდა?
-არაფერი, უბრალოდ მაინტერესებს...
-რა?
-რა გქვია?
ჩემს კითხვაზე გაეცინა!
-კარგ დროს გაგახსენდა ჩემი სახელის მოკითხვა!
-ხო რავიცი-მოვიღუშე-ამისთის რა ბოდიში უნდა მოგიხადო?
-არა, რა ბოდიში, არ ღირს მართლა!-ისევ გაიცინა!
-მეტყვი თუ არა?-შევუბღვირე!
-ანდრეა!
-არიანა!
-ვიცი!
-კარგი და შეგიძლია ამიხსნა აქ საიდან მოვხდი. ან შენ ვინ ხარ!
-რამე გახსოვს?
-ნუ ბოლო ის მახსოვს, რომ გარეთ წვიმაში კედელთან ვიდექი, მერე კი მგონი ვიღაცამ ხელში ამიყვანა, მეტი არაფერი!
-რა ბევრი გახსოვს!-გაიცინა!
უკმაყოფილო სახე მივიღე და სამზერეულოდან გასვლა დავაპირე, როცა გამაჩერა.
-არ გაბრაზდე! მოსაყოლი ბევრი არაფერია. შენმა მშობლებმა მითხრეს რომ დაიკარგე! მე მთხოვეს რომ მომეძებნე, როცა გიპოვე სიცოცხლის ნიშან-წყალი არ გეტყობოდა, ექიმთან მიგიყვანე და ისეთი არაფერიაო, მერე აქ მოგიყვანე და დანარჩენი შენც იცი!
-გასაგებია, და სახლში როდის წამიყვან?
-როცა გინდა-შევატყვე რომ მოიღუშა, ხელი გამიშვა და მისაღებში გავიდა! მეც უკან მივყევი. ანდრეამ ბუხარი დაანთო. თვითონ კი მდივანზე მოკალათდა.
-მოდი აქ, დაჯექი.-მითხრა და მის გვერდით მიმითითა!
-არა გმადლობთ, ისე არ მცივა,რომ შენი გათბობა დამჭირდეს!-იაზვურად მივახალე! რატომღაც გაეცინა, წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა. დავიბენი ასეთ რეაქციას არ ველოდი!. უკან ვიხევდი სანამ ბოლოს კედელს არ მივეყრდენი!. მომიახლოვდა. მიყურა, მიყურა, ბოლოს ხელში ამიტაცა და მხარზე გადამიკიდა!
-ეი, სულ გააფრინე.? გამიშვი-ვიკივლე, და ხელებს ვურტყამდი. მდივანზე დამაჯინა, თვითონაც გვერდით მომიჯდა,. მე მაშინვე წამოვხტი, მაგრამ ხელი დამიჭირა და ახლა მისკენ მიმიზიდა. მის მკერდზე მიკრული ავღმოჩმდი. ხელები წელზე მაგრამ შემომხვი. მისი მოშორების მცდელობა ტყუილი იქნებოდა, მაინც არაფერი გამომივიდოდა! ხელები მკერდძე მივადე და სახით მოვშორდი!
-არიანა, რატომ ხარ ასეთი ჭირვეული და მოურჯულებელი?
გამეღიმა.
-გამიშვი ანდრეა.-ვითომ შევუბღვირე!
-ოხ, იცი შენი თვალები რას მთხოვს ახლა?.......... იმას რომ უფრო მაგრად ჩაგიკრა გულში.
ამაზეც გამეღიმა.
,,ღმერთო რა ჯანდაბა მემართება? რატომ მინდა მოვეხვიო? და მის მკერდზე დავიძინო? რა მჭირს? ნუთუ შემიყვარდა? ოხ არა..ეს შეუძლებელია!,,
თავი წამოწია და ყურში ჩამჩურჩულა
-მოურჯულებელო,მაინც მოგარჯულებ!-ყურზე მაკოცა!
მისგან ისეთი დადებითი ენერგია დ სითბო მოდიოდა, რომ ჩემი ჭირვეულობა სადღაც ქრებოდა!. თავი დავხარე და მკერდზე დავადე! მისი გულისცემა იავნანასავით ჩამეცმოდა. ოთახს ბუხარში დანთებული ცეცხლის შუქი ანათებდა. ხელი მკერდზე დავადე და გავინაბე. ანდრეამ თბილი საბანი გადაგვახურა და მჭიდროდ მომხვია ხელები! მის ამ ქცევაზე გამეღიმა.
-ანდრეა არსად არ გავრბივარ!
-ვიცი პატარავ!
გარედ წვიმის და ქარის ხმაური ისმოდა. წვიმდა და ციოდა. ოთახში კი ხმელი შეშის წვის და ჩვენი სუნთქვა ხმა ისმოდა. ირგვლივ სითბო ტრიალებდა.
